erover,maar mijn vader kón die bal niet stoppen. - Briefgeheimen

weer in je billen knijpen.’” Jan Jongbloed was
blij toen hij weer naar huis kon, ook hem had
het veel te lang geduurd. “Pa wilde altijd bij
z’n kinderen en familie zijn. Toen hij later
in zijn carrière bij Roda JC in Kerkrade ging
voetballen, reed hij elke dag 2,5 uur heen en
2,5 uur terug. Om maar thuis te zijn.”
Nicole heeft weinig van het WK
gezien. Ze speelde liever op straat dan
dat ze binnen tv keek. Ze heeft met haar
moeder en broer één wedstrijd bezocht, in
Gelsenkirchen. Of het tegen Argentinië of de
DDR was, weet ze niet meer. Wel dat ze tegen
een traliehek aan stond en contact probeerde
te maken met haar vader - het was net een
dagje Artis, vond haar moeder. “Ik schreeuwde
heel hard: ‘Pa!’ In mijn herinnering heeft
hij naar me gezwaaid. Na afloop heb ik
ook nog even met hem gesproken in het
spelershome.”
Dinie Jongbloed genoot van de ambiance.
Net als Jan is ze een geboren en getogen
Amsterdammer; Jan was één van de tien
kinderen van een kleermaker, zij enig kind
van een alleenstaande vrouw. Samen met Jan
runde ze een sigarenzaak in de Hanzenstraat
en daar was het tijdens het WK een komen
en gaan van voetbalfanaten.
Nicole: “De zaak liep als een trein. Mijn moeder
was beroemder dan mijn vader. Ze had
een oranje sportwagen en parkeerde die altijd
fout. Maar een boete kreeg ze nooit. Kwam er
weer zo’n agent vertellen: ‘Dinie, je mag niet
op stoep staan.’ Geweldig vond ze dat.”
Dinie ging helemaal op in het voetbal. Voor
elke wedstrijd van Oranje nam ze een paar
aspirientjes tegen de zenuwen. En tijdens
de wedstrijden dronk ze cointreau alsof het
limonade was. “Mijn moeder was erg betrokken
bij mijn vaders carrière. Hij moest van
haar goed groente eten. Mijn vader had
niets met geld, dus deed zij de onderhandelingen
met de clubs, gewoon bij ons thuis.
Dan kwam Dé Stoop, de voorzitter van FC
Amsterdam, en stond er een Frans kaasje met
een stokbroodje en een wijntje op tafel. Ze
houdt van die gezelligheid.” Het waren andere
tijden: sommige voetballers verdienden
een aardig centje, maar de meeste, óók haar
vader, hadden er een baan naast. “Ze hebben
jaren met z’n tweetjes ’s avonds overhemden
staan strijken voor een extraatje. En m’n
vader ging met leesmappen langs de deur.
Hij is altijd zuinig geweest. Ik had een mooie
schooltas gezien. Hij vroeg hoeveel die kostte
en vond hem te duur. Dus kreeg ik hem niet.”
De Jongbloeds vormden een normaal gezin.
“Veel mensen begrijpen dat niet, maar we
woonden in een bovenhuis, tweede verdieping.
’s Avonds om zes uur stond standaard
het eten op tafel, gewone kost, en na het eten
zette mijn vader altijd een kopje thee voor
ons. Superburgerlijk. Ik vond het een heerlijk
gezin.”
Met z’n allen op vakantie gingen ze nooit:
als Nicole zomervakantie had, moest haar
vader weer beginnen met trainen. “We hadden
een caravan in Vinkenveen en dan kwam
hij ’s avonds langs, maar dat is toch anders.
Ik ben nog nooit met hem naar een pretpark
geweest.”
Op school had Nicole het als ‘de dochter
van’ niet altijd makkelijk. Haar vader had
een zenuwtrek - hij trok met z’n neus en
knipperde veel met zijn ogen - en kinderen
deden dat na om haar te pesten, zeker als hij
weer eens met zijn club had verloren. “Dan
sloeg ik erop los. Mijn vader moest een keer
op school komen. ‘Uw dochter gaat maar
tekeer,’ zei het schoolhoofd. Zei mijn vader
tegen hem: ‘Wat zou u doen als het uw vader
betrof?’ Hij stond pal achter me.”
Met haar vriendjes had Jan meer moeite.
Als hij een jongen niet zag zitten, liet hij dat
duidelijk blijken. “Stond ik met een vriendje
buiten te kletsen, werd er opeens hard op het
raam gebonkt: pa. Dan schudde hij met z’n
hoofd en ging zo’n jongen er snel vandoor.
Dacht ik: jemig, ik sta alleen maar te praten.
Hij houdt me nog steeds goed in de gaten.
Jan tijdens Nederland-Brazilië in 74. Dinie en de kinderen in 1974.
Jan en Dinie in hun sigarenzaak.
‘Die ochtend gaf Eric ons allemaal
een echte knuffel, mam één,
mij één. Dat deed hij anders
nooit als hij ging voetballen’
Komt hij bij mij in het café en loop ik gezellig
wat rond, zegt hij: ‘Drink niet zo veel.’ Ik blijf
altijd zijn kleine meisje.”
Jan was erg op zichzelf en op zijn familie, z’n
broers waren zijn beste vrienden. Van visite
hield hij niet. “Dan kon hij gewoon weggaan.
‘Ik moet morgen trainen,’ zei hij dan. En wat
hij ook wel eens zei: ‘Hoe vinden jullie mijn
klok?’ Om aan te geven dat hij het tijd vond
dat ze opstapten.”
Met andere voetballers had hij nauwelijks
contact. Alleen de familie Van Hanegem,
Truus en Willem, kwam wel eens over de
vloer.
In de jaren na het WK werd de sigarenwinkel
omgebouwd tot een koffieshop.
Het liep niet, de zaak werd verkocht. Het was
ook een beetje Dinies schuld dat het misging.
“Mijn moeder had de neiging om tegen mensen
te zeggen: ‘Het was zo gezellig, jij hoeft
niet te betalen.’ Ze gaf geen ene zier om geld.”
Dinie ging werken in een andere koffieshop
in de Kinkerstraat. Ook Truus van Hanegem
ging daar werken, dat leek hun gezellig. Maar
Truus hield het niet lang vol. Nicole: “Ze is
daar maar drie keer geweest. Opeens was er
een inval van de politie. Het was een vergissing,
bleek achteraf. Truus heeft daar een
uur lang met een theedoek in de ene en een
kopje in de andere hand omhoog gestaan.
Mijn moeder dacht dat het een grap was van
Candid Camera en heeft alleen maar gelachen.
Truus vond het minder leuk en nokte
ermee.”
Jan Jongbloed was tevreden met wat hij had.
Tijdens het WK in Duitsland probeerde
Ajax hem los te weken van FC Amsterdam.
Hij deed het niet, want hoewel hij meer kon
verdienen, moest hij ook meer trainen. Dat
betekende dat hij z’n wekelijkse visdag moest
inleveren.
Nicole: “Dus bleef hij bij FC Amsterdam.
Hij is héél erg trouw. Dat vissen doet hij nog
steeds, hij heeft al meer dan dertig jaar hetzelfde
ritueel: hij huurt een bootje, koopt een
gemberbolus bij de bakker en gaat de plas op.
En dan bel ik hem om een uur of vier op met
de vraag: ‘En?’ Het antwoord luidt meestal:
‘Het is niet te geloven, ik heb de hele dag geen
reet gevangen.’ Het maakt hem niet uit, hij is
daar gelukkig.”
Wereldkeeper Jan Jongbloed. “Hoeveel mensen
hebben hem niet zien keepen? Misschien
wel een miljard, hij heeft twee WK-finales
gespeeld (ook in 1978 in én tegen Argentinië
stond hij op goal, red.). Wat hem een wereldkeeper
maakte? Mijn vader is een heel eigenwijze
man en een heel eigenwijze keeper.
Hij keept op de manier zoals hij is. En altijd
met blote handen, want anders kun je de bal
niet voelen, vindt hij.”
Na het aanbod van Ajax kwamen er meer
kansen. “Op een gegeven moment kon hij
naar Amerika. Opeens bedacht hij dan dat
hij zonder zijn familie zou zitten en dat zag
hij niet zitten. Dag Amerika! Ik vond dat
wel jammer. Een paar jaar geleden, toen hij
keepertrainer was bij Vitesse in Arnhem,
kon hij met hoofdtrainer Arthur Jorge mee
naar Paris Saint Germain in Frankrijk. Ik
zei: ‘Doen, vul nu eens je zakken. Ik kom
wel naar je toe met de kinderen, al moet ik
elk weekend naar je toe komen.’ Hij denken.
Uiteindelijk deed hij het niet. Werden zowel
die trainer als die hulptrainer er na vier
maanden uitgegooid met een zak geld waar je
gek van wordt. Ik zei: ‘Zie je nou wel pa, had
je gewoon moeten doen.’”
Ze leken voor elkaar geschapen,
Jan en Dinie. Bijna twintig jaar waren ze een
stel. Jan ontmoette haar in de ijssalon waar
ze werkte. “Mijn vader dacht: wat een lekker
wijf! Dat roept hij nu nog steeds als hij een
mooie vrouw ziet. Ze kregen verkering en
niet lang daarna moesten ze trouwen, want
mijn moeder was zwanger. Het jongetje werd
doodgeboren, maar ik heb ze daar zelden
over gehoord.”
Toen hun huwelijk stukliep, was Nicole 13.
Allebei kregen ze een nieuwe relatie. Heel
moeilijk, vond ze dat. Vooral met de vriend
van haar moeder, acteur Maarten Spanjer,
lag ze vaak overhoop. Ze kan er nu om
lachen. “Ach, voor hem was het ook niet
makkelijk: hij kreeg ineens zo’n vervelende
tienerdochter in de schoot geworpen. Nu zijn
we goede maatjes, maar toen! Was ik mijn
eerste sigaretje aan het roken, ging Maarten
dat verraden. Als ik hem dan ergens tegenkwam
met wat dames om zich heen, riep ik:
‘Há, stiefvader!’” Haar vader kreeg iets met
een vrouw die al twee kinderen had. “Ik was
toch zijn dochter? Ik trok dat niet. Eric is een
keer bij hen langs geweest en zei: ‘Ga maar
niet, is niks.’ Dus kwam mijn vader naar mij.”
Ondanks dat ze gescheiden zijn, gaan Jan en
Dinie nog steeds goed met elkaar om. “Als er
iemand jarig is, haalt mijn vader mijn moe-
der op en brengt haar weer weg. Ze houden
8 22 | 06 22 | 06 9