Dignum_ZEST - juni2018

32
Esmee Visser
haken en maakte een snoekduik midden
in de eetzaal. Overkomt mij weer, hoor!’
Gelukkig konden zij en haar coach erom
lachen. ‘Van tevoren zeiden we tegen
elkaar: we gaan hier echt genieten en
laten alles over ons heen komen. We
waren heel blij dat ik me überhaupt had
geplaatst. Niet iedereen had er zoveel
plezier in, om me heen zag ik allemaal
strakgespannen bekkies. Daarbij vergeleken
waren wij het vrolijke clownsduo.
Mijn coach is bijna twee meter en
ik ben best klein, dus we zijn samen toch
al een verschijning op zich.’
Bijna de bochten uit
Gevraagd naar haar vroegste schaatsherinnering,
vertelt ze: ‘Toen ik een jaar
of acht was schaatste ik in Leiden op
de 300-meterbaan. Op een gegeven moment
mocht ik bijna naar de 400-meterbaan
in Haarlem. Ik ging zo hard dat ik
‘Alleen grote
helden kunnen
van de schaatssport
leven’
zowat de bochten uitvloog. Die wedstrijden
staan in mijn geheugen gegrift! De meiden
met wie ik toen op het podium stond,
daar rijd ik nu nog steeds mee.’ Hoe ze
de topsportmentaliteit combineert met
haar sociale leven? ‘Ook op dat vlak
ben ik perfectionistisch. Maar ja, ik kan
nu eenmaal niet naar alle verjaardagen.
De sport gaat voor. Met WhatsApp ben
ik niet zo sterk. Iedereen om me heen
begrijpt dat gelukkig.’
Visser vindt het nog steeds bizar hoe die
ene race in Pyeongchang haar wereld
op zijn kop heeft gezet. ‘Ik heb hetzelfde
geschaatst als altijd. Al besef ik heus wel
dat het echt hard was, en internationaal
heel goed. Zelf voel ik mij niet anders.
Alleen de buitenwereld is veranderd.’
Esmee Visser en Yvonne van Gennip
In de voetsporen van
Yvonne van Gennip
De koningin van de Spelen uit 1988,
Yvonne van Gennip, is trots op de gouden
olympische medaille van Esmee Visser.
Als teamleider van de nationale selectie
reisde ze afgelopen najaar met de
Nederlandse ploeg mee naar Stavanger,
waar voor de World Cup werd gereden.
Omdat Esmee Visser hier debuteerde,
was ze gedwongen om in de B-groep
te starten. ‘Het was zondagavond, het
stadion was al leeggelopen’, herinnert
Van Gennip zich. ‘Ik zag haar voor het
eerst rijden en zei tegen de sportarts
die naast me zat: dát is een talent, daar
gaan we meer van horen!’
Met name haar techniek viel haar op. Dat
Visser ook over een goede ‘motor’ beschikt,
zou pas later blijken. ‘Ze heeft een
perfecte afzet en benut goed de middelpuntvliedende
kracht, waardoor ze als
een speer de bocht uit komt. Dat kost
haar weinig energie, een groot voordeel
in de schaatssport’, weet Van Gennip. ‘En
ze is een lichtgewichtje, wat voor lange
afstanden ideaal is.’ Visser had toen al
een profiel en donatiedoel op Talentboek,
een initiatief van het Yvonne van
Gennip Talent Fonds (sleutel project van
de Stichting Goede Doelen Nh1816).
Via LinkedIn plaatste Van Gennip nog
een extra oproep en meteen meldden
zich twee bedrijven die Visser wilden
sponsoren. ‘Ik verzekerde hen ervan
dat ze écht goed was en zich misschien
zelfs wel zou kwalificeren voor de Olympische
Spelen.’
Cadeautje
De drievoudig olympisch kampioene van
1988 had een vooruitziende blik. Ze
noemt het ‘een cadeautje’ dat ze van nabij
heeft mogen meemaken hoe Vissers
carrière zich in sneltreinvaart ontwikkelde.
‘Ze is niet alleen mijn opvolgster, we
trainden ook nog eens allebei in Haarlem.
Alsof het zo moest zijn! Pas later ontdekte
ik dat onze paden elkaar al eerder
kruisten. In 2005 reikte ik Esmee de
derde prijs uit tijdens het Jan van Gennip
Toernooi, dat na het overlijden van mijn
vader naar hem is vernoemd. Hij zette
zich met hart en ziel in voor jonge schaatsers
en zou haar doorbraak fantastisch
hebben gevonden. Ik weet zeker dat hij
vanuit de hemel zit te glunderen.’