Hans Jørgen Neset (57) starta med to tomme hender ... - Uni Micro AS

I dag har han over 50 i arbeid, hovudkontor
i Modalen, og avdelingar i Oslo, Bergen
og Haugesund. Hendene er kanskje like tomme
i dag, om ein tenkjer på sjølve produktet
som vert levert gjennom dataverksemda
hans – Uni Micro AS.
– Ja, det er ikkje så enkelt å visa fram det
me produserer, når me får folk på besøk.
Det me leverer er digitalt – og ikkje så godt
halda i og sjå på, smiler Neset.
I dag leverer Uni Micro eit komplett forretningssystem,
det vil seia langt meir enn
nett det å føra ein rekneskap i eit dataprogram.
Her er det til dømes snakk om faktura, lager,
løn og personal, eigedom, forvalting,
drift og vedlikehald, butikkdata og timeregistrering,
for å nemna noko.
Og i tillegg finst det fleire tilleggsprodukt
som kan koplast saman og integrerast i forretningssystemet.
Ein kan verta øren av mindre.
I ALLE FALL er dette svært langt frå utgangspunktet
der alt starta ein gong. På Eidsvåg,
Vestlandske Salslag, eller Gilde som er rettare
namnet i dag.
– Her skulle eg arbeida med ordrar og ekspedisjonsrutinar
for varene, og me var ei
moderne bedrift for å vera på 70-talet. Det
var ein datamaskin der, forresten var datamaskinar
uoppnåelege for folk flest. Det
var nok ei millioninvestering då, fortel Neset.
Og det var ikkje berre store pengesummar
det var snakk om, den fysiske storleiken på
ein slik maskin var også noko heilt anna enn
det me har i dag.
– Det vert sagt at ein av dei som arbeidde
med ein slik maskin laga seg ein bar av
den. Maskinen var nemleg så stor at når ein
tok ut innmaten så var det nok plass til både
det eine og andre inni skalet, minnest Neset.
At han kom attende til Modalen, var eigentleg
tilfeldig. Han såg ein annonse om
ein ledig jobb som kommunekasserar. Han
søkte, og fekk jobben.
– Eg hadde slite meg gjennom ei BI-utdanning,
og eg kom til Modalen i 1978. To år etter
at tunnelen til Eksingedalen var ferdig,
og Modalen stod på terskelen til å utvikla
seg i ein heilt ny retning, fortel han.
– Eg førte den kommunale rekneskapen,
det var ein full stilling då, der også andre
kommunale gjeremål og oppgåver var ein
del av arbeidet.
Han hugsar godt den gamle bokføringsmaskinen,
og korleis sjølve føringane gjekk
føre seg. Når ein hadde lagt inn ei føring,
vart den skriven ut på papir. Ei valse gjekk
rundt – og ut til sida – nett som på ei gamaldags
skrivemaskin. Sjølve valsa gjekk frå
venstre heilt ut til høgre, og hoppa tilbake
til venstre når linja på arket var fullt.
– DET VAR SMÅ FORHOLD, og eg hadde ein
besøksstol ved sida av bokføringsmaskina.
Når eg førte bilag med moms, gjekk valsa
ekstra langt ut til høgre. Så langt at om det
sat folk på besøksstolen, og ei slik føring
gjekk, ja så kunne gjesten få seg ein kilevink
av valsa som kom fykande – momsopplysingane
kom heilt på slutten av lina nemleg,
smiler Neset.
Han ristar bestemt på hovudet når me spør
han om han av og til var freista til å føra
momsbilag når folk kom på besøk, og sat
lenge på stolen…
Ini Micro har i dag hovudkontoret sitt på
Øvre Helland, halvanna mil opp i Modalen
frå sjøen. Her starta han opp med to brakker
han kjøpte frå oljeaktiviteten på Kollsnes.
Og sidan har det balla på seg, med fleire
brakker.
– Øvre Helland er ikkje det ugudeleg langt
borte frå kundane då? spør me.
– Langt borte, nei! Kjende du ikkje den store
openberringa då du kom gjennom tunnelen
og held fram oppover dalen? Og dalen
opna seg på Øvre Helland, gliser han
mot oss.
Og smiler endå breiare når me ikkje heilt
kan vera samd i ei slik skildring.
– Det har svært lite å seia kvar ein etablert
– ikkje minst i den digitale verda me lever
i, seier han meir alvorleg.
Det som krevst er elektrisk kraft, og det
har Modalen – og skikkeleg datakommunikasjon
mot omverda. Det har dei også.
DEI TO FØRSTE kontorbrakkene står framleis
og utgjer eine enden av bygget. Så kom
det endå fleire brakker, eit nytt tilbygg og
endå eitt.
– Det siste er eit kommunalt næringsbygg
– der me betaler bygget ned over 20 år, det
er ei fin ordning det, medgjev han.
Og seier samstundes at han er godt nøgd
med kommunen som gav han ein fin oppstart.
Litt mindre nøgd er han med at kommunen
ikkje brukar hans program til å føra
rekneskapen på.
– Dei burde nok støtta dei lokale verksemdene
og brukt det som vert laga lokalt, seier
han stilt.
Og som tidlegare kommunekasserar, veit
han kva han snakkar om. I tida hans i den
jobben, fekk han avtale om samstundes å
utvikla programvara si.
– Eg programmerte i DOS (Disk Operating
System), seier han vidare og ser ut i lufta.
Kanskje er han i bits&bytes-verda? han må
røskast tilbake til vår, og det går fint ved å
heva røysta litt.
– Det første Windowsbaserte programmet
hadde me klart i 1994. Så leverte me 32 bits
programvare frå 2001, avsluttar han den sekvensen.
– Sveinung Farestveit var den andre tilsette
i verksemda, han er ein energibunt og
eit funn. Han er med framleis, og han overraskar
stadig med geniale løysingar, seier
Neset. Straks me får pensa han tilbake på
korleis det eingong starta.
Farestveit er forresten på Haugesundskontoret
no. Både der og i resten av Uni Microsystemet
går det godt, svært godt. Dei skal
snart tilsetja fire nye i Oslo/Bergen, også eit
døme på at det langt frå er noko snippsnapp-snute
for dataeventyret i Modalen.
– Veksten dei siste åra har me brukt til å
byggja opp avdelingane våre ute. Me har
forresten ikkje plass til så mykje meir her
på Øvre Helland.
– Litt plass i kjellaren kanskje, seier han,
og nikkar mot golvet og lokalet under oss.
HEIL UNI MICRO-HISTORIA handlar om ein
god porsjon lokalpatriotisme, og om han
ikkje nett er gardsgut, så har familien gard
og grunn i Modalen, og røter som stikk langt
ned i jorda.
– I dag er alt dette ein meir normal jobb
for meg. Eg har dyktige medarbeidarar og
når eg har fri, så har eg fri.
Men slik har det ikkje alltid vore. Det starta
med han sjølv og ein tilsett som dreiv alt
saman, og det vart ein livsstil. Stå-på-vilje,
kreativitet og god hjelp frå kommunen gjorde
utviklinga mogeleg. Det er nemleg eit
stykke frå kjøkkenbordet på Øvre Helland
til 5.500 kundar og meir enn 50 tilsette.
– Klart det har kosta, og det er også godt
å kunna overlata til eine dottera mi, Jannike,
seier han.
Det handlar forresten mykje om jenter,
sjølv er han far til tre døtrer – og seks barnebarneborn
som også er jenter.
– Det passar bra – det er nok jentene som
vil «rula» i framtida, meiner han.
Dottera Jannike har alt teke til i Uni Micro
– og frå sommaren ein gong vert ho dagleg
leiar.
– Så får eg vera som ein konsulent eller forretningsutviklar,
eg likar det ordet betre. Eg
vil nok halda fram ei god stund enno. Ho
som skal overta har både økonomisk bakgrunn
og kan faktisk også titulera seg som
barnevernspedagog.
– Får ho bruk for det siste her då?
– Ikkje godt å vita, flirer Neset.
– Nei då – her er vaksne, pålitelege folk,
men erfaring og kunnskap er alltid godt å
LAURDAG PORTRETT
HORDALAND 20. FEBRUAR 2010 13
To tomme hender
& ein idé
KONGENS KLÆR: Ei ung utgåve at datagrunderen, på førstegongsteneste på Evjemoen.
ha med seg.
På fritida som det etter kvart er vorte meir
av, er Neset ein friluftsmann. Og så likar han
hjortejakt. Han er aktiv i jaktvaldet, men
nett kor mange hjortar han har skote sjølv
– og kor mange taggar, tel han ikkje.
Politisk held han seg litt på høgre-sida, han
har vore innvalt i kommunestyret ein gong,
men det politiske engasjementet er ikkje så
tydeleg lenger. Han er leiar for det lokale
Kontrollutvalet, og finn eitt og anna å setja
fingeren på, viser siste saka som nyleg var
føre i kommunestyret.
Neset likar seg godt i fjellet – anten han
no går på føtene eller på ski.
– Både i eigne fjell og andre sine. Jotunheimen
er flott. Her kan ein klara tankane,
det hjelper å sjå det litt ovanfrå nokre gonger,
trur han.
Me tenkjer på ei tidlegare utgåve av Uni
Micro-logoen – der han sjølv heng under ein
paraglider og ser ned på folk og land. Symbolikken
her var «Full oversikt» - med Uni
Økonomi.
SJØLV OM IDEEN BAK kan vera krystallklar,
er det ikkje alltid det praktiske er like innlysande
hjå slike folk som Hans Jørgen.
Som del av intervjuet, høyrer ein fotoseanse
naturleg inn. Og til det treng fotografen
ein berbar pc. Slikt finst det sjølvsagt
mange av og på alle kontor og i mange utgåver
i lokala på Øvre Helland.
Men maskinen Neset finn viser seg å vera
festa i ein såkalla dockingstasjon. Og den
valdar gründeren på Øvre Helland problem.
Han lyfter, kikar og ser – og skjønar ikkje
heilt korleis han skal få maskinen laus.
– Trykk på den grøne knappen, kviskrar
me varsamt. Ikkje noko poeng å laga oppstuss.
– Å f…., var det så enkelt, seier han, etter
å trykt knappen ned og han står litt overraska
med den berbare i nevane. Så ber det
inn til fotografering, og Neset er ein medgjerleg
kar, viser det seg.
Det ligg manglande praktiske handlaget,
står i sterkt kontrast til det siste temaet me
er innom – nemleg Microsoft Clouds.
– Verda går vidare, og det er ikkje alt som
er oppfunne enno, var det ein som sa, seier
Neset. Klikkar på ei datamus og får fram
ei nettside på ein storskjerm bak seg.
Her kjem me til Microsoft Clouds, som
mellom anna inneber at det fleire stader
veks fram store serverklyngjer med tusenvis
av serverar i eitt og same system. Her
kan ein leiga seg inn – og få plass til både
programvare og data.
– Ein treng berre ein nettlesar og dataliner
– så kan ein leiga resten. Det kan ofte
vera billigare å driva på denne måten nn å
halda alt utstyret sjølv.
– ME TRENG MENNESKA lokalt, så leiger me
resten av ressursane – dei er i Cyberspace
ein eller annan stad. Og brukarnamn og passord
og datastraumar styrer alt saman. Då
tyder det endå mindre kvar ein er i verda.
Me svarer på e-post og på telefon, om me sit
på Øvre Helland eller på Manhattan er heilt
likegyldig for brukaren. Og kvar han hentar
programvarer og data han eller ho treng,
tyder nett like lite.
– Berre det fungerer og det går kjapt. Og
det er det Uni Micro er laga for – nett for å
forenkla alle forretningsprosessane,
gjennom nettbaserte løysingar, understrekar
Neset.
Og det trur både me og tydelegvis mange
andre han på.
JAN-EGIL DYVIK | tekst
DANIEL MELVE KVARME | fotomontasje
redaksjon@avisa-h.no