KM08_bladerbox(1)

I
“Ik heette Plas, had een beugel en een lichaam
als een tandenstoker. Screw my life: natuurlijk was ik een makkelijk
mikpunt. Andere meiden in de brugklas zagen er al uit
als Heidi Klum, ik moest nog, ja hoe zeg je dat … een beetje
bijtrekken. Een dikke jongen uit mijn klas ging er het hardst in,
die moest me echt elke keer hebben. Mijn moeder heeft hem
daarom weleens uit gescholden voor doorregen varkenslap. Ach,
het is niet zo dat ik werd opgewacht en toestanden, maar ik
baalde er wel van. Gelukkig ontmoette ik na een paar jaar mijn
beste vriendin en toen kwam het allemaal goed. Jennifer is brutaal,
ze leerde me dat ik gewoon mijn bek moest opentrekken.
En ja, toen was het aan.”
Dat ‘aan’ betekent dat Nienke Plas allang niet meer gepest
wordt. Als social comedian heeft ze een fanbase opgebouwd die
zich uitbreidt als een olievlek. Skyhigh gaat ze. Zo zette ze zich
op de kaart met haar beruchte Weekbreker: een YouTube-filmpje
van vijf, zes, zeven minuten stand-up comedy. Haar handelsmerk
is haar Amsterdamse babbel, hilarische expressiviteit,
grove humor en een tikkie absurdisme. Beste vriendin Jennifer:
“Ze speelt geen rol, Nienke is echt zo. Dit is hoe zij verhalen
vertelt.”
Haar huis in Amsterdam-West is strak opgeruimd. Samen met
Resley heeft ze zoon Frenky-Dean (2 jaar) en heel knap: op
rondslingerend speelgoed kun je haar niet betrappen. Ze wijst
trots naar twee opbergkisten. “Ik heb die dingen gekocht onder
het mom: niet te veel prikkels voor je kind. Stiekem waren het
gewoon te veel prikkels voor mij, ik kan niet tegen al die kleurtjes
joh, ik bleef maar achter hem aan opruimen.”
Frenky-Dean heeft haar relatie met Resley nogal
veranderd. “Alsof we nu meer beseffen wat liefde betekent. We
delen samen zoiets bijzonders, alles wat hij doet is geweldig. Je
hebt daardoor elke dag wel een celebration: jaa hij lacht, jaa hij
kan dit, jaa hij doet dat. Natuurlijk zijn poepluiers niet leuk en
borstvoeding heeft ook niet veel goeds gedaan, maar het feit
dat je zo blij wordt van je kind en dat kunt delen met je partner,
dat is toch top?”
Af en toe kijkt Nienke op haar telefoon. Ze hebben vanavond
een première en Resley is er in zijn eentje op uit om voor haar
kleding te shoppen. Iets wat hij vreselijk vindt. Verwoed stuurt
hij haar foto’s ter goedkeuring.
De twee ontmoetten elkaar tijdens het uitgaan. Zo’n ontmoeting
waarvan twee versies bestaan. Die van hem: “Ze liep langs en ik
dacht: ach, laat ik haar nummer vragen.” Die van haar: “Ik was
met een wat jongere vriendin op een saai feestje toen ik hem
zag staan. Ik zei tegen haar: ‘Watch and learn.’ Ik keek hem aan
en daarna weer even weg. Toen keek ik weer. Iedereen weet,
als je twee keer naar een man kijkt, dan heb je interesse. Vervolgens
liep ik non chalant langs hem en ik wist gewoon dat hij
me zou aanspreken. En ja hoor, dat deed-ie.”
Met haar nummer in zijn telefoon verliet ze heel stoer het vroegere
Marcanti om te wachten op een taxi. Dat wachten duurde
lang en inmiddels kwam ook Resley naar buiten. Hij bood aan
de twee meiden naar huis te brengen. Even twijfelde Nienke,
tot ze zijn auto zag staan. “Een Peugeot-station die hij van zijn
moeder had geleend of zo. Hij is in ieder geval geen seriemoordenaar,
dacht ik. Die rijdt niet in zo’n burgerlijke auto.”
Haar telefoon gaat. Het is Res. “Ja”, zegt Nienke met een knipoog.
“Mooie jas. Ja. Heel mooi. Ja, schoenen zijn ook leuk.”
Ze was op slag verliefd. En hij op haar.
De eerste date lukte het haar nog net hem niet mee naar huis
te nemen, na date twee kwam hij bij haar thuis. “Komt Resley
binnen met een tas, waar hij een stapeltje uithaalt. Joggingbroek,
T-shirt, boxer, lenzenvloeistof en een lenzenbakje. Vraagt-ie:
waar kan ik dit neerleggen? Ik denk dat ik hier vaker ga komen,
dus het is wel handig als ik hier wat spullen heb. Ik vond het
zo schattig. Hij is zo’n grote gast, maar bleek gewoon een soft
ei. Hup, ik wat kleren opzij schuiven. Hier heb je een plekje,
jongen.”
Ze vieren dit jaar hun tienjarig jubileum als stel, maar het was
echt niet altijd rozengeur en maneschijn. Zo moest Nienke in
>