Vitriol, Dan Het Licht en drie gedichten

Vitriol
Alleen Jenny blijft over, als een soort onschuldige miniatuurversie van haar moeder. Ze is
acht jaar oud en haar jurkje wappert achter haar aan alsof ze ook een geest is. Henry volgt
haar met zijn ogen. Hij ziet haar scherp, want hij heeft geen tranen meer om zijn zicht te
vertroebelen. Ze heeft nog niet gehuild.
Ondertussen doet Henry zachtjes zijn best om te vervagen. Als ik stil genoeg ben,
word ik doorzichtig als de nacht, denkt hij, koud als de stenen.
Plots ligt Jenny in zijn armen. Hij weet niet hoe ze daar komt, maar het klopt. Ze
probeert de leegte te vullen, maar daar is het nog veel te vroeg voor.
Ze heeft gehuild, eindelijk.
Henry kijkt naar de mensen in de kerk. Zoveel gezichten, maar hij kent of herkent niemand
meer. Ze zijn een soort behangpapier, een decorstuk. Ze zijn gemaakt van de kleuren van
hun kleren. Zwart. Zwart. Zwart. Zwart.
Henry heeft gedroomd over de leegte die de dood achterlaat, dat immense gat dat dan
overal in je wereld opduikt.
En je moet het vullen, anders word je gek. De vraag is hoeveel flessen je moet
leeggieten in zo’n gat voor je er in kan verdrinken en of er geen kleine meisjes zijn die per
ongeluk struikelen en zelf mee naar beneden tuimelen.
Doritos en Jack: Breakfast for champions, dat wel, maar echt vullen doet het niet. Snel de
flessen weg voor Jenny wakker wordt. Ze hoeft dit niet te zien. Ieder z’n eigen strijd.
Henry zoekt in zijn rugzak naar een hoofdtelefoon om de ruis van de buitenwereld –
klotevogels, klotewind, klotekoeien in de klotewei - te verdringen. Hij zoekt naar nummers
die hem niet aan haar doen denken, maar vindt ze niet.
Hij probeert ontbijt – echt ontbijt, zonder fastfood en sterkedrank - te maken, maar
hoort de theepot niet fluiten omdat zijn muziek te luid staat. Er spat kokend water over zijn
handen en hij vloekt als iemand die geen kinderen heeft. Terwijl hij zijn hand onder de kraan
houdt, bakken de eieren aan. Was dat altijd al zo moeilijk, ontbijt maken?
Jenny komt van de trap gerend omdat ze haar vader hoorde roepen. Met de slaap
nog in haar ogen, helpt ze hem verband rond zijn hand doen. Kusje, over. Ze haalt de pan
van het vuur, gooit de aangebakken eieren weg, dweilt het hete water op en vraagt of papa
al ontbeten heeft. Hij knikt, voelt zich dom en hulpeloos.
Acht jaar geleden ging Henry naar een concert. Hij zei: ‘Ik vond hun vorige plaat toch beter’
tegen iemand met een dikke buik en een stralend gezicht. Nachten gevuld met de beste
muziek ter wereld en hij kon enkel zeuren tot het ochtend werd. Zeuren dat het vroeger
beter was, terwijl die dag de echt betere vroeger van vandaag was.
Jenny is naar school. Eigenlijk mocht ze nog een dag thuisblijven van de directeur, maar dat
wilde ze niet. Ze wilde haar vriendjes en vriendinnetjes zien, zei ze.
Henry probeert zich de diagnose van zijn vrouw te herinneren, maar het was januari
en de woorden van de dokter vormden wolkjes die voor zijn ogen kristalliseerden tot
poeder, nog voor ze haar oren konden bereiken. Iemand snuift en lacht. Een gelukzalige

glimlach op haar gezicht voor de komende uren. Het heeft niet geholpen. Woorden hebben
nog nooit geholpen tegen dat soort dingen, ook al komen ze uit een doktersmond.
Henry loopt de trappen op, naar de slaapkamer, waar alles er nog bij ligt zoals zijn vrouw het
achtergelaten heeft. Henry slaapt al een paar dagen op de bank. Hij betreedt heilige grond.
Hij begint de hele kamer overhoop te halen als een gek. Het had geen zin om te
zoeken wanneer ze er nog was. Dan zou ze gewoon kwaad worden en nieuw spul kopen.
Dan verloor iedereen.
Het duurt niet lang voor hij het vindt. Zeker een kwart brick. Genoeg om het
wekenlang uit te zingen, zelfs voor iemand als zij. Henry vraagt zich een moment af wat de
straatwaarde van het spul in zijn handen is. Minstens vijftienduizend euro – waar heeft ze
dat geld in hemelsnaam vandaan? - maar dat is gerekend in de prijzen die hij nog kent van
vroeger. Hij is al jaren geleden gestopt. Voor hem was het gewoon een verslaving geweest,
zoals hij er wel meerdere had. Voor haar was het veel meer dan dat. Een bestaansreden,
misschien. Chemische zingeving.
Henry staat in de file, maar hij is vergeten waarom. Ochtendspits of avondspits? Heenweg of
terugweg? Hebben we de deur op slot gedaan? Ach, er valt toch niks te pikken. Misschien
wat flessen voor statiegeld. Hebben we Jenny de sleutel gegeven? Natuurlijk, Jenny heeft al
jaren de sleutel van het huis. Ze is het gewoon dat er niemand in staat is de deur te openen.
Henry kijkt achter zich en ziet het witte pakje liggen op de achterbank. Juist, daarom
zitten we in de auto, maar als we het gingen dumpen –weg ermee, voor eens en voor altijd-
waarom rijden we dan naar de stad? Waarom dan naar dat ene pleintje waar we vroeger
altijd ons spul haalden? Henry kent er nog adresjes, mensen die hij kan vertrouwen, die een
eerlijke prijs zouden bieden.
Zwijgend wordt hij binnengelaten. Hij drukt het pakje stevig tegen zich aan,
verborgen onder zijn jas.
‘Ik heb het gehoord,’ zegt de man die de deur opende. ‘Het spijt me dat ik niet op de
begrafenis kon zijn. Ze was een pracht van een mens.’
Een pracht van een klant, voegt Henry er in gedachten aan toe. Hij zegt niets tot ze in
een apart kamertje zijn. Daar legt hij de driehonderdtachtig gram cocaïne op tafel.
‘Hoeveel?’ vraagt hij.
‘Is het zuiver?’
Henry haalt zijn schouders op. De man verdwijnt uit de kamer en komt even later
terug met een andere man die Henry nog kent. Een ingenieur, of zoiets. Iemand die
gestudeerd heeft, dikke wallen onder zijn ogen. Hij heeft een setje met vuile proefbuizen,
spatels en een bunsenbrander bij zich. Hij neemt een spatelpuntje van het spul en gaat aan
het werk. Henry let al lang niet meer op. Hij haat zichzelf en wacht tot de tests afgelopen
zijn.
‘Shit Henry,’ zegt de man, nadat hij zijn chemiesetje heeft opgeborgen. ‘Wil je ons
vergiftigen of zo? Dit spul is versneden met sulfaat. Een paar hits en je ligt te stuiptrekken op
de grond.’
Henry kijkt de man aan, zonder te knipperen.
‘Begrijp je wat ik zeg, Henry? Dit gebruiken ze om klanten te voorzien die toch niet
terugkomen. Junks die al ten dode opgeschreven zijn, mensen die niemand zal missen. Waar
heb je dit in hemelsnaam gehaald?’

De man die Henry binnen heeft gelaten legt zijn hand op de schouder van de
wetenschapper en leidt hem zwijgend naar buiten. Wanneer hij terugkomt voor Henry, kijkt
hij hem met medelijden aan. Hij houdt het pakje bij zich wanneer Henry naar de auto loopt.
‘We dumpen het wel voor je,’ zegt hij, maar Henry hoort het niet. Hij is al onderweg
naar huis. Het ging hem niet om het geld, beseft hij opgelucht. Hij wilde er gewoon vanaf.
Jenny kan elk moment thuiskomen van school en wanneer ze deur openmaakt, zal ze
een nieuw schoon huis binnengaan. De lijken zijn geborgen. Vanaf nu kan de leegte enkel
krimpen.

Dan het licht
Hector was anders dan de andere kinderen. Sommigen noemden hem intelligenter,
creatiever, sportiever of leergieriger, maar die mensen begrepen hem niet. Snelheid, dat was
waar het om ging. Hector was niet beter dan de andere kinderen, maar hij had het
onmogelijke verlangen om altijd maar sneller te gaan. Hij kon zijn aandacht nooit lang bij
hetzelfde houden. Zijn ouders gingen met hem naar iemand die zich een specialist noemde.
Henry had ADHD, zei de dokter, maar zijn vader geloofde er niets van. Hectors vader was het
soort man dat een betere dokter dacht te zijn dan de dokters, een betere politicus dan de
politici en een betere chef dan de kok in het restaurant. Hij zag in zijn Hector geen
gehandicapt kind -want zo vond hij dat ADHD klonk: als een handicap - maar een jongen met
een gave. Hector was een kind dat zo snel mogelijk wilde leven en daar ook in slaagde. Hij
was niet hoogbegaafd of getalenteerd, maar hij kon sneller rekenen dan al zijn
klasgenootjes. Al voor hij tien was, had hij een geschrift ontwikkeld dat enkel hij kon
ontcijferen. Streepjes en puntjes. Onzinnig gekras, maar Hector schreef er vijf keer sneller
mee dan de andere kinderen.
Iemand gaf de tienjarige Hector een boek over natuurkunde. Hij bladerde er razendsnel
doorheen tot hij het hoofdstuk over deeltjesversnellers vond: cyclotrons, betatrons en
synchrotrons, fluxcapacitatoren en deeltjes die nauwelijks bestonden maar toch sneller
gingen dan het licht. Hector scheurde die pagina’s uit en hing ze boven zijn bed.
Hector vond een sport die voor hem gemaakt leek te zijn: hardlopen. Een rechte lijn tussen A
en B, het was geniaal in zijn eenvoud. Hector won meer goud dan hij om zijn nek kon dragen
en zijn vader ontpopte zich tot een professionele coach.
Hector had amper vijf uur slaap per nacht nodig, maar wanneer hij de trap af kwam
gerend – hij rende altijd, ook al zei zijn moeder dat het gevaarlijk was – was zijn vader
telkens al druk in de weer en stond het ontbijt klaar, inclusief speciale vitaminen.
‘Vitaminen voor winnaars,’ zei zijn vader met een knipoog.
Voor zijn twaalfde verjaardag nam Hectors vader hem mee naar een circuit waar de
nieuwste modellen van Suzuki en Ducati getest werden. Het was op die dag dat Hector voor
het eerst verliefd werd. Hij gaf geen cent van zijn zakgeld meer uit en verzamelde al het
goud dat hij had gewonnen, maar het was niet genoeg. Zijn voeten kwamen trouwens niet
eens aan de grond wanneer hij op het toonmodel plaatsnam.
En dus moest Hector zichzelf oefenen in een deugd die hij als een foltering
beschouwde: geduld.
Er waren nog andere dingen waar je verliefd op kon worden, merkte hij al snel. Er was een
meisje met donkere ogen en rood haar dat om haar hoofd danste alsof het vlammen waren,
op zoek naar zuurstof. Ze heette Moya en ze lachte altijd. Ze kwam kijken wanneer Hector
tijdens de middag rondjes liep op de piste. Dat begreep hij niet. Had ze niets beters te doen?
Vond ze dit geen tijdsverspilling? Toen vroeg hij zich af of het tijdsverspilling zou zijn om met
haar te praten. Gewoon, zoals mensen dat doen.
Moya hield van poëzie en zondagochtend en andere dingen die Hector niet begreep. Dingen
die trager gingen dan nodig was. Hij snapte het niet en rende verder.

Hector groeide zo snel dat hij zijn vader voorbij stak nog voor zijn veertiende verjaardag. Hij
bekeek zichzelf in de spiegel. Hij begon al stoppels te krijgen. Met een beetje goede wil, zou
hij zichzelf achttien schatten. Hector telde zijn geld opnieuw, verkocht dingen die hij niet
meer nodig had, en kocht een vals paspoort op het internet. Vanaf nu was hij achttien jaar
oud.
Hector nam kort afscheid van zijn moeder en zijn vader.
‘School?’ vroeg zijn moeder nog, bijna wanhopig. Ze had geleerd in zo kort mogelijke
zinnen met haar zoon te praten.
‘Nee. De wereld,’ zei Hector en hij rende naar buiten. Zijn ouders hadden niet eens de
tijd om te reageren. Wanneer ze Hectors glanzend nieuwe Suzuki Hayabusa aan de horizon
zagen verdwijnen, wisten ze dat ze hem kwijt waren.
Hector begreep de logica van de wereld. Hij wist waarin je goed moest zijn om te overleven.
De ongeschreven wetten achter de geschreven wetten.
De camera’s kunnen enkel voertuigen flitsen die trager dan 275 kilometer per uur
gaan. Dat was één van die wetten.
Hector was een schaduw die mensen voorbij zagen flitsen zonder te beseffen wat het
was, als een kogel of een ander projectiel. Soms vingen ze een flits op van de man op de
zwartglanzende Hayabusa. Dan riepen ze dingen, maar die hoorde niemand.
Hector stond enkele seconden stil om te tanken, toen een oude vrouw naar hem toe
kwam en vroeg of hij niet bang was, wanneer hij zo snel ging. Hector antwoordde eerlijk,
zoals hij dat altijd deed. Leugens waren afleiding en tijdverlies, communicatie moest efficiënt
zijn. Hij antwoordde dat hij altijd bang was, al vanaf dat hij doorhad wat het verschil tussen
leven en dood was. Niet voor de dood zelf, niet voor de hemel of de hel, maar voor wat er
achter de dood lag in de echte wereld: een oneindigheid aan gebeurtenissen die hij zou
missen wanneer hij het waagde te sterven.
Hector woonde in alle steden van de wereld, tegelijk, en soms herkenden mensen hem van
vroeger. Hij had vaak in de krant gestaan als hardloper – een wonder van de natuur, noemde
de pers hem. Maar steeds vaker was het om een andere reden.
Mensen met leren vesten en combat boots spraken hem aan in tankstations. Ze
vroegen zich af wat een jochie van achttien deed met zo’n schoonheid tussen zijn benen. Ze
nodigden hem uit voor straatraces, spottend. Ze dachten dat hij niet zou opdagen.
Hector won alles. Het was net als vroeger, maar dan nog sneller.
Hij werd opnieuw een legende, maar deze keer dwong hij niet alleen de bewondering
af van klasgenootjes en familieleden. Hij kreeg respect van mensen die maar heel weinig
respect te bieden hadden. Ze schoven contracten onder zijn neus, maar Hector nam nooit de
tijd die dingen helemaal te lezen. Hij gooide ze allemaal weg, behalve één flyer die
waarschijnlijk toevallig tussen de contracten was geslopen.
Testpiloten gezocht voor Cyclotron-gebaseerde landvoertuigen.
Hector haalde de gekreukte bladzijden uit zijn natuurkundeboek tevoorschijn. Hij
zocht op internet naar papers en essays over het onderwerp. Zijn adem stokte heel even
toen hij de theoretische maximumsnelheden las. Het was levensgevaarlijk. Het intrigeerde
hem mateloos.

Op een dag zag Hector zijn oude school voorbijflitsen. Voor het eerst in zijn leven vertraagde
hij en keerde hij om. Het zag er nog net hetzelfde uit. Er waren nauwelijks twee jaren voorbij
gegaan, maar terwijl hij de wereld had gezien, was alles hier hetzelfde gebleven. Hij vroeg
zich af of…
Moya en haar vriendinnen zaten in het gras te lachen en te wijzen naar een groepje
jongens in de verte. Het gelach verstomde toen Hectors bulderende Suzuki voor de
schoolpoort tot stilstand kwam en een gehelmde figuur afstapte. Wie is die man? Kijkt hij
naar hier? Vinden jullie dat ook zo sexy, zo’n motorpak?
Moya liep op hem af, want ze wist wel dat Hector ooit zou terugkomen. Ze had altijd
op hem gewacht, zonder het te beseffen. Haar handen gleden onder de motorhelm en ze
tilde het ding met uitgestrekte armen op. Ze moest op haar tippen staan, want Hector was
makkelijk twee koppen groter dan zij.
Hoe ze daar stonden, één en al ogen, seconden lang, verdrinkend. Hector had nog
nooit zo lang stilgestaan en het maakte hem misselijk. Hij zette een stap achteruit, klom op
zijn moto en telde tot drie. Op drie voelde hij twee armen om zijn middel. Hij startte de
motor.
‘Je moet je niet altijd zo haasten, Hector,’ zei Moya, terwijl ze even pauzeerden.
Hector pauzeerde nooit, maar vrouwen hadden nu eenmaal noden.
‘Hoe sneller ik leef, hoe meer ik leef,’ antwoordde Hector. Hij hoopte dat zijn punt
daarmee duidelijk was, want hij wilde meteen weer vertrekken.
‘Nee, dat is fout,’ zei ze simpelweg. ‘Voor sommige dingen moet je de tijd nemen.
Dingen zoals liefde.’
Liefde. Hector was tot de conclusie gekomen dat hij iets dat zo belangrijk was als
liefde minstens een kans moest geven in zijn leven. Hij wist niet hoe dat moest, Liefde, en hij
vroeg het dan ook aan haar.
Ze keek naar de opgeschoten jongeman in zwarte motorkledij. Ze gebaarde naar haar
lippen en hij boog zich voorover.
‘Door heel zachtjes, heel stilletjes…’
Hector was al weg. Dit was tijdverlies.
Hij haalde de verfrommelde flyer uit zijn jaszak. Hij had een hoop tijd in te halen.

1.
Er is een simpele manier om sneller te gaan dan het licht
Maar ze werkt niet
En Laura zegt dat ze je dromen in kaart heeft gebracht
Terwijl er op de achtergrond iemand
Terwijl de kleinste ideeën zaadjes worden en plantjes worden
En in de armen van de rivier, zegt Laura
Tussen de schelpjes en de steentjes
Tussen je tenen en de zaadjes van bomen die nooit zullen worden
Voor de onsterfelijke wind, dan maar
Terwijl je Laura aan haar hand door het stroomloze water leidt
“De aarde is niet dood,” zegt ze, alsof ze er zeker van is
Terwijl er iemand, mijlen ver weg, aan de oever, met zijn voeten in het water
En alles straalt, alles is levensgevaarlijk
In de geluidloze ochtend

2.
Je bent er
Je bent vlammen achter een koude bergtop
Er is een hart dat zwelgend vraagt om liefde
Nee, plezier
Nee, verlangen
In de assen van die dag
In het zwarte water
Waar blinde machines zichzelf omploegen en uiteindelijk breken
Zelfs daar, zelfs dan
Een heel klein beetje zingen
Struikel, val, stop, wacht
Met je ogen in het gras
Op de volgende ongemakkelijke ochtend

3.
Geen bloed maar stof, dieper, neergedaalde nevels
Niet gebroken, niet onherroepelijk - nooit onherroepelijk
In de verte, als de donder, donkerrood en veel te laag te bij de grond
Op de vlakte staat een man met een sextant en een telescoop, hij ziet geen steek
Als we rekening houden met golflengtes, oscillaties, relativistische positionering
Als abstractie ons kan redden, de wereld cerebraal hernieuwd
Met magische formules, universele computercode en heel veel hoop
De kortste afstand tussen twee punten is een punt, uitgevouwen
In het interstellair midden, volgens John, krampachtig als een kapitein in zijn storm
één oog dichtgeknepen, iets metend tussen duim en wijsvinger: zo dichtbij
In een daverend stofkleed, zijn ledematen verankerd
De sextant als een periscoop, als een fakkel, als het vrijheidsbeeld