download PDF - dwars - Universiteit Antwerpen

Helpenhulpverleners?UNICEF legt uitTekst: Tijl De Bock & Floris Geerts • Foto: Tijl De BockOnze reporter, met het hart duidelijk op de juisteplaats, geraakt uiteindelijk niet op zijn eindbestemmingHaïti. In zijn drang om ‘iets’ te doen nade aardbeving in januari, komt Tijl De Bock nietverder dan het Rode Kruis in Santo Domingo. Devraag waarom hij niet in zijn opzet slaagde, blijfthem achtervolgen. Heeft hij het dan helemaalverkeerd aangepakt? Wil men dan geen hulp inrampgebieden? Of zijn Dominicanen gewoondwarsliggers?Op woensdag 13 januari 2010 opent het journaal metde aardbeving die heel Haïti heeft getroffen. Eén vande armste landen ter wereld wordt zowat met de grondgelijk gemaakt.Het is een natuurlijke reflex omte denken: ik moet die mensengaan helpen“Het is een natuurlijke reflex om te denken: ik moet diemensen gaan helpen”, zegt Yves Willemot, algemeendirecteur van Unicef België. Toch baat het niet om alsindividu fysiek een daad van barmhartigheid te verrichten.Op zulke momenten is het bijna onmogelijk om allesorganisatorisch in orde te brengen en het logistiekehuzarenstukje rond te krijgen. Zelfs in Westerse landen,zoals in de Verenigde Staten na de orkaan Katrina, blijktde samenwerking tussen verschillende professionelehulpverleners spaak te lopen. Als je dan in een arm landeen internationale hulpverlening moet op gang brengen,kunnen ongeschoolde hulpverleners beter wegblijven.“Er zijn in Haïti veel mensen die over dezelfde vaardighedenbeschikken als wij. Het enige wat er ontbreektis de financiële en materiële ondersteuning om aan dewederopbouw te beginnen”, verklaart Willemot.Op dit moment voorzien de Verenigde Naties dagelijks1,1 miljoen inwoners van drinkbaar water. Zo’n mensen,waarvan het gros Haïtianen, bedienen en onderhoudendie installaties zelf. De mensen die effectief water gevenen die installaties verzorgen zijn geen mensen dieuit het rijke noorden komen. Dat zijn Haïtianen zelf diewij de infrastructuur en de middelen geven. Yves Wil-26