Bijzondere Families - Dit ben ik

Pleeggezin
Maurits (45) en
Annemarie (44) van
Melle zijn 24 jaar
getrouwd en de
ouders van Maureen
(21), Jesse (19), Melle
(15) en Bodine (14).
Sinds zij sinds 2001
officieel pleegouders
zijn, vingen zij 26 kinderen
op, waaronder
nichtje Rachel (23).
Momenteel wonen er
vier pleegkinderen in
huize Van Melle: Zoë
(17) en haar zoontje
Joshua (2), Jadey (6)
en Matthanja (4).
Maureen (21):
‘Het contact met de pleegkinderen
vind ik superleuk. Zeker als ik ze
HELEMAAL ZIE OPBLOEIEN’
“De vrouw bij wie ik als negentienjarige een
kamer huurde, was pleegmoeder van negen
kinderen. Ik hielp waar nodig. Reed rustig op
zondag met mijn partner Maurits en een van de
kinderen naar de gevangenis om een moeder te
bezoeken. Dankbaar werk. Onbewust wist ik
toen al dat ik ooit zelf pleegmoeder zou worden.”
Grenzen verlegd
“Gaat de zorg voor een kind ten koste van ‘de
groep’, dan stoppen we ermee. Al is dat gemakkelijker
gezegd dan gedaan. Nettie was tien
maanden toen ze zeven jaar geleden bij ons
kwam. Verslaafd geboren en een hechtingsstoornis.
Met liefde, rust, regelmaat en gebed komt
het goed, dacht ik. Maar Nettie walste over elke
grens. Ze was een huilbaby. Zodra ze kan praten,
vertelt ze wel wat haar dwarszit, dacht ik. Maar
ze praatte niet, ze gilde. Als ze loopt, wijst ze wel
aan wat ze wil, dacht ik. Maar ze liep niet, ze
rende. Als ze naar school gaat, kan ik uitrusten,
dacht ik. Ze werd niet zindelijk, dus ook dat feest
ging niet door. Vijf jaar hielden we het vol. Na de
zoveelste escalatie rende Maureen, ze was vijftien,
huilend naar boven. ‘Het komt goed,’ suste
ik, ‘Nettie heeft al zo veel geleerd.’ Mijn dochter
keek me aan: ‘Wat dan, mam? Wat heeft ze in al
die jaren geleerd?’ Ik schrok me kapot. Dat we zó
onbewust onze grenzen hadden verlegd... Na dat
gesprek is Nettie op advies van haar psycholoog
naar een andere plek gegaan.”
Kwetsbaar
“Maurits en ik wilden een groot gezin. En dat
gezin hoefde niet te bestaan uit alleen biologische
kinderen. Het geeft ons een goed gevoel om iets
voor beschadigde kinderen te kunnen betekenen.
Om zo ons steentje bij te dragen aan hun
herstel. We worden alom bewonderd. Eén kanttekening:
er hoeft maar íets mis te gaan en het is
onze eigen schuld. Want we hebben het ons toch
zelf op de hals gehaald. Pleeggezinnen zijn
kwetsbaar. Ook na Netties overplaatsing waren
de verwijten niet van de lucht. Je doet toch geen
kind weg? Buitenstaanders beseffen niet hoe
beschadigd sommige kinderen bij ons binnenkomen.
Dat het ook weleens niet lukt.”
Trots
“Het is niet altijd gemakkelijk voor onze biologische
kinderen, maar ze weten dat alles bespreekbaar
is. Voor elke nieuwe plaatsing hebben we
familieoverleg. Is iemand tegen, dan zeg ik af. Ze
klagen zelden. Waarschijnlijk omdat Maurits en
ik tijd vrijmaken voor alle kinderen. Elk jaar gaan
we twee weken met onze dochters, zoons en
de vaste pleegkinderen op zomervakantie.
Momenteel zit ik met de twee jongsten op de
camping. Thuis runt Maureen – tegen betaling –
de boel. Ik ben trots op haar, ze zorgt voor zes
kinderen. Gisterochtend klaagde ze over haar
broers, die niet de moeite namen hun eigen bord
in de vaatwasser te zetten. ‘Bespreek het met je
vader,’ antwoordde ik, ‘ik zit dertig kilometer
verderop.’ Vanmorgen belde ze. Na een ‘standje’
van Maurits hadden Jesse en Melle een diploma
voor hun zus gemaakt. ‘Voor de beste huishoudster
van het jaar,’ stond erop. Voor stofzuigen
kreeg Maureen een 8,2. Voor commanderen een
10. Ze kan er gelukkig om lachen.”
Fred (37) en Herma
Stoel (32) zijn de
ouders van de tweeling
Mike en Milan (6)
en de drieling Lynn,
Lizz, en Sylvan (3).
Het gezin woont
samen met Herma’s
ouders – Jan (65) en
Jenny Wetering (62)
– die hen helpen met
de opvoeding van de
kinderen.
Herma: “‘O jee, wat heb ik gedaan!’ zei de fertiliteitarts,
‘ik zie drie kloppende hartjes.’
Geschokt staarde ik naar het beeldscherm.
Tijdens de echo twee weken eerder verzekerde
ze me nog dat het er maar één was. ‘Vijf kinderen!’
gonsde het door mijn hoofd. Fred, ik moet
Fred spreken. Ik heb Polycysteus Ovariumsyndroom
(PCOS); cysten in mijn eierstokken,
waardoor zwanger raken niet vanzelfsprekend
is. Ik kreeg Clomid voorgeschreven, een medicijn
dat de afgifte van hormonen stimuleert die
voor de eirijping en eisprong zorgen. De eerste
keer was het na één tabletje raak. Ook toen was
ik zwanger van een drieling, maar na tien
weken stootte mijn lichaam één vruchtje af. We
waren zielsgelukkig met onze tweeling, maar
toen de jongens anderhalf waren, kriebelde het
opnieuw. In overleg met de arts nam ik dit keer
een half pilletje. Eén kleintje erbij was meer dan
genoeg. In de auto belde ik Fred. Hij is leraar en
was druk met de oudergesprekken, vandaar dat
hij niet meeging naar het ziekenhuis. ‘Pak een
stoel schat,’ zei ik toen ik thuis was. ‘Krijgen we
weer een tweeling?’ juichte mijn man. ‘Nog één
meer,’ antwoordde ik voorzichtig. Hij lachte.
‘Maar schat, dat is fantastisch nieuws. Stiekem
droomde ik altijd van een groot gezin.’ Toen
wist ik, het komt goed.”
Mantelzorg
“Op het terrein van mijn ouders wilden we ons
droomhuis bouwen. De gemeente ging alleen
akkoord als de woning van mijn vader en moeder
werd gesloopt. De keuze om met z’n allen
onder één dak te wonen, was – met het oog op
de toekomst – de meest logische. Ooit worden
mijn ouders hulpbehoevend en wij zijn niet zo
Milan (6):
‘Van al mijn vriendjes
heb ik het grootste huis
DAT VIND IK COOL’
van de bejaardentehuizen. Ik was zwanger van
Mike en Milan toen de eerste steen van onze
kangoeroewoning werd gelegd. Net als mijn
ouders was ik blij dat het we het zo konden
regelen. Eindelijk konden ze genieten van hun
welverdiende rust. Dat wij hún hulp harder
nodig zouden hebben dan zij die van ons,
had ik toen nooit bedacht. Neem alleen al het
verschonen. De tweeling was net drie, maar
nog niet zindelijk toen Lynn, Lizz en Sylvan
wer den geboren. Twee peuters en drie baby’s
in de luiers, wij kwamen handen tekort.”
Chaos
“Na de laatste zwangerschap kreeg ik last van
menorragie, een aandoening waarbij vrouwen
tijdens hun maandelijkse cyclus twee keer zo
veel bloed verliezen als normaal. Ik liep niet
alleen ‘leeg’, ik had ook last van zware krampen
en was chronisch moe. Om die reden werd
vorige maand mijn baarmoeder verwijderd.
Een zware operatie waarvan ik nog steeds niet
helemaal ben hersteld. Mijn moeder kan de
zorg voor de kleintjes niet alleen aan, dus komt
er dagelijks iemand van de thuiszorg. ‘Je hebt
gelijk,’ zei deze dame laatst, ‘er is er altijd wel
één van wie de pet niet goed staat, die weigert
te eten, een grote mond geeft of begint te huilen.’
Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat
het over een paar jaar vast beter gaat. Begrijp
me niet verkeerd, ik geniet ontzettend van ons
grote gezin, maar vaak voelt het alsof ik op alle
fronten tekortschiet. Vanmorgen nog. Ik had
geen puf om met de drieling naar hun afscheid
op de peuterspeelzaal te gaan. Gelukkig wilde
oma mee. Ik ben echt dankbaar dat mijn moeder
dan de mamarol van me overneemt.” ▶
Meerlingengezin
met inwonende
grootouders
38 38 | 12 38 | 12
39