2 werelden 2 werkelijkheden

12.
Mentale
segregatie
Het ROC in Hengelo zit in een prachtige oude gieterij, een
verbouwd rijksmonument. Voor het gebouw is een aantal vierkante
meters gereserveerd voor de rokers. De studenten staan
lekker te paffen onder toeziend oog van de beveiliging. Binnen
is het een gezellige drukte.
Het vak burgerschap is hier net als overal verplicht, maar docenten mogen grotendeels zelf bedenken hoe
ze die uren invullen. In het oosten van het land is de sfeer minder gepolariseerd dan in het westen,
alhoewel er bij studenten grote zorgen bestaan over de stroom asielzoekers die deze kant uitkomen en die
angst wordt soms fel geuit. Islamitisch radicalisme is hier nauwelijks aan de orde. Het ROC Twente kent één
uitreizigster, een 24-jarige vrouw die half februari 2015 plotseling naar Syrië was vertrokken, met medeneming
van haar vierjarige autistische zoontje. Vooral dat laatste – en het feit dat ze door verschillende
hulpverleners werd begeleid die haar evenwel niet hadden kunnen tegenhouden – zorgde voor beroering.
Ze was in de aanloop naar haar vertrek wel steeds religieuzer geworden en kleedde zich strikt volgens
islamitische regels. Toch zag ook haar vader, bij wie ze woonde, deze stap niet aankomen. Deze gebeurtenis
maakte indruk op de school en het college van bestuur en collega’s van het studieloopbaancentrum hebben
na haar vertrek uitgebreid contact gehad met vader, hulpverleners en de gemeente. Docenten van de
studente hebben vervolgens met haar klasgenoten over deze radicale stap gesproken.
De vijf docenten burgerschap die vanochtend aan tafel zitten hebben de indruk dat er bij hun studenten op
de achtergrond wel het een en ander speelt. Ook in Hengelo werden na de aanslag op Charlie Hebdo
opmerkingen gemaakt die bevreemding wekten: ‘Van die goed geïntegreerde meisjes die opeens heel fel
werden en zeiden dat “die mensen van Charlie Hebdo er zelf om hadden gevraagd”. De studenten hadden
het over onze profeet en spraken in termen van wij en jullie, ze benadrukten op die manier de kloof die ze
kennelijk voelden.’
Ook hier bestaan meerdere, soms botsende werkelijkheden naast elkaar. Docenten maken zich de laatste
tijd zorgen over een toenemend PVV-geluid. ‘Als we rond Prinsjesdag verkiezingen houden stemt zestig
procent van de studenten op de PVV’, vertelt een docent.
Studenten differentiëren en nuanceren onvoldoende, ze gooien alles
op één hoop, is de indruk van de docenten.
Studenten differentiëren en nuanceren onvoldoende, ze gooien alles op één hoop, is de indruk van de
docenten. IS-aanhangers, de werkloosheid die ze om zich heen zien, het groeiende aantal vluchtelingen die
de banen zouden inpikken, alles voelt als een bedreiging. Daar komt nog bij, vertelt een van de docenten,
dat leerlingen nauwelijks omgaan met studenten met een andere afkomst. ‘Dat voedt de angst.’
38
39