DE SAMALANGAN-SCHILDERIJ - Acehbooks.org

23
evenals hunne brave soldaten, bij menigte te laten verinoorden
door de tot onze //vrienden" gepromoveerde Atjehers.
Aan de destijds daarover gevoerie polemiek heb ik geen
deel genomen, al juichte ik ook van harte toe, hoe zoowel
door officieren van het JSTedcrlandsche leger, als door meerdere
volksvertegenwoordigers en door meerdere groote en
kleine bladen in ons land, de handschoen voor onze Indische
officieren tegen die beschuldiging is opgenomen. Hier releveerde
ik dat treurig feit, om nog eenmaal te doen uitkomen hoe
groot en schril de contrasten kunnen zijn, en om nog eene
opmerking daaraan vast te knoopen.
Zonder van uitzonderingen te gewagen, zijn in alle legere
de officieren, voor het grootste gedeelte, en in verhouding natuurlijk,
al even ara als hunne soldaten. Maar armoede is
in onzen tijd van weelde gelukkig nog geen schande en nog
niet synoniem met ge'dzucht (1).
En ofschoon arm in geld, is het bedelen, onder welken vorm
ook, aan de officieren van ons Oostersche leger nog even onbekend
als aan onze kameraden in het Moe Ierland (2).
(1) Hoe gelizuchtig die officieren zh'n, wensch ik hier door
een enkel staaltje te schetsen. Daarin kan men tevens ontwaren,
hoe zij wenschten naar eene bestendiging van den
vroegeren, toen reeds ingetreden vredestoestand. Medio 1879
doorkruiste ik op een pleizierrcisje geheel Groot-Atjeh, dat
toen door onze uiterste grensposten in het N.Z.O. en W. waa
omsloten, zooder toen één vijand gezien, één schot te hebben
gehooid, behalve in de XXVI Moekim, waar onze troepen
deatijds pas waren binnengedrongen. Veel sprak ik Latumlyk
met de officieren over den toen bestaanden gunst'gen toestand,
verkregen na zooveel strijdeus en inspanning, waaraan de
officieren en soldaten altijd het bloedige en grootste aandeel
hebben te dragen, iets wat velen onzer staatslieden moeielijk
schijnen te kunnen begrijpen. En zoo wa< het by een dier
te Indrapoerie gevoerde gesprekken, dat een hoofdofficier mij
o. a. zeide: //Ik ben niet rijk, maar van het weinige dat ik
bezit geef ik toch gaarne f 500, indien we in Atjeh aan het
einde zijn, zooals zich nu laat aanzien."
Het is éen staaltje uit vele; die hoofdofficier is nog in
leven en zal zich dit vermoedelijk wel heriuneren. Dank zij
echter een sluwe en eerlijke (?) politiek, werd aan zijn wensch
en aan dien van zoovelen de bodem ingeslagen.
(2) Vragen is voor vele menschen dikwerf uiterst moeielijk.
Sommigen zelfs kunnen er onmogelijk toe besluiten, niet
om eene gunst, maar eenvoudig om iets te vragen, ten volle
verdiend door eigen daden, ten koste dikwerf van hun bloed,