118600316-abdullah-ocalan-demokratik-konfederalizm

TOPLUMUN ÖZÜ OLAN DEMOKRATİK SİSTEM YEGANE ÇÖZÜM YOLUDUR.
Tüm toplumsal birimler, gevşek bağlarla birbirine bağlılığı ancak özerkliklerine saygı gösterilmesi
şartıyla kabul ederler. Uygarlığın iktidar ve devletçi güçlerine bile ancak bu şartla rıza gösterirler. Rızanın
olmadığı koşullar daimi savaş halidir. Rıza olduğunda ise, gerçekleşen barıştır. Modern çağın tüm
toplumu kaplamış iktidar olgusu ve ulus-devlet yapılanmasını karşılayacak toplumsal yönetim ilkesi,
politika ve demokratik konfederalizmdir. Politika demokratik siyaset olarak icra edilirken, tüm toplumsal
birimler federe bir güç olarak konfederal sürece katılırlar. Bu sistem yeni bir politik dünyadır. Uygarlık,
modernite hep buyrukla idare ederken, demokratik uygarlık ve modernite tartışma ve uzlaşma
ile gerçekten politika yaparak yönetir. Tarih ve günümüz gerçekleri ne kadar çarpıtılıp örtbas edilirse
edilsin, esas toplumsal gelişmeler politika sanatının öncülüğünde sağlanmıştır. Kapitalizm küresel kriz
koşullarında iktidarını ulus-devleti yeniden inşa temelinde korumaya çalışırken, tüm demokratik
modernite güçlerinin ahlaki ve politik toplumu koruma ve geliştirmeyi hedefleyen demokratik
konfederal sistemi geliştirerek krizi yanıtlamaları temel görevleridir.
Bu açıklamalar ışığında demokratik modernite güçlerinin politik görevlerine ilişkin genel ilkeleri
aşağıdaki hususlar etrafında özet halinde sunmak mümkündür:
1. Toplumsal doğa esas olarak ahlaki ve politik bir oluşumdur, varoluştur. Toplumlar varlığını
sürdürdükçe, ahlaki ve politik nitelikleri devam eder. Ahlaki ve politik niteliğini yitiren toplumlar
dağılmaya, çürümeye ve yok olmaya mahkûmdur.
2. Toplumları ilkel, köleci, feodal, kapitalist, sosyalist olarak düz bir çizgide sürekli ilerleyen
biçimler altında tasarlamak, hakikatlerini kavramaya katkı sunmaktan çok çarpıtmaya ve
örtbas etmeye hizmet eder. Bu tür açıklamalar propaganda yüklüdür. Ahlaki ve politik nitelik
ana toplum karakteri olup, bunların varlık derecesine göre toplumları nitelemek en doğrusudur.
Gerek sınıf ve devletin nitelikleri, gerek endüstriyel ve tarımsal gelişme seviyeleri toplumun
esas karakterini oluşturmayan, geçici olgular durumundadır.
3. Toplumsal problem iktidarın tahakküm ve sömürüsüyle bağlantılı olarak doğar. İktidar
ve sömürü geliştikçe toplumsal sorunlar da gelişir. Çözüm araçları olarak dayatılan sınıf temelli
devletler, sınırlı çözüm kapasiteleri yanında esas olarak yeni sorun kaynağına dönüşürler.
4. Politika sadece toplumsal sorunların çözümünde değil, tüm hayati çıkarlarının belirlenmesinde,
korunmasında ve sürdürülmesinde temel toplumsal çözüm aracıdır. Toplumun korunmasında
öz savunma gerekli olup, politikanın askeri güç olarak devamı niteliğindedir.
5. Tarih boyunca uygarlıklar toplumu devlet idaresiyle yönetmeye çalıştıkça, toplumda politikanın
işlevi daralır. Varlıkları sürdüğü müddetçe, toplumlar bu işlev daraltılmasına karşı direnişle
yanıt verirler. Tarih bu iki ana etken altında ne tam uygarlık idaresidir, ne de tam demokratik
politik yönetimdir. Tarihte çatışmalar bu iki ana etkenin çelişkili karakterlerinden
kaynaklanır.
6. Tarihte barış dönemleri uygarlık güçleriyle demokratik güçlerin birbirlerini tanımaları,
kimlik ve çıkarlarına saygılı davranmalarıyla sağlanır. İktidar uğruna çatışma ve ateşkeslerin
barışla ilgisi yoktur.
7. Kapitalist modernite döneminde iktidar tüm toplumu içten ve dıştan kuşatıp bir nevi iç
sömürgeye dönüştürür. İktidar ve temel devlet formu olarak ulus-devlet, toplumla devamlı savaş
halindedir. Direniş politikası kaynağını bu gerçeklikten alır.
8. Kapitalist modernitenin topluma karşı bu topyekûn savaş hali, demokratik modernite alternatifini
daha acil ve zorunlu kılar. Demokratik uygarlık güçlerinin günümüzdeki varlığı olarak
12