Namakwaland nabetragting vir familie en vriende - Zarine Roodt

Namakwaland nabetragting
(Aanpassing van ‘n lesersbydrae wat vir Weg! geskryf is)
Zarine Roodt
“Voor 10:30 kry jy die blomme nie eers met skriflesing en gebed oop nie” maan ons
selfopgelegde reisgids, Erwin. As Vrystaters op hulle eerste blomkyktoer kon ons
nie vir beter advies gevra het voor ons na ‘n laat-ontbyt en gewapen met ‘n
Hantamkaart vol van sy handgeskrewe aanwysings uit Calvinia weggespring het nie.
Ons grootste vraagstuk voor hierdie gesinsavontuur was die beste roete na en deur
Namakwaland, aangesien ons uit Bloemfontein noord moes ry, terwyl dit eintlik
ideaal is om dié wêreld uit die suide te benader sodat die son van agter jou oor die
blomme val – nog een van die beplannings”geheime” wat vir nuwelinge verstoke is.
Ons het by Orania oornag sodat ons vroeg die volgende oggend die lang trek na
Calvinia kan aanpak oor Britstown en Loxton, Carnarvon en Williston – name wat
lekker van die tong afrol. Van Calvinia is ons na Clanwilliam, en vandaar na
Springbok – lang, uitgerekte afstande wat ons oor vyf dae afgelê het voordat ons via
die Augrabies-waterval en oor Upington terug is Vrystaat toe.
Dit was duidelik dat ons nie ‘n beter tyd kon kies vir ons Augustusverposing nie.
Trouens, etlike koerant- en ander berigte het ‘n bloeijaar in Namakwaland voorspel
danksy die milde reën van vroeër. Maar in werklikheid moes ons dikwels lang
afstande agter die uitgestrekte blommeprag aanry. Om dit dan te aanskou, was
egter elke kilometer van afwagting werd: Perfekte sinchronisisiteit tussen die regte
plek, die regte tyd en die son wat die skugter blomme as’t ware ooppamperlang
sodat die monochromatiese landskap waardeur jy so pas gery het, in ‘n oogwink
haar veelkleurige kleed oopsprei.
Jy besef gou dat jou gejaagde stadstempo jou in hierdie wêreld niks in die sak sal
bring nie. Dis ‘n ander ritme hierdie.
Danksy ons reisgids het ons deur Groot Toren en Naresie in die Loeriesfonteindistrik
gery – name wat ons huiswerk nie opgelewer het nie, en ons eerste kennismaking
met die Hantamwêreld se sonderlinge natuurprag. Ons moes ons nie steur aan die
hekke nie, want hierdie was ‘n openbare pad, het hy gesê, en sodoende het ons
plaaspaaie en diep waterdriwwe aangedurf wat ons na wilde wit blomme gelei het.

Plaashuis in die agtergrond op Groot Toren
Die wilde wit blomme op Groot Toren
Dat ons uitsonderlike advies gekry het, is getuig deur die feit dat ons slegs hier en
daar ‘n ander voertuig teëgekom het – anders as by die Kokerboomwoud op die
Rondekop-blomroete en die Nieuwoudtville-waterval in die Doringrivier waar ons
saam met talle ander medereisigers aangedoen het.

Die Niewoudtville-waterval in die Doringrivier
Een van die kokerbome in die kokerboomwoud in
die Niewoudtville-omgewing
Die Kamieskroon-omgewing en veral die Namakwaland Nasionale Park was ‘n
belewenis in elke sin van die woord: Ons het net betyds deur die hekke geglip om
die laatmiddagson te vang wat die veld in skakerings van dieporanje en oker getooi
het sodat ons weer en weer stop om nóg ‘n foto te neem ... en nog een.

Laatmiddag op Kamieskroon
Die dieporanje prag van die Namakwa Nasionale Park
Die koffie op Kamieskroon het ons amper duur te staan gekom – had ons maar
geweet dat ons eerder by die Skilpad Reservaat Restaurant kon verpoos (die
reservaat is deel van die nasionale park).
Benewens die blomme was die platteland waardeur ons roete gevleg het ‘n
openbaring. Hier kraai Die Campbells koning en konfronteer ons dikwels in
restaurante waar reusegroot televisieskerms opgestel is – praat die mense dan nie
met mekaar as hulle uiteet nie? Hulle verkies blykbaar om te dans – Vat My Vas,
Komaan Kom Dans, Bokkie Bekkie Baby – besef ons by ‘n plek soos die Myl 250restaurant
op Calvinia met sy doelgemaakte dansvloer tussen nagemaakte
rotswande waar die water tussen kunsmatige groen blare biggel. (Geen wonder dit
het my aan Hendrik se Grot van Genot op Niewoudtville laat dink nie.)

Skrywer en fotograaf demonstreer ...
Natuurlik is daar heelwat spytighede, hoofsaaklik in die vorm van plekke waar jy nie
uitgekom het, of plekke waar jy langer sou vertoef het as jy van beter geweet het.
Maar dis die lot van die langpadreisiger.
By nadenke sou ons waarskynlik nie die lang sinkplaatpad van Clanwilliam na
Wupperthal toe aangepak het nie. Weg! se 2006-foto’s van die Dorp van die Maand
het ons gelok na dié tydlose wegsteekplekkie met sy Morawiese sendingstasie en
die belofte van ‘n paar bloedrooi Wupperthalers, maar die realiteit op ‘n
Saterdagmiddag, vyf jaar later, is effe troosteloos. Dit word vererger deur die
gelatenheid van een van die min oorblywendes in die skoenfabriek op die dorp – die
Chinese met hul plastiekinvoerskoene vat die brood uit hulle mond en hulle werk nou
net drie dae van die week, beduie hy. Die mooi van die Biedouwvallei vergoed egter
ruimskoots vir die empatiese teleurstelling wat ons op Wupperthal ervaar het en ons
trek hier die veld in om die toebroodjies te eet wat ons op ‘n liewe vriendin se
aanbeveling die oggend by die Spar op Clanwilliam gekoop het tussen die
swetterjoel Saterdagkopers.

Kleurryke blomme in die Biedouwvallei
Die oënskynlike hand-tot-mondbestaan op Wupperthal staan in skrille kontras met
die Cederberg Bushmans Kloof Wilderness Reserve and Wellness Retreat op pad
soontoe: Nie eers die spesiale aanbieding vir laatkommers op hulle webwerf sou
ons verby die imposante en ontoeganklike hekke kry nie.
Ons kon langer op Clanwilliam vertoef het: Een van die tien oudste dorpe in ons
land, aan die voet van die grootse Sederberge. Ons was egter gelukkig om die
jaarlikse Clanwilliam Veldblommeskou raak te trap en die Blomkerk met sy
sederhoutpreekstoel in sy volle glorie te sien. Wie sou kon raai dat die fraaie protea
haar in soveel gewade kan optooi? En dat die skaam vygie soveel niggies het?

Die Blomkerk op Clanwilliam tydens die Clanwilliam Veldblommeskou
Iets wat ‘n bitter smaak gelaat het, is die gevoel wat ons plek-plek gekry het dat
blomkykers in hierdie papskeptyd uitgebuit word. Swak diens was dikwels aan die
orde van die dag en verblyf en eet grens aan stadspryse. By Reinholds op
Clanwilliam het slegs die vriendelike en professionele maître d’ vergoed vir die feit
dat my hoender cordon bleu uit ‘n Country Fair-boks afkomstig was. Die
Hantamhuiskompleks van Erwin en Alta Coetzee op Calvinia was ‘n welkome
uitsondering en ons bruidskamer in die Dorphuis, circa 1860 en ‘n nasionale
gedenkwaardigheid, was ‘n outentieke belewenis soos min. Die huis is grootliks
oorspronklik en die engelafdrukke van ene Miss Harrington neffens ons hemelbed
het my met patos vervul (ek het aangedring dat Anton foto’s neem, en nou het hy die
mooiste waterverf van een van die engele gemaak – my kersgeskenk, meen ek).

Die hemelbed in die bruidskamer van Die Dorphuis in die Hantamhuiskompleks op Calvinia
Ek het my mond die aand aan kerrie-afval gewaag en my man en seun het gesweer
murg is die geheime bestanddeel in die lekkerste sampioenroomsop wat hulle nog
geëet het; ons het gou verstaan hoekom daar ‘n maagtrooster op die wynlys
verskyn.
Ons is vanjaar geseën. Wie weet hoeveel reën volgende jaar sal val?
Nog inligting:
- ‘n Goeie roetekaart is onontbeerlik, veral wanneer jy nie op die gebaande weë
bly nie. By die verskillende verblyfplekke is daar gewoonlik plaaslike kaarte
beskikbaar wat detail en roetes gee wat nie op die kommersiële kaarte
beskikbaar is nie.
- Onthou veldblomgidse en selfs ‘n voëlboek as jy in iets meer as die
blomspesies belangstel. En natuurlik ‘n kamera en verkyker. As jy ernstig
oor jou blomfoto’s is, neem ‘n grondkleedjie saam: Plat op jou maag, en van
naby, is die enigste manier om reg aan die blomme te laat geskied.
- ‘n Viertrekvoertuig is nie noodsaaklik nie, maar dis beslis in sekere gevalle
makliker en is plek-plek die enigste manier om toegang te verkry; onthou net
dat ultralae swaweldiesel nie geredelik beskikbaar is nie.
- Neem genoeg kontant saam. En beskerming teen die son.
- Maak seker hoe laat plekke sluit, byvoorbeeld die Namakwaland Nasionale
Park.
- Nuttige webwerwe: www.clanwilliam.info; www.cederberg.com; www.southnorth.co.za

Die fotograaf in die Biedouwvallei