Syllabus geschiedenis havo 2013 - Examenblad.nl

Evenals na de Eerste Wereldoorlog hoopten zwarte soldaten na de Tweede Wereldoorlog op een
verbetering van hun positie. Onder druk van de federale regering pasten legeronderdelen
gedurende de oorlog hun beleid aan in de richting van toenemende rechtsgelijkheid voor wit en
zwart binnen de Amerikaanse strijdkrachten.
Het buitenlands beleid
Wilson en het vredesverdrag van Versailles. Amerikaanse belangen onder druk. De Amerikaanse
reactie op de opkomst van het fascisme.
President Wilson nam in 1919 een hoofdrol op zich in de onderhandelingen die moesten leiden tot
het vredesverdrag van Versailles. Voor zijn vertrek naar Europa formuleerde hij zijn visie in een
programma van veertien punten. Centraal hierin stonden een actieve betrokkenheid van de
ondertekenaren van het verdrag bij een internationaal rechtssysteem, het zelfbeschikkingsrecht
van volkeren, het afzien van oorlog als middel om territoriale conflicten te beslechten en de
oprichting van een Volkenbond, die een belangrijke taak kreeg bij het handhaven van de
toekomstige internationale rechtsorde.
Wilsons ambities gingen een groot deel van zijn landgenoten te ver. Het vredesverdrag van
Versailles werd door het Congres verworpen. Vooral veel Republikeinse senatoren stemden tegen
omdat de Verenigde Staten door het verdrag lid zouden worden van de Volkenbond en daardoor de
eigen soevereiniteit zouden opgeven. De Verenigde Staten moesten zich richten op het binnenland,
waar een herwaardering plaatsvond van oude Amerikaanse waarden.
Alleen wanneer Amerikaanse economische en politieke belangen in het geding waren, zouden de
Verenigde Staten moeten ingrijpen op internationaal vlak en waar mogelijk zonder verplichtingen
aan te gaan voor de toekomst. Internationale afspraken werden door Wilsons Republikeinse
opvolgers slechts nog uit strategisch oogpunt aangegaan. Op economisch terrein kozen de
Verenigde Staten voor protectionisme. Hier werd een uitzondering op gemaakt als Amerikaanse
belangen in het geding waren. Ook in het beleid ten aanzien van Latijns-Amerika voerde
eigenbelang de boventoon. De Verenigde Staten gingen Latijns-Amerika steeds meer beschouwen
als hun exclusieve invloedssfeer en voerden in feite een imperialistische economische politiek,
waarbij gewapend ingrijpen niet werd geschuwd.
Een volledige terugkeer naar het isolationisme bleek in de jaren twintig onmogelijk. De politieke en
economische belangen van de Verenigde Staten in de wereld waren te groot geworden; uit
eigenbelang konden zij zich voortaan niet afzijdig houden van internationale ontwikkelingen.
Door de economische crisis en het isolationisme was er begin jaren dertig weinig draagvlak in de
Verenigde Staten voor buitenlandse militaire acties. Militair ingrijpen in Latijns Amerika, waar de
Verenigde Staten eerder niet voor terugdeinsden, werd nu impopulair. Roosevelt formuleerde de
nieuwe opstelling in het westelijk halfrond als ‘Good Neighbour Policy’, het streven naar meer
eenheid tussen de Amerikaanse staten en nauwere economische samenwerking, onder meer door
het geven van leningen. De opkomst van een extreem nationalistisch regime in Japan het
nationaalsocialistische regime in Duitsland zette de Amerikaanse Open Door Policy onder druk,
vooral in Azië. Toch nam de Amerikaanse afkeer van betrokkenheid bij internationale conflicten
alleen maar toe. In 1935 werd de neutraliteitswet van kracht, die het verschepen van wapens aan
oorlogvoerende landen verbood. Ook na het begin van de Tweede Wereldoorlog en de Duitse
bezetting van een deel van Europa moest Roosevelt rekening houden met weerstand tegen
interventie door de Verenigde Staten. Tegelijkertijd was duidelijk dat de Verenigde Staten belang
hadden bij een Engelse overwinning in de strijd tegen fascisme. De Verenigde Staten raakten
daarom toch betrokken bij de strijd tegen de fascistische landen, aanvankelijk indirect door de
‘Lend Lease Act’ van 1941. In augustus 1941 sloten Roosevelt en de Britse regeringsleider Churchill
het Atlantisch handvest. Ofschoon de Verenigde Staten formeel nog geen partij waren in de
Tweede Wereldoorlog werden in dit verdrag in feite de oorlogsdoelen geformuleerd, zoals het
streven naar collectieve veiligheid, ontwapening, zelfbeschikkingsrecht, economische
samenwerking en vrijheid op zee. De Japanse aanval in 1941 op Pearl Harbour was de aanleiding
voor de oorlogsverklaring aan Japan. Duitsland verklaarde zelf de oorlog aan de Verenigde Staten.
Syllabus geschiedenis havo centraal examen 2013 13