The stage is a real place, with real people on it, real people watching.

More documents

Recommendations

Info

In 2006 Tim Etchells created a neon sign, flashing the poignant text 'Wait here, I've gone to get help.' <strong>The</strong> organ<strong>is</strong>ers of th<strong>is</strong> year's <strong>The</strong>aterfestival seem to have found some inspiration in th<strong>is</strong> text, as they have called on him for h<strong>is</strong> ass<strong>is</strong>tance. At the official opening day of the festival Tim Etchells will be reading out a 'state of the union' speech. An interview <strong>with</strong> one of the UK's most significant performance art<strong>is</strong>ts. Can theatre bear being defined, as one might be tempted to do when talking about the ‘state’ of contemporary theatre? Don’t all attempts to define what theatre <strong>is</strong>, in a way, petrify it, lock it up in its own definition? I certainly find it hard to engage <strong>with</strong> d<strong>is</strong>cussions focused on definitions. I’m interested in <strong>people</strong> and what they do, in art<strong>is</strong>ts and the work they choose to make, the effect that has on us as audience. I always find debates about categories (<strong>is</strong> it <strong>real</strong>ly theatre? Is it <strong>real</strong>ly art? Is it <strong>real</strong>ly dance? Is it <strong>real</strong>ly acting?) depressing and pointless – in my ‘State of the Union’ I describe th<strong>is</strong> as a ‘border guard’ mentality. <strong>The</strong> job of standing at the door of the art-form theatre, deciding which art<strong>is</strong>ts can come in and which has to stand outside or which has to go home and put a different shirt on, <strong>is</strong> not a job any of us should bother <strong>with</strong>. Anyone can come in. Anyone can leave. <strong>The</strong>re’s not something in theatre we have to protect or keep pure. I suppose what <strong>real</strong>ly interests me are interventions into social and cultural space – th<strong>is</strong> <strong>is</strong> what art<strong>is</strong>ts do – they throw stones into the water, to see what happens. If someone says it’s not art what one person does, or it’s not theatre I guess I’d always be tempted say OK, sure.. but look at the ripples that stone <strong>is</strong> making. Look at the questions or the fears or the thrills that work, that intervention evokes. To me that’s much more interesting than trying to define the category. In another sense I started to think that theatre (and maybe art itself) <strong>is</strong> prec<strong>is</strong>ely that thing which forever tries to escape or slip the bounds of definition. Art (theatre) always wants to be more, to go beyond the limits that are understood for it… it yearns for a status or an affect that it can’t quite reach. It strains in different directions, in different ways… but it always wants to get out of the defined space. Maybe that’s what art <strong>is</strong> these days. You wrote a book on your work, entitled ‘Certain Fragments’. Is the contemporary art scene <strong>real</strong>ly as fragmented as <strong>is</strong> often claimed? And if so, will your state of the union be some kind of counteraction? To be honest I’d worry more about the fragmentation of society than I would about fragmentation of the arts. I don’t have a romantic idea of democracy or what social co-operation in a nation or city might be – but the harsh div<strong>is</strong>ions we have in society, in terms of class, race and opportunity are a slow po<strong>is</strong>on in the Neo-Liberal economies of Europe. We’re somewhere in the shadow of Thatcher’s “No such thing as society, only a collection of individuals” and at the same time in a zone where what’s offered <strong>is</strong> participation in meaningless ritual and social platitudes – democracy as a rigged <strong>real</strong>ity show. One thing <strong>is</strong> for sure though - treat <strong>people</strong> like they don’t matter, like they have no stake, no say and no chance and it will come back to you in the end. Exposure to education, “I suppose what <strong>real</strong>ly interests me are interventions into social and cultural space – th<strong>is</strong> <strong>is</strong> what art<strong>is</strong>ts do – they throw stones into the water, to see what happens.” employment, culture and above all inclusion – but <strong>real</strong>, not a pantomime. And it starts <strong>with</strong> education. And investment in <strong>people</strong>. Get that wrong for too long and we’re all in trouble. What’s the difference between you and Barack Obama? My policy on Health Insurance <strong>is</strong> more far reaching and ambitious than h<strong>is</strong> but I fear both will fail to catch on in the USA. I would go further than he will in investigating the torture of detainees and terror suspects in Guantanamo and elsewhere. I would not stop at the CIA guys who did the work - I would chase after the lawyers and the government <strong>people</strong> who gave them ‘perm<strong>is</strong>sion’ and who encouraged them to believe that their actions might be legal. In the end I’d want Cheney, Rice, Bush and Blair in the dock. Obama won’t go that far. He’s black of course and he’s the President of the US which <strong>is</strong> a combination I still find immensely thrilling and happy- making, despite any other cynic<strong>is</strong>ms. What a great sign that <strong>is</strong>. I’m <strong>real</strong>ly glad of it. But while he’s president I’m just another whiteguy theatre director, v<strong>is</strong>ual art<strong>is</strong>t, writer type that a few <strong>people</strong> have heard of. Obama gets more Google hits than me. <strong>The</strong> Czech writer Milan Kundera in h<strong>is</strong> most famous book ‘<strong>The</strong> Unbearable Lightness of Being’ defined the word kitsch in a most interesting way, namely as a categorical acceptance of being. <strong>The</strong>refore Obama’s motto ‘yes we can’ could be seen as a form of kitsch. In your state of the union, what word will be used most frequently: ‘yes’ or ‘no’? I think the word you’d find most in my state of the union will be probably be ‘OR’. If not that then ‘Perhaps’. Following these that there will be a little yes and a big No, courtesy of the Dada art<strong>is</strong>t George Grosz. <strong>The</strong> Engl<strong>is</strong>h have a special instinct for skeptic<strong>is</strong>m and reserve. Which of the following two <strong>is</strong> the most virtual: the <strong>stage</strong> or the <strong>real</strong> world? <strong>The</strong> <strong>stage</strong> <strong>is</strong> a <strong>real</strong> <strong>place</strong>, <strong>with</strong> <strong>real</strong> <strong>people</strong> on it, <strong>real</strong> <strong>people</strong> watching. <strong>The</strong> world <strong>is</strong> a <strong>real</strong> <strong>place</strong> <strong>with</strong> <strong>real</strong> <strong>people</strong> in it, doing all kinds of things. Both the <strong>stage</strong> and the world are haunted though – haunted by the stories we tell, by the dreams we have, overwritten by the sum and force of what has happened in culture and h<strong>is</strong>tory. So while each <strong>place</strong> <strong>is</strong> <strong>real</strong>, each <strong>place</strong> <strong>is</strong> also a domain of ghosts, narrative and fantasy – you can’t be on the <strong>stage</strong> or in the world <strong>with</strong>out tangling in, <strong>with</strong>out encountering and speaking into th<strong>is</strong> layer of the imaginary. In fact, when push comes to shove, it’s pretty much impossible to separate the one from the other. <strong>The</strong> most <strong>real</strong> of <strong>real</strong> persons aren’t to be divided from what they dream, imagine or inherit as narratives and tropes from the culture around. We’re animals that have biology and imagination – the status (and mutual dependence) of each has to be respected. [MB]
Naar aanleiding van evoluties in het culturele landschap en verschuivingen binnen de kunstkrit<strong>is</strong>che media, voelt Urbanmag* de noodzaak zich te herprofileren en zijn plaats in het culturele veld te herbepalen. Urbanmag* blijft wel trouw aan zijn roots als forum voor aspirant-journal<strong>is</strong>ten maar focust nog meer als voordien op een persoonlijke begeleiding van deze aspirant-journal<strong>is</strong>ten. In een nieuwe v<strong>is</strong>ietekst wordt deze accentverschuiving verder toegelicht. INLEIDING Het aanbod aan culturele magazines <strong>is</strong> de laatste jaren danig toegenomen. Een cultuurmagazine dat zijn rol als (online) tijdschrift ten volle wil uitspelen en verkennen, moet steeds up-to-date blijven. Qua snelheid wil Urbanmag* echter geenszins wedijveren met gedrukte of digitale tijdschriften. Onze focus ligt elders: op de begeleiding van de journal<strong>is</strong>ten. Als werkplaats voor kunstkritiek <strong>is</strong> kort op de bal spelen geen prioriteit. Met een reguliere en projectmatige werking vragen we een engagement van de aspirant-journal<strong>is</strong>t om samen met de redactie een diepgravend en kwalitatief sterk parcours af te leggen. WERKPLAATS VOOR KUNSTKRITIEK REGULIER Urbanmag* functioneert als werkplaats, platform en forum voor aspirant-journal<strong>is</strong>ten. We hanteren in de eerste plaats een laagdrempelige aanzet om aspirant-journal<strong>is</strong>ten een kans te geven hun mening te ventileren, en treden daarbij evaluatiegericht op. De redactie zoekt op een persoonlijke manier samen met de journal<strong>is</strong>t naar zijn eigen stem en kadert die binnen het ruimere veld van de kunstkritiek. Tekstuele ingrepen beperken zich aanvankelijk tot stil<strong>is</strong>t<strong>is</strong>che en grammaticale correcties maar worden op termijn verscherpt op inhoudelijk en kwalitatief niveau. Op deze manier willen we de journal<strong>is</strong>ten tijd geven hun eigen proces door te maken om zo tot sterke en voor zichzelf sprekende teksten te komen. PROJECTMATIG Naast onze reguliere werkplaatsfunctie richten we onze pijlen op evenementen, workshops en festivalverslaggeving. Binnen dit luik wordt er van de journal<strong>is</strong>t een groter engagement gevraagd. Het biedt de mogelijkheid om een intensieve begeleiding te voorzien waar nodig en zorgt voor een nauwer contact met de journal<strong>is</strong>ten. Hierin komen ook andere aspecten aan bod die anders op de achtergrond blijven hangen. Afhankelijk van het project worden mensen uit het professionele veld ingeschakeld om de begeleiding van de journal<strong>is</strong>t te intensifiëren. HET INTERNET COMMUNICATIE Door de ontwikkelingen die het internet in de laatste jaren heeft gekend en ontketend zijn we er ten volste van overtuigd dat onze resolute keuze voor het internet als tool voor de werkplaats de ju<strong>is</strong>te <strong>is</strong>. De 24u-24u beschikbaarheid maakt een vlottere begeleiding en nauwer contact met de redactie mogelijk en stimuleert de dialoog tussen de journal<strong>is</strong>ten onderling. De toegankelijkheid en de gebruiksvriendelijkheid van het internet werkt zowel voor de journal<strong>is</strong>t als voor de lezer laagdrempelig en vergemakkelijkt de communicatie tussen beide partijen. De reactiebox overbrugt het eenrichtingsverkeer van de informatiestroom die gangbaar <strong>is</strong> binnen de traditionele pers, waardoor de lezer de kans krijgt om op zijn beurt aan het woord te komen. ARCHIVERING Alle artikels die op Urbanmag* verschijnen maken deel uit het archief waar ze voor iedereen toegankelijk blijven. Een tekst bestaat niet enkel op zichzelf maar staat in relatie tot andere. Op een zichtbare en gebruiksvriendelijke manier worden er linken gelegd tussen de verschillende artikels. De informatie wordt op een dynam<strong>is</strong>che manier ontsloten en behoudt op deze wijze zijn relevantie. Het <strong>is</strong> binnen deze archieffunctie dat we ook samenwerkingen aangaan met andere krit<strong>is</strong>che initiatieven en over de verschillende kunstd<strong>is</strong>ciplines heen. Zo vormen we een databank voor kunstkritiek; zowel over de gevestigde waarden als over de niches uit het cultuurlandschap. Interesse? Meer info op www.urbanmag.be Contact? Mail redactie@urbanmag.be
Page 1 and 2: The stage<
Page 3: De Keuze ‘09 De dagkrant sprak me
Page 7 and 8: VOORSTELLINGEN donderdag 27 augustu

The stage is a real place, with real people on it, real people watching.

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?