Yumpu

EEN VANDAAG-
PRESENTATOR
JOJANNEKE
VAN DEN
BERGE (37)
REIST DE HELE
WERELD OVER
MET HAAR
KINDEREN,
MAAR SPEEL-
TUINEN VINDT
ZE DOODENG.
interview MILOU VAN DER WILL fotografie MARK GROENEVELD
styling JASMIJN BRABER EN MAUREEN KENGEN visagie JUDITH PRONK

Joja
nne
ke
JOJANNEKE jeans LEVI’S | leren
jack TIGHA THIJS bloes JACK
AND JONES JAMES T-shirt RIVER
ISLAND MINI FEE rok TUMBLE
’N DRY | shirt PETIT BATEAU |
sneakers CONVERSE ALL STARS
KEKMAMA 21

“Het was in Thailand. Ik zag een vrouw zitten die wachtte op de
boot. Grote rugzak op de rug, kind op haar knie. Ja, dacht ik toen,
dit is zó cool, dit wil ik ook als ik later moeder ben.
Je hoort weleens dat mensen bang zijn dat hun leven ophoudt zodra
ze aan kinderen beginnen, maar Thijs en ik vinden het juist heerlijk
ons leven met onze kinderen te delen. En dus gaan ze al sinds hun
babytijd mee op verre reizen. China, Japan, Canada, Amerika. We
hebben geluk – ze vinden het echt leuk. Ze maken plezier, leggen
contact met mensen. Bovendien is het vliegtuig vaak al het hoogtepunt
van de reis, want: lekker filmpjes kijken natuurlijk. Ze voelen
dat wij relaxed en blij worden van reizen – ons enthousiasme slaat
op hen over.
We worden onderweg vaak gezien als een reizend circus. In Japan
waren we een attractie. Iedereen reist daar superclean en dan
komen wij voorbij: een karavaan van kinderwagens, tassen, zakken
luiers. Stiekem geniet ik dan van die verwonderde blikken.
Natuurlijk is het soms ook aanpoten, we vertrekken namelijk altijd
op het laatste nippertje. Dan heb je momenten dat je in allerijl
koffers staat te pakken in een hotel, omdat je op tijd moet zijn voor
de trein. De kinderen voelen dat je gestrest bent en worden daar
niet gezellig van. Mis je ook nog die trein, natuurlijk. Ja, dan denk
ik soms wel: wat zijn we eigenlijk aan het doen? Maar goed, als je
dat vergelijkt met een gemiddelde maandagochtend waarop je de
k heb drie jaar
n een waas
an hormonen
eleefd. Nu pas
rekt de mist
en beetje op’
kinderen op tijd naar de opvang moet brengen, is het niet eens
zoveel anders.
Hoe klein ze ook zijn: op hun eigen niveau krijgen ze toch veel
mee van die landen. Al die nieuwe prikkels, mensen die er anders
uitzien, een vreemde taal spreken: het maakt ze wijzer. Fee is er
bijvoorbeeld stellig van overtuigd dat ze vloeiend Engels spreekt,
heel schattig.
Ik ben avontuurlijk, maar ik zou nooit met Fee
en James naar een land reizen waar het onveilig is. Naar Colombia,
waar ik graag naartoe wil, vind ik dus te spannend met kinderen.
We dromen nog wel van een wereldreis met z’n viertjes, dat zou
ik heerlijk vinden. Reizen zit in mijn bloed – mijn overgrootouders
vertrokken op hun achttiende naar Indonesië om een nieuw leven
op te bouwen. Mijn vader trok het hele Midden-Oosten door. Zelf
heb ik sinds mijn studententijd elk jaar een grote trip gemaakt.
Nergens ervaar ik zoveel vrijheid als op reis – mijn telefoon laat ik
thuis. Reizen is geluk.
Ik ben nogal een twijfelaar. Een typische Tweeling, kun je zeggen.
Zo moesten we een school uitzoeken voor Fee en daar kan ik
nachten van wakker liggen. Ik maak die keuze voor haar, maar
wie ben ik? Ik twijfel me helemaal suf voor ik een besluit neem
en daarom pak ik het aan als een journalistiek project. Beroepsdeformatie,
denk ik. Ik bezoek fanatiek al die scholen, lees alles wat
er te lezen valt, bel vriendinnen om te vragen naar hun ervaringen
met verschillende soorten onderwijs. Thijs vindt het wat overdreven
allemaal, maar hij laat zich wel heel lief overal mee naartoe slepen.
Ik kan het gewoon niet laten.
Helemaal erg: als we dan eindelijk een keuze hebben gemaakt, kan
ik alsnog op een bepaald moment in de paniek schieten. Hadden
we niet toch… Dat is meestal het moment waarop Thijs zegt: ‘Nu
moet je ophouden.’
Tot mijn achttiende heb ik intensief aan ballet
gedaan. Ik volgde de dansacademie in Tilburg, deed niets liever dan
dansen. Tot mijn lichaam me een halt toeriep. Mijn knieën waren
versleten en als ik zo doorging, zou ik op mijn dertigste niet meer
kunnen lopen. Ik moest dus stoppen. Dat heeft veel pijn gedaan,
maar dat stopte ik weg. Ik ging gewoon nooit meer naar voorstellingen,
ballet bestond niet meer in mijn leven.
Thijs is wielrenner geweest, hij begrijpt als geen ander hoe diep
de liefde voor sport gaat. Hij wakkerde iets bij me aan toen ik hem >
KEKMAMA 22

shirt PETIT BATEAU |
colbert PRIMARK

NET ALS WIJ IS JULIA UITERAARD EEN VOLMAAKTE MOEDER,
MAAR SOMS BEGAAT ZE EEN VAN DE ZEVEN HOOFDZONDEN.
DAN IS ZE HEEL ERG LUI, IJDEL, JALOERS, WELLUSTIG, HEBBERIG,
GULZIG EN WOEDEND. tekst JULIA EVERS
IJDELHEID
‘TOE NOU SCHATJE, DAT KODDIGE ZONNEHOEDJE STAAT JE ZO LEUK’
Het is te danken aan de uitstekende genen van hun vader dat mijn zoons blonde
krullen hebben. Van dat weelderige engelenhaar, beeldschoon. Mijn vijfjarige
zoon is een blikvanger. Mijn achtjarige daarentegen kamt het mopperend met
klodders gel in een strakke, stijve scheiding. Alsof hij met zijn hoofd in de jus
heeft gehangen: vieze, vette draden. Als ik met een vriendin koffiedrink, excuseer
ik me voor zijn look: “We gaan binnenkort naar de kapper hoor, het moet gewoon
even geknipt.” De mensen moeten vooral niet denken dat ík dit zo heb
gestyled.
Het liefst kleed ik de jongens tot hun dertigste gewoon lekker zelf – in schattige
Adidasjes en flanellen geruite pyjama’s. Maar nee, mijn kinderen willen per se in
voetbalshirt naar het veertigjarig huwelijk van mijn ouders, stellen Minion-quota’s
op en weigeren halsstarrig zo’n koddig rieten zonnehoedje.
En dan hebben we het alleen nog maar over hun uiterlijk. Pijnlijker is het als ik
het over de talenten van mijn nageslacht gaat. Dan hoor ik mezelf opeens zeggen:
“Hij kan al rékenen! Doe eens, vijf plus drie? Toe dan!” Of dat ik de oudste piano
laat spelen terwijl hij daar overduidelijk geen zin in heeft. En ik ben echt niet de
enige: neem die moeder die werkelijk Jan en alleman op de hoogte brengt van de
voetbalkwaliteiten van haar zoonlief, de collega die te pas en te onpas haar telg
als nieuwetijdskind opvoert, de buurvrouw die kans ziet in ieder gesprek de
Citoscores van haar dochters te laten vallen.
JALOEZIE
DOE MIJ DIE BANKREKENING EN DIE MAN
Als ik bij mijzelf te rade ga, herinner ik me vooral de jaloezie die ik voelde vóór
mijn eerste zwangerschap. Terwijl ik de maanden aftelde tot die test eindelijk eens
twee blauwe streepjes zou laten zien, leek de hele wereld een grote vijver van
vruchtbaarheid. Hoe ik ook oefende in vrolijke verlichtheid als er weer eens een
collega of familielid aankondigde dat ze zwanger was, in de auto naar huis droop
de jaloezie van me af. Verlangen en afgunst zijn een nare cocktail.
Maar goed, de baby’s werden alsnog gebaard – en toch
bleef de zonde. Geen allesverterende, ondermijnende
jaloezie, meer van die lelijke steekjes in de categorie: yep,
dat had ik ook best gewild. Zes weken schoolverlof om
met de kinderen in een camper door Amerika te reizen
– doe mij die bankrekening en die man. Bevriend zijn
met een grote dichter die speciaal voor het geboortekaartje
een versje schrijft – nou, mijn kaartjes waren óók
best gelukt. Je kind als gezicht van een modemerk en dus
bergen gratis toffe kleren – als je vanuit een bepaalde
hoek kijkt, zijn mijn jongens ook soort van modelniveau
knap. Verder heb ik nog wat absurde wensen die never
>
KEKMAMA 47

EVEN
ERUIT
MET OF ZONDER JE GEZIN
ALS HET KON, GINGEN
ZE MORGEN WEER.
YVETTE, TIM EN EVY (6)
GINGEN OP VAKANTIE
IN FLORIDA. tekst en fotografie YVETTE VAN DER MEER
“Gaan we echt dolfijnen zien? Gewoon in de zee
waar wij ook zwemmen?” Ja, dat durven we onze zesjarige
dochter Evy wel te beloven. Maar eerst gaan we
naar Universal Studios. Vijf keer in de Minions ride,
high-fiven met Scooby Doo en op de foto met Shrek: en
dat was pas de eerste dag van de vakantie.
Orlando is de pretparkhoofdstad van de wereld – als
het je ding is, kun je je hele vakantie volproppen met
themaparken. Wij kiezen voor Express Passes – een
pasje waarmee je voorrang krijgt bij attracties. Vreselijk
verwend, hartstikke prijzig maar het is op een drukke
dag elke dollar waard. De wachttijd bij attracties loopt
makkelijk op tot een uur; met zo’n voordringpasje hoef
je niet in de rij, haal je veel meer uit het park en ben
je aan het eind van de dag nog zo fris als een hoentje.
We logeren er voor de tweede keer, gewoon omdat
het zo fijn is in Universal’s Cabana Bay Beach Resort.
Het heerlijke zwembad met waterglijbaan is te leuk, de
slim ingedeelde family suite ideaal. Als Evy in bed ligt,
hoeven we alleen maar de schuifdeur dicht te doen en
hallo heerlijk avondje met z’n tweetjes.
Dit hotel is ook een aanrader als je houdt van een geinig >
KEKMAMA 123

KOOS
IS AL ZES,
MAAR IK
slinger
HEM ZO
OP MIJN
RUG’

BRIGITTE BURGEMEESTRE (35) IS
GETROUWD MET MAARTEN EN MOEDER
VAN KOOS (6), ROLF (3) EN DAPHNE
(10 MAANDEN) “Koos van zes zit niet zo
vaak meer in de draagdoek, maar als-ie
moe is slinger ik hem zo op mijn rug. De
jongste twee neem ik altijd mee in de
draagdoek – soms zelfs tegelijk. ‘Je moeder
lijkt wel een pakezel’, zei de juf tegen
mijn oudste.
Koos had als baby last van krampjes. Zodra
ik hem neerlegde, begon hij te brullen.
Maarten en ik liepen urenlang rondjes met
hem op de arm. Op een online forum las
ik over draagdoeken. Een groot succes:
Koos sliep zodra ik hem in een draagdoek
deed. Had ik eindelijk mijn handen vrij om
de was te doen of in een saus te roeren.
Ook Maarten is een enthousiaste drager.
Hij heeft maar één voorwaarde: geen roze
doek als hij de jongens draagt.
Mijn familie is Indonesisch; in die cultuur
worden baby’s ook gedragen. Mijn oma
droeg mijn vader ook toen hij klein was.
Mensen vragen altijd of het ingewikkeld is
’m te knopen. Dat valt reuze mee. Natuurlijk
klungelden we in het begin met het
omdoen van die dingen. Zes jaar geleden
kreeg je alleen een boekje met een paar
plaatjes en had je nog geen professionele
YouTube-filmpjes. Ach, het ene stel zet
een Ikeakast in elkaar, wij oefenden met
knopen.
Onze super-de-luxe kinderwagen staat stof
te happen op de zolder van mijn ouders. Je
tilt je een breuk aan dat ding. Dan draag ik
liever twee kinderen op mijn rug en buik.
Die zitten zó dicht tegen je aan dat het
gewicht goed is verdeeld en je geen last
krijgt van je rug. Het scheelt ook bij het
boodschappen doen: er is weer ruimte in
de kofferbak.” >
>
KEKMAMA 53

Terug
aar
en

ACHRISTA (32) VLUCHTTE DRIE JAAR
GELEDEN MET HAAR ZOON JULIAN (9)
HALSOVERKOP NAAR HAAR OUDERS.
EN DAAR WOONT ZE NU ALWEER EEN
PAAR JAAR. “VIND MAAR EENS EEN
BETAALBARE WONING.” tekst MILOU VAN DER WILL foto ISTOCK
“Als je op je achttiende je ouderlijk huis verlaat, verwacht je niet dat je op een dag weer
voor de deur staat. Mét kind. Het voelt als een stap terug – een gevoel dat aan me knaagt.
Als je alleen bent ga je naar een vriendin, maar ik heb een zoon. En Julian heeft bij mijn
ouders een stabiele plek.
Mijn ex was compleet dolgedraaid. Ik heb halsoverkop wat spullen gepakt en ben met mijn
kind naar mijn ouders gereden. Ik liet alles achter: de meubels waarvoor ik jarenlang had
gespaard, ons fijne huurhuis, de man met wie ik jarenlang had samengewoond.
Het ging al tijden niet lekker. Onze relatie stond onder druk. Hij was depressief, dominant
en bepaalde ons hele leven. Als je tegen hem inging kon de boel zomaar ontploffen. Niet
dat ik elke dag klappen kreeg, maar hij heeft me wel een paar keer geslagen. Hij had
schulden, problemen met justitie en was aan de drugs. Het ging van kwaad tot erger, de
politie was al eens aan de deur geweest nadat het een keer uit de hand was gelopen.
Toch was er iets waardoor ik bleef. Of het liefde was, weet ik niet. Ik denk dat het vooral
het plaatje was dat ik moeilijk vond om los te laten. Het plaatje van het gezin dat ik
dacht te hebben. Ik moest eerst afscheid nemen van het idee dat we een tweede kind
zouden krijgen, samen oud zouden worden. Dat soort dingen.
De dag dat ik wegliep, was ik doodsbang. Mijn man was niet
voor rede vatbaar, er hing een dreigende sfeer in huis. Ik was
bang dat hij me weer zou slaan en wist: ik moet mijn kind uit
deze onveilige situatie halen en wel onmiddellijk.
Ik reed rechtstreeks naar mijn ouders. Ik had naar zo’n
blijf-van-mijn-lijf-huis kunnen gaan, maar dan kom je in het
hulpverleningscircuit terecht. Ik ben zelfstandig ondernemer,
dat wilde ik niet. Een sociale huurwoning was ook geen optie. Er waren nog honderden
wachtenden voor me. Het hebben van een kind geeft je geen voorrang op de wachtlijst.
Ik heb bij instanties aangeklopt voor hulp, maar het enige advies dat ik kreeg was: als je >
KEKMAMA 39

V.l.n.r.: ROOD JASJE € 150 VANS | blouse
€ 19,99 MEL IVY | rok € 34,99 H&M
ROZE JASJE € 99,99 Y.A.S. | jurk € 99,95
NIKKIE BLOEMENJACK € 57,11 ASOS |
shirt € 39,95 M BY M | rok € 34,99 H&M
BLAUW JACK € 125 LOLLY’S LAUNDRY |
shirt € 5,99 ZEEMAN | broek € 124,95
IN WEAR SPIJKERJASJE € 249,95 NIKKIE
| blouse € 24,95 C&A | broek € 79,95
MAVI JEANS
KEKMAMA 100

MAMA
jasjes
OMDAT JE NOOIT WEER OF HET
WEER OMSLAAT, GOOIEN WE EEN
JASJE OVER DE SCHOUDERS.
Fotografie MARK GROENEVELDStyling JASMIJN BRABER Visagie CARMEN GONZALEZ
KEKMAMA 101

Nu i
de wi
OF KOOP HEM OP KEK

n
nkel
MAMA.NL/MAGAZINE