Verenigde Voetbal Vereniging Westzaan

Playbackshow Playbackshow 2011
2011
2011/2012 Officieel orgaan nr. 7
Playbackshow 2011
Pagina 3
Vrijdagavond was het zover. De eerste playbackshow sinds 15 jaar in de kantine van Westzaan! De
jury bestond uit de altijd eerlijke Sinterklaas samen met de bier klokkende hoofdPiet, zeurPiet, de
inpalmPiet en een Piet die uit de kast gekropen kwam. Sinterklaas begon bij binnenkomst met het
voorlezen van een rijm die zo lang duurde en zo saai was dat de helft van het publiek overwoog om
gelijk op te stappen.
Gelukkig werd het eerste optreden al spoedig verzorgd door de Proclaimers met een nummer waar
nog nooit iemand van had gehoord. Het nummer 500 miles was zelf van vóór Sinterklaas zijn tijd.
Danus deed goede pogingen het trieste nummer op te vrolijken met snijdende gitaarsolo’s maar
met het appelachtige gezicht van Haus die met een instrument in zijn handen stond waar hij het
bestaan niet van wist werd snel duidelijk dat dit niet de winnaars zouden worden.
De lange slungel die toen ten tonele verscheen en een nummer van Abba begon te doen was ook
al hemeltergend slecht. Het publiek kreunde en steunde toen er eindelijk actie kwam. Rikkertje en
zijn maten van de New Kids kwamen op en dit was een en al spektakel. Met vlassige snorretjes en
matjes in de nek leken ze zo uit de film te zijn gekropen. De hoofdtrainer deed vervolgens samen
met wat andere dramatische figuren een nummer dat ik in ieder geval vergeten ben. Dat kan diverse
oorzaken hebben maar we zullen het er maar op houden dat het optreden niet tot de verbeelding
sprak.
Schermutselingen in de pauze waar Ome Jaap en Vincent van Ammers in het zonnetje werden gezet
met een rijm en een presentje: “Ome jaap rookt en drinkt en wel het liefst zoveel als mogelijk,
Vincent kijkt bij dat soort dingen altijd een beetje zorgelijk”, is een goede samenvatting van de rijm
waarbij de zorgelijke en ongemakkelijke blik van ome Jaap nog het meest opviel.
Na de pauze kreeg de playbackshow een vervolg en wat voor één! Er kwam een auto met caravan
het terrein oprijden, Bassie en Adriaan stapte uit en begonnen aan een perfecte imitatie van de
uitgerangeerde gebroeders van Toorn. Maar op de achtergrond liep een zeer onguur sujet met
grijze potloodventersjas aan en een walkie talkie ter grootte van een koelkast. “Pas op Bassie! Pas
op Adriaan”! De jeugdige helft van het publiek ging volledig op in het verhaal. Het was de vervelende
B2! Maar gelukkig verweerde de dappere Bassie en de altijd slimme Adriaan zich kranig en eindigde
het verhaal met een grote taart in het gezicht van de boef die teleurgesteld afdroop. Rietje,
Witje en Arnie, het was geweldig!
Hierna volgde een optreden van een aantal welpachtige chippendales die met goddelijke torso’s
en veel te kleine broekjes het vrouwelijk deel en de uit de kast gekomen Piet het hoofd op hol
brachten. Het was hilarisch en nog goed uitgevoerd ook doordat de jongens veel hadden geoefend
voor het druk soppende personeel van de Bun. Het sluitstuk was een optocht van tenminste 20
nonnen en 3 broeders die allen in hetzelfde gewaad op muzikale wijze het woord van god probeerde
over te brengen. Het was een prachtig schouwspel waar veel tijd en energie in moet hebben
gezeten. Maar na dit nummer gingen de gewaden ook nog uit en verscheen het prachtige rood-wit
tenue van Westzaan! Vervolgens werd uitbundig het rood-witte leeuwenlied gezongen met behulp
van Sinterklaas! Een memorabel hoogtepunt natuurlijk en het was knap lastig voor de jury om
te beslissen wie had gewonnen. Uiteindelijk viel de keuze op de chippendales die daarmee Martin
Beekstof opvolgde, de winnaar van 15 jaar geleden.
Als sluitstuk werden Jantje en Luca Tonny van Welp tot echte leeuw gemaakt met bijhorende oorkonde.
Door tranen geroerd wisten beide de rest van de avond geen woord meer uit te brengen,
zich beseffende, dat ze de rest van hun leven behoren tot de happy few van de voetbalvereniging.
Na nog wat live nummers van Debora, Peter Bleij en Sinterklaas zelf, werd de zeer geslaagde avond
afgesloten en keerde iedereen gammel maar voldaan en wat aan de late kant huiswaarts.
Stefan Gorthuis