iA90_print

EKSPLOATACJA 23
Sytuacja (i adres) zmieniła się i znowu okazało
się, że bez samochodu jednak nie da się żyć.
Pierwsze pytanie to – jakiego samochodu
potrzebuję? Czy kupuję go z pasji, czy z rozsądku?
Co i kogo będę nim wozić? Czy będę
jeździć głównie po mieście, czy raczej w dłuższe
trasy? Znów przedstawię własne odpowiedzi,
ale każdy może podstawić pod nie swoje
potrzeby. Jako wielkomiejski singiel teoretycznie
mógłbym pozwolić sobie na jakiś zabawny
samochodzik, roadstera, coupé, a choćby pick-upa
z krótką kabiną. Najczęściej jeżdżę sam
lub w dwie osoby. Ale – zdarzają się sytuacje,
w których tylna kanapa jest jednak potrzebna.
Nawet do przewiezienia transporterów z kotami.
Dodatkowo zdarza mi się jeździć ze sprzętem
fotograficzno-filmowym. Czyli – kombi albo
SUV. Sedan raczej nie, chyba że z dużym bagażnikiem
i możliwością złożenia tylnego oparcia.
Teraz – dokąd będę nim jeździć? Głównie po
mieście i na niedługich trasach podmiejskich.
Ale dłuższe wyjazdy też są przewidziane, choć
niezbyt często. I tu pojawia się kolejne pytanie
– benzyna czy diesel? Wychodzę z założenia, że
diesel opłaca się tylko tym, którzy dużo jeżdżą
w długie trasy. Przy moich przebiegach, do 15
tys. kilometrów rocznie, wolę silnik benzynowy.
Dalej – jakiego wyposażenia potrzebuję? Dla
mnie podstawą jest automatyczna skrzynia biegów,
klimatyzacja i dobre fotele z regulowanym
podparciem lędźwiowym. Dobrze też wiedzieć,
że wybrany samochód jest bezpieczny, a więc
im więcej poduszek powietrznych i systemów
wspomagających kierowcę, tym lepiej.
Dochodzimy zatem do kwestii fundamentalnej
– nowy czy używany? I ta decyzja powinna być
podjęta w sposób przemyślany, bo składa się na
nią wiele czynników. Wbrew pozorom pieniądze
nie są tu jedynym czynnikiem kluczowym.
Samochód nowy to – wiadomo – gwarancja spokoju.
Ma jeździć, a nawet jeśli coś się wydarzy,
wszystko bierze na siebie producent. Nawet
wadę fabryczną usuwaną w ramach tzw. akcji
przywoławczej – ostatnio, niestety, zdarza się to
dość często i to różnym markom. Nie trzeba też
dysponować całą kwotą potrzebną do zakupu.
Poza tradycyjnym kredytem coraz większą popularnością
cieszą się oferty firm leasingowych,
czyli tzw. samochód w abonamencie. Można
nawet wybrać wariant, w którym płaci się comiesięczną
stałą ratę, niezbyt wysoką, oraz dopłaca
za każdy przejechany kilometr. Po kilku latach
samochód można oddać i wymienić na nowy
bądź też za ostatnią ratę przejąć jego własność.
Z kolei dysponując odłożoną gotówką można
wytargować u dealera niezły rabat – w końcu
pieniądze otrzymane natychmiast są lepsze od
tych spływających w ratach. Ale to nie dla mnie.
Wolę rozejrzeć się po rynku samochodów używanych.
Ryzyko większe, ale wybór też. No i w
ramach założonego budżetu można, przy pewnej
dozie samozaparcia, naprawdę wyszukać samochód,
z którego będziemy zadowoleni bardziej
nawet niż z nowego. Szukam więc używanego.
Wiem jakiego, pozostaje kwestia marki. Kombi
albo SUV-y z benzynowym silnikiem i automatem
produkują już niemal wszyscy. Wtórny
rynek jest nimi dosłownie zalany. Oczywiście,
trzeba mieć oczy dookoła głowy i do każdej
deklaracji sprzedającego podchodzić sceptycznie.
Najlepiej zapewnić sobie wsparcie neutralnego
fachowca. Przyda się też przegląd i to w serwisie
wybranym przez nas, a nie sprzedawcę. Decyzja
zapadła – szukam używanego w dobrym stanie.
Kupię, wymienię lub naprawię to co niezbędne,
a za resztę budżetu poszukam sobie jakiegoś
fajnego klasyka.
Z całym szacunkiem dla tych marek, nie chcę
jeździć kolejną banalną Skodą lub Volkswagenem
czy Toyotą. Ograniczam się więc do trzech samochodów:
Citroena C 5 – to ostatni „prawdziwy”
Citroen z hydropneumatycznym zawieszeniem,
Saaba 9-3 – z sentymentu dla marki, no i Volvo V
70 – wiadomo, symbol bezpieczeństwa. Nie są to
samochody zbyt popularne i, w przypadku tych
modeli, egzemplarzy dostępnych na rynku nie
liczy się w setkach. Co nie znaczy, że znalezienie
przyzwoitego, nie zajeżdżonego i autentycznie
bezwypadkowego jest niemożliwe. Trzeba jednak
uzbroić się w cierpliwość. Na znalezienie
samochodu, który urzekł mnie na tyle, że przeprowadziłem
szybką akcję pod hasłem „take my
money” poświęciłem dwa miesiące. I nie był to
żaden z wyżej wymienionych. No, prawie… ale
o tym w następnym odcinku.