Anna Visser - Milieudefensie

“Het leek wel een soap”, zegt Visser erover. “Op de dag dat dat zou gebeuren had het personeel,
dat mij steunde, het kantoor op slot gedaan. En ik moest thuis blijven, hadden ze bedacht. Want dan
konden ze me niet ontslaan.” De kantonrechter besliste dat ze kon blijven. “Later is de hele Raad
opgestapt. Eerder hadden ze nog geprobeerd druk op mij uit te oefenen om ook op te stappen. Echt
weg hoefde ik niet, want ik was zo leuk naar buiten toe, maar dan moest ik afstand doen van m’n
directeurschap en chef lege dozen worden ofzo.” Dus niet. Anna ging gewoon aan de slag. “Toen
zat ik daar en iedereen was blij, maar ik kon niet meer. Ik heb zes weken ziek thuis gezeten. Het is
een behoorlijk traumatische ervaring geweest. Daarna heb ik er nog twee jaar met veel plezier
gewerkt en in 2008 in alle vrijheid de keuze gemaakt om weg te gaan.”
Leuke dierenvrienden
Was het eigenlijk een ideologisch conflict tussen andersglobalisten en dierenliefhebbers? “Ja, de
scheidslijn tussen mensen die het oneens waren, liep wel precies daar. Ik maakte niet de
programma’s die de dierenliefhebbers wilden, hoewel zij iets anders zullen zeggen. Het was in
ieder geval niet de bedoeling dat we grapjes maakten over PETA of over de Stichting Aap. Dan
was het echt gedonder. Maar dat deden we wel.”
Functionele grapjes? “Ja, om een gesprek op gang te brengen. Maar ook wel om wat te provoceren.
Want ik vind dat ze zich enorm serieus nemen. Je mag best om jezelf lachen. Als je iets met dieren
doet waar zij tegen zijn, dan snap ik best dat je je behoorlijk geïntimideerd kan voelen. Het kon
soms wel grimmig zijn. Maar ik begrijp het wel, ze werken met een overtuiging. Dus in zoverre is
er niet zo’n groot verschil met mensen met andere overtuigingen in de wereld, zoals streng gelovige
mensen.”
Generaliseren wil ze niet, want ze kent ook leuke dierenvrienden. “Zoals Lisette Kreischer, van het
kookboek Veggie in Pumps. Enorm leuke meid en niet snel beledigd.” De dierenvrienden uit de
Raad ziet ze niet meer, maar ze zou ze inmiddels gewoon gedag kunnen zeggen. “Marianne
Thieme, die zat ook in de Raad, heb ik nog gemaild om haar te feliciteren toen ze in de Kamer
kwam. De rest zou me ook niet zo uitmaken. Behalve Niko Koffeman, hij is de enige die ik echt
nooit meer hoef te zien.”
Netcoördinator
Ondertussen had de netcoördinator een veel grotere invloed op het voortbestaan van Llink. “Er zijn
goeie programma’s verdwenen omdat de netcoördinator daar niks aan vond. Die kan een
programma dan om half een ‘s nachts plaatsen. Of helemaal niet plaatsen en dan krijg je er geen
geld voor. De netcoördinator bepaalt wie er wat op welk tijdstip gaat maken. Die invloed gaat vrij
ver. Maar ja, sinds dit model is ingevoerd zijn de kijkcijfers van de publieke omroep enorm
gestegen. Dat zal allemaal best, maar qua profilering werd het voor ons als kleine omroep enorm
lastig.”
Welk programma had eigenlijk niet moeten sneuvelen? “Ik vraag me nu af of ik had moeten
stoppen met De Milieuridders, waarin Rob Munz en Paul Jan van de Wint op absurdistische wijze
milieuproblemen behandelen. Om dat programma was een hoop heisa. Veel maatschappelijke
organisaties vonden het echt niet kunnen. We kregen boze brieven en op onze Raad werd druk
uitgeoefend. Maar De Milieuridders was wel wat ik voor ogen had met Llink. Het moest
inhoudelijk en journalistiek gezien beter hoor, maar toch. Op sommige momenten had ik m’n poot
gewoon stijf moeten houden en moeten zeggen: dit is wat we willen maken.”
“We zaten in een spagaat tussen de harde kern en een breed publiek. Sommigen verwachtten dat er
met Llink een soort Tegenlicht bijkwam, met degelijke documentaires. Die worden dan niet blij als
je met De Milieuridders aankomt. Dat leverde interessante discussies op, ook intern. Zeker toen we
Llink op Reis gingen maken. Mensen zeiden: dat is toch niet Llink! Alle netcoördinatoren vinden
vervolgens dat je beter samen met een andere omroep een glossy reisprogramma kunt maken met
een klein stukje over duurzaamheid, dan iets donkergroens.