VE017PR_p000x
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
column<br />
Angela Groothuizen is zangeres, jurylid en presentatrice. En natuurlijk een van onze favoriete columnisten.<br />
Angela!<br />
Omdat ik er al vroeg bij was met zingen en ik zoals<br />
elk jong meisje tijdens de stemwisseling ( ja, meisjesstemmen<br />
veranderen ook) een beetje hees werd,<br />
ben ik vroeg begonnen met zanglessen. In die tijd<br />
waren er maar een paar zangleraren waar je na<br />
audities ‘misschien’ wel op les mocht. Maartje<br />
Kliffen in Bergen vond me te jong en te wild dus die<br />
wilde me niet. Bep Ogterop, waar mijn vriendin Ria<br />
(van de Dots) les had, zat in Amsterdam en dat<br />
vond mijn moeder te ver. Bleef Gerhard Meijer uit<br />
Koog aan de Zaan over. De allerbeste, waar zangers<br />
vanuit heel Europa naartoe kwamen om een uurtje<br />
les te pakken. Schier onmogelijk om daartussen te<br />
komen – en hij deed niet aan lichte muziek.<br />
Toch besloot ik zijn nummer op te zoeken in het<br />
telefoonboek en hem te bellen. “Ik doe geen lichte<br />
muziek en je bent nog te jong!” was zijn reactie. “Ja,<br />
dat weet ik, meneer Meijer, maar ik begin nu alvast<br />
met bellen en dan kan ik op de lijst als u weer eens<br />
plek heeft!” antwoordde ik. “Ik doe geen lichte<br />
muziek!” zei hij nog eens, maar ik had mijn gesprek<br />
goed voorbereid. “Ik wil ook gewoon belcantozangles,<br />
ik wil alles leren.” Zijn antwoord bleef nee.<br />
Ik besloot hem een week erna weer te bellen en<br />
daarna weer. Een jaar lang heb ik hem een of twee<br />
keer per week gebeld en toen verzuchtte hij: “Ik<br />
kom niet van je af, hè?” De eerste slag was gewonnen.<br />
Ik nam een fiets, een bus en een trein en ging<br />
zenuwachtig, met mijn zelfverdiende geld (een<br />
extra afwasbaantje, want de lessen waren duur)<br />
naar meneer Meijer. Een mooi huis, met prachtige<br />
schilderijen. Meijer schonk een kopje koffie in (dat<br />
ik nooit opdronk) en zat vervolgens tegenover me<br />
zonder iets te vragen of te zeggen. Doodstil, een<br />
tikkende klok op de achtergrond. In mijn zenuwen<br />
bleef ik maar doorkletsen totdat ik zag dat hij heel<br />
bleek werd. “Ga maar weg, ik ben niet lekker!” Ik<br />
rommelde wat in zijn spullen op zoek naar een<br />
telefoonnummer van een dokter. “Blijf uit mijn<br />
spullen!” probeerde hij nog, maar ik regelde hulp.<br />
Meneer Meijer had een hartaanval.<br />
De volgende dag stond ik als zijn vrolijke stalker<br />
naast zijn bed. Hij zuchtte: “Wat kom je hier<br />
doen?” Ik: “U komt niet zo snel van me af, want ik<br />
heb u nodig.” Tot mijn dertigste heb ik elke week<br />
INEENS WERD MENEER<br />
MEIJER HEEL BLEEK<br />
les van hem gehad. Ik nam bitterkoekjes of haring<br />
mee die hij met smaak opat. Vijftien jaar elke week<br />
dezelfde stomme oefeningen en altijd eindigde ik<br />
zijn lessen met mijn tong op mijn knieën. We<br />
werden vrienden. Onder mijn invloed nam hij meer<br />
‘licht genre’ aan en hij kreeg lol in die popzangers.<br />
Hij zorgde dat mijn stem tot bloei kwam, ik haalde<br />
moeiteloos hoge en lage tonen.<br />
Meneer Meijer ging dood en ik wist niet waar ik het<br />
zoeken moest. Ik heb in dik dertig jaar heel wat<br />
zangleraren versleten, maar ik kon het niet vinden.<br />
Een paar minuten na de kennismaking met Martin<br />
Mol stond ik in een rare, yoga-achtige houding met<br />
mijn armen gespreid en mijn tong uit mijn mond<br />
‘Biep biep!’ te roepen. Ik wist: ik zit goed.<br />
@ANGELAGROOTHUIZ / ANGELAGROOTHUIZEN.NL<br />
FOTOGRAFIE NICK VAN ORMONDT<br />
ABONNEER VIA VERONICAMAGAZINE.NL<br />
9
Change language