A-tak // Anarchistyczna Gazeta Uliczna // nr 5

More documents

Recommendations

Info

8 anarchistyczna ANARCHISTYCZNA gazeta GAZETA uliczna ULICZNA W PRZEDEDNIU STULECIA UKRAIŃSKIEJ REWOLUCJI NARODOWEJ Prezydent Ukrainy Petro Poroszenko, podpisując odpowiednią ustawę, ogłosił rok 2017 rokiem Ukraińskiej Rewolucji Narodowej. Planowane są otwarcia muzeów i odsłonięcia pomników, organizacja konferencji naukowych oraz publikacje poświęcone wydarzeniom sprzed stu lat. Jeżeli przyjrzeć się temu, co się aktualnie dzieje u wschodniego sąsiada Polski, to może się okazać, iż obchody „rewolucji narodowej” już dawno się zaczęły. Korpus Narodowy (Azow). Na banerze widnieje ich hasło partyjne: „Siła, Dobrobyt, Porządek” WYMIAR SYMBOLICZNY Termin „rewolucja ukraińska” (1917-1921) stanowi przeciwwagę do procesów rewolucyjnych odbywających się wówczas w całym rozpadającym się Imperium Rosyjskim. Zgodnie z nim, na Ukrainie równolegle do rewolucji socjalistycznej trwała rewolucja narodowo- -wyzwoleńcza. Już teraz w kręgach naukowych pojawiają się głosy (np. prof. Narodowej Akademii Nauk Ukrainy – NANU Stanisława Kulczyckiego), iż Rewolucyjna Powstańcza Armia Ukrainy pod dowództwem Nestora Machny, we wspomnianym okresie nie należała do sił ukraińskich. Można zatem oczekiwać kolejnych reinterpretacji historycznych, które sloganami narodowymi zamazują wszystkie hasła i dokonania socjalne Ukraińców walczących z przeróżnymi władzami w trakcie trwania rewolucji. Należy pamiętać, że podobnie jak Warszawa, Kijów obecnie prowadzi aktywną politykę dekomunizacji. W ubiegłym roku jedna z ważniejszych ulic stolicy Ukrainy zmieniła nazwę z Moskiewskiego Prospektu na Prospekt im. Stepana Bandery. W styczniu w Kijowie odsłonięto tablicę upamiętniającą Jewhena Konowalca, przewodniczącego Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). Wkrótce powinny powstać pomniki innego działacza narodowego, Symona Petlury oraz Monument Soborności (Jedności). Uaktywnia się także Ukraiński Instytut Pamięci Narodowej, którego prezes, Wołodymir Wiatrowycz, przygotował projekt ustawy dekomunizacji świąt państwowych. Jeżeli można zrozumieć to, że 9 maja (Dzień Zwycięstwa) jest ewidentną spuścizną po ZSRR, to niezadowolenie społeczne mogą wywołać postulaty zniesienia 1 Maja oraz Dnia Kobiet. Pamiętajmy, że obydwa święta w wielu postsowieckich państwach są dniami wolnymi od pracy. Jak REKLAMA widać, praktyki polityk historycznych Ukrainy i Polski, gdzie Stefan Okrzeja i Ludwik Waryński również zaliczani są do „tradycji bolszewickiej”, są podobne. Współczesnych orędowników Ukraińskiej Rewolucji Narodowej broni także cerkiew. Głowa Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego Filaret podczas otwarcia świątyni w Białej Cerkwi powiedział, iż będzie się modlił za to, żeby członkowie niesławnego oddziału Tornado wkrótce zostali uwolnieni. Przypomnijmy, że 12 „tornadowców” dotychczas znajduje się w areszcie za grabieże, gwałty i zabójstwa. Patriarcha przyrównał aresztowanych najemników do Petra Kalnyszewskiego, ostatniego atamana Siczy Zaporoskiej, uwięzionego w Sołówkach przez carycę Katarzynę II. WSZYSTKIE DROGI PROWADZĄ DO ROSJI Aktualne działania w wymiarze symbolicznym: projekty ustaw, odsłonięcia pomników czy zmiana nazw ulic, w przyszłości mogą zaowocować jeszcze bardziej radykalnymi posunięciami władzy, tak wrogo patrzącej w stronę Rosji. Obcując z ukraińską codziennością można odnieść wrażenie, że dla rządzących kół politycznych wszystko, co jest rosyjskie, jest złem. Do absurdalnych sytuacji dochodzi cały czas. W styczniu 2017 r. Kijów wprowadził zakaz wwożenia (na okres 3 miesięcy) z terenu Rosji jakichkolwiek książek, z kolei w ubiegłym roku Werchowna Rada (parlament Ukrainy) zakazała emisji filmów rosyjskich wyprodukowanych po 1 stycznia 2014 r. oraz tych, w których występują osoby „zagrażające narodowemu bezpieczeństwu” i które propagują „tendencje militarne” (ogółem ok. 600 filmów i seriali). W obliczu trwającego konfliktu zbrojnego taki stan rzeczy da się jeszcze zrozumieć. Niezupełnie jasnym natomiast jest fakt zakazu emisji programów największej rosyjskiej opozycyjnej telewizji „Dożd”. Oficjalnym powodem – oprócz wymienionych wyżej – stało się nadawanie reklam, których ukraińskie prawo zakazuje telewizjom nienależącym do UE oraz tym, które nie ratyfikowały Europejskiej Konwencji o telewizji transgranicznej. Pewne niezadowolenie społeczne wywołał zgłoszony przez deputowanych różnych frakcji projekt ustawy o języku, według którego język ukraiński będzie jedynym oficjalnym językiem we wszystkich sferach życia. Ponadto za próby „wprowadzenia na Ukrainie oficjalnej wielojęzyczności” może grozić odpowiedzialność karna, gdyż takie czyny będą przyrównywane do próby obalenia ustroju państwowego. Dzięki szybkiej reakcji społeczeństwa nie doszło do oficjalnej akceptacji antysemityzmu przez władze państwowe. Pod koniec stycznia jedną z najwyższych ukraińskich odznak państwowych – Order Wolności – miał otrzymać pisarz i publicysta z Tarnopola, Wasyl Kwasnowski, autor m.in. antysemickiej książki „Intrygi bliźniaków – syjonizmu i komunizmu”. Z inicjatywy tego literata w Hiszpanii powstało towarzystwo zwolenników nacjonalistycznej partii „Swoboda”. Nagrodę jednak cofnięto m.in. po tym, jak naczelny rabin Ukrainy Mosze-Reuven Asman wystosował list otwarty do prezydenta Ukrainy. Jako tłumaczenie zamieszczenia nazwiska Kwasnowskiego na liście odznaczonych na swojej stronie internetowej, administracja prezydenta podała „błąd techniczny”. WYDŹWIĘK PRAKTYCZNY Nie tylko na górze, ale też „w terenie” coraz częściej uwidoczniają się szowinistyczne, ksenofobijne i antysemickie tendencje. W nocy 21 grudnia 2016 r. w Humaniu, gdzie znajduje się duża żydowska wspólnota, grupa nacjonalistów zalała czerwoną farbą podłogę synagogi i rzuciła do środka głowę świni z wyrysowaną swastyką. Wcześniej, 29 listopada w Użhorodzie, podczas akcji upamiętniającej Hołodomor (wielki głód na Ukrainie w latach 1932-1933, często określany jako ludobójstwo), rozpowszechniano antysemickie ulotki oraz zalano czerwoną farbą pomnik ofiar Holokaustu. Sprawcy tych zdarzeń nie zostali wykryci, ale łatwo się domyślić, kto może stać za tymi jednoznacznymi akcjami. Interesujące, że Jurij Szuchewycz, deputowany Werchownej Rady, a zarazem syn dowódcy UPA, złożył projekt ustawy zakładającej odpowiedzialność karną za odmowę uznania Hołodomoru za ludobójstwo. Jednocześnie ten polityk nie uznaje za ludobójstwo wydarzeń z czasów II Wojny Światowej na Wołyniu. Czegóż można oczekiwać od władzy, która zamyka oczy na tradycyjną demonstrację w rocznicę urodzin Bandery? W nocy 2 stycznia 2017 r. 1000 osób z pochodniami przeszło ulicami Kijowa skandując m.in. „Jude – het!” (Żydzi – won!). 6 stycznia koordynacyjna rada sił lewicowych województwa odeskiego (w tym anarchiści), została zaatakowana przez nacjonalistów podczas przeprowadzenia pikiety przeciwko podwyżce cen biletów na kolejach ukraińskich (prezesem których, co ciekawe, jest Polak Wojciech Balczun). Przedstawiciele partii „Swoboda” nie tylko nie pozwolili przeprowadzić akcji i odczytać oświadczenia, ale również agresywnie wyrywali flagi demonstrującym, oskarżając ich o „separatyzm”. Policja tradycyjnie nie ingerowała w konflikt. Siły ochrony porządku publicznego ingerują tylko wtedy, gdy zagrożenie dotyczy władzy. Taka sytuacja miała miejsce 19 stycznia, gdy w centrum Kijowa niedaleko budynku gdzie mieści się rząd, nacjonaliści chcieli podpalić opony w rocznicę zamieszek na ul. Hruszewskiego podczas Euromajdanu. Tym razem doszło do przepychanek policji z organizacjami OUN, Prawym Sektorem i Białym Młotem. Znamienne jest to, że w większości wypadków nie są to jakieś marginalne grupki przypadkowych osób, są to zorganizowane bojówki partyjne. Z całej palety brunatnych partii, organizacji i grup jedną z najbardziej znanych stał się, po rozpoczęciu konfliktu zbrojnego na wschodzie Ukrainy, sympatyzujący z nazistowską ideologią batalion Azow. Ważny odnotowania jest fakt, iż jego członkowie utworzyli oddzielną, kolejną już nacjonalistyczną partię polityczną Korpus Narodowy. Dzisiaj ta struktura ma swoje placówki w 15 miastach Ukrainy, a w jej programie jest wyznaczony konkretny cel - „rewolucja porządku”. Biorąc pod uwagę, że ugrupowanie to ma doświadczenie wojskowe, broń oraz siatkę kontaktów ze służbami specjalnymi, w żaden sposób nie przyczynia się ono do przybliżenia Ukrainy do „ustroju demokratycznego”. Wręcz odwrotnie – stanowi zagrożenie dla wszelkiego rodzaju oddolnych inicjatyw społecznych. Są idealnym narzędziem dla zastraszania i rozprawiania się z różnego rodzaju „komunistami” i „separatystami”. Jeden z przykładów miał miejsce na początku grudnia w Charkowie. Wówczas studentom Charkowskiego Narodowego Uniwersytetu im. W. Karazina, organizatorom akcji przeciwko ustawie o zmniejszeniu stypendiów, SBU, wypytując o uczestników akcji, groziła, że pikieta zostanie zaatakowana przez członków Azowa. Warto też dodać, że w lutym b.r. wiceministrem spraw wewnętrznych został jeden z dowódców Azowa, znany z powiązań z neonazistami Wadym Trojan. Flirt znajdującej się w rękach oligarchów władzy politycznej z dobrze zorganizowanym i stale przypominającym o sobie ruchem nacjonalistycznym może drogo kosztować zwykłych Ukraińców, którzy z własnej kieszeni zapłacą za obchody 100-letniej rocznicy Ukraińskiej Rewolucji Narodowej. Aleksander Łaniewski
anarchistyczna ANARCHISTYCZNA gazeta GAZETA uliczna ULICZNA 9 GDY NO PASARAN! ZNACZY SŁAWA UKRAJINI! Kiedy anarchiści śpiewają hymn narodowy, bandyci, szmuglerzy i mordercy określają się mianem antyfaszystów, w ciągu kilku lat znikają olbrzymie góry, a na mapach pojawiają się jeziora, my z samej przyzwoitości powinniśmy napluć w twarz człowiekowi, który podpalił ukraińską flagę. W Polsce niewątpliwie brakuje poważnej, eksperckiej dyskusji dotyczącej bieżącej sytuacji na Ukrainie. Nawet jeśli mainstreamowe media poruszają ten temat, pokazują go jako abstrakcyjne zjawiska pozbawione przyczyn. To nie dziwi. Niestety również środowisko anarchistyczne przez długi czas nie chciało odnieść się do wydarzeń na Ukrainie w bardziej zdecydowany sposób, niż zbywając temat banałami o tym, że państwo zawsze jest opresją. Tylko nieliczne grupy wyraźnie określiły swoje stanowisko, ale jedynie infantylnie i bezkrytycznie powielając nadęte „antyfaszystowskie” manifesty. Zdystansowanie wobec wydarzeń mających realny wpływ również na sytuację w Polsce przypominało raczej strach przed rzeczywistością. Fakty odbiegają bowiem od schematu strawnego dla aktywisty z „zachodu” i stawiają dylematy niedające się wyczerpująco wyjaśnić poprzez teorię walki klas. ARENA WALK Region Donbasu coraz częściej nazywa się „Somalią Europy”. Porównanie to jest w dwójnasób słuszne, chociaż nie można powiedzieć, że Donbas stanowi linię starcia wpływów Zachodu i Rosji. Nie ulega jednak wątpliwości, że konflikt we Wschodniej Ukrainie narastał latami, podsycany zarówno przez Rosję, jak i USA. Donbas, podobnie jak Somalia, stał się areną walk imperialistycznych mocarstw w najbardziej efektownej, widowiskowej formie. Niemały wkład w taki stan rzeczy należał również do miejscowej ludności. Aby tworzyć kolejne oddziały zbrojne przyjmujące broń skrycie dostarczaną przez rosyjskie państwo, po czym szmuglujące ją z powrotem przez rosyjską granicę i sprzedające rosyjskiej mafii, potrzeba było zarówno pomysłowości, jak i okrucieństwa. Można zastanawiać się, czy rozwój wypadków nie wymknął się spod kontroli nawet Rosji, ale nie ulega wątpliwości, że w tej chwili to Kreml dyktuje warunki Zachodowi, a obecne DROBNY PROBLEM stadium konfliktu jest utrzymywane tylko dlatego, że aktualnie jest to najkorzystniejsze dla Rosji. NARODNYJE RIESPUBLIKI Ogłoszenie niepodległości przez kolejne regiony Ukrainy – państwa wewnętrznie podzielonego, przeżartego przez kolejne kryzysy finansowe i polityczne, słabo uzbrojonego – było jeżeli nie nieuniknione, to na pewno w pełni wykonalne. Jednak marzenie o utrzymaniu ich niezależności zakrawało na absurd. Propozycje tworzenia jakichkolwiek anarchistycznych struktur, które zbrojnie miałyby opierać się jednocześnie Ukrainie i Rosji z całą jej potęgą militarną i finansowymi możliwościami, mają się do rzeczywistości tak, jak opowieści o budowaniu ruchu na świeżo podporządkowanych sobie przez Rosję terenach. W obecnej sytuacji na Wschodzie budowanie niezależnych od państwa struktur, tworzenie realnej alternatywy możliwe jest jedynie w granicach państwa ukraińskiego. Choć przywykliśmy do tego, że politycy wycierają sobie mordy hasłami o demokracji i wolności, na donbaskich flagach znalazło się jeszcze jedno słowo – antyfaszyzm. Miał on oznaczać sprzeciw wobec przemocy kijowskiego rządu. Na współczesnej Ukrainie „antyfaszyzm” stał się synonimem bezmyślnej zbrodni i gwałtu na wszelkich zastanych prawach. Miną lata, zanim ruch anarchistyczny na Ukrainie będzie mógł zacząć choćby rozmawiać o przywróceniu rzeczywistego znaczenia pojęcia „antyfaszyzmu” w dyskursie publicznym. „PYTKI” ZNACZY „TORTURY” W tym samym czasie, gdy pospolici bandyci ogłaszali się antyfaszystami, zaledwie 200 km dalej, w rosyjskim Rostowie nad Donem, pewien anarchista ze łzami w oczach śpiewał hymn Ukrainy. Wiosną 2014 roku na Krymie zatrzymani zostali czterej mężczyźni, w tym reżyser Oleg Sencow i 26-letni anarchista, internacjonalista, Aleksander Kolczenka. Scenariusz nie był wyrafinowany: worek na głowę, wilgotna piwnica, tortury, w końcu kraty moskiewskiego Lefortowa. W sierpniu 2015 roku w rosyjskim sądzie zapadł wyrok: 20 lat kolonii karnej dla Sencowa i 10 lat dla Kolczenki. Skazańcy objęli się ramionami i odśpiewali hymn Ukrainy: „nie umarła jeszcze Ukraina ani chwała, ani wolność, jeszcze do nas, bracia Ukraińcy, uśmiechnie się los…”. Sencow i Kolczenka zostali skazani za działalność terrorystyczną – jeden z najcięższych zarzutów. Proces odbył się według starego radzieckiego wzorca: jest człowiek, znajdzie się paragraf. Dowodów nie było - jedynie zeznania Giennadija Afanasjewa i Aleksieja Czyrnego. Na wyrok nie wpłynął nawet fakt, że Afanasjew odwołał wszystkie swoje zeznania, wymuszone torturami. Był to zresztą akt prawdziwego heroizmu: po powrocie z rozprawy Krymianin został umieszczony w izolatce. Spędził w niej rok, dostał sepsy. W drodze negocjacji udało się wymienić Afanasjewa wraz z Sołoszenką (biznesmenem skazanym w Rosji za szpiegostwo) na 2 więźniów zatrzymanych za działalność prorosyjską. Kreml nie miał zresztą dużego wyboru – po śmierci Afanasjew stałby się symbolem groźniejszym niż żywy człowiek. Tortur nie uniknął również Czyrnyj, który zgodził się zeznawać przeciwko dwójce głównych skazańców, a który spędzi w więzieniu jeszcze 4 lata. Bicie, kopanie, duszenie maską gazową, rozbieranie, grożenie gwałtem, rażenie prądem, podtapianie – to tylko kilka przykładów. FSB liczyło zapewne, że torturując Kolczenkę uda się wyciągnąć z niego informacje o innych anarchistach na Krymie, ale agenci nie dali rady zmusić go do podpisania czegokolwiek. Kolczenko ani sam nie przyznał się do winy, ani nie zdradził swoich przyjaciół. Afanasjew i Czyrnyj wydają się w tym procesie osobami zupełnie przypadkowymi, wybranymi tylko po to, aby zmusić ich do złożenia zeznań przeciwko Sencowowi i Kolczence. Pokazowy proces to zemsta za działalność dwóch ostatnich, a wydane wyroki mają skutecznie odstraszyć tych, którzy tak jak oni odważyliby się sprzeciwić aneksji Krymu. Sencow namawiał Krymian do wzajemnej pomocy i samoorganizacji, zaś cała działalność terrorystyczna Kolczenki to udział w spotkaniach, klejenie plakatów, organizowanie demonstracji. Zanim na Krymie zawrzało, Aleksander studiował turystykę, pracował na poczcie, organizował kampanie przeciwko płatnej edukacji, udzielał się w ruchu pracowniczym, a także angażował się w działania antyfaszystowskie – w tym tradycyjnym znaczeniu - wspierał ofiary nacjonalistów w Rosji. Wtedy również niejednokrotnie przychodziło mu ponosić konsekwencje swojej anarchistycznej działalności – własnymi pięściami bronił się przed neonazistami. JAK WOJNA ZMIENIA KRAJOBRAZ Na Krymie jednak nie tylko ludzie potrafią znikać bez śladu, by po tygodniach, rodziny odnajdywały ich w rosyjskich więzieniach lub otrzymywały ich zwłoki. Zajmując ukraińskie tereny, Rosja rozpoczęła rabunkową eksploatację zasobów naturalnych: głównie kamienia budowlanego, piasku, żwiru. Kolejne kamieniołomy ruszają na terenach dotychczasowych parków narodowych, jak np. w Eupatorii, a według relacji mieszkańców niektóre góry po prostu… znikają. Narusza to równowagę tektoniczną w masywach skalnych, powstają osuwiska, zniszczone zostają systemy wód podziemnych. Jeszcze bardziej niebywałe mogą wydać się historie o jeziorach pojawiających się nie w przeciągu lat, a zaledwie dni i tygodni. To wody gruntowe przebijają się przez ściany niezabezpieczonych, pozostawionych samych sobie kopalń w Donbasie. Przy braku jakichkolwiek działań kwestią czasu jest skażenie wód podziemnych całego regionu. Bardziej przerażające może wydawać się już chyba tylko wydobycie prowadzone przez brygady, do których bojownicy samozwańczych republik siłą rekrutują miejscową ludność. Aktualna sytuacja na Ukrainie, w Donbasie czy na Krymie może wydawać się pełna sprzeczności, absurdów, niewiarygodnych, abstrakcyjnych, wręcz baśniowych elementów. Rozmowa o sytuacji ukraińskiej ludności i ruchu anarchistycznego na Ukrainie, przy całej złożoności trapiących ją problemów wymaga odejścia od schematów i dopuszczenia pewnej elastyczności pojęć. Potrzebę takiej dyskusji wymusza jednak na nas rzeczywistość. Sprawa jest nagląca: do tej pory jedynym współczesnym symbolem w relacjach polsko-ukraińskich stała się ukraińska flaga płonąca na marszu nacjonalistów. Adelina Adamkiewicz
Page 1 and 2: nr 5 / 2017 ANARCHISTYCZNA GAZETA U
Page 3 and 4: AFERA REPRYWATYZACYJNA PATOLOGIA SY
Page 5 and 6: anarchistyczna ANARCHISTYCZNA gazet
Page 7: anarchistyczna ANARCHISTYCZNA gazet
Page 11 and 12: ANARCHISTYCZNY CZARNY KRZYŻ RAPORT
Page 13 and 14: BIAŁYSTOK Zamalowanie nacjonalisty
Page 17 and 18: nastowieczni inspektorzy policyjni

A-tak // Anarchistyczna Gazeta Uliczna // nr 5

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?