't Cursiefje sprak met

Loepzuiver ...
“We mogen Korea-oorlog nooit vergeten”
Met een kans om te sneuvelen van
één op zeven, was deze oorlog
een bloedig conflict, dat in feite nog
altijd niet is opgelost, want Noorden
Zuid-Korea staan nog altijd met
getrokken messen tegenover mekaar.
In Vlaanderen zijn er jaarlijks nog
maar een handvol herdenkingen:
waaronder die van de Para
Commando Vrienden uit Asse die elk
jaar in stoet naar het kerkhof trekken
om Mollemnaar Karel Leemans te
herdenken. Hij sneuvelde exact 60 jaar
MERCHTEM / MOLLEM - Exact 60
jaar is het geleden dat Louis De Donder uit
Merchtem zijn strijdmakker Karel Leemans uit
Mollem verloor. Karel Leemans sneuvelde als
oorlogsvrijwilliger in Korea. Elk jaar wordt hij
in Mollem herdacht door Paracommando’s
vanover heel Vlaanderen.
De Korea-oorlog is in feite een ‘vergeten
oorlog’, maar toch sneuvelden er 109 Belgen,
en gingen 700 Belgen er effectief strijden.
geleden als oorlogsvrijwilliger in Chat-Kol
toen de C-compagine werd overrompeld
door een Chinese compagnie. Karel Leemans
bracht het grootste offer, en dat willen ze in
Mollem nooit vergeten. Opmerkelijk: geen
hoogwaardigheidsbekleders te zien hier. Zelfs
geen afgevaardigden van het gemeentebestuur.
Wél afvaardigingen van verschillende oudsoldaten-
en oud-strijdersverenigingen,
waaronder die van Merchtem. Kippenvel
kreeg ik ervan toen deze kranige oudstrijders
marcheerden van het kerkje naar het kerkhof
van Mollem. Het werd een mooie sobere
herdenking waar een mens eens van moet
slikken. En vooral stilstaan. Ik sprak er met
Lodewijk -Louis- De Donder, een oud-Korea-
gediende die elk jaar zijn strijdmakker Karel
Leemans komt herdenken. Louis: ‘Het is voor
mij een droevige dag. Ik herinner me wat we
allemaal meegemaakt hebben. Ik heb mijn
ouders verloren, ik heb mijn vrouw vroegtijdig
verloren, maar een wapenbroeder verliezen, is
onbeschrijfelijk. Ik heb in dezelfde schutterskuil
met Karel –de witte zoals we hem noemdengedurende
maanden gezeten. Op 9 maart
1953, sneuvelde hij. Hij was dan de tweede
keer opgegaan naar Korea. Hij had me nog een
handdruk gegeven voor zijn vertrek. Dat doet
pijn. Ik was voor de tweede keer niet meegegaan.
Het werd helaas zijn laatste keer. Ik hoop maar
één ding: dat de herdenking een blijvende
herinnering is. Korea kan ik niet wegdenken uit
mijn leven. In de eerste plaats om zij die niet
teruggekeerd zijn, en die hun leven gegeven
hebben op een slachtveld van eer. Ik zal de dag
nooit vergeten dat ik naar Korea vertrok. Mijn
vader gaf me een papiertje waarop één ding
stond geschreven: “Welbeminde zoon: liever
de dood dan de eer te verliezen.” Dat waren
vaders’, besluit Louis met tranen in zijn ogen.
• 6 •
Joris Herpol