ISA HOES (53)is bekend als actrice van diverse toneelstukken,films en series, zoals Volmaakt geluk, Verlies,All Stars, Medisch Centrum West, Goede tijden,slechte tijden en Rozengeur & Wodka Lime.Daarnaast schreef ze meerdere boeken, waaronderToen ik je zag: Mijn leven met Antonie,Hoe ouder, hoe mooier en Engel en was zestemactrice voor diverse (kinder)films.18De Nederlandse OK-krant | dé krant voor OK-medewerkers
kennen, maar waar wij deel van uitmaakten. Hetis niet onze wereld, maar wel een hele mooieen dankbare wereld om in te staan.” Monicvult aan: “We zijn natuurlijk geen volwaardigeverpleegkundigen, dat werd ook niet verwacht.Veel meer ging het erom dat we met dezorgprofessionals meekeken en daar de verhalenuithaalden die ons verbaasden en indruk op onsmaakten. Wij kijken juist met de ogen van lekennaar dit bijzondere vak.”DE ZORG EEN GEZICHT GEVENVooraf konden de twee niet helemaal voorzienwat het werk van een verpleegkundige inhoudt.Niet dat hen dat afschrikt, integendeel. Ze vondenhet allebei belangrijker dan ooit om de zorg eengezicht te geven. Natuurlijk heeft de zorg doorcorona het afgelopen jaar veel aandacht gehad,maar de vier deelnemers van het programmawilden juist laten zien dat deze sector meer isdan dat. Monic: “De zorg is natuurlijk heel breed.Ik kon vooraf wel een en ander bedenken wat hetwerk betekent, maar als je het dan echt ervaart,is dat een heel ander gevoel. De meeste mensendenken er niet over na, terwijl deze beroepsgroepecht veel meer liefde en aandacht verdient, wantzorg is zo ontzettend belangrijk. Toch Isa?” Isa:“Zeker! Ik heb het wel echt onderschat. Ik dachtdat je veel meer ondersteunend was voor depatiënt. Maar ze hebben zo’n belangrijke taak enzijn de ogen en oren van de arts. Dat vond ik heelmooi om te zien. Je hebt als verpleegkundigezoveel verantwoordelijkheid.” Monic: “Ja, dieverantwoordelijkheid is zo groot. Je moet steedszo zorgvuldig handelen en alles monitoren,rapporteren en overdragen. Daar zou ik dus echtgek van worden. Het is dan zo mooi om te zienhoe verpleegkundigen dat doen. Hoe zij de kalmteweten te bewaren, terwijl de consequenties vanje handelen zo groot kunnen zijn. Ik had vaak deneiging om te zeggen: ‘Het komt goed’. Dan hoordeik mezelf dat zeggen en dacht ik: hoe weet je datnu? Ook daarin moet je als verpleegkundige dekalmte bewaren om de ander niet in paniek tebrengen. Je moet niet mee lijden, maar meeleven”,aldus Monic. Dat de twee tijdens de serie echt alsleerlingen meeliepen en niet als actrices, blijkt wel.Monic: “Als ik een wond moest verzorgen in hetbegin, deed ik dat allemaal een beetje onhandig enwas ik aan het klungelen met die pleisters en hetverband. Dan is het wel zo handig dat je tenminstedoet alsof je weet wat je doet. Vaak vroeg depatiënt dan ook: ‘Lukt het?’ Omdat ik het dan zolastig vond om kalm te blijven of zeker te zijn vanwat ik deed. Je zou dus kunnen zeggen dat ik dierol niet goed heb gespeeld, haha.”MOOISTE MOMENTENIn totaal hebben Isa, Monic en hun collega’s eenmaand meegelopen in het ziekenhuis. Ze hebbenveel gezien, geleerd en meegemaakt. Somsheftige dingen, lachwekkende gebeurtenissen,maar vooral ook heel veel mooie en waardevollemomenten. Het zijn juist die momenten die de zorgzo bijzonder maken. Isa: “Tijdens mijn diensten hebik zes kinderen mee op de wereld mogen zetten.Dan kwam ik thuis en dacht ik: heb ik dit serieusmeegemaakt? Zo bijzonder. Gelukkig is er nietsernstigs gebeurd, want dat kan natuurlijk ook. Zezeiden op de afdeling altijd: ‘Als jij er bent, dangaat het gelukkig allemaal goed’ Soms was ik eendag niet geweest en dan waren er ineens weertwee kindjes overleden. Zo heftig. Ik heb ook opde afdeling neonatologie meegelopen, daar zijnze nog zo klein. Dat het de vraag is of ze het gaanredden. Dat vond ik heel confronterend. Ik ben zelfnatuurlijk zwanger geweest en ik had een heleslechte eerste bevalling, dus in dat stuk kon ik meeen beetje inleven. Maar ik weet natuurlijk niethoe het is voor die ouders en waar ze doorheengaan. Zo was er een moeder die een tweeling hadgekregen, waarvan een kindje het niet had gered.De andere baby lag nog op de ic. Zo verdrietig datzo'n moeder nog in het ziekenhuis is, terwijl haarene kindje is overleden en de andere nog op de icligt. Hartverscheurend. De verpleging was zo liefvoor haar. Dat vond ik enerzijds heel mooi, maaraan de andere kant dacht ik ook: kan ik dit wel aan?Zou ik het niet allemaal mee naar huis nemen? Daarheb ik met de verpleegkundigen over gesproken.Hoe ze ermee omgaan en of er thuis een goedeback-up is. Maar thuis is thuis, vertelden ze dan.En op de afdeling praten ze erover met elkaar ensteunen ze de ander. Gelukkig zijn mij die heftigesituaties bespaard gebleven en heb ik vooral heelveel mooie dingen gezien.”Monic: “Voor mij was een van de mooistemomenten toen een patiënt, die al zes jaar onderbehandeling was, met zijn vrouw de deur uitliep.De verpleegkundigen waren echt geraakt. Dat wasgeweldig om te zien. Vooral omdat je daarin zoerg het teamwork van die verpleegkundigen zag.Als je iemand al zes jaar verzorgd, heb je natuurlijkeen enorme band. In het begin ontmoette ik dienegentienjarige jongen met een hartafwijking. Datgreep me heel erg aan. Ik had meteen een klik methem. Je realiseert je dan zo goed dat je eigen kindaan het studeren is en de wijde wereld intrekt. Datwil zo’n jongen ook. De willekeur van het ziek zijngreep me zo aan, maar dat had ik bij heel veelpatiënten. Tegelijkertijd voelde je zo erg de liefdeen de warmte van dat team. Voor een deel lossenverpleegkundigen problemen op door met al hunkennis en warmte aan het bed te staan. En diekalmte vond ik heel indrukwekkend. Op het momentdat iemand een hartstilstand had, hebben we nietgefilmd. Daar was ik ook niet bij. Ze gaven aandat het voor hun op dat soort momenten ook eengrote uitdaging is om kalm te blijven en te zorgendat je de juiste dingen doet. Achteraf hoorde ik welde verhalen. Hoe er jonge verpleegkundigen bijzijn en hoe die worden opgevangen. Dat kennenwij in ons vak ook wel: dat teamwork. Alleen hetbelang daarvan in deze setting vond ik het meestindrukwekkend. Het belang van hun werk is zogroot.”Isa: “Het gaat letterlijk over leven en dood. Wijmaken een mooie film of een leuk toneelstuk. Daargaat niemand aan dood. Het is ontzettend leuk omte doen, maar je redt er geen levens mee.”WERKEN AAN EEN BETER IMAGODoor de serie zijn de twee erg enthousiast geraaktover het werk. Ze hebben de andere kant zelf mogenervaren en ze vinden het erg belangrijk om de zorgmeer op de kaart te zetten. Dit programma is eengoede manier om de zorg een positief imago tegeven, maar Isa en Monic hebben nog wel andereideeën. Monic: “Voor een deel zit de bureaucratietegen. Alles wat je doet, moet je vastleggen. Datzou mij persoonlijk tegenhouden om er echt in tegaan werken. Ik weet ook niet of en wat je eraankunt doen, want ik begrijp ook hoe belangrijk hetis dat alles goed wordt gerapporteerd. Ik denk dateen belangrijke tip voor zorgprofessionals is: blijfcommuniceren met de buitenwereld over je werk.Trek je niet terug in je eigen bubbel, omdat je denktdat de buitenwereld het toch niet zal begrijpen.” Isavult aan: “Juist dat verhaal delen door de mensendie er werken, is zo belangrijk. Zij kunnen als geenander vertellen hoe leuk hun werk is. Ik denk ook datje jongeren door middel van filmpjes en social mediabereikt. Ik denk dat daar een goed plan voor zoumoeten komen. Vooral in deze tijd. Het enige wat wehoren is dat het zo zwaar is, maar ik denk ook datheel veel verpleegkundigen willen delen hoe mooihun vak is.”‘Het is niet onzewereld, maar weleen hele mooie endankbare wereldom in te staan’De Nederlandse OK-krant | dé krant voor OK-medewerkers 19
Change language