Ιανουάριος 2021 - Μηνιαίο Περιοδικό Ιερού Ναού Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού Αθηνών

Επομένως, χρειάζεται να ψάξουμε καλύτερα μέσα μας, να μας γνωρίσουμε
καλύτερα. Ωραία που όλα τα έχουμε ονειρευτεί και όλα τα έχουμε
σχεδιάσει και όλα τα ζητάμε να μας τα φέρει ο Θεός, αλλά δεν έχουμε
σκεφτεί πως πρώτα πρέπει να κάνουμε μια ουσιαστική αλλαγή: μια
ουσιαστική αλλαγή μέσα μας, κάνοντας μικρά μικρά κάθε φορά βήματα.
Αφήνοντας πίσω το επιφανειακό, το ψεύτικο, το κοσμικό.. ελαττώνοντας
τις αμαρτίες και τις ηθικές πτώσεις αυξάνοντας τις νίκες με την βοήθεια
και την Χάρη του Θεού.
Ο καινούριος χρόνος είναι μια ευκαιρία για να αγαπήσουμε
περισσότερο τον Θεό και να τον εμπιστευτούμε, να αφεθούμε
στο Θέλημά Του! Να εκκλησιαζόμαστε όσο μπορούμε μιμούμενοι
τους Αγίους. Να προσευχόμαστε και να ζητάμε από τον Κύριο να μας
κατευθύνει με αγάπη, και υπομονή και επιμονή να ζούμε σύμφωνα με
το θείο θέλημά Του, δηλαδή την εν Χριστώ σωτηρίαν μας.
Άλλωστε τι ζητάει ο Κύριος από το δημιούργημα Του; Απλά να τον
εμπιστευτεί και να τον αναζητήσει με όλη του την καρδιά...
Ο Χριστός είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στη ζωή! Ας Του
μιλήσουμε με μια απλή και ειλικρινή προσευχή. Θα φωτίσει την
καρδιά και το πνεύμα μας και θα βρούμε τον αληθινό σκοπό της
ζωής μας!
Κι έτσι θα βρούμε τη δύναμη. Μια δύναμη που γιγαντώνεται
στην αδυναμία.
Τάνια Χριστοδουλίδου
Εκπαιδευτικός
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΌ ΤΗΣ … ΜΙΖΈΡΙΑΣ
ΝΈΕΣ ΕΛΠΊΔΕΣ!...
Ή
ταν Ιανουάριος του 2020 όταν ένας ιός άρχισε
να ταλαιπωρεί την Κίνα. Είπαμε πως ίσως έφταιξαν
οι ίδιοι και χαρήκαμε που το πρόβλημα ήταν πολύ
μακριά μας. Τον Φεβρουάριο, η Ιταλία βρέθηκε σε
δυσμενέστατη θέση, αλλά εμείς καλοτυχίσαμε τους
εαυτούς μας γιατί δεν είμαστε «απερίσκεπτοι» όμως
ακόμα ασφαλείς. Και συνεχίσαμε τη ζωή μας, γκρινιάζοντας για καθημερινά
μικροπράγματα, ψιλοζηλεύοντας τον γείτονα που πήρε καινούριο αυτοκίνητο, την
απέναντι που έκανε ανακαίνιση στο σπίτι της και τον ξάδελφο που πήγε ταξίδι στο
Λονδίνο… Και έφτασε το τέλος Φεβρουαρίου και η απειλή των βόρειων συνόρων
μας, μάς ξύπνησε για λίγο από τον εγωκεντρικό μας λήθαργο και μας έβαλε να
σκεφτούμε πως, αν θέλουμε μια Ελλάδα ατόφια, οφείλουμε να είμαστε έμπρακτα
οι φύλακες και υπερασπιστές της. Μπήκε ο Μάρτιος και το … «κακό» που
φάνταζε μακρινό χτύπησε επιθετικά την πόρτα μας. Η κατάσταση εντάθηκε.
Ο αόρατος ιός εχθρός πήρε τη μορφή όσων αναγκάστηκαν να νοσηλευτούν για
να γλιτώσουν, χωρίς μάλιστα να τα καταφέρουν όλοι. Κι εμείς από τη μια φοβηθήκαμε,
από την άλλη βρήκαμε έδαφος να δυσανασχετήσουμε πάλι, να αποδώσουμε
τον όλο θόρυβο σε διεθνείς συνομωσίες ή σε ανικανότητα των ανθρώπων
σε θέσεις ευθύνης. Τουλάχιστον κάποιοι από μας, γιατί ευτυχώς υπήρξαν και
υπάρχουν κι αυτοί που και συναισθάνθηκαν και σεβάστηκαν. Και τότε «έσκασε η
βόμβα» της καραντίνας. Έτσι, κλεισμένοι στα σπίτια μας, φορώντας μάσκα
στις ελάχιστες μετακινήσεις μας, επιτέλους βγάλαμε μπροστά στον καθρέφτη
του σπιτιού -ή καλύτερα της ψυχής μας- τη μάσκα της υλικής ευδαιμονίας
και επανήλθαμε στην συνειδητοποίηση της πρωτογενούς ανάγκης
για επιβίωση, που δεν απαιτεί καινούριο κινητό κάθε χρόνο ή σωρεία
επιθυμητών επιδεικτικών διασκεδάσεων, αλλά πάνω και πριν από αυτά
το χαμόγελο των γονιών προς τα παιδιά και λίγο δημιουργικό χρόνο μαζί
τους και τη φροντίδα του παππού ή της γιαγιάς από απόσταση για να
μπορέσουμε να κερδίσουμε λίγο ακόμη χρόνο ζωής μαζί τους. Δόξα τω
Θεώ, σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων και έτσι το καλοκαίρι φάνηκε να μας
λυτρώνει από το βάρος της ψυχολογικής πίεσης. Για πολύ λίγο. Γιατί δεν είμαστε
τέλειοι και πέσαμε πάλι στις ίδιες παγίδες του εαυτού μας ή του διπλανού μας ή
απλά του τρόπου ζωής μας… Το φθινόπωρο έφερε νέα υγειονομική κρίση και
δοκίμασε την αντοχή και την πίστη μας. Αυτήν την πίστη, που πρέπει να μετουσιώσουμε
σε κατανόηση, όταν στερούμαστε κάτι προς όφελος του ουσιαστικότερου
από αυτό. Αυτήν την πίστη που μας απαγορεύει να δούμε αγαπημένα πρόσωπα
- 10 - - 11 -