Duin en schuim happen langs de Braziliaanse ... - Club Ventos

club ventos beach search woord mart kuperij beeld julian schlosser - taka production, gary ‘lord’ crossley 

Duin en schuim 

happen langs 

de Braziliaanse 

noordkust 

82 - Motion windsurf magazine 

club ventos beach search 

2008 # 3 - 83


Op 17 augustus 2007 krijg ik een email van Fabio 

Nobre, oprichter van Club Ventos in het Braziliaanse 

Jericoacoara. Als ik het mailtje open, begint mijn 

computer het thema van Mission Impossible te 

spelen. Of ik de volgende missie aanneem: “Met 

de beste surfers van de wer eld 350 kilometer over 

de stranden van Brazilië cruisen, op zoek naar een 

nieuw windsurfparadijs.” De mail waarschuwt 

me dat mijn computer zal ‘self destructen’ in vijf 

seconden. Eén, twee, drie, vier, vijf... niks. Een 

grap. Of toch niet? 


We zijn een kleine vier maanden later, Marcilio 

‘Brawzinho’ Browne haalt me op van vliegveld 

Fortaleza, en een uurtje later sta ik op een feest 

met veel te mooie Braziliaanse vrouwen, en veel 

te veel caipirinha. Als ik een dag later met een knallende 

koppijn wakker word moet ik mezelf even knijpen: 10 

dagen strandzoeken in Brazilië! Omdat ik wat eerder ben 

dan de rest van de Beach Search crew word ik een paar 

dagen op sleeptouw genomen door de Brawz. In de praktijk 

betekent dit veel wachten voor het hotel, want zijn timing 

is behoorlijk Braziliaans. Als we door Fortaleza rijden en 

Brawz - zonder gordel om - tijdens het rijden half meeleest 

in de Motion die zijn vriend aan het checken is vraagt hij 

of ik mijn rijbewijs heb. ‘Ik niet’, zegt hij. Gezakt bij zijn 

examen, en ik snap waarom. Als we ’s middags na een kleine 

surfsessie terugrijden begint hij ineens te flippen. Blitz, 

blitz! Hij ramt de auto een parkeerplaats op en vraagt of ik 

mijn rijbewijs bij me heb. Even later rij ik op mijn gemak 

door miljoenenstad Fortaleza langs de politiecontrole die 

Brawz met zijn getrainde oog allang gespot had. Gelukkig 

maar, het is dus niet normaal (of tenminste niet legaal) om 

in Brazilië zonder rijbewijs te rijden. 

Uitgeslapen prosurfers 

De volgende dagen komen uit alle hoeken van de aardbol 

de medesearchers aangevlogen. Uit Hawaii Robby Swift 

Emma Johansson 

en Kevin Pritchard. Uit Frankrijk Baptiste Gossein. 

Uit Duitsland André Paskoswki en Normen Günzlein, 

aangevuld met lokaal talent en Zweedse en Spaanse 

schonen, die overigens op het water hun mannetje 

staan. We ontmoeten elkaar in de lobby van ons hotel 

Marina Park. Even later worden we meegenomen door 

Fabio langs de kust van Brazilië. Virtueel dat heet, 

Fabio’s opgevoerde Google Earth kan trucjes waar mijn 

eigen G.E. een puntje aan kan zuigen. Zeven buggies, 

twee Jeeps en een helikopter zullen onze groep van 

dertien pro windsurfers, vijf journalisten en een 

berg begeleiders (we gaan natuurlijk niet onze eigen 

zeilen optuigen), vanaf Fortaleza langs de kust naar 

Jericoacoara voeren. 

Appèl is om zeven uur ’s morgens, maar als ik om vijf over 

zeven naar beneden kom gebeurt er nog helemaal niks. 

Niks boardbags sjouwen, tassen in de Jeeps gooien en heen 

en weer roepende gestresste gasten. Vertrek om 9 uur ’s 

ochtends? Forget it! Een groep van 30 man in beweging 

krijgen is lastig. Langzaam druppelt iedereen binnen. 

Als de buggies voorrijden voel ik de adrenaline opkomen. 

Yeah! We gaan deze gele bakkies er eens flink van langs 

geven. Aftrappen die handel, handrembochten door de 

duinen, dikke spray trekken in de branding... Als ik plaats 

wil nemen op de bestuurdersstoel word ik nors aangekeken 

Ian Mouro Lemos 

club ventos Club Ventos beach search Beach 

2008 # 3 - 85


Kauli Seadi 

door een local met racehandschoenen aan. Blijkt dat elke 

buggy met zijn ‘designated driver’ komt, bovendien monteur 

en eigenaar. Dat wordt waarschijnlijk geen roekeloze tocht 

door de rimboe dus, meer een soort Driving Miss Daisy... 

Disneyland voor buggies 

We rijden Fortaleza uit: wat een bijzondere stad is dit. 

Van wolkenkrabbers val je ineens in halve favela’s, overal 

is kleur en de muren zijn gesierd met bonte (reclame) 

tekeningen. De locals kijken ons na als we langsrijden, 

lastig te zeggen of ze ons nou tof vinden of juist denken 

‘wat een verwende kuttoeristen’. Ik gok het laatste, maar 

toch zwaaien we maar. We steken de brug over de rivier 

Ceará over en het echte avontuur kan beginnen. Achter 

de stranden van Pacheco, Tabuba en Cumbuco liggen een 

aantal gigantische duinen, de grootste uit de regio van 

Ceará en een waar Disneyland voor buggies. Na een tijdje 

crossen ben ik eigenlijk blij dat we gewoon op het gemak 

achterin kunnen zitten, kop in de wind, en rustig om ons 

heen kunnen kijken om het Braziliaanse landschap in 

ons op te nemen. Na onze duinexpeditie zoeken we het 

strand weer op. We komen langs de bekende kitespot 

Cumbuco en gaan daarna de stranden Cauípe en Pecem 

op. Na een korte stop bij de pier van Pecem besluiten we 

door te rijden naar Taiba, een klein dorpje in een baai en 

met rotsachtige bodem, dat bekend staat om de golven. 

Het oorspronkelijke plan van een downwinder lijkt in het 

water te vallen; de wind waar iedereen op zit te wachten 

speelt helaas geen bal, en we zetten ons in de schaduw 


om eerst even bij te komen van de brandende zon die 

onze veel te witte lichamen gegeseld heeft. 

De eerste waterdoop 

Als Ivana Farias, een van de locale riders die mee is op 

deze trip, haar setje begint op te tuigen kijkt iedereen 

gespannen toe... zou ze planeren? Zo ja, wat tuig ik 

dan op? Hoofdredacteur van Windsurfing Journal 

Alexander ‘Dieter’ Lehmann en ik hebben genoeg van 

het wachten, we besluiten onze kans te wagen. Met een 

6,4 en een 7,2 gaan we de tamelijk woeste shorebreak 

te lijf. Het is ongelooflijk aanlandig en ronddrijven 

in deze beachbreak is dan geen pretje. Toch is het 

heerlijk even op het water te zijn, we zijn hier gekomen 

voor actie en die moet je soms zelf maken. Dieter gaat 

met zijn 7,2 om alsof het een klein wavezeiltje is en 

laat zijn klasse zien. Dikke forwards en shuv-its in de 

onshore branding. Na een korte sessie is het tijd voor 

de lunch. We eten heerlijk verse vis en ik realiseer 

me weer waarom ik Brazilië zo relaxed vond. Het is 

niet alleen het surfen, het is alles eromheen. Lekker 

(gezond) eten, heerlijke temperatuur, actie op het 

water en feestjes op het strand... 

Als verwende pro’s zich vervelen... 

Na het eten vertrekt de karavaan noordwaarts langs de 

kust. Wij kiezen ervoor om samen met Ivana en Michel 

Figuera van het Spaanse magazine Surf a Vela toch voor 

de downwinder te gaan. Liever langs de kust dobberen dan 

André Paskowski up close and personal met cameraman Julian Schlosser 

wegsmelten achterin een buggy. De downwinder is een 

waar avontuur. Het grootste deel van de tijd planeer ik, af 

en toe vaar ik een stukje terug om ook eens in een andere 

positie te staan. Halverwege komen we ineens een brekende 

golf tegen, midden op het water, bizar, helemaal als je 

inmiddels net 25 minuten in dezelfde richting gevaren hebt. 

Na een tijdje horen we het gezoem van een jetski: Peter 

Svensson de cameraman, eerder verantwoordelijk voor de 

productie Committed met in de hoofdrol Brawzinho, komt 

ons vergezellen. Natuurlijk heeft hij zijn camera bij zich, we 

pompen ons suf om zo radicaal mogelijk langs de camera 

te kunnen varen. Als uiteindelijk de zon bijna ondergaat 

wijst Peter ons de weg naar de buggies die inmiddels op het 

strand op ons wachten. Ik planeer naar binnen, enigszins 

geholpen door de golven die me net een duwtje in de rug 

geven. Na een warm onthaal tuigen we af en gaan we op 

weg naar ons eerste onderkomen op deze Beach Search. 

Fabio kijkt een beetje nors, naar later blijkt omdat Swifty 

en Kevin Pritchard zich tijdens de buggytocht verveelden 

en een provisorische raketwerper (men neme een zeil) 

geconstrueerd hadden om daarmee de andere buggies te 

beschieten. Tja, haal twee wavepro’s van the Rock en zet 

ze neer op een spot zonder wind en zonder masthoge golven 

en dit is wat je krijgt. 

Koelkast 

Terwijl we naar ons hotel rijden is Dieter nog steeds 

op het water, hij moet en zal het eindpunt bereiken. 

Helemaal tot het eind komt hij niet, maar hij is in elk 

Kevin Pritchard vermaakt zich in de Braziliaanse golven 

Aelxander 'Dieter' Lehmann 


2008 # 3 - 87


geval het dichtste bij het hotel gekomen. Als we aankomen in ons hotel zijn de slaapmaatjes 

weer goed door elkaar gehusseld. Ik slaap op een kamer met Brawzinho, die meteen duidelijk 

maakt dat hij alleen kan slapen met de airco op 10 graden. Dat wordt me een nacht... ’s Avonds 

hebben we een geweldige maaltijd, helemaal zoals we het van twee jaar geleden gewend zijn. 

Verse vis, heerlijk vlees, frietjes, rijst, alles wat een verwende journalist zich maar kan wensen. 

De caipirinha’s gaan ook goed, al besluit ik nog even nuchter te blijven; mijn doel is toch vooral 

lekker te varen deze tien dagen. ’s Avonds checken we nog even een beachparty, maar die is 

vooral gevuld met tieners. Als we terugkomen in het hotel, dat op een steenworp afstand van 

het strand ligt, blijkt mijn kamer op slot te zijn en de Brawz nergens te vinden. Geen zorgen, ik 

had toch al niet zoveel zin om te slapen in een koelkast, ik installeer me bij Dieter, poets mijn 

tanden met mijn wijsvinger en ga slapen. 

Geen wind, wel golven 

Voor de volgende dag hebben we, na een lange groepsvergadering, besloten vroeg op te staan om 

de wind te checken. Brawz meent dat deze goed kan zijn voor een spot iets terug langs de kust. Als 

we om zes uur bij het zwembad zijn blijkt de wind nog niet op, we kruipen terug ons bed in voor 

een kleine siësta voordat we een kleine golfsurfsessie doen. We peddelen uit door een soort mini 

lagoon, een peddel van een kleine twintig minuten. Op dit moment is het misschien belangrijk te 

vertellen dat ik een vrij slechte golfsurfer ben. Tijdens het peddelen realiseer ik me dat het rif op 

sommige plaatsen bijna boven het water uitsteekt. Als ik aankom bij de break peddel ik vrolijk 

de golven in, totdat ik een dikke bak op mijn hoofd krijg, me realiseer dat ik eigenlijk helemaal 

niet kan golfsurfen en een stukje terug wat kleinere golfjes neem. Halverwege de sessie zie ik 

een longboarder zich helemaal uitleven in de kophoge golven. Hij maakt pirouettes op zijn board, 

ript de golf van boven tot onder en zet zo nu en dan zelfs zijn toes op de nose. Als hij even later 

vlak langs me scheert om de golf tot helemaal naar binnen te rijden zie ik een bekend gezicht: 

het is Kauli Seadi, kersverse PWA wavechamp. Even zag het ernaar uit dat hij het vanwege 

contractonderhandelingen met JP/NP niet zou redden op deze trip aanwezig te zijn, maar hij 


heeft het toch gered. Een aanwinst voor de trip zullen we deze week merken; 

misschien wat stil op het strand, maar een en al lach op het water. 

Groepkiekjes 

Na de surfsessie hervatten we onze Beach Search. De eerste kilometers 

nemen we een dirt road zodat we de brede rivier Curú per brug kunnen 

oversteken, iets wat bij de monding op het strand onmogelijk is. Hierna 

rijden we verder over het strand op weg naar de volgende spot met golven en 

hopelijk wind. Natuurlijk worden er onderweg nog even flink wat group shots 

geschoten, iets waarmee wij deze week zeer bekend zullen raken. Na een 

uurtje of wat komen we aan bij Lagoinha Beach, waar we stoppen om heerlijk 

te lunchen. We eten verse kreeft en fruit en een bizar Braziliaans toetje wat 

lijkt op ingedikte chocolade. Zoeter dan zoet maar wel lekker. Na de lunch 

missen we onze kans om over het strand te rijden omdat Brawzinho te lang 

op het water blijft om te surfen en het getij inmiddels te 

hoog is. De organisatie van een groep van 30 man blijft 

bijzonder lastig en eigenlijk kun je het de Brawz ook 

niet kwalijk nemen, er staat een krachtige shorebreak 

waar de locals op laten zien hoe het moet. Als het tij wat 

gezakt is gaan we verder, niet te ver natuurlijk want er 

moeten eerst nog even een stuk of 100 portretten van 

alle riders geschoten worden. 

Stuk drijfhout 

Gelukkig mogen we daarna nog even raggen met de 

buggies, we knallen de steile duinen naar beneden, een 

natuurlijke achtbaan onder de Braziliaanse zon. Toch 

wel relaxed zo’n privé chauffeur; we zitten achterop en 

Brawzinho stylet in Icaraizinho 

genieten van de prachtige vergezichten. Omdat de wind 

nog niet meewerkt, besluiten we potentiële spots op 

Fabio’s GPS in te voeren, zodat we eventueel een dagje 

later nog terug kunnen om ze te varen. Tot zover komen 

we echter hoofdzakelijk choppy breaks tegen, niet echt 

de moeite waard. Na een aantal kilometer staan we 

plotseling voor een verrassing: een flinke rivier die we 

moeten oversteken, heup tot borstdiep, net iets teveel 

voor onze gele karretjes. Gelukkig ligt de oplossing een 

paar honderd meter verderop: een ferry! Nou ja, ferry... 

een stuk drijfhout met een touw erlangs, waarop een 

gezinnetje aan het werk is passanten naar de overkant 

te helpen. Met dertien prosurfers hebben we genoeg 

power om deze familie even te laten chillen, en na twee 


uur trekken zijn alle buggies en Jeeps naar de overkant. 

Inmiddels is het tij ook wat lager geworden, waardoor 

we het laatste gedeelte van deze stretch weer gewoon 

over het strand kunnen varen. Via de dorpjes Guajiru en 

Flexeiras arriveren we in Mundaú, waar we ons kamp 

opslaan. Hoewel de wind niet meewerkte, is iedereen 

het erover eens dat we tot nu toe geen topspot gevonden 

hebben: hoofdzakelijk chop en wat verdwaalde golven. 

Van onze eerdere trip naar Jeri weten we nog dat het 

windverschil tussen Fortaleza en Jeri gigantisch is; 

als het in Fortaleza windstil is, zijn de surfers in Jeri 

aan het vechten met hun 4,7 of kleiner! Geen zorgen 

dus, we hebben nog een paar 100 kilometer strand 

voor de boeg en de wind zal alleen maar sterker 

worden. In het zwembad met ingebouwde bar helpt de 

locale barman – die alleen Braziliaans spreekt maar 

daardoor het woord caipirinha des te beter verstaat 

-ons aan een paar heerlijke mixjes. En nog een paar. 

En nog een paar. En nog een paar... Als gevolg van deze 

zwembadparty wordt de standaard briefing met Google 

Earth satellietbeelden verplaatst naar de volgende dag; 

we kijken op het gemak de beelden die onze fotografen 

hebben geschoten en halen daarna nog wat nieuwe 

drankjes voor een avondparty, heerlijk. 

De grote oversteek 

De volgende ochtend hebben we toch wel een beetje 

een kater, maar niets wat de Braziliaanse buitenlucht 

niet kan verhelpen. Onze eerste missie is het 

oversteken van de rivier bij Mundaú, een behoorlijke 

klus met onze karavaan. Gelukkig mogen wij ontbijten 

op een soort rondvaartboot, terwijl onze drivers de 

buggies een voor een met een pontje naar de overkant 

van de mangrove varen. Iedereen valt aan op het 

heerlijke ontbijt, Planchemag’s Arnaud schept vier 

keer op zoals we van hem gewend zijn, toch knap hoe 

die man zo slank weet te blijven. Het is bijzonder hoe 

we een paar kilometer van de kust af in een geheel 

nieuwe omgeving terecht gekomen zijn. Een groene 

mangrove met kleurrijke vogels, kleine krabjes die 

in de bomen hangen en vissersbootjes op zoek naar 

diezelfde krabjes. Het leven lijkt hier zo simpel, en ik 

geniet ervan dat mijn mobiele telefoon het niet doet 

2008 # 3 - 89



Kevin, Brawzinho en Kauli 

Brawzinho legt aan voor een goal en een forward 



Uw hoofdredacteur aan het werk 

Dieter dat de actie hier is en ook Swifty, Baptiste en Brawzinho weten de spot te vinden. We 

waven tot het donker is: Kauli gooit er vette jumps uit en Dieter breekt een giek met zijn signature 

Air-Dieter. ’s Avonds zijn er cocktails, mijn voornemen om alcoholvrij te blijven gaat definitief 

de prullenbak in en het wordt een latertje. 

Rust 

Vandaag is onze eerste rustdag. Niet dat we hiervoor hard moesten werken, maar vandaag hoeven 

we echt helemaal niks. Ik word uitgeslapen wakker - het mierennest is verwijderd - en hoor dat 

het waait. Snel ontbijten en het water op. Door het lage tij ontstaat in de baai een soort lagoon 

met supervlak water, perfect voor freestyle. De pro’s varen in een treintje en knallen er de ene na 

de andere move uit. Ik lift af en toe mee op de trein en weet er zelf ook af en toe wat te trucen. 

Er wordt hard gepusht: Normen Günzlein landt een keer bijna op de boot en het levert een aantal 

mooie beelden op. De routine van de voorgaande dagen wordt voortgezet: varen, lunch, varen, 

hangmat, diner, chillen. Ik zou er aan kunnen wennen... 

We besluiten onze search de volgende dag voort te zetten en als afscheid heeft onze kok een 

fantastische barbecue georganiseerd. Op het strand, met verse vis en vlees, heerlijke kokosnoten 

en een lekker biertje vieren we de ontdekking van deze nieuwe spot. 

Avontuur here we come! 

We hebben nog 100 kilometer kust uit te checken voordat we in Jericoacoara aankomen en 

de Jeeps en buggies worden geladen voor dit laatste deel van onze seach. Van de locals horen 

we dat vlak na Icaraizinho een grote rivier stroomt, en dat het daarna lastig zal worden om 

de kust te blijven volgen, vanwege de dichte mangroves en modderige routes waar zelfs de 

lompste 4x4’s nog problemen mee zouden kunnen hebben. Bovendien zullen we onderweg 

nog drie rivieren tegenkomen, waarbij het niet zeker is of er ponten zijn om ons over te varen. 

Logischerwijs schuiven we deze waarschuwing aan de kant, we zijn tenslotte bezig met een 

Beach Search en geen asfaltroute search. Avontuur here we come! Na een paar kilometer 

komen we aan bij de eerste rivier, geen pont te bekennen. Er ligt alleen een of ander gaar 

vlot. Bij nader inzien blijkt dit de pont te zijn. We proppen zoveel mogelijk buggies op deze 

pont en met de hulp van een stok en een 5 pk buitenboordmotortje maken we de oversteek. 

Geen touwen dit keer dus en de ‘kapitein’ berekent aan de hand van de stroming de beste 

vertrekplaats. Of het de vier buggies zijn of de vijftien personen op de pont; de calculatie 

komt niet echt uit en we drijven steeds verder met de stroom mee. Het is fantastisch: het 

echte avontuur. Met man en macht wordt er geprobeerd het vlot stil te leggen, er gaan 

ankers uit, stokken worden gehaald en zelfs Arnaud springt het water in om zijn gewicht 

in de strijd te gooien. We redden het uiteindelijk net en iedereen is blij dat we de overkant 

gehaald hebben. 

Dichtgegroeide jungle 

We vragen onze schipper hoe we het snelst naar het strand komen. ‘Nao possível’, zegt 

het kleine mannetje en hij lacht zijn zwarte tanden bloot. Onmogelijk dus. Blijkt dat deze 

mangrove zo dichtbegroeid is dat de enige weg die naar de zee loopt zelfs voor de locale 

krabvissers per motorfiets nog bijna onbegaanbaar is. Wat volgt is een woeste tocht door de 


Geen bloedneus die Anna van het water houdt 

2008 # 3 - 93



mangroves, waarbij een van de buggies compleet onder water loopt en een andere buggie 

een flinke wheelie trekt in zijn poging de plassen te omzeilen. Te gek. We crossen hierna 

over kleine zandweggetjes waar de locale kids ons enthousiast toewuiven. Of in ieder geval 

een deel, een ander deel staat misschien eerder met de hand open voor geld. We geven de 

kids een high five en rijden door. Na nog een oversteek in het kleine dorpje Torrões vinden 

we een smal zandpad dat ons terugvoert naar de zee, eindelijk! Het is inmiddels middag 

en hoewel we vele uren onderweg zijn geweest in de mangroves en op kleine zandpaadjes 

geeft Fabio’s GPS aan dat we pas 18 kilometer van ons beginpunt zijn! Toch was het de 

moeite waard, we hebben nog 35 kilometer te gaan en voor ons ligt alleen nog maar strand. 

De buggydrivers maken er een wedstrijdje van. We cruisen langs veel potentiële surfspots 

met vlak water, helaas ook met de nodige ‘currals’ die we ook in Icaraizinho vonden. Te 

gevaarlijk om te surfen en met Jeri op een steenworp afstand besluiten we door te rijden. 

We passeren de vissersdorpjes Taboleiro, Castelhanos en Preá en hoewel de wind goed 

blaast besluiten we niet te stoppen; door de open ligging is het niet vlak en er zijn ook 

geen goede golven, vooral chop. 

Na een half uurtje arriveren we in Jeri, waar we als een soort van carnavalsstoet binnenrijden, 

met de buggies netjes op volgorde. 

We gaan naar ons hotel de Mosquito Blue, bekvechten wat met de mensen aan de receptie die 

gek worden van 25 windsurfers die allemaal een ander idee hebben over de kamerindeling en 

gaan daarna meteen varen. Wat opvalt is dat Jeri in de afgelopen twee jaar een stukje drukker 

is geworden. Geen wonder met een (water)temperatuur van rond de 30 graden en elke dag 

wind! We varen naar de spot Malhada die net upwind van Jeri ligt en iedereen gaat helemaal 

los. De doubles en pushloop-tabletops vliegen me om de oren, Dieter doet nog maar eens een 

Normen Günzlein 

Kauli hoog tussen de spiezen in Icaraizinho 


Jeri Factsheet 

Voor wie is Jeri? 

Als je geen complete beginner bent zul je het bijzonder naar je zin hebben in Jeri. Beginnende 

wavers kunnen hun niveau opkrikken in de veilige beachbreak, freestylers genieten van het 

vlakke water aan de binnenkant en freeriders kunnen lekker bumpen en jumpen voorbij de 

brekers. Van augustus tot december zul je normaalgesproken elke dag(!) met een 4,2tje of 4,7 

het water op kunnen. Voor beginnende windsurfers is de ochtend zeer geschikt, dan waait het 

een stuk minder. Niet surfers zullen het in Club Ventos zeer naar hun zin hebben. De club is 

ruim opgezet en heeft een grote relax area, een restaurant, surfshop en internetcafé. Verder 

kun je je laten masseren en zijn er allerlei activiteiten zoals after-sailing happy hours met 

films of live muziek. 

Wanneer moet je gaan? 

Vanaf het begin van augustus tot eind september waait het in Jeri meestal tussen de 20 en 

30 knopen met uitschieters naar 40 knopen en zelfs in juli en januari kan het nog heel goed 

zijn. De beste golven vind je tussen oktober en januari. De voorspellingen hoef je in Jeri niet in 

de gaten te houden, in het windseizoen weet je gewoon dat het gaat waaien, je kunt de klok 

erop gelijkzetten. 

Vlucht 

Wij vlogen met FlyBrazil (www.flybrazil.nl), vanaf Amsterdam via Sal op de Kaapverdische 

Eilanden naar Fortaleza. Een prima deal voor rond de 700 euro voor een retourtje. Vluchten 

gaan een keer per week, heen op zaterdag en terug op zondag. Als je je eigen spullen wil 

meenemen kan dit, als je windsurfspullen inclusief je koffer tot 25 kg wegen 

mogen ze gratis mee, tussen de 25 en de 50 kg kost het je 150 euro per enkele 

reis. Het beste geef je dit vantevoren aan zodat je op Schiphol niet voor verrassingen 

komt te staan. 

Boeken 

Wil je ook een weekje of meer knallen in Jeri? Op de website van Club Ventos kun je je reis inclusief 

verblijf boeken. Check www.clubventos.com om alles te weten te komen over Jeri en de Club. 

Visa, paspoort & vaccinaties 

Voor Brazilië heb je als Nederlander geen visum nodig. Wel moet je een eurootje of 35 betalen 

om het land weer te mogen verlaten. Zorg er verder voor dat je paspoort tot zes maanden na je 

trip nog geldig is. Vaccinaties tegen DTP en Hepatitis A worden aangeraden. 

Fabio is behalve professionele beachsearcher ook een slimme zakenman. Twee maanden na onze 

Beach Search mailt hij ons om te vertellen dat hij het hotel waar we verbleven in Icaraizinho 

gekocht heeft om er een nieuw centrum neer te zetten: Club Ventos numero dos. Om het in de 

woorden van Fabio te zeggen: ‘Ik heb de ideale spot gevonden, nu ga ik het ideale centrum 

bouwen. De ruimte die ik heb in Icaraizinho is drie keer groter dan wat ik in Jeri heb, en er zijn 

plannen voor een lounge area en een zwembad. Dit centrum zal net als het centrum in Jeri mijn 

filosofie weergeven: de perfecte spot, top materiaal en een omgeving gericht op ontspanning. 

Zodat iedereen kan genieten van zijn welverdiende vakantie, en je zeker weet dat je vriendin 

niet gezandstraald wordt door dezelfde wind die jou die dikke smile op je gezicht geeft. Als ze 

niet zelf aan het surfen is natuurlijk!’ Fabio’s nieuwe paradijsje is gepland om klaar te zijn in 

juli 2009, maar hij gaf al aan dat voor de zeer nieuwsgierige klanten er mogelijkheden zullen 

zijn om ook dit jaar Ica uit te checken, bijvoorbeeld als kleine break op je tijd in Jeri. Slimme 

man die Fabio... 


Wat neem je mee? 

Aangezien het goed warm is in Jeri (luchttemperatuur tussen de 26 en de 34 graden Celsius 

en een watertemperatuur van een graadje of 30) heb je absoluut geen warme kleren nodig. In 

december toen wij er waren was het ’s nachts zelfs nog een graad of 26, dus een paar korte 

broeken, T-shirts of hemden en misschien een dunne trui voldoen ruimschoots. Als je koud uit 

de Nederlandse herfst komt, is het een aanrader flink wat zonnebrand mee te nemen en een 

blouse of longsleeve om je verbrande huid koeltjes te kunnen bedekken. Een surfpak is zeker 

niet nodig; shorts en een goede lycra het enige wat je nodig hebt op het water. Verder natuurlijk 

een trapeze, een paar slippers, een zonnehoed, zonnebril, en eventueel schoentjes en zelfs 

handschoenen. Onze handen waren na twee dagen helemaal kapot gesurft. 

Taal 

In Brazilië wordt Portugees gesproken. Een boekje ‘Wat & Hoe – Portugees’ kan wonderen doen 

en zal je zeker het respect van de locale bevolking opleveren. 

Geld 

De vis heeft in Jeri inmiddels plaatsgemaakt voor de Braziliaanse Real. 10 Real is ongeveer 3,60 

euro. Het beste trek je bij aankomst geld uit de muur op het vliegveld in Fortaleza. Eventueel 

kun je ook alvast wat geld wisselen op Schiphol. In Jericoacoara zelf zijn geen pinautomaten. In 

Club Ventos en steeds meer winkels en restaurants kun je betalen met je creditcard. 

Communicatie & techniek 

In Brazilië vind je stopcontacten die geschikt zijn voor Nederlandse stekkers. Club Ventos heeft 

zijn eigen cybercafé en tot onze schrik deed in Jeri onze mobiele telefoon het ook gewoon. In 

Icaraizinho niet (heerlijk). 

DVD 

De lezers van Motion (jij dus!) kunnen de DVD van deze trip gratis downloaden. Op deze DVD 

vind je onder meer de film zelf plus extra’s zoals een slideshow en de trailer. Ga naar www. 

clubventosbeachsearch.com en download hem nu! 

Voor meer info over Jericoacoara kun je ook ons eerdere verhaal over deze spot lezen in Motion 

#2 van 2006 of online op www.motionwindsurfmagazine.nl. 

Baptiste Gossein ziet hoe Ian achterover gaat in Jeri 


2008 # 3 - 97

Duin en schuim happen langs de Braziliaanse ... - Club Ventos

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?