Bekijk en lees het herdenkingsboek wat van de uitvaart gemaakt is

Recommendations

Info

gaan trouwen. In mijn Amsterdamse flat kwamen Jan en Joyce zich omkleden voor de bruiloft. Toen ik mij beklaagde over wat lichamelijke ongemakken, keek Jan me vanachter zijn nog altijd dikke brillenglazen aan. “Positief denken, Vandendammelaere. Positief denken!” Famous last words. De dood kwam als een dief in de nacht. Niet te stoppen. Niet te vatten. Wat Magere Hein niet mee heeft kunnen nemen zijn alle onuitwisbare herinneringen. Ze zijn voor ons allemaal de mooiste troost als we terugdenken aan Jan. Jan en Groningen - Jan Bakker was en bleef een echte Grunneger. Als hij niet in Groningen was, voelde hij zich als in de diaspora. Een gevoel dat maar zeer ten dele kon worden goedgemaakt door de vele (ex-)Groningers die Jan jarenlang bleven omringen. Geen van hen had het heimweegevoel, waar Jan zo aan leed. Verre reizen maken deed Jan ook niet echt graag. Slechts één keer - er was in die oktobermaand iets met een hopeloze verliefdheid of zo - besloot Jan de wijde wereld in te trekken. Liften naar een ver warm land, dat wilde hij. Een week na zijn vertrek arriveerde zijn eerste brief. Uit Noorwegen. De brief begon als volgt: kleine les in logika (met gratis verrassing) aktie = reaktie de vogels trekken in de herfst naar het zuiden (AKTIE) jan bakker is geen vogel DUS: jan bakker trekt naar het noorden (REAKTIE) Achteraf hoorden we dat Jan ergens langs een snel- weg uren had staan liften terwijl het stroomde van de regen. De eerste vrachtwagen die stopte was onderweg naar Kopenhagen en daar was hij toen maar ingestapt. Uiteindelijk belandde hij in een dorpje vlakbij het Noorse Bergen, waar hij een half jaar werkte in een lak- en verffabriek, gedichten van Noorse anarchisten vertaalde en een hele stoet meisjes het hoofd op hol maakte. Hierover vertelde hij in de vele brieven die hij schreef. Via Finland kwam Jan in het voorjaar weer terug in Amsterdam. Eén ding moet hij toen al zeker geweten hebben: er gaat niets boven Groningen! Halverwege de jaren ’90 kwam alles toch nog goed. Samen met Joyce en Jeroen keerde Jan terug naar ‘t Olle Loug. Ze gingen wonen in een van de mooiste lanen van de Stad en aan alles was te merken dat Jan zich hier weer echt thuis voelde. Met het Hogelaand, de maren en de wierden en de Waddenzee binnen fietsbereik was hij gelukkig en tevreden. Jan, de vrouwenman - Jan hield van vrouwen en vrouwen hielden van Jan. Al vrij kort na onze kennismaking vernam ik via vrienden in Groningen het een en ander over de reputatie die Jan daar in zijn middelbare schooltijd had opgebouwd als jager op en breker van menig meisjeshart. Een reputatie die hij in Amsterdam overigens snel bevestigde. Het kwam nogal eens voor dat we ons op de Herengracht, waar Jan een benijdenswaardige, want hospitaloze kamer huurde, vervoegden en dan te horen kregen dat ons bezoek ‘niet zo goed uitkwam’. Het bleek al gauw dat damesbezoek meestal de reden was voor het inconveniëren van onze visite. Zeker als het dan ook nog een dame betrof waarop wij al eerder een oogje hadden laten vallen. Ja, Jan was ons vaak te snel af. Hetgeen natuurlijk leidde tot langdurige speculaties (waar Jan zelf nooit bij was) 14
15 over de trucs die hij toepaste om al dat begeerlijks zijn kamer binnen te lokken. Pas later hoorden wij van diverse vriendinnen dat Jan’s aanpak even simpel als doeltreffend was. “Hij wilde me graag helpen met het overhoren van Franse woordjes” (een Schoeversmeisje). “Jan had net een nieuwe fotocamera en wilde graag wat studies maken. Met flits” ( een studiegenote met fotomodelaspiraties). “Hij kan erg lekker koken” (Jan had als enige van ons een bescheiden keukentje bij zijn kamer). Toch kan dit niet de enige verklaring zijn geweest. Nee, Jan hield gewoon van vrouwen en vrouwen hielden gewoon van Jan. En dus ging Jan als eerste van ons samenwonen en kort daarna zelfs trouwen - met Jeanette op de legendarische woonboot in de Prinseneilandsgracht. Later kreeg hij een LAT-relatie met Joyce, een geëmancipeerde, maar allerliefste BOM-vrouw. Kortom, geen trend op het gebied van de omgang tussen man en vrouw, of Jan was er als de kippen bij. Jan en kinderen - Jan Bakker was een groot kindervriend. Het oudste beeld dat ik daarvan op mijn netvlies bewaar stamt uit een weekend in Antwerpen begin jaren ’70. In de Braderijstraat - twee huizen voorbij Café Den Engel - opende een Amsterdamse kennis van Jan op zaterdagavond een galerie voor moderne kunst. De drukbezochte en zwaar met alcohol besprenkelde vernissage duurde tot in de kleine uurtjes. Voor het Amsterdamse bezoek was dat geen probleem, want we konden blijven slapen in de ruime woning boven de galerie. Nou ja, slapen... Om zeven uur ‘s ochtends bleek dat wij niet de enige logeergasten waren. Uit alle hoeken en gaten van het huis kwamen kinderen tevoorschijn, die onmiskenbaar matineuzer waren dan de katerige volwassen logés. Onder luid gejoel begonnen de peuters spelletjes te doen waarvan verstoppertje veruit favoriet was en waarvoor ze het hele huis, inclusief de slaapvertrekken, in bezit namen. Het zag er naar uit dat van slapen niet veel meer zou komen. En toen was daar Jan. Met ware heldenmoed kwam hij uit zijn bed en als de Rattenvanger van Hamelen leidde hij de luidruchtige peuterschaar naar de woonvertrekken van de galerie-eigenaar, een etage lager. Toen wij daar enkele uren later en toch nog enigszins uitgeslapen binnenkwamen, bleek dat Jan het complete volkje al die tijd had beziggehouden met een keur aan ludieke activiteiten. En dat niet alleen. Hij had zelfs een soort mini-frietkot gebouwd en alle kinderen als ontbijt ruimschoots van patatten voorzien. Wij keken het met holle ogen aan. Het kostte ons die middag nog heel wat moeite om de terugreis aan te vangen. Want het liefst hadden de kinderen Jan, hun ‘Reus van Amsterdam’, nog uren in hun midden gehad. Misschien hebben we dat gedenkwaardige weekend voor het eerst de kwaliteiten gezien die Jan in de rest van zijn leven zo overvloedig ontplooide. Als vader van Sanna en Jeroen, als ideale elftalbegeleider bij DWV. En natuurlijk denken we in dit verband terug aan zijn onvermoeibare inzet voor de Amsterdamse Poppenkast en voor Benjamin in Groningen. Jan en zijn nukken - Jan kon ook behoorlijk nukkig zijn. Degenen die hem het naast stonden weten dat vanzelfsprekend het best. Vooral als het niet of niet helemaal liep zoals Jan had verwacht, wilde hij nog wel eens wat van slag raken. Als vrienden van Jan maakten wij een dergelijke bui meestal mee gedurende een partijtje of een feest. Dan wilde het nogal eens gebeuren dat hij opeens verdwenen was. Aanvankelijk veroorzaakte zo’n plotselinge verdwijning bij de rest van het gezelschap enige ongerustheid, maar in de loop van de jaren raakten
Page 1 and 2: ‘t Was mie nait 1 onverschilleg
Page 3 and 4: 3 ‘t Was mie nait onverschilleg B
Page 5 and 6: 5 De plechtigheid bij V.V. Be Quick
Page 7 and 8: 7 Jeroen Bakker Jan Bakker met 2 ho
Page 9 and 10: 9 Addo Ananias Jan Bakker is er nie
Page 11 and 12: 11 Vrumd volk: Laifde op joaren Ons
Page 13: 13 Henk van Dammen Herinneringen aa
Page 17 and 18: 17 The Rolling Stones - Sympathy fo
Page 19 and 20: 19 Jan de Kort Maandag 9 juni. Twee
Page 21 and 22: 21 Dag lieve papa van Sanna en Jero
Page 23 and 24: 23 Echt waar? Die met die dikke bui

Bekijk en lees het herdenkingsboek wat van de uitvaart gemaakt is

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?