Een duidelijk verhaal over Intra-uteriene Inseminatie

IUI in stimulatie-cyclus stap voor stap
1. Behandeling met geneesmiddelen om de rijping van maximaal
drie eicellen te bevorderen.
- Dit zijn meestal gonadotrofinen (toe te dienen door middel
van onderhuidse (subcutane) injecties) om de groei van
follikels te stimuleren.
2. Controleren van de behandeling en meten van de follikelgroei
om eventueel de dosering van de medicijnen individueel
aan te passen en bijwerkingen te voorkomen.
- Door transvaginale echoscopie.
- Soms door het meten van hormoonconcentraties in het
bloed.
3. Timen van de IUI door middel van een éénmalige
hormooninjectie als de eicel(len) voldoende gerijpt is/zijn.
4. Het sperma, verkregen op de ochtend van de verwachte
eisprong, wordt bewerkt en later diezelfde dag ingebracht.
5. Zwangerschapstest, indien de menstruatie uitblijft.
Indien IUI plaatsvindt in de natuurlijke cyclus (zonder
hormoonpreparaten), wordt er vanaf een bepaalde cyclusdag
dagelijks bloed- of urineonderzoek gedaan om het moment
van de eisprong te bepalen. Er worden dan meestal geen
echo’s verricht.
Omdat hormoonpreparaten meerdere eicellen kunnen opwekken,
is controle tijdens de behandeling belangrijk. Enige
bijwerking van de behandeling en/of het risico van een meerlingzwangerschap
moet, indien mogelijk, worden vermeden.
Controle van de behandeling geschiedt soms door het meten
van de hormoonspiegels in het bloed en door het nagaan van
de follikelontwikkeling via echografie. Te veel ontwikkelde
follikels betekent de productie van een overmaat aan eicellen
met een grotere kans op meerling zwangerschap.
6
Intracycloplasmatische sperma injectie (ICSI)
Het doel van de stimulatie bij IUI is om 1 tot 2 en maximaal
3 rijpe eicellen tot ontwikkeling te laten komen. Superovulatie
bij IUI verschilt van die bij IVF (In Vitro Fertilisatie): de eerste
methode is erop gericht slechts een gering aantal eicellen te
stimuleren, terwijl het bij IVF de bedoeling is om veel meer
eicellen te produceren voor bevruchting in het laboratorium.
Als de grootste follikel een grootte van 18-20 mm heeft
bereikt, wordt de ovulatie opgewekt met een hormooninjectie
(hCG). Daarna wordt, rondom het tijdstip van de ovulatie, een
vers spermamonster (op dezelfde dag geproduceerd) bewerkt
en hoog in de uterus via een fijn slangetje ingebracht. Dit is
een vrijwel pijnloze procedure.
Wiens sperma?
In normale omstandigheden wordt er bij IUI gebruik-
gemaakt van sperma van de mannelijke partner. Bij een andere
inseminatietechniek, kunstmatige inseminatie met donorzaad
(KID of DI), wordt gebruikgemaakt van ge screende spermamonsters
van donors. Tegenwoordig zijn donors niet meer anoniem,
maar worden gegevens centraal geregistreerd bij een stichting.
Donorinseminatie kan worden toegepast in geval van ernstig
verminderde mannelijke vruchtbaarheid; het sperma van de
mannelijke partner vertoont ernstige afwijkingen zoals heel
weinig of geen zaadcellen of zaadcellen met een afwijkende
vorm en een zeer slechte beweeglijkheid.
KID is een emotioneel zware procedure en vereist meestal
deskundige begeleiding. ‘Micromanipulatie’-technieken om deze
ernstige gevallen van verminderde mannelijke vruchtbaarheid
te behandelen, worden als een ommekeer beschouwd. Met de
techniek van ‘intracytoplasmatische sperma injectie’ (ICSI) kan
de arts één enkele zaadcel in de eicel brengen om bevruchting
te bevorderen. Het opmerkelijke succes van ICSI betekent dat
donor-inseminatie veel minder vaak toegepast wordt, eigenlijk
alleen nog bij afwezigheid van zaadcellen bij de man of bij
paren die ICSI afwijzen.
Wat zijn de risico’s van de behandeling?
IUI kent weinig risico’s. Indien er zich meer dan drie follikels
ontwikkelen en er een te grote kans op meerlingzwangerschap
bestaat, kan dat onderbreking van de behandeling betekenen.
U wordt dan ook geadviseerd geen onbeschermde gemeenschap
te hebben.
Bij meerlingzwangerschappen bestaat er een grotere kans op
verlies van de vrucht of op baby’s met een lager geboortegewicht.
Bovendien kunnen er sociale problemen ontstaan.
Om meerlingzwangerschappen te voorkomen wordt tegenwoordig
bij stimulatie begonnen met heel lage doseringen van
de medicijnen. De dosering kan dan in kleine stapjes worden
opgehoogd. Zo wordt getracht grote aantallen follikels te
voorkomen. Gecombineerd met strenge controles en duidelijke
grenzen is het risico op een tweeling kleiner dan 10%.
De behandeling wordt ook onderbroken indien er enig teken is
van een zeldzame aandoening, bekend als het ovarieel hyperstimulatiesyndroom
(OHSS); hierbij zetten de eierstokken (ovaria)
fors op omdat er teveel follikels groeien, ontstaat er buikpijn
en kan er zich vocht in buikholte ophopen. Reden waarom de
behandelingscycli altijd worden gecontroleerd. Een te hoge
dosis medicijnen kan leiden tot overmatige stimulering van de
eierstokken (ovaria), hetgeen ervaren kan worden als buikpijn.
Hoe groot is de kans van slagen?
De succespercentages van superovulatie en IUI liggen rond
de vijftien procent per cyclus (bij verminderde vruchtbaarheid
van de man is het succespercentage rond de tien procent per
cyclus). De kans op zwangerschap na zes behandelingscycli kan
oplopen tot vijftig procent. Dit betekent dat bij ongeveer vijftig
van de honderd paren die herhaalde IUI-behandeling ondergaan,
een zwangerschap kan optreden.
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat er een verschil
bestaat in de succespercentages. De kans van slagen is onder
meer afhankelijk van de indicatie (wat is de oorzaak van de
verminderde vruchtbaarheid), wel of geen stimulatie van de
cyclus en de medicatie die gebruikt wordt voor het stimuleren
van de eierstokken. Artsen kunnen drie tot zes IUI-behande-
lingen proberen en, indien hiermee geen resultaat wordt
behaald, andere methoden zoals IVF of ICSI aanbevelen.
In tegenstelling tot IVF of ICSI,
hoeven er bij IUI geen eicellen uit
het lichaam te worden gehaald.
Bovendien vindt de bevruchting in
het eigen lichaam plaats en niet
in het laboratorium. Daarom is
IUI nog steeds een populaire en
redelijk succesvolle methode voor
de behandeling van verminderde
vruchtbaarheid.
7