In dit nummer: Interview met Gerrit Stein 'Geen pil meer geslikt ...

6
‘ We h ebben een
hond voor u’
kinderen. Maar daar kon papa dan altijd
voor zorgen. Ik wilde geen hond. Punt uit.’
Maar toch. Het onderwerp was blijkbaar
niet afgesloten, want na maanden en
maanden praten, met Alice, met de
kinderen en met de mensen van Visio brak
de weerstand. Er valt een wat geladen stilte
in het gesprek. Gerrit plant twee duimen
aan weerszijden van zijn gezicht en wrijft
met zijn wijsvingers onder zijn ogen. Na
een korte pauze zegt hij: ‘Toen ik eindelijk
besloten had dat ik een hond wilde...
toen duurde het me te lang.’ Dan, na wat
eindeloos lijkt, maar in werkelijkheid een
klein half jaar is, belt Diana van KNGF
Geleidehonden. ‘Meneer Stein’ zegt ze
‘we hebben een hond voor u’. ‘Ik heb daar
staan huilen’, wijst Gerrit naar de eethoek.
‘Van geluk en van opluchting.’
De kennismaking met golden retriever Orbi
is liefde op het eerste gezicht. Het klikt
gelijk. Met Orbi en ook met instructeurs
Rijk en Kees. De reis naar Amstelveen voor
de instructie legt Gerrit met knikkende
knieën af, maar het zal een onvergetelijke
tijd worden. Zo fi jn, dat hij eigenlijk nog wel
eens een weekje wil komen. Gewoon voor
de gezelligheid.
Gerrit Stein tijdens zijn instructie met Orbi en instructeur Rijk.
‘De mensen zijn zo lief, allemaal, ze
staan direct voor je klaar en ik heb er zo
gelachen’ somt hij op. ‘De grootste lol heb
ik er gehad. Ik vertelde dat ik nog nooit op
de wallen was geweest. Nou, zeiden Rijk
en Kees, kom jij dan maar eens mee.’ Een
gouden tijd. De ommekeer in zijn leven was
het, niets minder.
Het is na die twee weken dat de
beschermengel van Gerrit eindelijk weer
plaatsneemt op zijn schouder. ‘Weet je?’
zegt hij vertrouwelijk ‘Ik wou geen hond,
maar Orbi en die twee weken Amstelveen
waren het allerbeste medicijn. Ik heb, toen
ik thuiskwam met Orbi, nooit, nooit, nooit
een pil meer geslikt. Geen antidepressiva
meer, niks meer.’ Om zijn woorden kracht
bij te zetten, slaat hij drie keer met zijn
handen op de leuningen van zijn stoel. ‘Ik
heb alles overwonnen en dankzij Orbi. Ik
voelde me prinsheerlijk. En nog, iedere
morgen als ik opsta denk ik: ‘Heerlijk, eruit,
naar buiten’. •
Ieder kwartaal laten wij in de rubriek ‘Hoe is het met…’ een
andere baas aan het woord over zijn of haar geleidehond.
Deze keer vroegen we Sprien Oudwater:
‘ HOE IS HET
NU MET...?’ Nanuk
Sprien Oudwater (66): ‘Nanuk is er nog maar heel
kort, dus het is nog een beetje aftasten, maar ik
moet zeggen, het gaat goed. Heel goed zelfs. Hij
loopt netjes en alle nieuwe dingen pikt hij heel
snel op. Mijn vorige hond Charlou is ruim 10,
maar met haar pensioen hebben ze gewacht tot ik
Nanuk had. Ik kan hier niet zonder hond. Ik zit op
2,5 kilometer afstand van ieder dorp af, dus zonder
geleidehond kom ik de deur niet uit. Zeker nu
mijn man is overleden en ik alleen woon. Charlou
en Nanuk zijn allebei hele goeie honden, net als
Donna trouwens, mijn eerste geleidehond. Ik zit
hier zonder trottoir en Charlou kon zowel links als
rechts van de weg lopen. Nanuk kan dat niet, maar
die loopt weer netter langs het kantje. En qua
karakter is Charlou wat kattiger dan Nanuk, die
wat zachter is. Maar ik kan echt niet zeggen wat
ik leuker vind. Ik houd net zoveel van Nanuk als
van Charlou. Ik vind het wel leuk dat het niet een
Declan en zijn hond Xena
NIEUWS
pot nat is. Dat ze allemaal verschillend zijn. Met
alle drie mijn geleidehonden had ik wel meteen
een klik. Nanuk liep gelijk zo lekker en als ik hem
aan de riem heb, trekt hij helemaal niet. Hij blijft
gewoon netjes naast me lopen. En verder is het
gewoon een lekker beest. ’s Ochtends komt hij
meteen naar me toe en dan is hij zo blij en vrolijk
dat ik er weer ben. Je hebt meteen aanspraak.
Daarna loopt hij de hele dag achter me aan. Hij wil
niet liever dan knuffelen en aandacht. Vooral nu ik
alleen ben, is dat wel heel fi jn eigenlijk. Ik heb lang
gedacht: ‘Dat kan ik wel alleen’. Ik kwam erachter
dat dat niet zo was, toen ik eens hard tegen een
paaltje liep. Daar heb ik zoveel pijn van gehad. Dat
deed de deur dicht, toen ben ik een geleidehond
gaan aanvragen. Sindsdien wil ik het nooit meer
missen. Niet omdat ik nu de deur uit kan, maar
ook omdat ik het gezelschap niet kan missen. Nee,
zonder hond is voor mij geen optie. Hélémáál niet.’
Ras: labrador x golden
retriever
Geboren: 5 januari 2010
Fokgastgezin: Familie
Vorst, Leiderdorp
Moederhond: Udah
Vaderhond: Lee
Pleeggezin: Familie
Renders, Best
Autismegeleidehonden
maken het leven mooier
Wij willen jullie allemaal nogmaals bedanken voor Declans
geweldige hond Xena. We hebben met z’n allen veel plezier, ook in
tijden dat het voor Declan allemaal te moeilijk is. Xena biedt dan
letterlijk een uitweg voor alle frustraties. Bij haar voelt Declan zich
veilig en met Xena erbij kunnen we nog uitstapjes maken. We zijn
dolblij met Xena en dat geldt ook voor Liam en Ryan, onze andere
kinderen. De hele familie vaart er wel bij. Het is raar om te zeggen,
maar Xena maakt het verschil.
Heel veel groeten uit Venlo, Familie Engels
In de rubriek ‘Nieuws’ publiceren wij ook brieven van lezers. De
redactie verwelkomt ingezonden brieven, maar houdt zich het recht
voor (te) lange brieven in te korten. Bij voorkeur zijn inzendingen niet
langer dan 1/2 A4 (getypt) en liever niet door uw hond ‘geschreven’.
7