31vlp22sL

Bericht van Marjan
Het is vandaag vrijdag 22 november en ik kijk naar buiten waar grijze wolken en bijna kale bomen het beeld bepalen.
Een stukje schrijven voor het jaarverslag is me nog nooit zo moeilijk gevallen. Vorig jaar zijn we terug gekomen naar
Nederland onder omstandigheden die je niemand toewenst. Overal op aarde zijn er mensen die, verblind door geld,
alles doen om ‘de buit’ binnen te halen.
Wij kwamen in een soort van vernietigende orkaan terecht. Iemand die ons zeer na stond wilde de Stichting fi nancieel
uitkleden voor eigenbelang. In een land waar gerechtigheid afhangt van de hoogte van de steekpenningen, kunnen er
dan heel vreemde situaties ontstaan. Daar wil je als buitenlander niet in terecht komen en bovendien hadden we hier al
diverse praktijkvoorbeelden van gezien in de afgelopen jaren. Dankzij het doortastende optreden van Wouter Plomp, de
toenmalige ambassadeur in Benin, stonden we in no time op Nederlandse bodem en is ons, ook persoonlijk, veel leed
bespaard gebleven. Daardoor konden ook vergaande fi nanciële consequenties voor SAB voorkomen worden.
Wat niet wegneemt dat we niets konden meenemen, geen afscheid konden nemen van geliefden en voor de bevolking
van Boukombé leek het alsof we ‘met de noorderzon’ waren vertrokken. Het verdriet, de teleurstelling, het ongeloof,
de nachtmerrie waar we in zaten, dat is niet uit te leggen. Niet te begrijpen. We waren vluchtelingen die huis en haard
hadden achtergelaten, inclusief onze honden… Ik weet nu hoe dat voelt. En dan nog hadden wij het geluk dat we terug
konden naar ons geboorteland. Wat een rijkdom in zulke omstandigheden.
Dagelijks contact met mensen uit Benin bleef bestaan, dankzij telefoon en internet. En hoeveel verdriet er ook was, toch
bleef ook de drive om te blijven helpen aanwezig. Gelukkig hebben we een super bestuur en ook een goede partner aan
Kuweeri, dus weten we na al die jaren hoe we elkaar kunnen versterken.
Maar er moest ook brood op de plank komen en dus aan het werk in een eenvoudige baan. Gelukkig zijn we gewend
om met weinig tevreden te zijn.
Dan wordt het leven weer enigszins normaal en lopen de dingen zoals het loopt. Echter na een zomer waarin ik me niet
helemaal oké voelde, kregen we op 3 oktober jl. de mededeling dat mijn oude kanker terug is en dat mijn lichaam vol
met uitzaaiingen zit. Gezien het gen is er geen genezing mogelijk, maar niets doen is geen optie. Daarom doe ik nu mee
aan een onderzoekstrial in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Afgelopen maandag heb ik de eerste keer aan het
infuus gelegen. Wij hopen oprecht dat ik bij die groep mensen mag behoren bij wie de levensverlengende kuur aanslaat.
Met liefde rijden we de komende jaren met regelmaat naar Amsterdam om daar een “shotje” te kunnen halen.
Als u dit zo leest denkt u misschien: wat dramatisch allemaal. Deze medaille heeft ook een positieve zijde. Ik kijk terug
op een fi jn leven samen met Jetse en de kinderen, met ups en downs zoals een ieder. We zijn heel dankbaar dat we –
met uw steun – een kleine bijdrage aan deze wereld hebben kunnen leveren. Ook ervaren wij nu dat het spreekwoord
‘Wie goed doet, goed ontmoet’ nog altijd opgaat. Zoveel hulp en liefde als wij nu persoonlijk krijgen in deze toch wel
lastige periode, doet ons ongeloofl ijk veel goed!
Het bestuur in Benin (FSAB) is inmiddels opgeheven en we gaan geen grote nieuwe projecten meer aan, maar we
maken wel af waar we aan begonnen zijn. Met liefde in mijn hart denk ik terug aan een prachtige tijd daar, aan de
betrokkenheid en hulp hier in Nederland en tot mijn dood zal ik met Boukombé en zijn inwoners verbonden blijven.
Marjan, ook namens Jetse.
Wees zoals je de wereld wilt zien
3