80-20140529154110-turkiye'deki-suriyeli-kadinlar,-2014

yaşadıklarını belirten görevliler, kadınların bunu paylaşmak
istemediklerini ve kapalı kapılar arkasında yaşananlara
bir türlü çözüm getiremediklerini de eklemektedirler.
• Kamplarda, aile içi şiddet vakalarına yönelik uygulanan
tek bir prosedür olmadığını, yönetimin inisiyatifi ile uygulamaların
farklılaştırılarak yürütüldüğü bildirilmiştir.
• Barınma merkezlerinde yalnız yaşayan kadın ve kız çocuklarının
bir arada konaklatılmasına özen gösterilmektedir.
Kamp içinde bekâr erkekler için de farklı alanlar
ayrılmıştır.
Aile içi şiddete maruz kalan kadınlar ile kamp yaşamı
ve yaşadıkları üzerine görüştük;
“Buraya geldiğimde her şey çok farklıydı. Evimden
ve Suriye’den çok farklı. Her şeyimi kaybettim.
Suriye’deki mutlu günler hayal gibi. Oysa 5
ay önceydi. Çok mutluyduk. Suriye’de İdlib’te
yaşıyorduk. Yeşil İdlib… Evimizi o kadar uzun sürede
yapabilmiştik ki. Fakat sadece 1 yıl oturabildik. Şimdi
o evin hayali ile yaşıyorum. Bir gün yeniden o evde
uyanabilecek miyim?
76
Ortaokul ve lise öğretmeniyim. 10 yıldır bu mesleği
yapıyorum. 3 çocuğum var. Burada çocukları kontrol
etmekte çok zorlanıyorum. Eskiden onlar okuldan
gelirdi ve ben onların yemeklerini hazırlardım. Şimdi
bunu bile yapamıyorum.
Kampa girer girmez ne yapabilirim diye etrafıma
baktım. Savaşın hemen bitmeyeceğini anladığımda
büyük bir umutsuzluk kapladı içimi.
Eşimle de sıkıntılı günler yaşadık. Ölmek istedim.
İlaç aldım. Herkes bana çok kızgın. Çünkü ben
öğretmenim. Örnek olmam gerektiğini düşünüyorlar.
Ama öte yandan evden çıkmamı yanlış buluyorlar.
Onlara göre kadın evinde oturmalı. En çok da
kadınlar yapıyor bunu bana. Anlayamıyorlar. Neden
burada ücretsiz öğretmenlik yapıyorsun diyorlar.
Ben burada gönüllü öğretmenlik yaparak kendimi iyi
hissediyorum. Ama onlar beni anlamıyorlar.
Türkiye’ye gelirken buranın güzel olduğunu
biliyordum. İdlib’e yakın burası. Hep ziyarete gelmek
isterdik. Ama keşke böyle olmasaydı.