Verslag over het jaar 1919. - Au Cactus Francophone

Een lastig onkruid.
In „Onze Tuinen" vertelt de heer J. K. B. van een in Australië
groeiende Opuntia-soort, daar bekend als „Prickly Pear", die geheele
velden, vet en mager, in beslag neemt. „Men heeft uitgerekend, dat zij
in Nieuw Zuid-Wales 200 millioen acres in beslag genomen heeft; in
Australië maar 20 millioen acres. Elk jaar heeft zij l millioen acres
meer noodig. Tot heden is nog geen machine uitgevonden om dezen
pest uit te roeien. Zij wordt ruim 2 Meter hoog en vormt waar zij
veel voorkomt ondoordringbare boschages".
Naar aanleiding hiervan deelt de heer Blaauw te 's-Graveland het
volgende uit zijn rijke ervaring mede, wat wij met dank aan de redactie
van „Onze Tuinen" voor hare toestemming, hier overnemen.
In het voorjaar van 1914 was ik in Zuid-Afrika en aldaar o.a. te
Oudtshoorn, in het Zuidelijk gedeelte der Kaapkolonie. Een keer reed ik
met een voertuig naar de beroemde Cango-grotten in de Zwarte Bergen.
Mijn weg voerde mij langs een berghelling welke geheel was begroeid
met een Opuntia-soort, die ik vermoed te zijn Opuntia Ficus indica.
Deze plant, die zooals alle Opuntiasoorten, oorspronkelijk is in Zuidelijk
Noord-Amerika of Zuid-Amerika, was dus in Zuid-Afrika niet
inheemsch, maar aldaar ingevoerd en verwilderd !
De struiken waren zeker pl.m. 10 voet hoog en gedeeltelijk houtachtig
en met hun scherpe doorns vormden zij een ondoordringbaar
bosch. Toch waren er liefhebbers voor dit prikkelbosch, want de Kaffers
hadden er slingerpaden door gehakt die op een pleintje uitkwamen en
hadden op dat plein hun bijenkorfvormige hutten gebouwd
De struiken zaten vol vruchten die vrij goed smaakten en die de
vogels ook zeer op prijs stelden. Althans geheele zwermen geelachtige
wevers deden er zich aan te goed.
De Opuntiastengels bestaan, zooals men weet, uit langwerpige
schijven, die met kwaadaardige stekels bezet zijn en men zou zoo op
het eerste gezicht niet zeggen dat er een dier zou gevonden worden
die ze kan eten. Toch is dit het geval en ik vernam dat, indien de
schijven met hun stekels gekneusd waren (iets waarvoor speciale machines
bestaan) zij een uitnemend veevoeder vormden en dat de koeien
ze dan ook gaarne aten. De vruchten vormden zooals ik zeide een
goed menschelijk voedsel.
Niettegenstaande het gebruik dat men van deze Opuntia's maakte, was
toch iedereen er over eens, dat het een lastig onkruid was, dat zich
steeds meer uitbreidde. Op het eerste gezicht denkt men dat niets
gemakkelijker moest zijn dan het uitroeien van deze groote planten.
Toch is dit niet het geval. Omhakken kan men ze natuurlijk, maar
daar is men niet mee klaar, want de plant loopt weer uit en elke