You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> presenta, M <strong>de</strong> <strong>Misògines</strong> en:<br />
–“¡<strong>Hombres</strong>!”<br />
Dirección <strong>de</strong> Sergi Belbel
Han pasado diez años <strong>de</strong>s<strong>de</strong> que la compañía<br />
T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> estrenó el que seguramente fue uno<br />
<strong>de</strong> sus montajes emblemáticos y que ahora repone<br />
con la compañía M <strong>de</strong> <strong>Misògines</strong>. Durante<br />
todo este tiempo las carteleras <strong>de</strong> las principales<br />
ciuda<strong>de</strong>s españolas se han llenado <strong>de</strong> espectáculos<br />
que tratan temas parecidos (relaciones entre<br />
hombres y mujeres, problemas <strong>de</strong> pareja, <strong>de</strong><br />
convivencia, etc.) con una teatralidad simple y directa,<br />
dirigida directamente al espectador, sin un<br />
esquema argumental convencional y utilizando<br />
un estilo y una factura entre el programa televisivo<br />
(talk show, late show, etc.) y el teatro popular,<br />
<strong>de</strong> cabaret, o incluso el music-hall. Des<strong>de</strong> este<br />
punto <strong>de</strong> vista, podríamos <strong>de</strong>cir que la compañía<br />
T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> fue una <strong>de</strong> las pioneras en este tipo<br />
<strong>de</strong> espectáculo. La gracia y el mérito <strong>de</strong> la compañía<br />
han sido que, en todo momento, ellas han<br />
sido las creadoras <strong>de</strong> sus propios espectáculos,<br />
buscando autores para sus textos y diferentes directores<br />
para cada uno <strong>de</strong> sus trabajos, y han<br />
sido productoras e instigadoras directas <strong>de</strong> cada<br />
uno <strong>de</strong> los cuatro espectáculos que han realizado<br />
hasta la fecha. Las cinco han impregnado con<br />
sus diferentes personalida<strong>de</strong>s y con un singular<br />
sentido <strong>de</strong>l humor cada propuesta escénica hasta<br />
configurar un «estilo propio» que las distingue<br />
<strong>de</strong> otras iniciativas teatrales similares.<br />
Diez años <strong>de</strong>spués <strong>de</strong> que las T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> llegaran<br />
al teatro Marquina <strong>de</strong> Madrid con ¡<strong>Hombres</strong>!<br />
para realizar una breve temporada y se quedaran<br />
a teatro lleno durante todo un año, vuelven esos<br />
mismos ¡<strong>Hombres</strong>!, representados ahora por una<br />
compañía formada por actrices que las sustituyeron<br />
en <strong>de</strong>terminadas ocasiones y por algunas<br />
nuevas escogidas para la ocasión.<br />
Hemos actualizado algunos <strong>de</strong>talles <strong>de</strong>l texto que<br />
con el paso <strong>de</strong> los años han quedado obsoletos<br />
(por ejemplo... ¡apenas había teléfonos móviles<br />
en aquellos tiempos!), pero básicamente se ha<br />
conservado el mismo espíritu crítico, la misma<br />
comicidad y la misma teatralidad directa, simple<br />
y efectiva para hablar <strong>de</strong> un tema universal<br />
que sigue preocupándonos a todos <strong>de</strong> la misma<br />
manera, a pesar <strong>de</strong> que ya estamos metidos <strong>de</strong><br />
lleno en pleno siglo XXI: las temibles, conflictivas,<br />
<strong>de</strong>seadas, cómicas y a veces patéticas relaciones<br />
<strong>de</strong> los hombres y las mujeres en nuestra<br />
sociedad. Ojalá disfruten <strong>de</strong>l espectáculo como<br />
lo hicieron en su momento los más <strong>de</strong> 350.000<br />
espectadores que lo vieron.<br />
Sergi Belbel<br />
Nota <strong>de</strong>l director<br />
–“¡<strong>Hombres</strong>!”
T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> <strong>de</strong>ci<strong>de</strong> crear en 1994 su segundo<br />
espectáculo ¡<strong>Hombres</strong>!, sobre el tema siempre<br />
espinoso <strong>de</strong> la masculinidad Después <strong>de</strong> ironizar<br />
acerca <strong>de</strong> la mujer en su primer montaje (Pequeños<br />
cuentos misóginos) tenían ganas <strong>de</strong> hablar<br />
<strong>de</strong> los hombres.<br />
Para hablar <strong>de</strong>l sexo opuesto, parten <strong>de</strong> crea-<br />
ciones propias y <strong>de</strong> algunos encargos a cuatro<br />
autores teatrales, que, con sus textos, preten<strong>de</strong>n<br />
forjar un itinerario por las eda<strong>de</strong>s <strong>de</strong>l hombre<br />
contemporáneo. Tratan el ímpetu sexual en la<br />
adolescencia (Primavera, <strong>de</strong> Francesc Pereira),<br />
los problemas <strong>de</strong> la soltería (De copas y compañía,<br />
Ferran Verdés), los avatares <strong>de</strong> la vida<br />
conyugal (Ramón, Sergi Belbel) y la <strong>de</strong>gradación<br />
<strong>de</strong> la edad tardía (Alopecia, Míriam Iscla). En<br />
¡<strong>Hombres</strong>!, las actrices recuerdan algunos pasajes<br />
célebres <strong>de</strong> personajes libertinos, y se meten<br />
en la piel <strong>de</strong> «ellos» para diseccionar sin miedo<br />
alguno el tema <strong>de</strong> las relaciones con los hombres<br />
en nuestro mundo actual.<br />
–“¡<strong>Hombres</strong>!”<br />
Se estrenan conjuntamente como autoras: ¡Ay,<br />
hombres! (Charla femenina sobre la realidad mas-<br />
Presentación<br />
culina), creada a partir <strong>de</strong> conversaciones reales<br />
que Sergi Belbel y T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> se encargan <strong>de</strong><br />
teatralizar. Durante el transcurso <strong>de</strong>l espectáculo<br />
ofrecen una Conferencia ilustrada (totalmente<br />
gratuita) sobre la sexualidad masculina.<br />
Todo ello en tono irónico, ácido, directo y, por qué<br />
no, con un punto <strong>de</strong> ternura. Hablan <strong>de</strong> las cosas<br />
<strong>de</strong> ellos pero sin ridiculizarlos ni parodiarlos y<br />
evitando el manifiesto feminista. Encuentran la<br />
complicidad con el público, gracias a situaciones<br />
cotidianas reconocibles, que sirven para que los<br />
espectadores se miren en el espejo, consiguiendo,<br />
a<strong>de</strong>más, divertir al auditorio.
Sergi Belbel, que firma la dirección, consi-<br />
gue potenciar, con fórmulas corales y acciones<br />
ágiles y precisas, un juego teatral <strong>de</strong> gran riqueza.<br />
¡<strong>Hombres</strong>! sigue la línea <strong>de</strong>l primer montaje<br />
y mantiene la sencillez escénica, poniendo <strong>de</strong><br />
manifiesto la calidad interpretativa <strong>de</strong> las cinco<br />
actrices. La escenografía <strong>de</strong> Mónica Quintana se<br />
basa en un suelo que nos remite a un tablero<br />
<strong>de</strong> ajedrez, don<strong>de</strong> las intérpretes son damas que<br />
se mueven con total libertad. Hacen <strong>de</strong> hombres<br />
pero van vestidas <strong>de</strong> mujer. Es el texto y el matiz<br />
lo que las convierte en hombres, sin per<strong>de</strong>r ni un<br />
ápice <strong>de</strong> su feminidad.<br />
Un espectáculo con textos, que hablan <strong>de</strong><br />
hombres e interpretados por unas intrépidas<br />
mujeres...<br />
B <strong>de</strong> biografia<br />
¡<strong>Hombres</strong>! se estrenó en el Mercat <strong>de</strong> les Flors<br />
<strong>de</strong> Barcelona (1994) y, <strong>de</strong>spués <strong>de</strong> seis meses en<br />
cartel, inició una extensa gira por toda la Península.<br />
En agosto <strong>de</strong> 1995 el espectáculo se presentó<br />
en el teatro Marquina <strong>de</strong> Madrid y, gracias<br />
a la acogedora respuesta <strong>de</strong>l público y la crítica,<br />
permaneció todo un año en cartelera.<br />
¡<strong>Hombres</strong>! llegó hasta Argentina. El espectáculo<br />
se representó durante tres meses en el teatro La<br />
Plaza <strong>de</strong> Buenos Aires.<br />
C <strong>de</strong> cifras<br />
832 funciones y 350.000 espectadores
M <strong>de</strong> <strong>Misògines</strong> es la segunda compañía<br />
<strong>de</strong> T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong>. La i<strong>de</strong>a ha surgido en el 2004<br />
cuando T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> no dispone <strong>de</strong>l tiempo sufi-<br />
ciente para aten<strong>de</strong>r la extensa gira “¡Esto no es<br />
vida!”, los compromisos con su serie televisiva<br />
“Jet Lag” y el proyecto <strong>de</strong> reponer anteriores espectáculos.<br />
Coincidiendo con el décimo aniversario <strong>de</strong>l es-<br />
treno <strong>de</strong> “¡<strong>Hombres</strong>!”, se <strong>de</strong>ci<strong>de</strong> que la puesta<br />
<strong>de</strong> largo <strong>de</strong> M <strong>de</strong> <strong>Misògines</strong> llegue al público con<br />
la reposición <strong>de</strong> este espectáculo, que consiguió<br />
encandilar a más <strong>de</strong> 350.000 espectadores.<br />
M <strong>de</strong> <strong>Misògines</strong><br />
El reparto <strong>de</strong> este nuevo montaje está compuesto<br />
por actrices que han participado en anteriores<br />
espectáculos <strong>de</strong> la Compañía y por nuevas actrices<br />
seleccionadas en audiciones realizadas en<br />
Madrid y Barcelona. T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> no busca “dobles”<br />
sino actrices con capacidad para crear sus<br />
propios personajes re<strong>de</strong>corando el espectáculo<br />
con aire fresco sin llegar a per<strong>de</strong>r el sello personal<br />
<strong>de</strong> T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong>.<br />
La Compañía
La critica ha dicho:<br />
Una <strong>de</strong> las más divertidas, inteligentes, frescas y recomendables obras teatrales <strong>de</strong> los escenarios<br />
madrileños. Enrique Asenjo. ABC<br />
Un espectáculo brillante, con gran ritmo, muy musical. Joan <strong>de</strong> Segarra. El País<br />
¿Teatro cómico? Si es como este, sí gracias. Carlos Espinosa. Guía <strong>de</strong>l Ocio<br />
La globalidad <strong>de</strong>l montaje <strong>de</strong> T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> es <strong>de</strong> una gran eficacia y el trabajo <strong>de</strong> las cinco actrices es<br />
una pura <strong>de</strong>licia. Gonzalo Pérez <strong>de</strong> Olaguer. El Periódico <strong>de</strong> Catalunya<br />
Las cinco intérpretes <strong>de</strong>spren<strong>de</strong>n un vigor y una frescura extraordinaria que mantiene el público amarrado<br />
en la cuerda <strong>de</strong> la excitación. Francesc Massip. Avui<br />
¡<strong>Hombres</strong>!, una fiesta regocijante que tiene asegurada una franca acogida. Joan Anton Benach.<br />
La Vanguardia<br />
El aplauso final se lo ganan a pulso. Oscar J. Erhenm. Última Hora<br />
Belbel ha dirigido muy bien la función, imprimiendo un excelente ritmo. Enrique Centeno. Diario 16<br />
Las actrices se lucen <strong>de</strong> verdad. Roberto Herrero. El Diario Vasco<br />
Lo mejor, la sencilla y eficaz teatralización. Rafael Campos. El Heraldo <strong>de</strong> Aragón<br />
La conferencia <strong>de</strong>l sexo es absolutamente <strong>de</strong>sternillante. José M. Talens. Turia Valencia<br />
No se la pierdan. Aníbal Lozano. Tribuna <strong>de</strong> Salmanca<br />
Estamos ante una oportunidad <strong>de</strong> oro para evadirnos. El Correo<br />
T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> consigue arrastrar al teatro y divertir al público más remiso. La Nueva España<br />
Magníficas actrices. El I<strong>de</strong>al Gallego<br />
Des<strong>de</strong> un putno <strong>de</strong> vista teatral, lo mas logrado y mejor que ¡<strong>Hombres</strong>! como texto nos ofrece una disposición<br />
escénica perfecta. La revista ABC-Blanco y Negro<br />
Ha llegado tu hora <strong>de</strong> reir. Y digo bien, reir. Y no <strong>de</strong> cualquier manera sino a carcajada limpia.<br />
Tetuan 30 días.<br />
Una pura <strong>de</strong>licia.... Es realmente admirable el vigor, la frescura, la versatilidad y la mezcla <strong>de</strong> técnica y<br />
encanto que <strong>de</strong>rrochan. Guía <strong>de</strong>l ocio<br />
Una combinación que resulta, sin duda, explosiva encima y <strong>de</strong>bajo <strong>de</strong>l escenario. Época
Frases y citas célebres sobre el hombre<br />
Libertinos: Don Juan, Casanova, Valmont, Sa<strong>de</strong>, Masoch<br />
¡Ay, hombres!<br />
(Charla femenina sobre le realidad masculina) <strong>de</strong> Sergi Belbel y T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong><br />
Primavera<br />
<strong>de</strong> Francesc Pereira<br />
De copas y en compañía<br />
<strong>de</strong> Ferran Verdés<br />
Ramón<br />
<strong>de</strong> Sergi Belbel<br />
Alopecia<br />
<strong>de</strong> Míriam Iscla<br />
Nota: Durante el transcurso <strong>de</strong>l espectáculo, se os ofrecerá una Conferencia Ilustrada (totalmente gra-<br />
tuita) sobre la Sexualidad Masculina.<br />
Programa
Autores: Sergi Belbel, Míriam Iscla, Francesc<br />
Pereira y Ferran Verdés<br />
Dramaturgia: Sergi Belbel y T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong><br />
Actrices: Chantal Aimée, Paloma Gómez, Eli<br />
Iranzo, Maria Lanau y Anabel Moreno<br />
Realización <strong>de</strong>l espacio escénico:<br />
Castells Planas (Car<strong>de</strong><strong>de</strong>u)<br />
Realización <strong>de</strong>l vestuario:<br />
Carmen Cabello<br />
Realización <strong>de</strong>l calzado:<br />
Casa Val<strong>de</strong>peras<br />
Realización <strong>de</strong> corsetería: Amparo<br />
Diseño Web: Creactivitat.com<br />
Diseño gráfico:<br />
Enric Jardí y Ana Hevia<br />
Fotografía: David Ruano<br />
Operador <strong>de</strong> luz y sonido:<br />
Alfredo Quinteros<br />
Regidor: Luis Sánchez<br />
Maquinista: Judit Vidal<br />
Ayudante <strong>de</strong> producción:<br />
Carmen Àlvarez<br />
Prensa: Así Comunica<br />
Gerencia: Merche Garrido<br />
Una producción <strong>de</strong> T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> para M <strong>de</strong> <strong>Misògines</strong><br />
Asistente <strong>de</strong> dirección: Marta Pérez<br />
Ayudante <strong>de</strong> diseño <strong>de</strong> vestuario:<br />
Mamen Duch<br />
Diseño <strong>de</strong> sonido: Jordi Ballbé<br />
Diseño <strong>de</strong> iluminación original:<br />
Tito Rueda<br />
Adaptación <strong>de</strong> diseño <strong>de</strong> iluminación:<br />
Carlos Lucena<br />
Música original: Óscar Roig<br />
Espacio escénico y vestuario:<br />
Mónica Quintana<br />
Producción ejecutiva:<br />
Daniel López-Orós<br />
Ayudante <strong>de</strong> dirección: Míriam Iscla<br />
Dirección: Sergi Belbel<br />
Ficha Artística
Sergi Belbel<br />
Terrassa, 1963.<br />
Autor, director y traductor teatral.<br />
Licenciado en Filología Románica y Francesa por<br />
la Universitat<br />
Autònoma <strong>de</strong> Barcelona, 1986.<br />
Miembro fundador <strong>de</strong>l Aula <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> <strong>de</strong> la Universitat<br />
Autònoma <strong>de</strong> Barcelona.<br />
Profesor <strong>de</strong> Dramaturgia en el Institut <strong>de</strong>l <strong>Teatre</strong><br />
<strong>de</strong> Barcelona, <strong>de</strong>s<strong>de</strong> 1988.<br />
Obras:<br />
Calidoscopis i fars d’avui, 1985. La nit <strong>de</strong>l Cigne,<br />
1986. Dins la seva memòria, 1986 (no estrenada).<br />
Minim.mal Show (con Miquel Górriz), 1987.<br />
Elsa Schnei<strong>de</strong>r, 1987. Òpera, 1988. En companyia<br />
d’abisme, 1988. L’ajudant i Tercet, 1988.<br />
Tàlem, 1989. Carícies, 1991. Després <strong>de</strong> la pluja,<br />
1993. Morir, 1994. ìRamonî (en Homes!), 1994.<br />
ìLa boca cerradaî (en Por mis muertos), 1996. Al<br />
mateix lloc, 1996 (inédita). Sóc Lletja (con Jordi<br />
Sánchez), 1997. La sang, 1998. El temps <strong>de</strong><br />
Planck, 1999.<br />
Autor, director<br />
Direcciones <strong>de</strong> textos propios:<br />
Minim.mal Show, 1987. Òpera, 1989. En companyia<br />
d’abisme, 1989. Tàlem, 1990. Carícies,<br />
1992. Després <strong>de</strong> la pluja, 1993. Homes!, 1994.<br />
Después <strong>de</strong> la lluvia, 1996. Sóc Lletja, 1997. Morir,<br />
1998. El temps <strong>de</strong> Planck, 2000.<br />
Selección <strong>de</strong> direcciones <strong>de</strong> otros autores:<br />
Fragments d’una carta <strong>de</strong> comiat llegits per<br />
geòlegs, <strong>de</strong> Normand Chaurette, 2000. El alcal<strong>de</strong><br />
<strong>de</strong> Zalamea, <strong>de</strong> Cal<strong>de</strong>rón <strong>de</strong> la Barca, 2000.<br />
La dona Incompleta, <strong>de</strong> David Plana, 2001. Madre<br />
(el drama padre), <strong>de</strong> Jardiel Poncela. Muelle<br />
Oeste / Moll Oest, <strong>de</strong> Bernard-Marie Koltès,<br />
2002. Dissabte, diumenge i dilluns, <strong>de</strong> Eduardo<br />
De Filippo, 2002. L’habitació <strong>de</strong>l nen, <strong>de</strong> Josep<br />
M. Benet i Jornet, 2003.<br />
Selección <strong>de</strong> traducciones y estrenos en el ex-<br />
tranjero: Carícies: estrenada en Argentina, Colom-<br />
bia, Uruguay, Portugal, Francia, Italia, Alemania<br />
(3 producciones), Eslovenia, Dinamarca, Bélgica<br />
(flamenca), Canadá (inglés), Brasil; traducciones<br />
sin estrenar: ruso, sueco. Després <strong>de</strong> la pluja: estrenada<br />
en Portugal, Reino Unido (Londres), Alemania<br />
(más <strong>de</strong> 15 producciones), Austria, Suiza,<br />
Noruega, Argentina, Suecia, Francia (2 produc-
ciones: Montpellier, París), Dinamarca, Bélgica<br />
(2 producciones: francés y flamenco), Holanda,<br />
Méjico, Italia, Estados Unidos (New York), Eslovenia,<br />
Grecia, Polonia, Luxemburgo, Canadá,<br />
Brasil, Islandia. La sang: estrenada en Bélgica<br />
(flamenco), Austria, Colombia, Francia, Suecia,<br />
Alemania, Polonia, Uruguay, Chile; traducción sin<br />
estrenar al inglés.<br />
Televisión: Adaptación dramática y guión <strong>de</strong> la<br />
telenovela Secrets <strong>de</strong> Família (argumento <strong>de</strong> Ma-<br />
ria Mercè Roca), Televisió <strong>de</strong> Catalunya, 1995.<br />
Argumento y guión <strong>de</strong> la serie Ivern, para Televisió<br />
<strong>de</strong> Catalunya, 1996-2001, (publicado por<br />
la editorial Empúries, col. Narrativa, Barcelona,<br />
2002). Guión <strong>de</strong> Nissaga: l’herència, para Televisió<br />
<strong>de</strong> Catalunya, 1999. Autor <strong>de</strong> Después <strong>de</strong> la<br />
lluvia, Estudio 1 <strong>de</strong> TVE, 2000.<br />
Cine: Carícies, <strong>de</strong> Ventura Pons, colaboración en<br />
el guión basado en su propia obra, 1997. Morir<br />
(o no), con guión y dirección <strong>de</strong> Ventura Pons,<br />
basado en su obra Morir, 1999.<br />
Premios: Premio Marqués <strong>de</strong> Bradomín 1986,<br />
por Calidoscopis. Premio Ciutat <strong>de</strong> Granollers<br />
1987, por Dins la seva memòria. Premio Nacional<br />
Ignasi Iglésias 1987, por Elsa Schnei<strong>de</strong>r. Premio<br />
Autor, director<br />
<strong>de</strong> la Crítica 1991 a la mejor dirección, por Desig.<br />
Premio Ojo Crítico <strong>de</strong> RNE, 1992. Premio Nacional<br />
<strong>de</strong> Literatura Dramática <strong>de</strong> la Generalitat <strong>de</strong><br />
Catalunya 1993-95, por Després <strong>de</strong> la pluja.<br />
Premio Serra d’Or 1994, por Després <strong>de</strong> la pluja.<br />
Premio Born <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong>, 1995, por Morir. Premio<br />
Ercilla <strong>de</strong> Teatro 1996 a la mejor labor teatral.<br />
Premio Butaca 1996 a la mejor dirección, por<br />
L’hostalera. Premio Els millors <strong>de</strong> 1997 <strong>de</strong> Tarragona,<br />
a la mejor dirección, por L’avar. Premio<br />
Meliá Parque 1997 al mejor autor, por Después<br />
<strong>de</strong> la lluvia. Premio Nacional <strong>de</strong> Literatura Dramática<br />
<strong>de</strong>l Ministerio <strong>de</strong> Cultura 1996, por Morir.<br />
Premio Molière 1999 a la mejor obra cómica<br />
<strong>de</strong> la temporada, por Après la pluie (Después <strong>de</strong><br />
la lluvia) en la producción <strong>de</strong>l Théâtre <strong>de</strong> Poche<br />
Montparnasse <strong>de</strong> Paris (1998-99). Premio Nacional<br />
<strong>de</strong> Teatro 2000 <strong>de</strong> la Generalitat <strong>de</strong> Catalunya,<br />
por la dirección <strong>de</strong> L’estiueig <strong>de</strong> Goldoni,<br />
(TNC, 1999). Premio <strong>de</strong> la Crítica<br />
Serra d’Or 2002 al mejor montaje teatral, por La<br />
dona incompleta. Premio Max <strong>de</strong> las Artes Escénicas<br />
2002 a la proyección internacional, por Després<br />
<strong>de</strong> la pluja.
Ferran<br />
Verdés<br />
Barcelona 1952 escritor.<br />
Filenciado en filología clásica por la universidad<br />
<strong>de</strong> Barcelona 1975.<br />
Se <strong>de</strong>dica profesionalmente a la enseñanza.<br />
Obra literaria ha escrito dos libros <strong>de</strong> poesía,<br />
Mel amarga ganador <strong>de</strong>l Premio Joan Alcober<br />
(1984) y La copa magenta finalista <strong>de</strong>l Premio<br />
Carles Riba (1989), tiene publicados también<br />
dos libros <strong>de</strong> cuentos, La cantonada <strong>de</strong> dos quarts<br />
<strong>de</strong> <strong>de</strong>u y Runes al terrat.<br />
Televisión: Escritura <strong>de</strong> guiones <strong>de</strong> la serie Jet<br />
Lag, Televisió <strong>de</strong> Catalunya, 2001.<br />
Autores<br />
Francesc<br />
Pereira<br />
Olot, 1961. Autot teatral.<br />
Colabora en el diario El Punt y en varios programas<br />
<strong>de</strong> radio.<br />
Obra tetral: Patats, Ficus, Infinitats, Silencis,<br />
Biografia. Estrena El Gimnàs en el Teatro Princi-<br />
pal d’Olot, en el año 2003<br />
Premios: Premio Nacional Ignasi Iglesias en el<br />
año 1993 y accésit <strong>de</strong> este mismo premio el año<br />
1988.
En mayo <strong>de</strong> 1991, cinco jóvenes actrices recién<br />
graduadas en el Instituto <strong>de</strong>l Teatro <strong>de</strong> Barcelona<br />
optan por no consumirse al lado <strong>de</strong>l teléfono esperando<br />
la llamada <strong>de</strong> un director que las solicite.<br />
Ésa es la razón que las impulsa a montar algo<br />
por su cuenta. Se encuentran con Pere Sagristà,<br />
que también acaba <strong>de</strong> graduarse con ellas, y<br />
les propone leer el volumen Pequeños cuentos<br />
misóginos, <strong>de</strong> Patricia Higsmith, publicado por<br />
primera vez en 1977.<br />
Fascinadas por la mordacidad e ironía <strong>de</strong> los relatos,<br />
<strong>de</strong>ci<strong>de</strong>n ponerse a trabajar con el material<br />
<strong>de</strong> la autora norteamericana.<br />
Para las labores <strong>de</strong> producción cuentan con un<br />
amigo común, Daniel López-Orós, que hasta la<br />
fecha se ha ocupado <strong>de</strong> la producción ejecutiva<br />
<strong>de</strong> todos los espectáculos.<br />
En este primer montaje, la compañía se ve obligada<br />
a apostar por la sencillez escénica: dos<br />
taburetes, una mesa, una silla <strong>de</strong> formica y un<br />
sillón orejero son los únicos elementos escenográficos.<br />
El peso <strong>de</strong>l espectáculo recae, pues, en el texto<br />
y en la interpretación <strong>de</strong> Mamen Duch, Rosa Gàmiz,<br />
Míriam Iscla, Carme Pla y Àgata Roca. En<br />
los montajes siguientes la compañía sigue fiel a<br />
esta sencillez escénica, que se convierte en una<br />
<strong>de</strong> sus máximas.<br />
Autores<br />
Crean la compañía para presentar en sociedad<br />
sus Pequeños cuentos misóginos y la bautizan<br />
con el nombre T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong>, <strong>de</strong>bido a la afición <strong>de</strong><br />
todas ellas por el té.<br />
Las primeras funciones <strong>de</strong> su primer espectáculo<br />
pue<strong>de</strong>n verse en el circuito alternativo (La Cuina,<br />
Sala Beckett, Fira <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> al Carrer <strong>de</strong> Tàrrega),<br />
pero el interés que <strong>de</strong>spierta entre los espectadores<br />
hace que el espectáculo inicie un peregrinaje<br />
por diversas salas (Mercat <strong>de</strong> les Flors,<br />
Villarroel <strong>Teatre</strong>) y una gira por gran parte <strong>de</strong> la<br />
Península (participan en diversos festivales y actúan<br />
en numerosas ciuda<strong>de</strong>s <strong>de</strong> España), cosechando<br />
una excelente acogida <strong>de</strong> crítica y público.<br />
Reciben el Premio <strong>de</strong> la Crítica <strong>de</strong> Barcelona<br />
a la Revelación Teatral <strong>de</strong> la Temporada.<br />
En 1994, y <strong>de</strong>spués <strong>de</strong> más <strong>de</strong> 300 funciones<br />
ironizando sobre la mujer, estrenan su segundo<br />
espectáculo: ¡<strong>Hombres</strong>!<br />
El espectáculo se estrena en el Mercat <strong>de</strong> les<br />
Flors <strong>de</strong> Barcelona y, gracias a la respuesta <strong>de</strong>l<br />
público, se mantiene seis meses en cartel. Luego<br />
inician una extensa gira por Cataluña y por todas<br />
las ciuda<strong>de</strong>s españolas. Rosa Gámiz <strong>de</strong>ci<strong>de</strong><br />
iniciar su carrera en solitario y la actriz Marta<br />
Pérez entra a formar parte <strong>de</strong> la compañía.
En agosto <strong>de</strong> 1995 llegan a la capital para cubrir<br />
una vacante <strong>de</strong> mes y medio en la programación<br />
estival, pero el éxito les sorpren<strong>de</strong> y ¡<strong>Hombres</strong>!<br />
permanece un año seguido en la cartelera <strong>de</strong>l<br />
Teatro Marquina. Este triunfo en la capital es <strong>de</strong>cisivo<br />
para la compañía y les permite acce<strong>de</strong>r a<br />
los circuitos <strong>de</strong> gira comerciales.<br />
En enero <strong>de</strong> 1997 les proponen cruzar el charco.<br />
El Teatro La Plaza <strong>de</strong> Buenos Aires acoge durante<br />
tres meses las últimas funciones <strong>de</strong> ¡<strong>Hombres</strong>!.<br />
La compañía promete estrenar su próximo<br />
espectáculo en esta ciudad.<br />
Y cumplen. En abril <strong>de</strong> 1998 se estrena en el<br />
mismo teatro <strong>de</strong> Buenos Aires Criaturas, la última<br />
parida <strong>de</strong> T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong>, don<strong>de</strong> porprimera vez<br />
son cuatro actrices las que pisan las tablas.<br />
En este montaje, Àgata Roca ejerce <strong>de</strong> ayudante<br />
<strong>de</strong> dirección.<br />
Llegan a Barcelona en septiembre y se instalan<br />
en el Teatro Poliorama con gran éxito <strong>de</strong> crítica y<br />
público. Inician una gira por toda Cataluña.<br />
Y vuelven a Madrid, al Teatro Lara, don<strong>de</strong> Criaturas<br />
permanece ocho meses en cartel. Después<br />
<strong>de</strong> esta larga temporada, salen <strong>de</strong> gira por España<br />
y vuelven otra vez al Teatro Poliorama para<br />
concluir el espectáculo.<br />
Autores<br />
En mayo <strong>de</strong> 2000 empiezan a grabar para TV3<br />
una comedia <strong>de</strong> situación, i<strong>de</strong>ada por la propia<br />
compañía y el director <strong>de</strong> cine Cesc Gay, que lleva<br />
por título Jet Lag, lo que supone la primera<br />
incursión televisiva <strong>de</strong> T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong>.<br />
La primera entrega <strong>de</strong> Jet Lag fue muy bien acogida<br />
por los espectadores. Consiguió una audiencia<br />
media <strong>de</strong> 691.000 espectadores y una cuota<br />
<strong>de</strong> pantalla <strong>de</strong>l 27,4%.<br />
En septiembre <strong>de</strong> 2003 estrena en Artà (Mallor-<br />
ca) su cuarto espectáculo, que lleva por título<br />
¡Esto no es vida!. El mismo mes el espectáculo<br />
inicia una temporada en el Teatro Poliorama <strong>de</strong><br />
Barcelona. Actualmente y <strong>de</strong>spués <strong>de</strong> 52 capí-<br />
tulos emitidos, La Compañía se encuantra gra-<br />
bando su quinta temporada <strong>de</strong> la serie Jet Lag, a<br />
partir <strong>de</strong>l mes <strong>de</strong> octubre <strong>de</strong>l 2004, que se podrá<br />
ver en TV3, Canal Satélite y Via Digital, paralelamente<br />
la Compañía sale <strong>de</strong> gira con su último<br />
espectáculo.<br />
C <strong>de</strong> cifras<br />
T <strong>de</strong> <strong>Teatre</strong> ha realizado cuatro espectáculos y<br />
más <strong>de</strong> 1.800 funciones, a las que han asistido<br />
más <strong>de</strong> 685.000 espectadores.
Estreno: 8 <strong>de</strong> febrero <strong>de</strong> 2005<br />
TEATRO PRÍNCIPE GRAN VIA<br />
Tres Cruces, 8<br />
Teléfono 91 521 83 81<br />
Metro Gran Vía y Sol<br />
Parking: Plaza <strong>de</strong>l Carmen<br />
Horarios-Funciones:<br />
Lunes: <strong>de</strong>scanso<br />
Martes: 20 horas<br />
Miércoles: 20 horas<br />
Jueves: 20 horas<br />
Viernes: 20 y 22’45 horas<br />
Sábado: 20 y 22’45 horas<br />
Domingo: 19 horas<br />
Precio <strong>de</strong> localida<strong>de</strong>s:<br />
Butaca <strong>de</strong> patio: 24 Euros<br />
Delantera: 18 Euros<br />
Anfiteatro: 18 Euros<br />
Miércoles Día <strong>de</strong> Espectador<br />
(excepto vísperas y festivos):<br />
Butaca <strong>de</strong> patio: 18 Euros<br />
Delantera: 18 Euros<br />
Anfiteatro: 15 Euros<br />
Venta <strong>de</strong> localida<strong>de</strong>s:<br />
Teléfono 902 488 488<br />
Internet<br />
Taquilla <strong>de</strong>l Teatro Príncipe:<br />
<strong>de</strong> Martes a Domingo <strong>de</strong> 11’30 a 13’30 h y <strong>de</strong><br />
17’30 hasta inicio <strong>de</strong> última función.<br />
Grupos:<br />
Descuentos y reservas <strong>de</strong> grupos.<br />
Teléfono 91 521 83 81<br />
–“¡<strong>Hombres</strong>!”
Misogines, s.a.<br />
C/. Hortensia, num. 12<br />
08004 Barcelona<br />
Telf.: 93 426 37 87<br />
Fax.: 93 423 70 85<br />
www.hombresteatro.com<br />
e.mail: misogines@t<strong>de</strong>teatre.com<br />
Prensa: Asi Comunica<br />
Tel: 91 534 60 92<br />
Móvil: 617 094 766 / 652 511 5207<br />
E-mail: asi@asi.jazztel.es