Yumpu

Marijn Frank is zo
iemand van wie je een goed humeur krijgt. Als je haar in Keuringsdienst
van waarde monter een nietsvermoedende fabriekswoordvoerder
telefonisch hoort doorzagen over mensenhaar in supermarktbrood
of wormen in dadels. Als ze in haar film Vleesverlangen
wegdroomt bij een charmante chef-kok die een ribstuk met zout
inwrijft. En ook tegenover haar zittend in een fijn café. Omdat ze
open en eigen is, omdat ze sprankelt. Zelfs als het gaat over somberheid,
over langs elkaar heen leven, over het lastige én het mooie
van veel willen.
“Een paar weken geleden waren we alle drie heel
ziek. Wow, wat een rust. Ik keek naar onze agenda’s: hoe houden
we het vol?” Haar vriend Victor zei ook al dat het hem een raadsel
is hoe ze de afgelopen jaren zijn doorgekomen. Ja, hoe? “Ik doe
niks wat ik niet leuk vind, dat scheelt. Als ik eens een maand geen
klussen heb, doe ik ook echt niets. Dan kom ik bij. En we hebben
een klein netwerkje om ons heen van mensen die helpen. De oma’s
passen allebei één dag in de week op. Twee dagen gaat Sally naar
een geweldige gastouder. Vrijdag doe ik zelf en we hebben een
peloton oppassen voor onverwachte werkmomenten.” Vriend Victor
is niet ingeroosterd. Want: te onvoorspelbaar werk. Dat was al zo
toen hij award winning geluidsman was en dat is nog steeds zo nu
hij studeert voor cameraman en soms ineens naar het buitenland
in. Dat vond ik best moeilijk. Nu nemen we beslissingen samen, dat
kan niet anders vanwege Sally. Beter zo.”
Ze kan ook heel lui zijn, naast dat harde werken. Jaloersmakend lui.
“Rommelen, klooien. Koffie drinken met een vriendin. Heel lang
douchen. Ik vind dat geen verspilde tijd. Sterker: ik kan het iedereen
aanraden. Laatst sprak ik een moeder met een kind van bijna
een. Ze was een dag minder gaan werken, want bijna overspannen.
Haar vriend vroeg als ze thuiskwam wat ze allemaal had gedaan,
zij voelde zich schuldig als ze niks deed. Overdag tv kijken, dat kan
natuurlijk niet. Maar mensen, lekker niks doen, doe het. Je moet het
gewoon niet aan anderen vertellen.”
Marijn meent het. Maar toch. Toch is het ook
waar dat ze zich vergeten kan voelen als ze eens twee weken geen
klussen heeft. Ook al zeggen vriendinnen: “Doe eens even normaal,
relax, straks heb je het weer knetterdruk.” Het knaagt soms. “Ik
functioneer heel goed als ik het gevoel heb dat ik nodig ben. Op het
randje van overspannenheid denk ik: nu zijn we lekker bezig. Dan
word ik productief. Op het Montessori Lyceum zat ik wekenlang in
de coffeeshop te blowen en dan moest eens in de zes weken alles
af zijn. Twee weken voor de deadline begon ik op stoom te komen
en in de laatste week kreeg ik het toch af.”
Opvallend: haar vriend en haar beste
vriendin noemen Marijn zorgeloos, iemand die geen beren op de
weg ziet. Toch komt er geregeld zo’n somber, pessimistisch gevoel
over haar heen. Met golven gaat het. “Zelfs vriendinnen kunnen
zich dat moeilijk voorstellen. Ik kan een ochtend hebben zitten
huilen en dat niemand het ’s avonds merkt. Dat is geen toneelspelen,
ik kan me goed opladen voor sociale dingen. Ik weet niet
eens wat het is. Algeheel pessimisme.” Is even stil. Mijmert. Kijkt
monter, dat wel. Ook als ze zegt: “Eigenlijk zijn alle facetten van
het leven niet makkelijk. Daarom verbaast het me dat niet meer
mensen in gestichten zitten. Dat iedereen dat maar doet, leven.
moet om een documentaire te draaien.
Bijvoorbeeld. De verantwoordelijkheid voor een kind, dat vind ik
heel serieus. En best zwaar. Mijn moeder, die vroedvrouw is, zegt
Dit leven samen betekent continu overleggen, altijd – heel ranzig: ‘Als je een kind krijgt, krijg je er een tros aambeien
en schuldgevoel bij cadeau.’ Het is waar. Ik denk ook: is Sally
agenda’s trekken tot je erbij neervalt. Een ander zou er misschien
gek van worden, Marijn ziet ook voordelen. “Toen we nog geen niet te veel bij de oppas? Doe ik het wel goed? En werk, dat moet
kind hadden, konden we allebei doen wat we wilden. Daardoor altijd maar goed en interessant zijn. Ik ben daar een beetje onzeker
was er ook meer afstand. Victor besliste in zijn eentje dat hij de helft over. Soms vind ik opstaan al ingewikkeld. En de interactie met je
van het jaar in het buitenland zat, ik speelde daar nauwelijks een rol partner. De basis is echt goed, maar ik vraag me weleens af of we >
KEKMAMA 18