Bekijk en lees het herdenkingsboek wat van de uitvaart gemaakt is

19
Jan de Kort
Maandag 9 juni. Tweede Pinksterdag. Het is tussen vijf
en zes uur. Telefoon van Jan. Uiteraard van Jan. Zoals
iedere dag.
‘Moi. Nog wat gedaan, vandaag?’
‘Intratuin.....’
‘Wat?!’
‘Sorry.’
‘Het is gewoon Godslasterlijk. Dat is het.’
‘En jij? Naar de Kale geweest?’
‘Nee, want het is een zondag. Dan is de Kale dus
netjes dicht.’
Volgt een exposé over Tweede Pinksterdag, over het
belang van Pinksteren, zelfs boven Pasen. Volgt de uitleg
over de uitstrooiing van de Heilige Geest. Althans,
voor zover ik het begrijp.
‘Hé Jan, dat doet me denken aan onze afspraak. Als
jij daar eenmaal boven zit, dan vergeet je toch niet je
mobieltje mee te nemen en me tussen vijf en zes even
te bellen hoe het daar is. Ik blijf enorm nieuwsgierig!’
Jan bromt terug dat de afspraak staat.
Dinsdag 10 juni. Tussen vijf en zes. Ik bel Jan. Uiteraard,
want zoals altijd tussen vijf en zes.
‘Moi.’
‘Hoe is het met je speech voor morgen?’
‘Mag ik hem aan je voorlezen? Het is wel goed, geloof
ik.’
Jan leest me voor wat hij voor bruidsschat aan Sanna
mee zal geven, de herinneringen.
‘Mooi... Echt helemaal goed.’
‘Vind je dat echt?’ vraagt hij.
‘Jan, als mijn vader ...’
‘Hou maar op,’zegt Jan’, anders ga ik janken.’
We wensen elkaar een goede woensdag en ‘tot
donderdag’.
Donderdag 12 juni. Tussen vijf en zes. Uiteraard, want
zoals altijd tussen vijf en zes. Even Jan bellen. Even bijpraten.
‘Met Sanna.’
De rest van het telefoongesprek is jullie bekend.
Verbijstering. Dan iedereen op de hoogte stellen.
Vooral veel Benjaminners bellen. De reacties. De stomheid,
de tranen. In al die reacties zie ik wie Jan was.
Dan besef ik dat Jan niet alleen mijn vriend was, maar
ook medebestuurder bij Benjamin, hulp van de decorbouwer,
regelaar van de personeelsuitjes, enzovoort,
enzovoort. Dan is het verdriet en de stomheid begrijpelijk
en oprecht.
Vrijdag 13 juni. Ook vandaag telefoontjes en reacties
en dingen regelen. Aan het einde van een mooie avond
zit ik in mijn tuin. Er gloort nog licht. Ik toost op Jan en
luister naar de merel die in de dakgoot roept. Ineens
hoor ik een vreemde vogel in mijn tuin. Een ander
geluid.
‘Jan......?’
Helaas, de dialoog is over. Het is een monoloog geworden.
Een monologue interieur.