2013 02.pdf - Smalfilm en videoclub Lumière Eindhoven

In dit nummer:
Viewer
Clubblad van Smalfilm- en Videoclub Lumière
58 e Jaargang, nummer 2, februari 2013
01. clubactiviteiten
02. evenementen
03. verslag clubavond 10 januari 2013
04. vakantieverhaal deel 5
05. verslag clubavond 24 januari 2013
06. van de bestuurstafel
07. statistieken

Bestuur:
Clublokaal: ’t Trefpunt, Belgiëplein 20, Eindhoven
telefoon: 040-2420410
Voorzitter: San Witjes tel: 040-2552055
Imstenrade 40, 5655BN Eindhoven
voorzitter@lumiere-videoclub.nl
Secretaris: Tinus Siroen tel: 040-2920400
St.Claralaan 26, 5654 AT Eindhoven
secretaries@lumiere-videoclub.nl
Penningmeester: Toon Thielemans tel: 040-2110325
Vondellaan 21,5611 NX Eindhoven
a.thielemans@kpnplanet.nl
Contributie 2013: € 96, =
Te voldoen op ING 1137845
t.n.v. Smalfilm- en Videoclub Lumière te Eindhoven
Lid: Phocas Kroon tel: 040-2410083
Mirabelweg 85, 5632 PB Eindhoven
ph.kroon@12move.nl
Redactie: Ernie van de Wal tevens bestuurslid tel: 0499-496611
Amerikalaan 49, 5691 KB Son en Breugel
lumiereviewer@gmail.com
Leden programmacommissie:
Phocas Kroon, Celien van Meurs, Cor Speek
Leden evenementencommissie:
Wim Koster, Martin van Thiel en Cees Couwenberg
Website: www.lumiere-videoclub.nl.
Verschijningsdatum volgende Viewer 9 maart 2013
Kopij s.v.p. insturen vóór 5 maart, per e-mail
1

2
01. clubactiviteiten
Algemeen: Wij stellen voor er een gewoonte van te maken dat iedere
filmmaker op de Marius Koenenavond vóór de vertoning van zijn/haar
film enkele technische gegevens verstrekt (camera, opname van het live
geluid, PC, montageprogramma)
Verder moeten films worden aangeleverd op DVD of in een Mpeg2
formaat
2013, 1e helft
21 februari Marius Koenenavond met Winnie Roffelsen
14 maart technische avond door enige Lumièreleden
28 maart gastspreker over muziek bij film
11 april gouden en zilveren films van NOVA Film Festival
25 april alg. Ledenvergadering + MK avond met San Witjes
16 mei gastspreker Franka Stas vertoont haar films
30 mei Marius Koenenavond met Tinus Siroen
13 juni presentatie over zelf muziek maken op de PC.
02. evenementen in 2013
28 februari mottofestival met het thema “overmoedig”
14 april Brabantse Film Manifestatie te Schijndel
11 mei één minuutfestival

3
03. verslag clubavond 10 januari 2013
20.00 uur en nog niet begonnen. San is ziek. Geveld door de griep.
En geen San, geen orde in de zaal. Je reinste vrijbuiterij en anarchisme.
Ondanks de griepepidemie is er nog een redelijke opkomst, 24 man.
Gaan we uit van ca. 35 leden, waarvan er altijd wel een paar afwezig
zijn, daar bovenop een griepepidemie en dan nog 24 man.
Curieus is wel dat sommige leden te laat komen, of eerder weggaan,
dus 24 man tegelijk in de zaal; dat lukt dan weer niet.
Phocas neemt de honneurs waar, opent de vergadering om vrijwel
meteen de microfoon in een knuist van Celine te duwen.
Nu is de regel dat we alleen films vertonen van die mensen die
aanwezig zijn, zodat we de maker(s) ook live kunnen afzeiken.
Hèh, wat flauw, dat doen we helemaal niet.
Maar het is wel prettig als de maker aanwezig is zodat hij/zij de film kan
toelichten en zodat feedback ook op de juiste manier bij de juiste
persoon komt.
Henk Jongsma heeft een film over het klokkenmuseum, waarin de
kijkers worden ingeleid in de geheimen van klokken en hamerspelen.
De geneugten van de videoclub op excursie.
De film wordt doorgenomen. Henk en Ben hebben samen gefilmd,
echter zonder met elkaar te overleggen. De omstandigheden leenden
zich niet om met een camera geuid op te nemen en dat wreekt zich in
deze montage. Degende die de rondleiding verzorgde is slecht te
verstaan.
In het verhaal is de start tamelijk abrubt. Een korte inleiding zou
passend zijn geweest. Volgens Henk vormt de typerende oproep van
San de inleiding in deze film.

4
De volgende film, “de uitbundige vreugde van het winnen” is van Ben
Speldenbrink. De film is uit 1996, dus het is eigenlijk nu wel: “de
vreugde van het wonnen” Ben had anno 2012 de tijd om de film nog
eens te monteren. Ja, stuur iemand met pensioen en die krijgt het
gegarandeerd druk.
Het gaat over een voetbalwedstrijd –klasse amateurs- in een dorpje in
Afrika. Aardig om te zien.
Daarna komt een film van Winnie, een promotiefilm van het Brabant
Deze film, de enige film op die stick, bevat alleen een
nieuwjaarsboodschap. Maar dat blijkt de film te zijn.
De film is niet erg compact en bevat vrij veel zijdelingse informatie. En
de motivatie om naar dat festival te gaan, wat je er dan gaat zien, komt
naar de mening van de aanwezigen minder goed uit de verf.
We praten nog wat door over het maken van een promotiefilm. De
opzet, de valkuilen, de ins en de outs.
Daarna breekt de pauze uit.
En weer hebben ze de prijs van het bier verhoogd. Zimbabwaanse
toestanden. Mijn idee: laat ze er dan een gezellige bruine kroeg van
maken, met fautuils en zo en ga dan ook Duvel schenken, dan is een
echte horecaprijs ook echt verdedigbaar.
21.17 hervatten we de avond.
Wim Koster toont de volgende film, een project van een mbo-opleiding.
Indrukwekkend en meer dan verfrissend tussen het gebruikelijke werk
van Lumière.

5
Er zijn een paar punten. Vooral de dialogen zijn moeilijk te verstaan,
maar daar denkt de maker –zo verwoordt Wim- anders over.
Phocas merkt op dat de muziek erg sterk was, temeer omdat deze ook
in eigen beheer gemaakt is, zodat je deze muziek geheel kunt
aanpassen aan de film.
De laatste film is van Jeff Caelen; “De collectant”
Mooie film, perfectie tot in detail.
We praten nog wat na over de film en rond 22.23 uur exact maakt
Celien er een eind aan.
De volgende clubavond is de wedstrijd van het jaar.
04. vakantieverhaal deel 5, slot
Zoals wij allen weten moet een Viewer, naast de gortdroge
clubavondverslagen ook wat verstrooiing bieden. Daarom schrijf ik een
reisverslag over onze reis door Nepal en India in 2010.
Vorige keer schreef ik over ons verblijf onze reis van Darjeeling in India,
richting New Delhi. Het verhaal eindigde met ons vertrek in de
nachttrein.
Af en toe wordt je wakker. De trein staat stil, of de beveiliging
controleert of er wel de juiste personen aanwezig zijn. Storend aan de
ene kant, het gaat wel om je nachtrust, maar je merkt wel dat er over
de veiligheid gewaakt wordt. Grote kans dat je de volgende dag al je
bezittingen nog hebt.
Overigens loopt die kerel met een indrukwekkend geweer rond.
Daarmee schiet je nog een olifant ondersteboven, of, gelijk het verhaal
van de Baron van Münchhausen met gemak een dozijn Indiërs op een
afgeladen perron.

6
Overdag is de rit heet. Als de trein rijdt waait er een hete wind door de
trein, alle ramen staan open. Er zijn wel tralies die de passagiers binnen
houden en de schavuiten buiten. Zo houdt je de boel overzichtelijk.
We kijken naar het landschap, kloten wat aan en doden de tijd soms
met kaarten of door met andere passagiers te praten. We reizen met
een paar militairen, op weg naar New Delhi.
Op elk station komt een leger van verkopers door de trein. “Pani”,
(water) is de eerste en de belangrijkste. Wel kijken of de dop van het
flesje verzegeld is, anders is de kans erg groot dat je de rest van de reis
in een vrij kleine coupe doorbrengt: gehurkt!
Er wordt eten aangeboden, snuisterijen en andere vensterbankvullende
rommel.
Niet alleen in de trein, ook buiten de trein valt veel te zien.
Mensen die onder stilstaande treinen doorkruipen omdat de route zo
korter is, bedelaars en kunstenmakers, apen, chaos en de antieke
seinbeveiliging.
Vroeg in de avond komen we bij onze bestemming aan, Varanasi.
Op het perron worden we al lastig gevallen door taxichauffeurs en ik
stel voor om de chauffeurs tegen elkaar te laten opbieden. Voor het
station drinken we een koude cola en als exotische “witten” vormen we
het middenpunt van een opstootje van taxichaufeurs en op
sensatiebeluste lieden.
Het bieden werkt niet. Die lui hebben een minimumprijs waar ze zich
aan houden. In ieder geval wel binnen de groep. En dat is nu
uitgerekend de plaats waar geboden wordt.
Totdat een leipo ons een geweldig aanbod doet, maar dat is een
fietstaxi. Geestig, maar praktisch onhaalbaar. Uiteindelijk gaan we met
een oude taxi, een Hindustan Ambassador, een verindiaaste Morris
Oxford model 1958. Die auto’s worden nog steeds gemaakt in India.
Een klassiek model met een hedendaagse inrichting en een
hedendaagse motorisering. Rijdt trouwens best lekker.

Yvonne geeft de onwillige chauffeur een klap. Ach, waren er nog maar
koloniën, ze was er als een vis in het water geweest.
7
Ons hotel blijkt een voormalig paleis van een marahadja te zijn
geweest.
Gebouw in carrevorm en we eten op een grasveld, met enorme
ventilatoren, die een warme orkaan over het veld blazen.
Maar eerst onder de douche. En dan de sensatie om zoet water op je
lippen te voelen.
De volgende ochtend varen we over de Ganges, bij zonsopgang. Door
de smog zien we de zon niet echt opgaan, we zien wel het leven aan de
oevers op gang komen. Mensen die varen, mensen die zwemmen in de
rivier, die zich er in wassen, die hun kleding wassen en als straks de
doden worden verbrand gaat hun as ook in datzelfde water.
De volgende stop is Aggra. Een modern hotel, aan de weg naar de
Tasj Mahal. Erg praktisch ook, met een zwembad op het dak en de rest
van het dak wordt meteen gebruikt als restaurant, waar we de eerste
avond de maaltijd gebruiken.
Donker, grote maan, oproepen voor gebeden van de moskeeën en dat
met een biertje in de hand.
De Tasj Mahal is een mausoleum, en meer dan de moeite waard.
Om 06.00 uur kan je er in en we zijn er stipt op die tijd. Filmen mag er
niet, dus ik laat de camera mooi thuis.
De Tasj Mahal, daar zijn geen woorden voor. Dit indrukwekkende
geheel moet je ondergaan.
De grootte, de materialen, de hele opzet en dat alles in een tijd zonder
gemotoriseerde werkmaterialen, om nog te zwijgen over computers.

8
Nadat wij dit hebben ondergaan gaan wij naar het rode fort. Eerst de
gebruikelijke onderhandelingen tussen Yvonne en de chauffeur van de
tuktuk, waarbij laatstgenoemde het financiële onderspit delft en dan op
weg.
In het rode fort mogen camera’s wel, maar geen grote. Dat blijkt net
voorbij de ingang. Het staat ook niet aangegeven, het is gewoon de
visie van de bewakers.
Na veel gedoe en onderhandelingen mag de Sony toch mee.
Het rode fort heeft een hoog Eftelinggehalte en met een goed uitzicht
op de Tasj Mahal maak je de mooiste plaatjes.
Er zijn aapjes, maar dat zijn enorm valse krengen.
De mindere wijken van Aggra zijn exotisch. Vlees hangt in stalletjes en
je moet een sterke maag hebben om dit nog te kunnen verdragen. Nu
ga je begrijpen waarom gerechten daar zo enorm sterk gekruid kunnen
zijn.
Een simpel stopcontact bungelt aan een elektriciteitsleiding. Illegale
stroomvoorziening is in India de gewoonste zaak. Koeien lopen door de
straten en op de stoep maken jochies hun huiswerk.
In een volstrekte chaos brengt een tuktuk me naar het hotel.
Vervoer in zo een tuktuk is een verhaal apart. Het is een overdekte
driewieler met open zijkanten. Je zult er niet uitvallen, maar de
chauffeurs rijden er met doodsverachting. Dat levert interessante
situaties op, waarbij je jezelf gaat afvragen of jij ook reïncarneert na
een aanrijding. Heb je dan wel genoeg gedraaid aan de gebedsmolens
om bonuspunten te scoren?
Aan de andere kant is de snelheid van die voertuigjes vrij laag, dus veel
meer dan een paar gebroken botten zal er niet inzitten.

9
En met dit bezoek aan Aggra eindigt dit verhaal. Uiteraard moesten we
naar New Delhi om terug te vliegen en uiteraard maakten we nog het
nodige mee, maar op gegeven moment wordt dat een herhaling van
zetten. Je gaat het exotische als gewoon ervaren en dan valt er weinig
meer over te verhalen.
05. verslag clubavond 24 januari 2013
Buiten is het koud en het sneeuwt gruwelijk. En….. nee, dat lieg ik.
Er ligt wel sneeuw, waarvan afgelopen zondag nog een laagje is
gevallen. Inmiddels is alle sneeuw aangekoekt en vastgevroren
waardoor het glad is.
Het is daarom beter om de ouwetjes binnen te houden en mede
daarom houden we vanavond maar een clubavond.
Bovendien…….. ach nee, dat is ook gelogen. De avond is al tijden
geleden zo gepland door wijze koppen van een of ander comitee.
Het is vanavond de wedstrijd van het jaar 2012, waar 7 filmers elkaar
op leven en dood bevechten om hun film op het ereschavot te krijgen.
20.00 San heet de jurileden -in goed Brabants: “szzzjuurieleden”-
welkom en dan is er nog wat gehannes en geloop met stembriefjes
Menigeen kwebbelt nog en San licht nog e.e.a. toe. Zodoende worden 3
handelingen tegelijk uitgevoerd. Dat is efficiënt en gek genoeg lijkt
niemand belangrijke informatie te missen.
Met de film Whispering Caves van Bert Schaap trappen we af.
Deze film gaat over een dame die harp speelt. Nee, de harp is haar
passie, haar één en haar al.
In het slot voeren een aantal harpspelers het stuk “Whispering Caves”
uit in een grot.

10
De volgende film, met de titel “Edelherten” is van Cor Speek. Deze film
gaat over herten aan de Oostvaardersplassen en op de Veluwe. De film
is bijzonder onderhoudend voor degene die graag kijkt naar kuddes
herten, loslopende herten en herten die zich voorbereiden op de
productie van kleine hertjes.
De film “Lotje het houten popje” van Henk Jongsma gaat over een
houten popje dat aan een kind vertelt waar zij oorspronkelijk vandaan
komt. En zoals de juri al zegt: een originele manier om dit onderwerp
te belichten.
Jack Kouwelaar tekent voor de vierde film: “een beetje ingewikkeld”.
Alsof de duivel ermee speelt hapert de start even.
Maar dan komt de film en die gaat over de broer van Jack die zijn thuis
heeft in begeleid wonen.
Na deze film –en het rapport van de juri- zijn wij allen dringend aan een
versnapering toe en zullen wij eens zien welk een verwoestende
werking de inflatie aan de bar nu weer heeft op de prijzen van de
versnaperingen.
21.25. De meute komt al kwebbelend de zaal binnen en zet zich schrap
voor de 2 e helft. Watertje kostte aan de bar € 1,50. Kan nog precies
zonder dat je je hypotheek moet verhogen om een consumptie te
kunnen betalen.
We hervatten de wedstrijd met Kuugruaq, een film van Paul Wolff die
speciaal voor Lumière afreisde naar Alaska om daar een rivier te filmen.
En alles wat daaromheen te zien is.
“Istanbul in bedrijf” van Elma Garnier is de zesde film. Deze film toont
de werkende en etende bevolking van Istanbul.

11
De laatste film is van de hand van San, “Start week van de
amateurkunst’. Waar kunstenaars en kunstenmakers gebroedelijk op
een plein voor de Catharinakerk het publiek vermaakte met hun werken
en hun creaties.
Na het laatste commentaar van de juri mag de zaal ook meestemmen.
Tijdens dat stemmen overhandigt San de heren jurileden elk een fles
wijn.
En dan wordt er nog een pauze uitgeroepen.
De prijs voor de goede cameravoering wordt bij verstek gegeven aan
Cor Speek, voor het tweede deel van “Edelherten”.
Het gedraaf van die beesten bij de Oostvaardersplassen kon het jurilid
kennelijk niet boeien.
De prijs voor de originele benadering van het onderwerp gaat naar
Henk Jongsma voor de film “Lotje het houten potje”.
De eerste prijs is voor Paul Wolff met de film Kuugruaq van Paul Wolff
en die kan ook door naar NB80.
De zaal denkt er ook zo over zodat Paul er ook met de publieksprijs
vandoor gaat.
De wisselprijs gaat ook naar Paul Wolff en zodoende krijgt hij dus
letterlijk de handen vol aan zijn film.
Normaliter is de kans groot dat je met 5 prijzen, te verdelen over 7
deelnemers iedereen wel een prijs in de wacht sleept, maar in dit geval
hebben we Paul Wolff.
Nu hebben we naast de schienenwolf en de geldwolf dus ook de
prijzenwolff, wat de sociale verdeling wat in de war schopt.

12
De punten alsvolgt
- 7 met 63 punten “Start week van de amateurkunst “
- 6 met 65 punten “Lotje het houten popje”
- 5 met 66 punten “Istanbul in bedrijf”
- 4 met 66 punten “Edelherten”
- 3 met 67 punten “Een beetje ingewikkeld”
- 2 met 68 punten “Whispering Caves”
- 1 met 75 punten “Kuugruaq”
22.15 uur dondert San ons eruit, over 2 weken nemen we de draad
weer op.
06. van de bestuurstafel
Laat ik er mee beginnen dat iedereen op tijd was. Zelfs de notulist,
maar dat was per ongeluk. En de vergadering sloot om 22.52 uur.
Dan zult u zeggen, “nou en?” Logische reactie. Maar als ik de notulen
van die vergadering zo bekijk hebben we toch niet echt veel besproken.
Zaken waarover langer werd gesproken zijn de volgende.
De toevoeging “smalfilmclub” is toch wel gedateerd. Maar naamgeving
wijzigen is tamelijk duur. Dat brengt ons op het punt dat ook de
statuten lichtelijk verouderd zijn.
Om de kosten van de notaris te besparen kunnen we het huishoudelijk
regelement ook aanpassen. Effectief en veel goedkoper.
De Marius Koenenavonden worden besproken. Dankzij de warme
belangstelling voor de cursus “van hobbyïst naar analist” komt er meer
kennis in de club om films te beoordelen. Dit moet de beoordeling van
films beïnvloeden zodat er minder wordt gekeken naar springers in
beeld en dat soort foutjes, maar meer naar de film in zijn geheel en de
motivatie van de maker wordt gekeken.

13
Dan vraagt u zich af of dat alles is. Dat is niet helemaal waar.
Tussen 2 bestuursvergaderingen door nemen lieden van allerhande
allooi de gelegenheid waar om de mailbox van onze secretaris vol te
sch**ten te vullen met berichten van groter belang, maar ook een hele
hoop niet terzake doende informatie.
De behandeling van in- en uitgaande post neemt op zo een vergadering
behoorlijk wat tijd in beslag.
07. statistieken
dat bz soort auteur titel duur form bekr
10 01 24 Mk Henk Jongsma Klokkenmuseum 13.00 16:9
Ben Spelden- De uitbundige 07.00 4:3
brink
vreugde van het
winnen
Media college
Amsterdam
Romeo en Julia 30.00 16:9
Jef Caelen De collectant 16:9
24 01 29 Wed Bert schaap Whispering Caves 08.00 16:9 2
2 j strijd
vh
jaar
Edelherten Cor Speek 15.22 16:9 4
Lotje het
houden popje
Henk Jongsma 05.45 16:9 6
Een beetje
ingewikkeld
Jack Kouwelaar 16:9 3
Paul Wolff Kuurgruaq, de
oude rivier
14.22 16:9 1
Elma Garnier Istanbul in bedrijf 07.33 4:3 5
San Witjes Start WAK 09.15 4:5 7

Mentoren
14
Harry Grijze tel: 040-2412678
Filmen algemeen, cameravoering, belichting
h.grijze@chello.nl
Phocas Kroon tel: 040-2410083
Filmen algemeen, speelfilm, documentaire, montage,
NB’80, NOVA
ph.kroon@12move.nl
Leo Smits tel: 040-2926986
Filmen algemeen
certifix@dse.nl