GRONDLEGGERS VAN PARKET - NBD-online

6
Vanaf 1900 nam de sympathie voor machines
binnen het bedrijf geleidelijk toe. Maar ook de
concurrentie nam toe en de prijzen daalden. Het
werd een noodzaak om zich te specialiseren. Er
werd een plan gemaakt voor een speciale deuren­
fabriek. Na een korte, maar hevige crisis in 1907 en
1908 leek het Bruynzeel en Zonen weer voor de
wind te gaan. De zaak groeide en kwam geheel uit
de schulden. Toen brak in 1914 de Eerste Wereld­
oorlog uit. De woningbouw stond nagenoeg stil,
er werden maar kleine hoeveelheden grondstoffen
geleverd waarvan de kwaliteit te wensen overliet
en waarvan de prijzen bovendien erg hoog waren.
Het was een verademing toen er vrede gesloten
werd, maar het duurde even voor het bedrijf er
weer bovenop was. Intussen kregen de oudste
zonen van C. Bruynzeel steeds meer belangstel­
ling voor de fabriek. 24 mei 1919 is een zwarte
dag in de geschiedenis van Bruynzeel. De tim­
merfabriek in Rotterdam stond in lichterlaaie. Om
21.00 uur was er van de fabriek en de bijgebou­
wen niets meer over dan een smeulende ruïne. De
fabriek was verzekerd, maar omdat de prijzen van
de bouwmaterialen op z’n hoogst waren, was de
schade niet gedekt. Twee weken na de ramp was
het mogelijk met de opbouw te beginnen. Funde­
ringen werden hersteld, betonvloeren gelegd en
een gebouw in ijzerconstructie werd opgetrokken.
Het aangenomen timmerwerk werd alsnog afge­
leverd en het half gereed zijnde timmerwerk werd
opnieuw gemaakt, zodat aan alle overeenkomsten
kon worden voldaan. Voordat besloten werd tot de
bouw van een nieuwe fabriek, vertrok C. Bruynzeel
Jr. naar Zweden om een tentoonstelling van par­
ketvloeren te bezoeken. Daarna bezocht hij deu­
renfabrieken om te kijken wat er op dat gebied te
leren viel. Het besluit werd genomen op te houden
met het vervaardigen van machinaal timmerwerk.
Er werd een speciale fabriek gebouwd voor het
maken van binnendeuren. Het aanwezige terrein
was te klein. Na veel zoeken in het hele land viel de
keuze op een stuk grond dichtbij de Hembrug aan
de nieuwe Zeehaven in de gemeente Zaandam.
De jongste telg uit de Brunyzeel­familie, Willem
Bruynzeel, werd in 1918 op 17­jarige leeftijd naar
de Balkan gezonden om ervaring op te doen in
vloeren. Hij bracht maanden door in Oostenrijk
en Hongarije en later in Slovenië en Kroatië. Toen
hij terug was, wilde hij zich nog niet binden. Hij
vertrok naar Amerika. Daar wilde hij in fabrieken,
zagerijen en schaverijen werken, als arbeider. Meer
dan een jaar trok hij door Amerika, hij werkte op
zagerijen en in bossen en verschillende hout­