De Duitse Herdershond - Vdh

- De Duitse Herdershond
14
Ik geniet er nog steeds van
“Onlangs nog heb ik mijn laatste hond opgehaald, want ik ben
intussen 64 jaar en dat wordt het toch zo stilaan tijd om er eens
bij stil te staan dat je ook niet het eeuwige leven hebt. Wel heb
ik nu nog twee Duitse herders, een jonge en een oudje van tien
jaar,” aldus dhr. Mens.
“Ik heb met al mijn honden niet echt veel gedaan (soms wel wat
showwerk) behalve dan genieten van het rasbeeld en de trouw
die Duitse herders nu eenmaal hebben. En… ik heb altijd van mijn
honden verlangd dat ze goed naar mij en mijn vrouw luisterden. Ik
kom nog wel eens bij Simon Tak op de vereniging maar meestal is
dat nu om voer te kopen voor mijn beestjes.”
“Mijn vrouw en ik hebben naast onze kinderen nog drie kleinkinderen,
waar we natuurlijk hartstikke gek mee zijn. Als ik bijvoorbeeld
met het jongste kleinkind van vier jaar ga wandelen met de oudste
hond en je ziet dat zo’n klein manneke de hond aan de lijn heeft dan
reageert de buurt in de trant: ‘moet je dat nou eens zien, zo’n grote
hond met zo’n klein ventje’. Je begrijpt dat ik hiervan erg geniet.”
“Al mijn honden waren heel sociaal, ze hebben nog nooit een kind
of volwassenen gebeten en daar ben ik eigenlijk heel trots op. Wij
De heer C. Mens is in 1968 getrouwd en heeft destijds bij Simon Tak zijn eerste
Duitse herder gekocht. Intussen zijn we al een zo’n 40 jaar en zes Duitse herders
verder. Totaal heft hij tot nu toe bij Simon Tak zeven Duitse herders gekocht.
Saamhorigheid
wonen in een bosrijke omgeving buiten het dorp en mijn honden
lopen altijd los in de grote tuin. Dan wil er nog wel eens een plantje
of grasperk sneuvelen, maar och, dat vind ik niet zo erg.”
“Iedere keer wanneer het VDH blad in de bus valt, lees ik dat helemaal
door. De ene keer vind ik er iets meer van mijn gading
dan een andere maand, maar over het algemeen ben ik er zeer
tevreden over.”
Wim Severijnen
Toen wij na ons trouwen besloten een hond te nemen was de keuze van het ras voor mij niet erg moeilijk.
Mijn vader was in de oorlog melkventer, die hadden destijds een trekhond onder de melkwagen een
Duitse herder genaamd Max. Toen was dat heel normaal, nu is ’t ondenkbaar. Mijn opa was nachtwaker,
ook met een Duitse herder als waakhond, vandaar mijn keuze voor een Duitse herder.
In 1970 kocht ik mijn eerste Duitse her der, Jutta v. Margatetha’s
Home, van Dick Veenvliet. Dick had een nest van acht pups,
waarvan er zeven waren verkocht naar Canada. De achtste, een
wolfsgrauwe teef, kon ik kopen, want wolfsgrauwen waren destijds
niet in en helemaal niet in Canada.
Petroleumbrander
In Almelo was toen kgp. DTS net opgericht en daar werd ik lid.
Tevens werd ik lid van de VDH. Uit die tijd herinner ik me de vaak
‘barre’ omstandigheden waarin we trainden, geen kantine, geen
licht, alleen twee petroleumbranders waar koffi e, soep, en worst
op werd warm gehouden. Nu ondenkbaar, maar destijds heel
gewoon en erg gezellig. Mijn eerste examen was ook bij DTS Almelo
op 18 november 1972. Een kantine was er toen nog niet en
dus werd er uitgeweken naar een café in de buurt met een naastgelegen
terrein dat geschikt was om een examen te houden.
Ledengroei
In 1973 volgde ik mijn eerste pakwerkerscursus bij DES Hengelo.
Daar heb ik heel veel geleerd van de instructeur J. Wolthuis, die
later mede auteur was van de cursusboeken van de VDH. In die
tijd had ik met enkele leden van DTS een demonstratieteam (zie
foto) dat op diverse evenementen liet zien wat men zoal kon met
een Duitse herder. Het gevolg was een behoorlijke toename van
VDH leden. Hierdoor nam het aantal leden bij DTS alsmaar toe
en werd besloten met een aantal leden kgp. Wierden e.o. op te
richten. Dat was in 1975. WEO werd erkend als VDH kringgroep
en tot op heden ben ik nog lid en actief instructeur.