lapteen-1993

fflinisterie tran
Nrrgsr
Q xY
Het lijkt wel of de lijfspreuk van Kees van
Oosterhout is: Op de barricade.
Dat was al in 1967 het geval toen hij zich
inzette voor een Jongerenhuis. Dat werd
Dreef Acht. Nu heeft hij samen met andere
Princenhagenaars zijn schouders gezet
onder de molen. Het bewmen„dat deze
molen met zijn metselwerk van 34,10 m
de hoogste is van Europa. Met wieken zou
de molen zelfs 48,72 m hoog zijn. En zo
iets unieks laat met verloederen.
Daartegen is de werkgroep in verzet gekomen
en de minister van Aogse Zaken deelt
de zorg van 'Herstel de molen'. Hij was
vooral gecharmeerd van het aantal zolders
dat de molen telt nl. tien. Hij heeft bedacht
dat er van die molen best een Aogse residentie
te maken valt. Voor iedere minister een
zolder en ook nog een voor de Prins zou een
goede bestemming zijn.
Hoewel Marcel van Dooren afhankelijke
juridische bezwaren had en ondanks het feit
dat Jos Kok de gemeentelijke belangen soms
in het oog moet houden, gingen zij accoord
met de plannen van de minister.
Ab van Olphen wilde echter zelf de benedenruimte
van de molen testen op akoestiek,
omdat hij verwacht, dat deze 'residentie'
ook voor prinselijke feesten met De Bielopers
gebruikt worden.
NIEUWE HOOP voor DE HOOP-
Zelfs van boven de rivieren heeft de werk-
Herstel de molen verdient prijs !
groep steun gekregen. De stichting 'De
Schiedamse Molens' wist al op 27 februari
1982 te vernielden, dat de Priacenhaagse
molen uniek was voor het Nederland, ja
zelfs voor heel Europa. Zo'n uniek bouwwerk,
het hoogste niet kerkelijke monument
van 't Aogje mag niet verloren gaan. De
werkgroep heeft dat heel goed begrepen
veracht, dat de invloed van de Minister an
Aogse Zaken een wending ten goede
geven.
AOGS MUSEUM
Kees van Oosterhout, die al enige tijd zijn
mond gehouden had, wilde graag op het
genomen besluit de molen als residentie van
prins en minister te gebruiken, terugkomen.
Hij beweerde een beter plan te hebben. Het
zou wel wat meer geld kosten, maar aangezien
de werkgroep daar toch niet over beschikt,
makte dat niet zoveel uit. De molen
moest worden ingericht als museum: een
Aogse museum met allemaal Aogse gebruiksvoorwerpen
zoals de verkennershoed
niet vier deuken, het vaandel van Scouting,
de lange korte verkennersbroek van Tilo
Aarts.
In het kader van het vrijwilligerswerk moesten
dan alleen nog suppoosten en cassiëres
gezocht worden.
De Minister van Aogse Zaken stond perplex.
Voor zoveel intelligentie; voor zoveel doorzettingsvermogen
zou de werkgroep een
lintje moeten krijgen.
We gaon naor't Karrenaval en we nemen ze mar
mee: Oons Cor, oons Wil, oons Nel, oons Riet, den
Balt, Jan en Truus en Kees en Toon
De redactie van De Lapteen belooft U -le-
zers- voortaan regelmatig van de ontwikke -
lingen op de hoogte te houden...
■
_
40G
475 jaar Roode Hert - Nou en?
In Wijkblad Princenhage en in de Stem werd
rond 27 januari veel aandacht besteed aan
475 jaar herberg Het Roede Hert. De geschiedenis
ervan werd zelfs in boekvorm
vastgelegd en herbergier Piet de Jongh
maakte zich terecht boos om de houding van
het gemeentebestuur richting Princenhage.
Hij spreekt er schande over, dat hij wel
tijdens het Bredase Jazz-festival op zijn
terras mag tappen en niet tijdens de Princeahaagse
Torenhaanfeesten.
Maar Piet toch, foei, wat is dat erg.
Een vrije vertaling van wat eens het carnavaislied
van 't Aogje was. Ieder jaar met
carnaval dan zie je ze weer De jongeren van
1960 ontmoeten de jeugdigen van 1970. Ze
kennen allemaal nog dit carnavalslied en ook
de vele anderen die ze gezongen hebben
onder aanvoering van Prins Knillis I. Het is
iedere keer opnieuw een belevenis om dat
allemaal mee te mogen maken.
Herinneringen die worden opgediept. Herkenning
van vroeger. Daarbij speelt nog
vaak het patronaat een rol. En ook de naam
van Christ Wiese ligt vooraan in de mond.
Wat was het leutig in het parochiehuis aan
de Doelen. En witte nog, da den Ijzeren...
Oja, op diejen ezel..
Wa hebbe toch gelache met Frans Zuydevelt
en kapelaan Onzenoort en de Ede.
Ontmoetingen in 't Aogje mee carnaval. Een
hartverwarmend geheel op zo'n zondagmiddag
na de optocht in De Koe. En hoe later
het wordt, (leste meer verhalen koerem
boven drijven, al of niet waarheidsgetrouw,
maar dat doet er niet toe. Mensen ontmoeten
elkaar en kunnen er daarna weer een tijdje
tegen om op zichzelf teruggeworpen te
worden.
Jan blijkt nog dezelfde streken te hebben van
vroeger, maar Toon drinkt zijn bier niet
meer zo snel. Zou hij er niet meer zo goed
tegen kunnen. En Balt kijkt nog op dezelfde
manier als vroeger als hij aangeschoten
raakt.
De tijden veranderen, de leeftijd neemt toe,
maar het ontmoetingspunt : 't Aogje blijft.
Gelukkig maar!