1909 Tielt-Wingse - 28 februari 2019 - wk 09

Verhalen geschreven door Jef
Verbinnen van Houwaart over bekende figuren van zijn dorp,
die leefden in het begin van de 20ste eeuw.
Lowieke van Ciska
Lowieke werd geboren en geboten
in de kazerne. Dit was
een woonblok gelegen aan de
Kleinstraat en eigendom van de
familie Vermeyen.
Hij was het derde kind van een
groot gezin en werd grotendeels
grootgebracht door de oude
Trien die een soort “mom” voor
al de kinderen was.
Ciska de moeder stond alleen in
voor haar grote kroost en moest
heel hard werken om al die
mondjes te vullen...nogal goed
dat ze zo iemand had als Trien
om haar bij te staan.
Lowieke was een klein, licht
manneke en wanneer hij volwassen
was mat hij maar ongeveer
1,60 m en woog goed nat
een goeie 50 kg. Niettemin was
hij héél sterk en vooral héél vlug:
hij kon lopen als een hazewind.
Naar het leger is lowieke niet
moeten gaan, hij had er zich uitgeloot
- men moest daar geluk in
hebben!! Lowieke had zoals de
meeste kinderen toen tot 10 jaar
naar school geweest, toch kon
hij goed rekenen en schrijven en
dit was in die tijd het voornaamste.
Hij moest al vroeg inspringen
en helpen in gezin en later
ging hij seizoenarbeid doen in
Wallonië. Dit werk leverde hem
nog niet genoeg op om van te
leven en hij besloot naar de mijn
te gaan en dat als kompel om
de kolen los te hakken. Lowieke
werkte in de streek van Charleroi
en was voor de week weg. Hij
verbleef er bij een weduwe die
een paar kamers verhuurde en
zo een cent bijverdiende.
In die tijd waren er nog vele kleine
huisdiertjes zoals luizen en
vlooien en die vernietigen was
zeer moeilijk want bestrijdingsmiddelen
waren er nog niet. Op
een keer dat Lowieke pas slapen
was werd hij wakker door heel
wat lawaai in de kamer ernaast.
Hij dacht dat er wat mis was met
zijn kotgenoot en ging kijken.
De man zat recht in zijn bed met
“een grote ponjaard” (veermes)
in zijn handen en kapte er de
vlooien mee dood die overal in
zijn bed rondsprongen. Dit ging
vergezeld door de nodige vloeken...
de man zag rood van de
vlooienbeten en dan zou men
wel vloeken!!
Toen Lowieke rond de twintig
jaar was ging hij naar Tieltkermis
naar het café van War Van Dael
om er te dansen. Daar speelde
een sollekesmuziek (voorganger
van de jukebox) en hij danste de
hele avond met Anna Fuk. Anna
was een grote struise vrouw met
zware basstem. De liefde is iets
eigenaardig, groot of klein zijn
speelt daar geen rol in. Na een
tijd verkering zijn ze getrouwd
en besloten een huisje te kopen
of te bouwen. Daarom ging Lowieke
twee “pozen” op een dag
werken om alzo wat vooruit te
komen, terwijl Anna haar boerderijtje
uitbatte. Na een paar jaren
heeft hij dit “dubbel werken”
8
opgegeven wegens stoflongen.
In de mijn werken was heel ongezond
en zeker in het begin
van de vorige eeuw.
Mijn nonkel Lowie heeft daar een
voorval over verteld. Lowieke en
Anna hadden hun oogst binnengehaald
en besloten die te laten
dorsen door een dorsmachine.
Men vroeg dan aan de buren om
mee te helpen. Lowieke en Anna
stonden in de tas om de schoven
aan te smijten die zo door
de dorsmolen belanden. Anna
kon dit werk alleen aan en zegde
tegen Lowieke dat hij haar
uit de weg moest gaan. Hij had
het niet gehoord en bleef verder
doen. Zij kreeg het op haar zenuwen,
nam Lowieke bij zijn kraag
en vanachter met zijn broek, gaf
hem een zetje en hij belandde
vijf meter verder in de tas op het
stro. Hij viel zacht en begreep
waarom hij moest verhuizen.
Anna was nu eenmaal een sterke
vrouw!!!
Het werk in de mijn had fel aan
Lowieke’s gezondheid geknaagd
en hij was vroegtijdig versleten.
Het werk in de mijn was moordend
en voor al die mensen
die honderd meter diep in de
grond gewerkt hebben voor hun
kroost kan men niet genoeg bewondering
hebben. Ze zijn het
zout der aarde en Lowieke was
een van hun.
Jef Verbinnen.
BGKQU00K