dubbelportret - Mandy Pijl

moeder
dochter &Vaders, moeders en hun kind over
zichzelf, elkaar, ouderschap en alle
gevoelens die daarbij komen kijken.
Jolanda Jacobs (61) is moeder van
Thérèse (38) en Mirelle (35) en oma van
drie kleinkinderen
“De dag dat bij Mirelle de diagnose
borstkanker werd gesteld, herinner ik me
nog goed. Mijn man en ik waren op een
begrafenis en Mirelle ging in haar eentje
naar de dokter omdat ze een knobbeltje in
haar borst had. Het leek heel onschuldig.
Maar de dokter stuurde haar meteen naar
het ziekenhuis. Daar bleek dat ze een
agressieve vorm van borstkanker had.
Ze had geprobeerd ons te bellen, maar
vanwege de begrafenis stond mijn mobiele
telefoon uit. Toen ik haar na de begrafenis
belde om te horen hoe het was gegaan,
stond die van haar uit. Daarom belde ik
naar haar werk. Een collega van Mirelle
vertelde me het slechte nieuws. Je kunt je
niet voorstellen wat er dan door je heen
gaat. In mijn beleving kwam borstkanker
alleen voor bij oudere vrouwen. Mirelle
was een halfjaar eerder moeder geworden.
Borstkanker, dat kon bij haar toch helemaal
niet? Toen ze thuiskwam zaten mijn man
en ik, en haar zus Thérèse klaar om haar op
te vangen. Het was een emotioneel
moment. ‘Ga niet bij de pakken neerzitten,’
zei ik meteen. Niet dat ik dat van haar
verwachtte, hoor. Zo steekt ze helemaal
niet in elkaar. Ze is ontzettend positief.
Maar ik wilde haar laten merken dat ze er
niet alleen voor zou staan. Samen zouden
we ervoor gaan. Mirelle kreeg zes chemokuren
en daarvan werd ze erg ziek. Al snel
Lees verder op pagina 38 >
36
OOK

‘Voor haar laatste bestraling
regelden we een limousine’
DUBBELPORTRET
Mirelle Jacobs (35) is moeder van Kelvin (5)
“Mijn zus en ik waren samen zwanger. Met de
geboorte van haar dochter Chiara en die van mijn
zoon Kelvin, zou voor onze familie het grote
genieten beginnen. Dat ik een knobbeltje in mijn
borst had, ontdekte ik al in de eerste weken na de
bevalling. Maar omdat ik borstvoeding gaf, dacht
ik aan een ontstoken melkklier. Aan borstkanker
had ik geen moment gedacht. In het ziekenhuis
zagen de artsen meteen dat het wel kanker was,
een week later kreeg ik te horen dat het bovendien
een kwaadaardige vorm van borstkanker
was en dat ik een uitzaaiing in mijn lymfeklieren
had. Mijn eerste gedachte was: vanaf nu wordt
alles anders, geen dag zal meer hetzelfde zijn.
Ik voelde angst, maar ook een enorme kracht in
me opkomen. Ik wilde namelijk dat Kelvin me
later nog zou herinneren, dáár ging ik voor.
Behalve de positieve energie van mijn zoontje en
de steun van mijn vriend Enrico, hielpen mijn
moeder en Thérèse me hier doorheen. Zij
reageerden daadkrachtig, zo van: dit hebben we
en dit gaan we eraan doen. Met elkaar gingen we
het gevecht aan. We hebben altijd al een hechte
band gehad, en mijn ziekte maakte die band
alleen maar hechter. We beseften allebei dat we
elkaar konden kwijtraken en ondernamen
daarom, meestal samen met Thérèse, leuke
dingen om bewust van elkaar te kunnen genieten.
De eerste week na elke chemokuur was ik
doodziek. Mijn moeder stond dan letterlijk dag
en nacht voor mij en mijn gezin klaar. Als mijn
vriend werkte, moest ik iemand bij me hebben
die voor Kelvin en mij zorgde. Ik kon niets meer,
ik lag alleen maar op bed ziek te zijn.
Ze was er drie dagen per week. Dat waren
vreselijke weken. Mijn moeder was heel lief hoor.
Ze probeerde me van Kelvin te laten genieten en
liep zo nu en dan met hem mijn kamer binnen.
Maar ik kon helemaal niets voor hem doen, ik
kon alleen maar even opkijken. Als ik daaraan
Lees verder op pagina 38 >
OOK
37

DUBBELPORTRET
‘Niemand mocht
me zonder pruik
zien, alleen
mijn moeder en
mijn zus’
Jolanda>
verloor ze haar haar. Het was slikken om mijn dochter zo te
zien. De pruik kreeg ze van ons cadeau. Voor haar was het
heel belangrijk om er niet als een kankerpatiënt uit te zien.
Normaal gesproken was ik een dag per week oppasoma.
Nu was ik na elke chemo maar liefst drie dagen per week
bij haar om overdag voor haar en Kelvin te zorgen. De
andere dagen deed Thérèse dat. Vooral de aankomst in dat
donkere huis vond ik moeilijk. De gordijnen zaten dicht,
Kelvin lag nog in zijn bedje, zij was doodziek, kon niets.
Mijn geloof gaf me de kracht om dat aan te kunnen. Door
te bidden kon ik met mijn verdriet bij God terecht, hij gaf
me de kracht om door te gaan. Ik zorgde ervoor dat het
huishouden doorging, dat er boodschappen waren en dat
Kelvin overdag even buiten kwam. Ik vond het heerlijk om
dat te kunnen doen. Dat past bij mij, ik ben een doener.
Het klinkt misschien raar, maar de periode van de chemo’s
was ook een heel warme tijd. Natuurlijk kun je zo’n ziekte
missen als kiespijn, maar het heeft onze band nog hechter
gemaakt. Met Thérèse zorgde ik ervoor dat het na zo’n
kuur voor Mirelle een feestje werd. Ze kreeg van ons na
elke chemo een mooi cadeau. Zodra ze zich wat beter
voelde, gingen we lekker winkelen, organiseerden een
high tea met al haar vriendinnen. Voor de rit naar haar
laatste behandeling, de bestraling, regelden we zelfs een
limousine.Over haar ziekte hebben we eigenlijk niet eens
heel veel met elkaar gepraat. Dat vonden we beiden denk
ik toch te moeilijk. Ik kan er nu wel makkelijker over
praten, de tijd heelt alle wonden. Een paar jaar geleden
stond ik er mee op en ging ermee naar bed. Dat is inmiddels
wel anders. Elke drie maanden gaat Mirelle op controle
en dat is elke keer weer spannend en angstig. Tegelijkertijd
heb ik de kracht gevonden die me zegt dat het in de
toekomst goed met haar blijft gaan. Dat heeft ook met haar
sterke persoonlijkheid te maken, die door haar ziekte
alleen maar sterker is geworden. Mirelle weet wat ze wil.
Ze krijgen haar er echt niet onder.”
38
OOK
Mirelle>
terugdenk, schiet ik weer vol. Hij was nog zo klein.
Ik wilde niet dat anderen me zo zagen, ik wilde alleen mijn
moeder of Thérèse om me heen. Als ik me goed genoeg
voelde om naar buiten te gaan, dan deed ik dat niet zonder
een pruik en make-up. Ik wilde er absoluut niet als een
kankerpatiënt uitzien. Mijn moeder en ik spraken wel over
mijn ziekte, maar nooit over onze angsten. Ze wilde er
liever niet aan denken en ik wilde haar geen pijn doen.
Ik heb een borstbesparende operatie gehad en moest
daarna meer dan dertig bestralingen ondergaan. Over een
jaar word ik genezen verklaard, al blijft de kans altijd
bestaan dat het terugkomt. Ik blijf de rest van mijn leven
onder controle. Als je van tevoren had gezegd dat dit me
zou overkomen, dan had ik gezegd dat ik dat nooit aan zou
kunnen. Maar ik ben er zo sterk door geworden, nu kan ik
álles aan. Ik gun niemand kanker hoor, en het klinkt heel
raar, maar het was een mooie ervaring. Voordat ik ziek
werd, belden mijn moeder en ik al veel met elkaar. Nu nog
véél meer. Dat ging van drie keer in de week naar elke dag.
En ze staat nog steeds constant voor ons klaar. Als het
nodig is, zegt ze alles af. Daarvoor bedank ik haar uit de
grond van mijn hart. Mijn moeder is goud waard.”
Willen u en uw kind ook in dit dubbelportret? Mail uw
verhaal en tel.nr. naar redactie-ook@jongegezinnen.nl.
Interview: Mandy Pijl. Fotografie: Mariël Kolmschot. Visagie: Petra Neumann.