Molenvenner mei 2011 - Stiphout Vooruit

‘Ik had me geen betere club kunnen wensen’
Nog even en het avontuur van Patrick Methorst bij Stiphout
Vooruit is voorbij. Zijn verblijf op ’t Molenven duurde slechts
twee jaar, maar het afscheidscadeau dat hij Stiphout gaf
maakte alles goed. De Geldroppenaar zal nog weleens met
warme gevoelens terugdenken aan de club waar hij zijn
hoofdtrainerscarrière begon. “Ik heb hier een onvergetelijke
tijd gehad.”
We gaan terug naar tweede paasdag, maandag 25 april 2011.
Het is half vijf ’s middags geweest. Stiphout Vooruit heeft in
Lieshout net met 3-0 afgerekend met ELI. Maar dat lijkt nu even
bijzaak. Het wachten is op het verlossende bericht uit Venhorst.
Dan komt daar die bevestiging: Venhorst heeft met 2-3 verloren
van Nijnsel. Stiphout Vooruit 1 is zojuist voor het eerst in 24 jaar
kampioen geworden.
“Op dat moment flitsten de afgelopen twee seizoenen in vogelvlucht
voorbij”, zegt Patrick Methorst (41). “Dat gevoel is onbeschrijflijk.
Maar ik voelde gewoon dat het ging lukken. Dat heb ik
ook in grote letters op de flip-over gezet: ‘Vandaag gaat het
gebeuren!’. Het was misschien een beetje blufpoker, maar het
heeft wél gewerkt.”
Volgens Methorst is de collectieve kracht dé sleutel geweest die
heeft geleid tot het succes. “Ik kreeg vertrouwen van de spelers
én van het bestuur. Daarnaast merkte ik dat de spelers lekker in
hun vel zaten. Wanneer dit bij iemand even niet het geval was,
ben ik het gesprek met hem aangegaan. Maar de wil om samen
iets moois neer te zetten, is doorslaggevend geweest. Ik heb
voor een wedstrijdbespreking ooit eens een bar getekend.
Daarbij plaatste ik de opmerking dat het voor niemand een probleem
is om twintig meter naar de bar te lopen om bier te halen
voor zijn vrienden. Waarom zou hij op het veld dan geen vijf
meter extra voor een ander kunnen lopen?”
Ook al had de fanatieke trainer de beschikking over een kwalitatief
goede selectie, kampioen worden doe je niet zomaar. De
tekst die bovenaan de collage prijkte, was dan ook duidelijk:
‘Trainen is beter worden, niet trainen is gelijk blijven of minder
worden’. “Trainingsarbeid is ontzettend belangrijk. Wij trainden
niet anderhalf, maar twee uur. Met als gevolg dat we op fysiek
vlak niet één keer zijn afgetroefd.”
Na zijn eerste seizoen vertelde Methorst dat hij op een gegeven
moment gemakzucht bij sommige spelers bespeurde. Door korter
op de bal te spelen, is dat dit jaar niet gebeurd. “Wanneer er
kleine voorvallen waren, heb ik die sneller de kop ingedrukt. Ook
wanneer iemands trainingsopkomst naar mijn mening onvoldoende
was. Dat heeft spelers aan het denken gezet.”
De vertrekkend coach onderscheidde zich niet alleen door zijn
aanpak, maar ook door zijn inmiddels fameuze collages. Het
beeld van een bus die een berg opreed en de routeaanduiding
‘Bij Venhorst linksaf’ zijn inmiddels op het netvlies van de selec-
tiespelers en technische staf gebrand. “Die afbeelding van die
berg heb ik bewust gekozen. Ik heb eerder gezegd dat als we in
het ravijn zouden storten, we zo min mogelijk hoogte moesten
verliezen. Het is een kwestie van vallen en opstaan. Zolang
je maar niet door de ondergrens zakt”, zegt Methorst in
sportjargon.
Het Stiphoutse avontuur van Methorst kende volgens hem uitsluitend
hoogtepunten. “Het belangrijkste voor mij is dat ik van
iedereen waardering heb gekregen. Ook met de achterban heb
ik een leuke band opgebouwd. Het werd op prijs gesteld dat ik
altijd mezelf ben gebleven. Ik had me geen betere club kunnen
wensen om mijn trainerscarrière te beginnen. Ik heb hier een
onvergetelijke tijd gehad. Iedere trainer zou trots moeten zijn als
hij bij Stiphout Vooruit aan de slag kon. Ik zal de club altijd een
warm hart blijven toedragen.”
Het vaandelteam van Stiphout Vooruit werd voor het eerst kampioen
in 1963. In 1987 werd dat kunstje herhaald en dit jaar dus
weer. Je hoeft geen rekenkundige te zijn om daar een patroon
in te kunnen ontdekken. Methorst: “Hopelijk hoeft Stiphout niet
weer 24 jaar te wachten op een volgend kampioenschap. En
anders kom ik gewoon terug.”
mei 2011 Pagina 15