Kek Mama editie 7

SINDS SOFIE (33) ANTIDEPRESSIVA SLIKT, ZIT
ZE NIET MEER BOVENOP HAAR DOCHTER,
DOODSBANG DAT HAAR IETS OVERKOMT.
HAAR OMGEVING VINDT HET MAAR NIKS:
“ZE DOEN ALSOF IK AAN DE DRUGS BEN.”
tekst JOAN MAKENBACH beeld ISTOCK
‘“We waren bij mijn schoonouders en het gebeurde in een split second. Onze tweejarige dochter
griste een druif van tafel en stak die in haar mond. Het ding stokte in haar keel. Loïs hoestte,
huilde, snakte naar adem en sloeg haar armpjes heen en weer. Ik bevroor van angst. Mijn
schoonmoeder handelde gelukkig wel: ze belde 112. Ondertussen sloeg mijn schoonvader Loïs
op haar ruggetje en pakte haar onder haar borst. Uiteindelijk hoestte ze de druif omhoog en liep
het met een sisser af. Maar niet voor mij.
De dagen erna kreeg ik het beeld van mijn stikkend dochter niet
van mijn netvlies. Ik beleefde het voorval dag en nacht opnieuw.
In mijn beleving had het uren geduurd en had ik gefaald als
moeder door te bevriezen van angst. Uiteindelijk was ik zo
uitgeput dat ik me ziek meldde op mijn werk.
Na drie weken vond mijn man Sandro dat ik maar eens naar de huisarts moest. Zo kon het
niet langer, vond hij. Ik ben sowieso een piekeraar die wakker ligt als ze zich zorgen maakt,
maar nu sliep ik amper en huilde om alles. Bovendien had ik angstaanvallen die uren duurden.
Volgens de dokter kampte ik met een posttraumatische stressstoornis, waarbij ik het trauma
van mijn stikkende kind steeds herbeleefde. Hij stelde voor dat ik tijdelijk een antidepressiva
zou slikken. Dat zorgt voor de aanmaak van het gelukshormoon serotonine. Met een pilletje
per dag zou ik me snel beter gaan voelen, voorspelde hij.
Sandro vond het nogal een paardenmiddel, maar ik was blij. Mijn huisarts had me op dat
moment alles kunnen voorschrijven, al moest ik naakt door de Kalverstraat rennen. Alles om
maar van het rotgevoel af te komen. Zowaar, na twee weken voelde ik me veel relaxter. Als ik
dacht aan het stikmoment, kon ik daar rustig over praten zonder bang te zijn dat ik flauw ging
vallen. Ik vond het een wondermiddel.
Inmiddels is het zeven jaar later. Loïs is negen, ze zal zich niet meer zo snel in een stuk fruit
verslikken, maar ik slik nog steeds medicijnen. Voor geen goud stop ik met antidepressiva, ik
ben doodsbang dat ik dan weer terug bij af ben. Ik heb het wel geprobeerd hoor. Nadat ik het
antidepressivum een halfjaar had ingenomen, moest ik van mijn huisarts afbouwen. Ik sliep
en functioneerde goed en werkte weer. Ook Sandro wilde dat ik zou stoppen. Zelf had ik het
niet in de gaten, maar hij vond me veranderd. Hij miste de oude Sofie. Volgens hem haalde
het medicijn niet alleen mijn angstgevoelens weg, maar ook de toppen van mijn emoties. Ik
reageerde nooit meer echt enthousiast, hij vond me vlak en suf. Ook had ik veel minder zin
>
KEKMAMA 37