mevzubahisbaskı

Seyr-i Alem
Şam’ı ve insanlarını ne çok özledim.
Kaç yıl oldu gitmeyeli? Şimdi
bakınca, güzel anılar ve kurduğum
dostluklarla hatırlıyorum o toprakları.
Selimiye, Rukneddin, Bab-ı
Şarki... Özellikle Tevbe Camii’nde
yaşadığım günler ne çok etkilemişti
beni. Ruhuma dinginlik veren, o
zamanlar tutulduğum olağan üstü
aşk halini kim bilir bir daha ne zaman
yaşayabileceğim?
Bazı şehirlerin gizli cepleri olduğuna
inanıyorum. Şu, ninemin el örgüsü yeleğinin iç
kısmına sonradan iliştirdiği gizli cepler gibi. Bu ceplerde,
insanların yol haritaları, yaşam sırları gizlidir. O sırları
bulmak için şehre tam anlamıyla teslim olmak ya da kalbin
en saf halini şehre yansıtabilecek kadar şanslı bir insan
olmak gerekir. Doğu’nun şehirlerine dokunabilmek ise her
yiğidin harcı değildir. Tüm modern oluşlardan sıyrılıp, kalbini
tınılı seslere açmalıdır insan. Çünkü kadınları gibi Doğunun
şehirleri de peçelidir. Peçenin ardındaki güzelliği görebilmek
için şehrin mahremi olmak elzemdir. Şehre kendini sevdirmek
için kalbi maneviyatla süslemeli, sokaklarda oynayan
çocuklarla dostluk kurmalı ve duvarlarının, çiçeklerinin,
havasının efsununa kapılmayı beklemelidir insan.
İnsanı olduğu yere çivileyen bir hüznü vardı Şeyh’in
Şam’da bulunuşumun ilk yılında, bilmediğim sokaklara
dalıyor, düşünceli ve uzun yürüyüşler yapıyordum. Arapça
öğrenmek için gittiğim enstitüden kaçıp, yaşadığımız sürgün
hayatının koyu kirliliğinden sığınabilecek güzel mekânlar
arıyordum. Bir sabah erken saatlerde, Şam’ın en uzun caddelerinden
biri olan Bağdat Caddesi’nde yürürken farkında
olmadan bir araya saptım. Sonradan öğrendiğime göre,
başından ortasına kadar uzanan büyük bir mezarlığın olduğu
bu sokak, Amara Berraniyye sokağıydı. Eski Arap evlerinin
uzun duvarlarının daralttığı sokak insana, masallarda anlatılan
Doğunun kalbine dönmüş hissi veriyordu.
Sokakta biraz daha ilerleyince duvarlara bitişik mütevazı
bir cami kapısı çıktı karşıma. Üzerinde hat sanatıyla Cami Et-
Tevbe (Tevbe Camii) yazıyordu. Kapısına yaklaşınca duyulan
Kur’an sesi, adeta kapıda karşılıyordu insanı. Biraz soluklanmak
için caminin kapısından içeriye adımımı attım.
Tarihi bir cami olduğu asırlık duvar taşlarından belli olan
Tevbe Camii, yazın kavurucu sıcağında sığınılacak güzel bir
yer diye düşündüm. Caminin iç kısımlarını biraz inceledikten
sonra, Kur’an-ı Kerim tilavetinin okunduğu bölmeye geçtim.
Bir grup genç sıraya girmiş, karşılarındaki Şeyh’e yüksek
sesle Kur’an okuyorlardı.
İçimde garip bir yanma hissiyle olduğum
yere diz çöktüm. Başı öne eğik,
talebelerin tilavetini dinleyen Şeyh,
sanki bin dörtyüz yıl öncesinden
kopup gelmiş bir ermişe benziyordu.
Asırlardır bu camide oturmuş,
yerinden hiç kıpırdamamış, zaman
ve eşyanın değişiminden hiç etkilenmemiş
gibi oturuyordu yerinde. Bir
insan, bir mekâna ancak bu kadar
yakışabilirdi. Başından omuzlarına kadar
inen beyaz örtüsü, bembeyaz cellabiyesi
ve hepsinden daha aydınlık yüzü. İnsanı
olduğu yere çivileyen bir hüznü vardı Şeyh’in. İlk
gördüğüm an, ben bu yüze inanmıştım.
Bir insanın yüzüne bakarak onun safiyetine inanmak, bir
insanın kalbine girmek için ilk adımı atmak gibidir. O kalbin
bizi içeri alabileceğini kim bilebilir? O kalbe erebilmek için
tekkeye kırk yıl odun taşımak, bir ömür yanmak gerekmez
miydi? Bense sadece dizlerimi kırıp karşısına oturmuştum.
Günlerce Fatiha Suresi’nden öteye geçemedim
O an içime dolan manevi huzuru anlatamam. Sırası gelen
talebelerin Kur’an’dan bir sayfa okuduktan sonra selamını
verip gittiğini fark edince Şeyh’le yüz yüze gelmek için heyecanla
sıraya girdim. Orada bulunan son öğrenci de dersini
verdikten sonra edebiyle izin isteyerek bölmeden çıktı. Önüne
geldiğimde Şeyh yüzüme bakmıyordu. Kısa bir sessizlikten
sonra elini dizine vurarak başlamamı işaret etti. Nereden
başlayacaktım ki? Ağzımdan belli belirsiz, “ben yeniyim”
cümlesi çıktı.
Şeyh, gözlerini yerden kaldırıp yüzüme dikti. Hafif bir
tebessümün ardından Fatiha Suresi’ni okumaya başladı. Ben
de ardından onu tekrar ediyordum. Elhamdulillahi Rabbil
Âlemin. Hamd, yalnızca âlemlerin Rabbi olan Allah’aydı...
Fatiha Suresi’ni Şeyh’le birlikte tekrar ettikten sonra izin
isteyerek huzurundan ayrıldım. Gece boyunca Şeyh’in dudaklarından
ayetlerin aşkla dökülüşünü düşündüm. Hamd, ancak
âlemlerin Rabbi olan Allah’aydı...
Sabah ezanı okunmadan yatağımdan fırlayıp evime bir hayli
uzak olan Tevbe Camii’ne gittim. Yine sıraya girdim. Yine aynı
duygulara kapıldım. Bu günlerce sürdü. Yalnız ben bir türlü
Fatiha Suresi’nden öteye geçemiyordum. Hamd, ancak ve
ancak âlemlerin Rabbi olan Allah’aydı.
Bir ayın sonunda artık Fatiha Suresini geçemeyeceğimi
düşünmeye başlamıştım. Anlaşılan Şeyh beni sevmemişti.
Ona gitmeyi bırakmam için beni zorladığını düşünüyordum.
Yüzüme bakmıyor, okuduklarımı sanki dinlemiyordu bile.
11