3e JAARGANG - nummer 2 van 28 februari t/m 3 april 2009 - St ...

Lentegevoel
zittend op het plein
geniet ik van de tijd
de zon speelt met
licht en donker
door de lindebomen
vlijt zich op het
rodekussenterras
sublieme lentemorgen
zeg mij
is er iets mooiers
dan dit prille groen
dit olijke rood –
Oeke Kruythof
Langs de zijlijn
Vastentijd
‘Zoals je weet heeft mijn echtscheiding
een enorme impact op ons leven en is
het allemaal nog vers. Maar dat ik naast
de breuk met mijn ex ook nog een andere
breuk zou ervaren, had ik niet helemaal
voorzien.
Gisteren zei een kennis: “Je hebt er toch
zelf voor gekozen”
Pets. Die kwam binnen!
Scheiden is geen keuze, en ook al konden
we na lang knokken niet anders,
dan nog doet het wel heel erg veel pijn.
En Hidde vroeg: “Mama, hebben ze bij
papa en zijn nieuwe vriendin ook een
hoogslaper”
Zeven jaar, het sneed door mijn ziel.
En toen ik ’s middags bij een voetbaltoernooi
van onze zoon ging kijken,
knapte er iets in mij.
Ik heb het heus altijd al gezien hoe het
er in die sportkantine aan toeging.
Maar heb nu een nog scherpere bril op:
de meeste mensen zaten op een barkruk
alsof ze er tien jaar geleden op zijn gaan
zitten en er nooit meer zijn afgegaan.
Mensen met die altijd dezelfde alles-isleuk
zolang het voor de wind gaat blik.
Versta me goed, zij mogen zo leven,
maar ook dit voelt als een breuk: ik wil
hier niet meer bijhoren.
Inmiddels heb ik meer dan de helft van
mijn vroegere contacten verloren.
Natuurlijk blijf ik de voetbalwedstrijden
van Hidde volgen. Ik weet niet wie er
fanatieker is, hij of ik, maar verder zal ik
verwachtingspatronen loslaten.
Christine van Reeuwijk ontvangt een brief van Norma
die na haar scheiding, in de vastentijd, God zoekt en wil
voelen wat ze echt wil (c.van.reeuwijk@hetnet.nl).
Post. Een handgeschreven brief van Norma, een vriendin.
Tranen. Gekras. Net de knoop doorgehakt.
Ik ga in de vastentijd, onderweg
naar Pasen, op mediadieet. De komende
periode geen internet, tv, radio en krant
voor mij en ik limiteer bezoek en telefoontjes
ook zoveel mogelijk.
Ik wil God ervaren, oorspronkelijk kunnen
denken, voelen wat ik nu eigenlijk
echt wil.
Ik wil stilstaan om verder te kunnen
komen, vooral ook voor Hidde.
Nooit geweten dat de stilte zo’n gemeen
stekend geluid was. Nergens is mijn verdriet
zo voelbaar als in mijn eigen huis.
Ik loop steeds van de kamer naar de
keuken en weer terug. En van boven
naar beneden, maar de pijnlijke stilte
achtervolgt me tot op het toilet.
Kon ik alles maar in één keer doorspoelen,
druk op de knop en weg. Een nieuw
begin.
Maar het heet niet voor niks een rouwproces.
Ik kan er niet omheen, moet er doorheen.’
Ik schrijf haar meteen terug.
‘Lieve Norma, je hebt jezelf bij je. Ik
wens je van harte toe dat je vasthoudt
wat je loslaat.
Dat de lijdenstijd voor jou en Hidde naar
nieuwe wegen leidt en dat je zo elke
keer een beetje dichterbij Pasen komt.
Pasen: het feest van opstaan en leven
ondanks alles!’
Christine van Reeuwijk
God, hoe mooi!
Ik heb de hele winter niet geweten
dat er van U,
diep in dit dode woud,
ergens wat goud
bedolven lag.
Met lege hand en hart,
en tot geen offeranden klaar,
trad ik in ’t bos en vond
22
uw eerste krokus in de zon.
Hij stond zo schitterend
op het donkergroene mos,
zo enig l icht
tussen het naakte hout,
en iets
wat ik de ganse winter
was vergeten,
ging weer aan ’t smeulen
met een teed’re gloed.
Zo stond ik lang
gelukkig en verenigd
met die kleine krokus in de zon,
en wist opeens
hoe diep de kleinste dingen leven
en zei heel simpel: ‘God, hoe mooi’.
Paul Verbruggen