no risk disc: nick waterhouse - Concerto

POP & ROCK
GRaND CRU
SIGUR ROS
valtari
(Parlophone/EMI)
Overweldigend zijn in de kleinste stiltes, het is een
paradoxale kunst die Sigur Rós op hun nieuwste werk
in perfectie beheerst. Valtari laat een terugkeer horen
naar de vroegere kalmte van de IJslandse band,
na het uitbundigere Með Suð Í Eyrum Við Spilum
Endalaust uit 2008. Maar tegelijkertijd verken je
als luisteraar compleet nieuwe gebieden, waarvan
alleen Sigur Rós de geheime kaart in haar bezit lijkt
te hebben. Zo herkenbaar als het geluid op iedere
en ook deze plaat is, zo verwonderlijk zijn de nieuwe
hemelse hoogten die de band laat horen. Die worden
in het eerste nummer Ég anda al heel snel bereikt
als het gerenommeerde koor The Sixteen de plaat
inluidt en ook op de rest van Valtari de muziek af en
toe vleugels geeft. Een nummer als Varúð is daarbij
zo majestueus dat het haast lijkt alsof een immense
kathedraal de enige plek is waar afspelen recht zou
doen aan de grootsheid ervan. De vocalen van Jónsi
klinken etherischer dan ooit tevoren terwijl muzikaal
alles, op enkele voorzichtige uitbarstingen na, nog
verfijnder en gedoseerder is. Het album lijkt daarmee
misschien rustiger en meer ingetogen, maar komt
na een paar keer luisteren des te intenser binnen.
De elektronische, rechtlijnige beats die halverwege
Rembihnútur opduiken zijn wat dat betreft ook haast
een verlossing uit die bij tijd en wijle overrompelende
rust. Proberen te duiden van wat Valatri opnieuw zo’n
prachtplaat maakt zou nog drie pagina’s door kunnen
gaan, maar eigenlijk is een luisterbeurt voldoende
om nooit meer weg te willen uit de droomwereld die
Valtari is. (MKo)
BESTEL NU IN EEN vAN ONzE WEBWINKELS
REGINA SPEKTOR
What We Saw From The Cheap Seats
(Warner)
Dat de Russische Regina Spektor kan verrassen met onverwachte
muzikale en tekstuele wendingen, wisten we na vijf albums maar
al te goed. Ook op haar zesde, What We Saw From The Cheap Seats,
slaagt ze daar glansrijk in. Al na drie nummers ben je ingepakt met een bezoekje aan de
Nina Simone-klassieker Don’t Let Me Be Misunderstood in Oh Marcello en de meertaligheid
van Don’t Leave Me (Ne Me Quitte Pas). Zo springt What We Saw... speels heen en weer:
dan weer een pianoballad over ouder worden (Firewood), dan weer maatschappijkritisch
(Ballad Of A Politican), dan weer uitbundig en grotesk (The Party), dan weer een kinderlijk
niemendalletje à la Kimya Dawson (Jessica). En toch blijft ze het hele album lang vooral
haar even cynische als charmante zelf. En dan hebben we het prachtige Open nog niet eens
genoemd. Ja, dit is Regina Spektor op haar best. (PZ)
POP & ROCK
a
p
E
L
p
L
a
a
T
j
E
S
TENACIOUS D
Rize Of The Phoenix
(Sony Music)
Tenacious D is terug! Op Rize Of The Fenix laten Jack Black en Kyle Gass
hun alter ego’s geheel in stijl weer volledig leeglopen. En dat begint
al met de hoes. Is het nu een Phoenix met brandende vleugels of is
het gewoon een dikke vette fallus? Anyway, de combinatie van Black, Gass en geinponem
Dave Grohl op drums resulteert voor de derde maal in tien jaar (weer) in een fantastische
mengelmoes van puberaal absurdisme en een fluwelen ode aan de hardrock van de jaren zeventig
en tachtig van de vorige eeuw. De periode waaraan de heren hoorbaar diepe en warme herinneringen
koesteren. Black en Gass zingen zeer verdienstelijk en laatstgenoemde tovert de ene briljante riff na de
andere uit zijn akoestische gitaar. Net zo herkenbaar als origineel. Tenacious D heeft onmiskenbaar talent,
want het snijvlak tussen grote klasse en pijnlijk gefrons is bij dit soort projecten levensgroot. Black en Gass
tonen zich echter weer meesters in briljante meligheid! (MV)
TRIGGERFINGER
Faders Up 2 - Live In Amsterdam
(Excelsior)
Moeders houdt Uw dochters binnen: Antwerps loudest is terug! Allez, wij Hollanders
mogen fier zijn dat dit illustere trio onze hoofdstad heeft uitverkoren om dit
overdonderende live-document aan de eeuwigheid toe te vertrouwen. Faders Up
2 heeft het allemaal: de branie, de schwung, de moddervette riffs van Ruben Block, de stuwende bas
van Monsieur Paul en Mario Goossens die het allemaal heerlijk aan elkaar timmert. De nadruk ligt op
songs van All This Dancin’ Around en het publiek eet hoorbaar uit hun hand. Terecht, want hoe kun je stil
blijven staan als je een bulldozer zo onweerstaanbaar de boogie hoort doen? In een bui van ongekende
vrijgevigheid doen de heren bij deze belevenis ook nog een cd met aardigheidjes, waaronder de nummer
1-hit I Follow Rivers, een aantal tv- en radio-opnames en een buitengewoon heavy cover van Bob Dylan’s
Ballad Of A Thin Man. (LV)
36 37
T
S