Een keur aan nieuwe NCRV-reisideeën! - Publi House Publishers B.v.

“Je vous dois baiser!”
We kampeerden dit jaar in Frankrijk. We
hadden folders van de VVV over de omgeving.
We hadden daaruit al één wandeling
gemaakt. Die was ons goed bevallen. Nu
wilden we een wandeling maken vanuit
Cerdon, een dorp in een diep dal, omringd
door bergen, dat we tijdens een autotocht
al hadden zien liggen. De aanwijzingen
waren duidelijk, we vonden de parkeerplek
en het startpunt. We moesten de helling
op. Al zigzaggend tussen de wijngaarden
door leidde het pad ons omhoog en volgden
we de gele strepen op stenen of stammen.
Het was warm. In de schaduw van
een eenzame boom rustten we wat en aten
ons broodje op. Weer verder kwamen we
op de hoogvlakte en door een wijndorpje.
Maar we vonden er geen gele strepen meer.
We zagen een boer uit zijn schuur komen
en vroegen hem de weg naar de kapel,
waar onze wandeling op uit moest komen.
Maar Fransen spreken zo snel en ook nog
streektaal. We begrepen niet veel van zijn
antwoord. Alleen: rechtuit, rechtsaf en dan
linksaf omlaag, haalden we eruit. Dat kon
wel kloppen, dachten we. En ja, na het
rechtsaf keken we neer op een dorp in de
diepte, wel met een kerk op een heuvel,
maar waar waren de hoge bergen rondom
Cerdon? We twijfelden, toch konden we
niet anders dan doorlopen. En zo zigzagden
we weer omlaag langs de wijngaarden. Daar
zagen we opeens ook weer gele strepen! Nu
weer vol goede moed bleven we die volgen.
Het pad voerde ons langs velden, door een
bos, verder en verder omlaag, tot we eindelijk
huizen zagen opdoemen. Een dorp!
Maar welk? Bij het eerste huis was een jonge
man, met een gezicht zo zwart als de nacht,
aan het werk met brandhout en wij vroegen
hem: “Welk dorp is dit?”.
“Avrilla”, zei hij. “Avrilla?”. vroegen we,
“niet Cerdon?”. “Nee”, wees hij, “Cerdon
ligt dáár, achter die hoogte!”. De hoogte,
waar wij net met veel moeite afgekomen
waren. We haalden de kaart erbij om te
Rondje Zwitserland
In juni is de natuur in Zwitserland op z’n mooist. De sneeuw op de
alpenweiden is gesmolten en het gras met veel bloemen is nog niet
gemaaid. Het is dan heerlijk om te wandelen en te genieten van de
geweldige uitzichten.
We starten de reis bij Freiburg in het
Zwarte Woud aan de Tunisee. Daarna
kamperen we een week bij Lauterbrunnen
in Berner-Oberland. We verblijven aan
de voet van de Staubach-waterval, met
de Jungfrau, Mönch en de Eiger, met hun
besneeuwde toppen, dichtbij.
We maken wandelingen vanaf de camping
en komen in Mürren, Kleine Scheidegg,
Wengen en vele andere bekende plaatsen.
Meestal gaan we eerst met de trein, kabelbanen
of boot naar het verste en hoogste
punt, waarna we lopend weer teruggaan.
Onderweg zijn er mogelijkheden om met de
trein of kabelbaan weer terug te gaan. Boven
kan het heerlijk stil zijn als de koeien liggen
te herkauwen. Als ze grazen overstemmen
de koebellen de stilte. Tevens brengen we
een bezoek aan de Trümmelbachfälle.
De tweede week gaat de reis naar Wallis.
Via Kandersteg met de trein door de tunnel
of via Montreux door het Rhônedal naar
Brig. Vanuit de camping in Brig gaan we de
Grosser Aleschgletscher van allerlei kanten
bewonderen. We rijden een passentocht
over de Furkapas, de Sint-Gotthardpas en
de Nufenepas, waar de sneeuwresten nog
wel zullen liggen.
De derde week gaan we via de Simplonpas
(men kan ook met de trein door de tunnel)
naar het Lago Maggiore, op de grens
van Italië (kanton Ticino), waar Italiaans
wordt gesproken en de Italiaanse invloeden
duidelijk zichtbaar zijn.
We kamperen bij Locarno, op loopafstand
van de stad. We maken van daaruit een
wandeling naar Madame del Sasso en
de Val Verzasca, met een bezoek aan de
zien, waar we dan wél terecht gekomen
waren. Ver, heel ver van Cerdon. We waren
vast aan de verkeerde kant van de berg
omlaag gegaan. Wat nu? Het was al laat
in de middag en mijn benen voelden als
lood. “Je ne marche plus!”, zei ik,”ik loop
niet verder. Kunnen we hier geen taxi
krijgen?”. De man lachte. “Geen taxi”, zei
hij, “ ik doe het wel. Wacht maar, even de
sleutel pakken en de bébé”. “Montez!”,
zei hij even later, “Stap in” en hij reed ons
vervolgens door dorpjes en over bergweggetjes
terug naar Cerdon. Daar vroeg ik of
we hem konden betalen, maar daar wilde
hij niet van weten. Of hij dan misschien
een kopje koffie wilde? Maar nee, hij had
immers de bébé in de auto.
“Je vous dois baiser!”, zei ik toen, “ik moet
u zoenen”. Ik omarmde de man en zoende
hem op allebei zijn diepzwarte wangen:
“Merci! Merci!” Zo blij dat we er waren en
diep dankbaar dat er nog zulke mensen
bestaan.
Loek Boer
grootste stuwdam van Europa. Ook staat
er een dagtrip op het programma naar het
bloemeneiland Isola Bella, in het Italiaanse
deel van het Lago Maggiore.
Ook de derde week zit er dan al weer op
en via de St-Gotthardtunnel rijden we naar
de Vierwaltstättersee. We kamperen daar op
een stadscamping in Luzern. Daar staat een
stadswandeling op het programma. Via de
twee bekende houten bruggen en de stadsmuur,
met zijn vele torens, lopen we naar
het Löwedenkmal. Na een boottocht op
de Vierwaltstättersee wordt de reis met een
diner afgesloten.
De reis is goed te doen voor ervaren caravanrijders
in de bergen en de wandelingen
zijn voor een ieder die in Nederland 10 à
15 km kan lopen zeker niet te zwaar. We
lopen in de 26 dagen zo’n 75 km gezamenlijk,
waarvan de langste wandeling ca.
14 km is
Hilda & Jan Blokzijl, uw reisleiders
3 juni t/m 28 juni 2011; reissom:
€ 1025,- p.p. Zie Kampeergids,
pagina 32 en 33
zie verder op pagina 17
11
KIJ KEN MET J E HART