maart 2009 - Bijzondere Noden

er toch ongeveer € 125.000,- ontvangen
worden voor noodhulp in China.
Verschillende contacten zijn gelegd met
organisaties die hulp zouden kunnen
verlenen. Na zorgvuldige afweging is
het geld verdeeld over drie verschillende
projecten in regio’s die buiten de
aandacht van de (internationale) media
€ 125.000,-
ontvangen voor
noodhulp
Volksrepubliek China
Hoofdstad:
Beijing (Peking)
Aantal inwoners: 1.330.000.000
Oppervlakte:
Officiële taal:
Regeringsvorm:
9.600.000 km 2 (= 230 keer Nederland)
Simplified Chinese
Volksrepubliek (communistische staat)
Religie: Boeddhisme (8%), Christendom (4%),
Overig (85%)
en dus ook buiten de aandacht van de
Chinese overheid vallen.
Het eerste project steunt de wederopbouw
van een afgelegen dorp, waarbij
de hulp via een bekende dominee van
een huisgemeente wordt verstrekt.
Vanwege de slechte bereikbaarheid
van de bergdorpen, is de hulp van de
Chinese overheid nagenoeg uitgebleven.
Met het tweede project wordt een
ander dorp geholpen via de Hudson
Taylor stichting, die reeds jaren in China
werkt. De stichting ziet goede moge-
lijkheden om naast deze hulpverlening
ook christelijke lectuur te verspreiden.
Het derde project steunt een Chinese
organisatie waarmee Bijzondere Noden
in contact is gekomen via onze zending.
Deze organisatie heeft een mobiele
unit aangeschaft, waarmee afgelegen
gebieden bereikt kunnen worden. Men
richt zich met name op hulp aan kinderen
bij het verwerken van de opgelopen
traumatische ervaringen.
Het herstel in de afgelegen gebieden
van China gaat nog lang duren en hiervoor
moet nog veel werk worden verzet.
Uw giften zijn dus nog steeds van
harte welkom op gironummer 307447
t.n.v. Bijzondere Noden. We vragen niet
alleen uw giften, maar zeker ook uw
gebed opdat de hulpverlening gezegend
mag worden, niet alleen voor het tijdelijke,
maar ook voor de eeuwigheid.
Mirjam Groenenboom-Eckhardt
TOEKOMST voor
kinderen in de
krochten van Lima
Afgelopen zomer maakten mijn man Richard en ik een prachtige reis door Peru. Vlak voor ons vertrek maakten
mijn opa en oma ons erop attent dat zij een project steunen in San Genaro, een van de krottenwijken van Lima.
We vonden het erg leuk om daar eens kennis mee te maken. We mailden met de directrice en werden uitgenodigd
op een dag het project te komen bekijken.
Vrijdag 25 Juli
’s Morgens vroeg stopt er een taxi bij
ons hotel. De directrice heeft een speciale
taxi voor ons geregeld, want de
gewone taxi’s komen niet in sloppenwijken.
Ze weten daar de weg niet en
het is er te gevaarlijk. Na een uur rijden
we de sloppenwijk binnen. Het is een
heel contrast met het zakencentrum
van Lima, waar hoge kantoorpanden
staan en ook veel westerse winkels
te vinden zijn. De auto stopt voor een
stalen hek. We zitten goed: CEDIN prijkt
er op de voorgevel. Hartelijk worden
we onthaald door de secretaresse en
een vrijwilligster. Op het dak van het
gebouw kunnen we de hele wijk overzien.
Allemaal blokkerige, tegen elkaar
gebouwde woningen. De armsten wonen
helemaal bovenop de heuvel. Hoe
hoger de mensen wonen, hoe simpeler
het materiaal van de huizen. De mensen
hebben geen stromend water en elektriciteit.
Zo wonen dus ook de kinderen
die in het centrum worden opgevangen.
Aan het begin van de middag druppelen
de kinderen binnen. Ze komen
van school. Het Peruaanse onderwijs is
slecht. De meeste docenten zijn niet ge-