Stichting Max 2009 - Jaarverslag - Max Foundation

Renu Begum, Birpasa, Zuid Bangladesh
“Ik heb twee
kinderen verloren
aan de gevolgen
van diarree, maar
sinds ons dorp een
waterput heeft, komt
diarree niet meer
voor.”
Wij ontmoeten Renu eigenlijk per toeval. We zijn druk bezig om steekproefsgewijs de
door ons geslagen waterput te inspecteren op functionaliteit en gebruik, als zij zich
trots tussen de toegestroomde menigte meldt als “caretaker” van de put. Zij is binnen
de gemeenschap verantwoordelijk voor het gebruik en onderhoud. In eerste instantie
reageert zij enigszins terughoudend op onze vragen die onze tolk aan haar stelt. Niet
vreemd als later blijkt dat wij de eerste “foreigners” zijn die de dorpelingen ontmoeten.
Maar dan begint ze te vertellen...Renu is 51 jaar en verloor twee van haar kinderen
op jonge leeftijd: beide stierven aan de gevolgen van diarree. Haar derde kind, een
jongen van 15, werkt ver weg in Dhaka als schoenenpoetser. Haar man is boer en
heeft klein stukje land dat ze samen bebouwen. Ze moeten rondkomen van nog geen
50 takka, zo’n 50 eurocent, per dag. Dagelijks drie maaltijden zijn een luxe: ontbijt en
lunch bestaan uit rijst, ’s avonds daarbij ook wat groente, fruit en soms wat vis. Als wij
vragen hoe vaak zij vlees eet, begint zij schuchter te lachen: “nou, ik denk 1 a 2 keer
per jaar, maar dan moet er echt iets te vieren zijn”!
Wat betekent de waterput voor hun gemeenschap? Iedereen begint druk door elkaar
heen te praten, maar Renu neemt weer het woord: voor de komst van de put moesten
zij een half uur lopen voor schoon drinkwater. Daardoor gebruikten zij meestal water
uit de (zeer vervuilde) vijver om te koken, te wassen en zelfs soms ook om te drinken.
Veel dorpelingen, vooral kinderen, werden ziek. Dit probleem is nu opgelost: “We
gebruiken het schone water nu overal voor. Afgezien van het feit dat dit ons ontzettend
veel tijd scheelt, worden wij veel minder ziek en komt diarree zelfs niet meer voor!”.
Maar dat is niet het enige: naar aanleiding van de voorlichting die zij kregen, hebben
alle families een latrine (hurk WC) aangeschaft waardoor zij hun behoefte niet meer
in het open veld hoeven te doen. Renu grinnikt als Henriette haar vraagt of ze haar
latrine mag gebruiken, toch wijst zij meteen de weg. Een stuk zeil en bamboe biedt
amper privacy, maar verder ziet het er keurig schoon uit en staan een kan met water
en as (goedkope vorm van zeep) klaar om de handen te wassen. Ondertussen vertelt
Joke het verhaal achter Stichting Max. Nu breekt Renu...twee moeders die allebei het
meest dierbare in hun leven hebben verloren. De verbinding is gemaakt. Renu en de
andere vrouwen pakken ons beet en vergeten op dat moment volledig dat wij geen
Bengaals verstaan. De tolk is niet meer in de buurt, maar dat geeft niet. Voor het overbrengen
van gevoelens is immers geen taal nodig.
12
37522_Jv_MAX.indd 12 13-8-10 14:01