catalogus2020ISSUU_HKU

244
(160) In superpositie
(268)
Nadine Renee Borst
Photography
Als ik het niet kan zien, kan ik er dan op vertrouwen dat het wel bestaat?
Deze vraag vormt de start van een beeldend onderzoek naar
delen van mijn lichaam die ik zelf niet kan zien. In In superpositie laat
ik zien hoe ik controle probeer te krijgen en waarom ik twijfel aan iets
dat anderen zo zeker lijken te weten. Het werk gaat over (blindelings)
vertrouwen, de kwetsbaarheid van de huid en het zoeken naar controle
over het oncontroleerbare. Maar dit werk gaat ook over het
onderzoeken zelf. Over stappen die volgen uit de vorige. Over nieuwsgierigheid,
associaties en intuïtie. Vragen dienen niet alleen om antwoorden
te krijgen of om conclusies te trekken, maar zijn ook een
reden om te beginnen. Soms is het belangrijker om ruimte te geven
aan het pad dat wordt afgelegd tijdens het onderzoeken dan aan
het arriveren bij de conclusie. In superpositie heeft veel ruimte nodig
en licht dat door grote ramen naar binnen schijnt. Wat zich buiten
de ramen bevindt, wordt weerspiegeld in een enkele, en – belangrijk
– een aantal objecten worden weerspiegeld in de ramen. Een leeg
en verlaten pand, zoals een tankstation, kantoorgebouw of fabriekshal
zou ideaal zijn. Open voor een groot en gevarieerd publiek.
(163) Klaus en Oona
(265)
Naomi van Kuijk
Illustration
Een jaar geleden adopteerde ik twee reuzenslakken. Ik stopte ze in
een terrarium en noemde ze Klaus en Oona. De rust die deze dieren
mij geven wanneer ik urenlang boven het terrarium hang, wil ik overbrengen
op anderen. Bijvoorbeeld op mensen voor wie het vinden
van ontspanning niet altijd eenvoudig is. Met mijn project wil ik laten
zien dat rust te halen valt uit de kleine, banale dingen in het leven.
De slakken figureren in rustgevende droomachtige landschappen,
die ik heb getekend met krijt. Deze landschapstekeningen breng ik
samen in boekvorm. Op deze manier leren we Klaus en Oona en hun
slakkentaakjes, slakkenregeltjes en slakkenwereldje kennen.