Blister 28 nl.indd - Fonds Pascal Decroos
Blister 28 nl.indd - Fonds Pascal Decroos
Blister 28 nl.indd - Fonds Pascal Decroos
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
De trendbijlage van #<strong>28</strong> - february '08. Verantwoordelijke uitgever: Claude Dupuis/Mag niet afzonderlijk verkocht worden<br />
Curiosity
« Brand new rental space in Brussels<br />
available for your creative needs »<br />
650 M 2 DEDICATED TO CREATIVITY<br />
650 m2 total space<br />
wifi connected<br />
cyclo<br />
fully equiped kitchen<br />
work areas<br />
projection areas<br />
lounge area<br />
loft with sleeping facilities<br />
parking<br />
rental equipment for photography shoots<br />
production contacts<br />
For more info, contact Sara<br />
14 Avenue van Volxem<br />
1190 Brussels<br />
T. 32 2 349 08 49<br />
F. 32 2 344 75 21<br />
info@h2studio.be<br />
www.h2studio.be
Edito<br />
<strong>Pascal</strong> (Blaise voor de volledigheid) beweerde tussen<br />
twee migraineaanvallen en zijn berekeningen door dat<br />
nieuwsgierigheid alleen maar ijdel was: vaak willen we<br />
immers gewoon maar iets weten om er oeverloos over<br />
te praten. De drang om te weten of kennis te delen<br />
is voor de meeste normale mensen onder ons nochtans<br />
een van de meest prijzenswaardige kwaliteiten.<br />
Als iedereen de moeite zou doen om de andere te<br />
observeren en te begrijpen of zich ertoe zou verplichten<br />
een ander pad dan zijn platgetreden circuit te kiezen, blijf ik er in<br />
tegenstelling tot Blaise van overtuigd dat de wereld iets minder vierkant<br />
zou draaien.<br />
In ons communicatiewereldje is nieuwsgierigheid een noodzaak.<br />
Daarom vroegen we – nieuwsgierig als we zijn – een paar mensen in de<br />
sector naar hun visie op deze nuttige drang. En voor de meest dorstige<br />
geesten onder u presenteren we enkele invalshoeken rond de kwestie,<br />
op het randje van het indiscrete af.<br />
Want snuffelen blijft resoluut trendy. Ten bewijze: het werk dat de fotografen<br />
Bruno Mouron en <strong>Pascal</strong> Rostain tijdens de jaren ’90 maakten en<br />
dat o<strong>nl</strong>angs te zien was in Parijs.<br />
Wat hun nieuwsgierigheid prikkelde? Het afval van de groten der aarde.<br />
Het idee van deze fotografen groeide na het experiment van een prof in<br />
de sociologie die zijn studenten de inhoud van een aantal vuilnisbakken<br />
liet verzamelen met het oog op een uitgebreid consumptieonderzoek.<br />
Ver van de klassieke portretten van Lindbergh of Mondino wordt de ster<br />
hier gekenmerkt door wat hij of zij zoal weggooit. Fascinerend… Zo leren<br />
we dat Jack Nicholson een voorliefde voor champagne heeft en dat<br />
'Madge' Madonna liters water kan verzetten. Boeiend…<br />
Nu willen de twee kompanen zich over onbekenden buigen en de<br />
vuilnisbakken van een gemiddeld gezin uit 42 landen onder de loep<br />
nemen. Sociologen hebben hun laatste woord nog niet gezegd over de<br />
vuilnisleer en zijn marketingtoepassingen. Een hele geruststelling!<br />
Om de cirkel rond te maken en uw nieuwsgierigheid te wekken, verklappen<br />
we u graag dat dit het eerste nummer is van <strong>Blister</strong> in zijn nieuwe<br />
formule. Het aantal pagina’s werd uitgebreid en staat vanaf nu meer<br />
open voor de achtergrond van creativiteit en reclamereflectie. We hebben<br />
een paar nieuwe rubrieken in petto en verwelkomen enkele nieuwe<br />
regelmatige columnisten, zoals Julien Bovy, de hoofdredacteur van Voxer.<br />
Afspraak in april voor het volgende nummer!<br />
Frédérique Demeuse
BaCKSTaGe
inhoud # - Februari 2008<br />
BaCKSTaGe /04<br />
Barbara Vandenberghe<br />
CoVeR /06<br />
Curiosity<br />
SuPPLieS / 13<br />
Een staal culturele ontdekkingen in de ruimste<br />
betekenis: voor muziekliefhebbers, boekenwurmen,<br />
filmfreaks, theater- en bioscoopgangers, …<br />
ShoRT SToRieS/20<br />
Twee pagina's fictie<br />
ZooM /22<br />
Maandelijkse close-up van een jonge fotograaf<br />
haPPy SuRfinG / 25<br />
Volg de avatar<br />
ARTefaCT /26<br />
Grensverleggende technologie<br />
BLiSTeR MeeTS VoxeR/ 29<br />
Julien Bovy krijgt carte blanche<br />
UITGEVER: Claude Dupuis, Dupedi s.a., Rue de Stalle 70-82 1180 Bruxelles - tel 02/333 07 00 - fax 02/333 0746<br />
DIRECTEUR: Frédéric Bouchar 02/333 07 29 - f.bouchar@mm.be<br />
PROJECT MANAGER: Frédérique Demeuse 02/333 07 48 - f.demeuse@blister.be<br />
PROJECT COORDINATOR: Griet Byl 02/333 07 24 - g.byl@blister.be<br />
VORMGEVER: Frédéric Warton 02/333 07 15 - fred.wm@mm.be<br />
PRODUCTIE: Luc Braye 02/333 07 01<br />
REDACTIECOMITE: Olivier Bialek, Steven Janssens, Herman Konings, Claire Sels, Tom Theys, Jean-Luc Walraff,<br />
Patrick Willemarck<br />
REDACTEURS: Lode Bellens, Hakim Benbouchta, Mark Borgions, Julien Bovy, Paul Daels, Ides Debruyne, Joanna<br />
Desmet, Johan De Witte, Dirk Domen, Tim Driesen, Mathieu France, Farida Lammari, Nathalie Lourtie, Patrick<br />
Parmentier, Joyce Peelman, Antoinette Ribas, Christoph Ruys, Thierry Van Durme, Pieter Vercaeren, Tim Vin,<br />
Brigitte Weberman.<br />
VERTALING: BBAM! Communications<br />
ADVERTISING: Frédérique Demeuse 02/333 07 48, Sandrine Lannoy 02/333 07 07
Nieuwsgierigheid, een lelijk gebrek? Een duistere redenering, zeker voor journalisten.<br />
Wat voor de ene een zonde is, beschouwt de andere als een deugd. Een kwestie van<br />
interpretatie... maar branden doen we in dit dossier toch.<br />
nieuwsgierigheid<br />
Mensen kijken uit nieuwsgierigheid naar het<br />
televisiejournaal, luisteren naar een radioverslag<br />
of lezen een krant of tijdschrift om een<br />
paar klassieke media te noemen. Ze hopen er iets uit te<br />
leren en inzicht te verwerven in deze fascinerende tijden<br />
van globalisering, schaalvergroting en almaar complexere<br />
structuren. Sommige media beloven zelfs letterlijk<br />
in hun baseline op die nieuwsgierigheid in te spelen:<br />
“Oordeel nooit voor woensdag”, “Onverantwoord<br />
interessant”, “Een open geest beleeft meer”,...<br />
Maar komt de informatie die media selecteren, ook<br />
effectief tegemoet aan de behoefte van de nieuwsgierige<br />
mediaconsument? Leveren journalisten de informatie<br />
waarnaar het publiek op zoek is? Stelt de journalistiek<br />
dezelfde vragen als het publiek?<br />
Welk soort nieuwsgierigheid?<br />
Uiteraard zijn journalisten nieuwsgierige ‘nieuws-gieren’,<br />
steeds speurend naar ‘raw meat’. Een gedreven<br />
journalist brengt onderwerpen die inslaan, het liefst<br />
als een bom. En als het even kan, levert hij topics die<br />
nergens anders te rapen vallen. Zo’n scoops prikkelen<br />
het publiek. Ze brengen feiten die zonder de inspanning<br />
van de journalist nooit nieuws zouden zijn geweest.<br />
Ze spruiten veelal voort uit gedegen kwalitatief en/of<br />
kwantitatief onderzoek. Onderzoeksjournalistiek hoeft<br />
niet altijd te onthullen. Ze kan bijvoorbeeld evengoed<br />
de analyse van een periode, een verschijnsel of trend<br />
bevatten. Hoe is het gesteld met de eengemaakte politie?<br />
Waar is de zure regen gebleven?<br />
Voorlopig jaagt de Belgische journalist nog liever op<br />
een sterke quote dan dat hij zijn ‘prooi’ een uitgekiende<br />
vraag voor de voeten gooit. In onze media vallen politici<br />
eerder over hun woorden dan over hun daden.<br />
Openbare documenten<br />
Ook openbare documenten vormen een mogelijke basis<br />
voor onderzoek. Is de gemeentelijke vrijwillige brandweer<br />
wel in staat je huis te blussen met het beschikbare<br />
materiaal? Zijn de maatregelen van het bestuur om de<br />
dodelijkste verkeerspunten in je dorp aan te pakken,<br />
wel effectief? De Wet op de openbaarheid van bestuur<br />
(WOB) geeft journalisten en ook burgers de kans allerlei<br />
documenten zoals inspectierapporten, briefwisseling en<br />
dergelijke bij de overheid op te vragen en in te kijken.<br />
Een nieuwsgierige journalist kan hiermee onnoemelijk<br />
veel te weten komen.<br />
Tot dusver maken journalisten nauwelijks of geen<br />
gebruik van de openbaarheidregelgeving. Een onbestaande<br />
traditie binnen de journalistiek, een jonge<br />
wetgeving en een gebrek aan kennis van de WOB<br />
vormen de voornaamste oorzaken. O<strong>nl</strong>angs lanceerde<br />
het <strong>Fonds</strong> <strong>Pascal</strong> <strong>Decroos</strong> voor Bijzondere Journalistiek<br />
een website (http://www.wobbing.be), waarmee het<br />
hoopt die kennisgap te verhelpen en het gebruik van de<br />
openbaarheidregelgeving in de pers te promoten.<br />
‘‘Zo’n scoops prikkelen het publiek.’’<br />
Macht is sexy<br />
Herfst 2007. Terwijl de camera’s naar Hertoginnedal<br />
waren gericht, tekenden Verhofstadt en De Gucht het<br />
Verdrag van Lissabon. De federale staat België verloor<br />
daarbij een stuk van zijn macht ondermeer op buite<strong>nl</strong>ands<br />
beleid. De Europese Unie beslist over meer dan<br />
80% van de nationale en regionale wetgeving. Daar zit<br />
de werkelijke macht. Heel wat mensen zijn nieuwsgierig<br />
naar dit politieke niveau in volle ontwikkeling, maar<br />
veel Belgische media tonen er geen greintje belangstelling<br />
voor. Omdat het publiek zich alleen in Europees<br />
voetbal zou interesseren. Omdat de Europese politiek<br />
niet ‘sexy’ zou zijn.<br />
Nochtans ligt de EU bezaaid met ‘raw meat’. Maar<br />
waar zit dan de ‘watchdog’ die media pretenderen<br />
te zijn? En welk krachtig mechanisme dwingt een<br />
beroepsgroep, van nature nieuwsgierig naar alles wat<br />
ruikt naar macht, de andere kant uit te kijken? Dat wil<br />
ik wel eens weten.<br />
Ides Debruyne<br />
Directeur <strong>Fonds</strong> <strong>Pascal</strong> <strong>Decroos</strong><br />
7/ blister/ Februari 2008
de lotgevallen van<br />
de nieuwsgierigheid<br />
de openingszin van Aristoteles’ Metafysica luidt:<br />
“Alle mensen verlangen van nature naar kennis”.<br />
Gedurende meer dan tweeduizend jaar<br />
werd deze uitspraak binnen de filosofie als een vanzelfsprekendheid<br />
aanvaard. De mens gedefinieerd als een<br />
redelijk dier streeft er volgens de filosoof van nature<br />
naar de onwetendheid te bestrijden. En als we om ons<br />
heen kijken lijkt hij nog gelijk te hebben ook. Mensen<br />
houden ervan weetjes te verzamelen, zelfs als dit geen<br />
enkel praktisch doel meer lijkt te dienen. Ze doen aan<br />
wetenschap, lezen en bediscussiëren boeken, surfen<br />
nachte<strong>nl</strong>ang op het internet en lijken hun tijd te verdoen<br />
met nutteloos geroddel. Kennis nastreven lijkt een doel<br />
op zich te zijn. Meer nog, het levert de onderzoekende<br />
mens een zeker genot op zijn weten uit te breiden.<br />
Laten we dit verlangen naar kennis, deze epistemologische<br />
begeerte, vertalen in het alledaags Nederlands<br />
als “nieuwsgierigheid” dan zou Aristoteles stellen:<br />
“Alle mensen zijn van nature nieuwsgierig”. Nu dekt<br />
het woord nieuwsgierigheid een amalgaam aan betekenissen.<br />
Aan de ene kant kan het worden gezien als<br />
datgene wat de mens elan geeft.<br />
Nieuwsgierige mensen vinden altijd wel iets interessants.<br />
Ze vervelen zichzelf en anderen nooit. Ze bruisen van<br />
levenskracht. Ze zijn als het ware de muzen van de<br />
mensheid. Aan de andere kant staat nieuwsgierigheid<br />
voor een door verveling gekenmerkt geroddel, een ijdele<br />
interesse in onbenulligheden. Nieuwsgierige mensen zijn<br />
dan saaie gesprekspartners en hebben anderen weinig<br />
nieuws te bieden. Nieuwsgierigheid gaat van geestelijke<br />
rijkdom tot innerlijke armoede, van volheid tot leegte.<br />
Er bestaat echter een fenomeen waarin de beide extremen<br />
van de nieuwsgierigheid aanwezig zijn. Sommige<br />
mensen zijn zo gedreven door nieuwsgierigheid dat de<br />
begeerte naar iets nieuws erbij inschiet. Denk maar<br />
aan de obsessionele verzamelaar voor wie het bezitten<br />
van almaar meer quasi dezelfde objecten belangrijker is<br />
geworden dan het verlangen naar nieuwe zaken. Het<br />
enige genot dat hem nog rest is dit van het triomfantelijke<br />
bezitten. In de verzamelaar lijkt de nieuwsgierigheid<br />
haar eigen graf te hebben gedolven.<br />
‘‘nieuwsgierigheid gaat van<br />
geestelijke rijkdom tot innerlijke<br />
armoede, van volheid tot leegte.’’<br />
De nieuwsgierigheid kan nog andere lotgevallen te<br />
beurt vallen. In verschillende psychische stoornissen,<br />
zoals autisme bijvoorbeeld, is de nieuwsgierigheid zeer<br />
beperkt of alleszins beperkt tot enkele voor de meeste<br />
van ons ogenschij<strong>nl</strong>ijk futiele details. Depressieve mensen<br />
vertonen een onvermogen tot het opwekken van<br />
eender welke vorm van nieuwsgierigheid. Mensen in<br />
een manische toestand lijken dan weer in alles even<br />
geïnteresseerd te zijn. Nog anderen zijn zo door zichzelf<br />
gepreoccupeerd dat elke interesse in hun omgeving wegvalt.<br />
Het enige waarnaar hun interesse nog kan uitgaan<br />
is hoe men bij anderen overkomt. Zouden immers niet<br />
zo goed als alle psychopathologieën gekenmerkt worden<br />
door een ontregeling van de nieuwsgierigheid?<br />
Ook in ons dagelijks niet zo gestoorde functioneren<br />
vindt men gemakkelijk een ontregeling van de nieuwsgierigheid<br />
terug. Waarschij<strong>nl</strong>ijk bestaat er ook een aan<br />
het weten tegengesteld verlangen, een verlangen om<br />
niet te weten. Onze onaangename karaktertrekken<br />
bijvoorbeeld horen we liever niet al te uitdrukkelijk<br />
verwoord. Geconfronteerd met slecht nieuws denken<br />
we allemaal wel weemoedig terug aan de tijd waarin we<br />
nog niets wisten. En slechts weinigen wensen nu al hun<br />
doodsoorzaak en tijdstip te kennen. Het verlangen naar<br />
kennis, de nieuwsgierigheid, lijkt ten diepste verbonden<br />
te zijn met ons streven naar genot. Kennis van pij<strong>nl</strong>ijke<br />
zaken roept blijkbaar een ander verlangen op. In de pijn<br />
en de o<strong>nl</strong>ust lijken de lotgevallen van de nieuwsgierigheid<br />
hun grens te hebben bereikt.<br />
Pieter Vercaeren<br />
Psychoanalyticus
Het blauwe konijntje<br />
dat eerst niet van mij<br />
was maar nu wel.<br />
Dit was mijn zoontje<br />
ergens vergeten en<br />
natuurlijk heb ik het<br />
opgeraapt. Als ik in<br />
mijn tas graai - een<br />
hele opgave - moet<br />
ik altijd een beetje<br />
lachen als ik het<br />
tegenkom.<br />
Wat zit er<br />
in die tas?<br />
Agenda, paspoort,<br />
portefeuille: no<br />
choice en no comment.<br />
Maar net<br />
zoals de tas kun je<br />
maar beter goed<br />
kiezen. Delvaux en<br />
Delvaux, Givenchy<br />
en mijn favoriete<br />
papierwinkel, in<br />
Galerie Louise (chic<br />
en bekwaam)<br />
Een roze zakje<br />
van Hello Kitty,<br />
een Dior girly foulard,<br />
een geschenkpen<br />
in de vorm van<br />
een lippenstift,...<br />
Een beetje luchtigheid<br />
in deze harde<br />
wereld!<br />
Make-up, haarborstel,<br />
muts, fototoestel,<br />
gedroogde<br />
appels en knabbelstokken.<br />
Wie<br />
me kent, zal niet<br />
verbaasd zijn. Dit<br />
is inderdaad de tas<br />
van Mary Poppins,<br />
maar dan in het<br />
echt. Ze kan tegen<br />
een stootje en ik<br />
kan overal naartoe,<br />
ben op alles voorzien,<br />
van het ontbijt<br />
tot in de vroege<br />
uurtjes.<br />
Want kijk ik heb<br />
ook mijn tandenborstel<br />
en parfum...<br />
je weet maar nooit!<br />
En wanneer klappen jullie uit de tas, excuseer, uit de biecht? Ik herbegin binnenkort: mijn evaluatie komt dichterbij!<br />
Brigitte Dreyfuss-Weberman / Magazines & International Sales Manager / RGP<br />
9 / blister/ Februari 2008
Blijf nieuwsgierig!<br />
Als kind word je gedreven door nieuwsgierigheid,<br />
maar vaak maakt die drang om de<br />
wereld te ontdekken gaandeweg plaats voor<br />
een heel ander doel: nuttigheid. Zonde nochtans,<br />
want nieuwsgierigheid vormt een van<br />
de twee basisvoorwaarden om het leven een<br />
zinvolle invulling te geven.<br />
Nieuwsgierigheid, het zit in ons allemaal en vooral kinderen<br />
worden erdoor gedreven. Maar waar komt die<br />
nieuwsgierigheid nu precies vandaan? Dr. Hans Alma,<br />
hooglerares psychologie en zingeving aan de Universiteit<br />
voor Humanistiek in Utrecht, stelt dat nieuwsgierigheid<br />
een basisdrijfveer is om een gevuld leven te leiden. Door<br />
ons een doel voor ogen te stellen waarmee we ons verbonden<br />
voelen, geven we zin aan onze dagelijkse bezigheden.<br />
Tijdens die zingeving ontstaat er een spanning tussen<br />
enerzijds het zoeken naar geborgenheid en anderzijds een<br />
nieuwsgierigheid naar de wereld. Onderzoek wijst uit dat<br />
deze drang naar beide polen genetisch bepaald is, maar<br />
de manier waarop we naar een balans zoeken wordt<br />
gedfinieerd door leerervaringen. En daar gaat de nieuwsgierigheid<br />
vaak verloren. Via hun ouders en de school<br />
leren kinderen alle zaken die ze tegenkomen te benoemen<br />
en bijgevolg in hokjes te plaatsen. De taal die ze leren<br />
opent dus een wereld van mogelijkheden, maar legt ook<br />
vele zaken onherroepelijk vast. De openheid van een kind<br />
verdwijnt tijdens het ouder worden naarmate het steeds<br />
meer in vakjes denkt in functie van het nuttige.<br />
Innerlijke motivatie<br />
Nieuwsgierigheid wordt vervangen door functionaliteit<br />
terwijl we vandaag net nood hebben aan die openheid<br />
van geest. Terwijl het vroeger de norm was om bevelen<br />
op te volgen, is het vandaag een groot pluspunt als u zich<br />
kunt aanpassen en levenslang kunt bijleren. Door uw hele<br />
leven lang open te staan voor nieuwe dingen, passen de<br />
hersenen zich aan deze denkwijze aan waardoor u er ook<br />
steeds beter in wordt. Positievere reacties op veranderingen<br />
in uw omgeving, een toleranter gedrag naar anderen<br />
en een minder angstige houding in situaties die nog een<br />
onzekere afloop hebben, zijn maar enkele van de voordelen<br />
van een leven lang nieuwsgierig te blijven. Ook voor<br />
studenten is die levensvisie een noodzakelijke vaardigheid.<br />
Onbewust zoeken naar patronen, per ongeluk interessante<br />
‘‘nieuwsgierigheid is een basisdrijfveer<br />
om een gevuld leven te leiden.’’<br />
onderwerpen ontdekken die kunnen helpen bij de studie<br />
en een goede kennis van de actualiteit in de wereld, zijn<br />
vaardigheden die studenten innerlijk motiveren, waardoor<br />
ze een grotere kans op slagen hebben.<br />
Kind blijven<br />
Om nieuwsgierig te blijven is het dus belangrijk zich niet<br />
vast te klampen aan alles wat vertrouwd is, waardoor het<br />
onbekende een bedreiging wordt. Een goed evenwicht<br />
tussen het gevoel veilig te zijn en een drang om de wereld<br />
te ontdekken is van vitaal belang. Pas wanneer een kind<br />
zich veilig voelt wordt het nieuwsgierig, en zo gaat het<br />
ook bij volwassenen. Denk dus af en toe eens buiten het<br />
strak omlijnde kader, zonder daarbij te veranderen in een<br />
waaghals, en laat de verbeelding zijn gang gaan. Humor<br />
en kunst zijn daarbij dankbare hulpmiddelen. Grappen,<br />
verhalen, films en schilderijen kunnen helpen die verbeelding<br />
te prikkelen en de dingen op een nieuwe manier te<br />
bekijken. En blijf vooral kind... een groot nieuwsgierig<br />
kind weliswaar!<br />
Joyce Peelman<br />
Redactie EOS
Een lelijk gebrek?<br />
curieuZeneuZe mosterdpotten verklappen wat nieuwsgierheid voor hen betekent.<br />
misschien wel de essentie van ons vak?<br />
Mijn klei, mijn deeg, mijn benzine...<br />
Mijn grondstof. Nieuwsgierigheid<br />
is het stukje kind in mij dat ik in mijn<br />
vak behouden heb. De opwinding<br />
van het zoeken, de verrassing en de<br />
vreugde van het vinden. In de reclame<br />
is nieuwsgierigheid een vorm van<br />
verplicht genot...<br />
Hakim Benbouchta<br />
(Head of Strategic Planning /<br />
McCann Erickson)<br />
Hoe definieer ik “nieuwsgierigheid”<br />
in mijn vak? De behoefte<br />
om de weg tussen begin en afwerking<br />
mee te maken, en om al doende een<br />
project een organisch groeiproces te<br />
gunnen. Ook in het werk van anderen,<br />
te onderzoeken welk traject heeft<br />
geleid tot welk resultaat.<br />
Mark Borgions<br />
(Illustrator / handmademonsters)<br />
Nieuwsgierigheid als baby.<br />
Op die leeftijd is nieuwsgierigheid<br />
een teken van onbezorgdheid.<br />
Risicoloos. Ik verbrand me aan iets<br />
warms. De kat krabt me, enzovoort.<br />
Ik ben heel nieuwsgierig, ik kan nog<br />
niet praten. Toch nog niet met woorden.<br />
Spelenderwijs ontdek ik vanalles.<br />
Nieuwsgierigheid als kind. Mijn onbezorgdheid<br />
verandert geleidelijk. Na zes<br />
keer mijn vingers te hebben verbrand<br />
en vier littekens van kattenklauwen,<br />
enzovoort. Nieuwsgierigheid wordt<br />
een stapje verder gaan. Zelfvertrouwen<br />
verwerven. In de ogen van de anderen<br />
spreiden sommige curiezeneuzen<br />
hun ontdekkingsdrang tentoon. Deze<br />
energie raakt ons allemaal. We beginnen<br />
te dromen, te denken dat we deze<br />
onbezorgdheid nooit willen vergeten...<br />
Nieuwsgierigheid als volwassene. De<br />
twintig voorbij hoeven we niet meer<br />
zo nodig een stapje verder te gaan,<br />
noch onszelf te overtreffen. We worden<br />
wijzer. Onze nieuwsgierigheid<br />
verandert in een krachtige motor. De<br />
angst om ze te vergeten steekt de kop<br />
op. Ik realiseer me dat ik me laat doen<br />
door mijn eigen ervaring, de vrees om<br />
te vergeten toeslaat. Mijn verbrande<br />
vingers zitten diep opgeborgen, geen<br />
littekens meer, enzovoort. Allemaal<br />
vergeten. En dat is goed. Want zo<br />
kan ik opnieuw nieuwsgierig zijn. Als<br />
ik oud ben, zal ik volgens mij zoveel<br />
dingen vergeten zijn dat ik opnieuw<br />
een kat neem. Gewoon uit nieuwsgierigheid.<br />
Tim Vin<br />
(Retoucheur / Beefactory)<br />
Een goede vriend zei me ooit:<br />
“Wie nieuwsgierig is, wordt<br />
slimmer.” En wie slimmer is,<br />
heeft altijd voorsprong op de rest.<br />
Nieuwsgierigheid zorgt er ook voor<br />
dat je je vlug kan i<strong>nl</strong>even. Als ik na<br />
een briefing op zoek moet naar<br />
kenmerken van een nieuwe markt,<br />
lukt me dat enkel door nieuwsgierig,<br />
maar kritisch te werk te gaan. Moest<br />
je hier ongeïnteresseerd aan beginnen,<br />
blijven de ideeën ook weg.<br />
Lode Bellens<br />
(Art Director/Absoluut)<br />
Nieuwsgierigheid is de meest onwetenschappelijke<br />
vorm van wetenschap.<br />
Het is de hebbelijkheid alles te<br />
‘willen’ weten. Een aspiratie zonder<br />
einde en zonder concurrentie en juist<br />
daardoor zo geweldig. Het heeft niets<br />
te maken met boeken lezen - die anderen<br />
ook kunnen lezen - of met studies<br />
en diploma’s. Nieuwsgierigheid is die<br />
drang altijd een andere weg te willen<br />
nemen, een straatje te doorlopen dat<br />
je nooit eerder doorliep omdat daar<br />
zogenaamd niets te zien valt. Of een<br />
onbekende aan te spreken omdat je<br />
zin hebt om… een onbekende te spreken<br />
en je bovendien even wilt checken<br />
of wat je dacht ook klopt. Gewoon iets<br />
doen wat niet gepland was, je neus<br />
volgen in plaats van de gids. En kijken<br />
waar je uitkomt of wat er gebeurt.<br />
Het toeval als arbiter. Curieuzeneuzen<br />
weten altijd net iets meer, denk ik,<br />
en dat is onmisbaar in ons vak. En<br />
moeilijk is het niet, eige<strong>nl</strong>ijk worden<br />
we ermee geboren. ‘Wat is dat, papa?<br />
En waarvoor dient dat? Waarom? En<br />
dit?’ Ik probeerde als papa altijd al die<br />
vervelende vraagjes te beantwoorden<br />
en zo heb ik de andere en onschatbare<br />
kant van nieuwsgierigheid ontdekt: de<br />
antwoorden.<br />
Paul Daels<br />
(Adviseur Merk & Imago / KBC)<br />
Ik beschouw nieuwsgierigheid als een<br />
fraai gebrek. Het schijnt nochtans<br />
dat deze karaktertrek enkel zou afhangen<br />
van de concentratie van deze of<br />
gene receptoren in de hersenen. Hoe<br />
hoger de concentratie, hoe nieuwsgieriger<br />
we worden. Maar wat voor<br />
belang heeft het uiteindelijk? Wat<br />
vooral telt, is wat we ermee doen.<br />
Nieuwsgierigheid is een fraai gebrek<br />
dat we allemaal best zouden cultiveren.<br />
Een onmisbare tool om ons<br />
vragen te stellen over de wereld, te<br />
observeren, informatie te zoeken en te<br />
vinden, te begrijpen en te integreren.<br />
Ze stelt ons in staat onze gewoonten<br />
te doorbreken. Door ons te confronteren<br />
met andere benaderingen of<br />
kennis stemt ze ons tot nadenken en<br />
11 / blister/ Februari 2008
herpositioneren we ons soms tegenover<br />
de obstakels die we tegenkomen.<br />
Ik las o<strong>nl</strong>angs ergens iemand die de<br />
school verweet de nieuwsgierigheid<br />
van haar leerlingen noch te bevorderen<br />
noch te onderhouden. De nadruk<br />
ligt er immers op het vegaren van<br />
kennis, en dus niet van het ontdekken<br />
ervan. Er werd betreurd dat de<br />
kennis in kwestie er niet gelinkt werd,<br />
maar alleen geïnventariseerd. Gaat<br />
het zo ook niet al te vaak in bedrijven?<br />
Nieuwsgierigheid wordt er soms enkel<br />
in ‘vakjes’ gecultiveerd, op plaatsen<br />
uit vervlogen tijden waar de meest uitee<strong>nl</strong>opende<br />
en unieke dingen gewoon<br />
lukraak werden opgeslagen, zonder<br />
enige poging er verbanden tussen te<br />
leggen. Jammer, toch?<br />
Nathalie Lourtie<br />
(Communicatieverantwoordelijke<br />
/ Clear Channel)<br />
Van “Waarom” naar “Waarom<br />
Niet”? Geheel terzijde: een ding<br />
is mij nooit erg duidelijk geweest. De<br />
logica achter het begrip nieuwsgierig.<br />
Nieuws-gierig. Waarom is niet gewoon<br />
“nieuws-gulzig” geworden? Mensen<br />
die het verschil maken in ons vak zijn<br />
per definite nieuws-gulzig. Gulzig naar<br />
het beter begrijpen van de business<br />
waarop men werkt, naar de link tussen<br />
de consument en die business. En dan<br />
nieuwsgulzig zijn naar welk creatief<br />
idee de twee zodanig linkt dat het wonderen<br />
doet voor een merk. Het grote<br />
verschil tussen ons vak nu en enkele<br />
jaren geleden is de evolutie van het<br />
vraagwoord dat klassiek symbool staat<br />
voor “nieuwsgierigheid”: “Waarom?”<br />
Vroeger volstond het in ons vak om<br />
zich telkens de vraag “Waarom?” te<br />
stellen. Met alle mogelijkheden die er<br />
vandaag zijn, maak je het verschil door<br />
telkens de vraag “Waarom niet?” te<br />
stellen. En hierop met veel energie<br />
een antwoord op te vinden.<br />
Karen Corrigan (CEO /<br />
Happiness)<br />
12 / blister/ Februari 2008
SpReaD The WoRD<br />
Met een brein als rugzak kun je<br />
de wereld rondreizen.<br />
Antoinette Ribas<br />
Al van bij de eerste zanglijn tolt<br />
mijn libido als een derwisj.<br />
Dirk Domen<br />
Een vaststaande definitie<br />
van kunst bestaat niet.<br />
Joanna Desmet<br />
Vanochtend bij het opstaan schreef ik<br />
op de beslagen spiegel in de badkamer:<br />
“Ich ben un Bruxellois’’.<br />
Mathieu France<br />
We hebben geleerd dat de oren<br />
kijken, dat ze “beelden” horen.<br />
Thierry Van Durme
SuPPLieS<br />
Trendsetters, muziekfanaten, literatuurliefhebbers, theater- en concertgangers,<br />
filmfreaks... vinden in <strong>Blister</strong> de perfecte spreekbuis om hun inspirerende ontdekkingen<br />
te delen.<br />
"ich ben un Bruxellois"<br />
Mathieu France (Partner / Mediafield)<br />
Ik weet niet wat jullie ervan denken, maar als het aan mij lag zou ik de helft van de buildings<br />
in de Wetstraat opblazen, plus een aantal bankgebouwen langs het kanaal en een<br />
aantal ruïnes aan het Zuidstation. Bovenaan mijn lijst staat een afschuwelijk gebouw van<br />
acht verdiepingen, op de hoek van de Lemonnier- en de Zuidlaan. Een blauw oogzeer<br />
met altijd gesloten gordijnen, een gekleurde etterbuil uit de jaren vijftig die in dat stadsgedeelte<br />
boven een metrostation troont. Ik heb anders niets tegen hoge gebouwen (zoals<br />
die in “Brüssel” van Schuiten bijvoorbeeld). Maar waarom zijn er zoveel lelijke gebouwen<br />
in Brussel? Het antwoord vond ik gedeeltelijk in het boek “Came à yeux”, van Alëxone<br />
(www.alexone.net). Alëxone is een schilder met een opleiding grafische kunsten, reclameman<br />
als het hem uitkomt (verpakkingen<br />
voor Desperados, Reef schoenen, directe<br />
opdrachten voor Dockers, enz.). “Came à<br />
yeux” is een pareltje met een goudsnee. Het<br />
toont de werken van de drie laatste jaren<br />
van deze tijdreiziger die tussen Brussel en<br />
Parijs laveert, maar ook actief is in Hamburg<br />
en Milaan waar hij exposeerde. Al bladerend<br />
in dit mooie boek genoten mijn ogen van wat<br />
ze ontdekten, tot ik een uppercut kreeg op<br />
pagina twaalf. Daar stond de nachtmerrie van<br />
mijn mistige ochtenden, dat gedrocht waarvan<br />
ik gezworen had dat ik het zou opblazen<br />
zodra ik rijk en machtig was geworden. Een<br />
perspectief van de blauwe building die me zo<br />
doet kotsen. Hoe komt het dat Alëxone juist die gevel koos om zijn doortocht in Brussel te<br />
illustreren, naast tiramisu met speculaas of een foto van zijn eigen atelier? Na twee weken<br />
mijn hersens te hebben gepijnigd kon ik niet om de evidentie heen: die turkooizen koe,<br />
fier boegbeeld van de Lemmonierlaan is een weerspiegeling van de diversiteit van onze<br />
stad. Hoelang nog voor het met de grond gelijk gemaakt wordt, opgeofferd om de grote<br />
vastgoedhonger te stillen? Was ik alleen bewust van zijn poëtische en vergankelijke kant?<br />
Elke ochtend glimlach ik nu als er voorbij kom. Ik neem deze diversiteit, alle verschillen<br />
in me op, ze inspireren me bovendien. Ik aanvaard heel Brussel en België als erfenis. Ik<br />
spreek Frans, Nederlands en Duits. Anderen zijn slechts de spiegel van mijn gedachten,<br />
hun beeld stuurt me terug naar wat ik ben. Vanochtend bij het opstaan schreef ik op de<br />
beslagen spiegel in de badkamer: “Ich ben un Bruxellois”.<br />
“Came à yeux” - Alëxone - 2007 – Ed. Kitchen93 – onder andere bij “Alice”<br />
in de A. Dansaertstraat.<br />
14 / blister/ Februari 2008
het laboratorium<br />
Thierry Van Durme (CD / Sonicville)<br />
Er bestaat een hilarische sketch van Hugh Laurie en<br />
Rowan Atkinson waarin William Shakespeare (Laurie)<br />
en zijn producer (Atkinson), na lang editen, nadat er<br />
drastisch geschrapt werd “zonder aan de inhoud te<br />
raken”, één van Bill’s teksten herleiden tot ‘‘To Be Or Not<br />
To Be”, de bekendste aller monologen. Zonder dat ze het<br />
zelf beseffen, natuurlijk. Zo snijden ze in de hele voorstelling.<br />
Hamlet ontstaat als het ware voor onze neus. De producer<br />
heeft vanuit een puur pragmatisch standpunt het<br />
hele stuk, dat op dat moment vijf uur duurt, weten in te<br />
krimpen tot een derde daarvan. Willy heeft zijn artistieke<br />
integriteit en dus de “essentie” van de tekst zoveel mogelijk<br />
proberen te verdedigen zonder dat zijn broze kunstenaarsego<br />
al te veel deuken te verduren kreeg. Op naar de<br />
repetitie. Spijtig dat het tapdansnummer er uit moest. De<br />
situatie, doch niet in die extreme mate (hum), maken we<br />
allen dagelijks mee. Niet in het minst als je, zoals ik, met<br />
het opnemen van klank bezig bent (... Ja, beetje vreemd<br />
bruggetje maar we zien wel waar we uitkomen.). Beetje<br />
rare bezigheid voor volwassen mannen, beetje ploegsport,<br />
editen en zo (... ziet u wel! Maar nu serieus). Het is<br />
graag bezig zijn met lucht die zich verplaatst. Dat is namelijk<br />
wat klank is: lucht die zich verplaatst in de ruimte.<br />
Je kan ze niet ruiken, je kan ze niet aanraken, je kan ze<br />
niet zien. Ze werkt enkel op de oren. En de ziel. Wanneer<br />
het goed is. Je kan ze opnemen. Dat is pas lachen. We<br />
hebben geleerd dat de oren kijken, dat ze “beelden”<br />
horen, dat de ziel emoties zal vertalen bij het ervaren<br />
van bepaalde klankcombinaties. Een akoestisch gitaartje<br />
roept tijdens het kijken naar gekleurde springballetjes<br />
SuPPLieS<br />
die in slowmotion een helling afdonderen bij sommigen<br />
een bepaald poëtisch gevoel op. Werelden die in een ver<br />
heelal voor hun vrijheid vechten zijn te vatten in één<br />
Swooch om een vakterm te gebruiken. Je hoort de<br />
kleur van het kleed van de mevrouw met dat kind<br />
in die speeltuin. Je voelt de politieke ondertoon<br />
van een gitaarriff. Je zet een hele natie op voet van<br />
oorlog omdat je luisterspel, o ironie, niet aan genoeg<br />
sponsors verkocht geraakt en daardoor bijna zonder<br />
onderbreking wordt uitgezonden. Thanks Orson, moeten<br />
we ook eens doen. Je hoort liefde, verdriet, woede , vertwijfeling,<br />
ontroering, humor, kleur, geur, smaak, streling,<br />
kus, mond, knie, dij... we dwalen af. Je hoort je instincten,<br />
je passies, je politieke overtuiging, wat je moet kopen, wat<br />
je nog niet hebt, wat je doet dansen, wat je gelooft, wie<br />
je gelooft. We luisteren allemaal mee. Toch is het alleen<br />
maar lucht. Die zich dus verplaatst. In de ruimte. Raar.<br />
Nog iets?<br />
StalleStraat 98 - 1180 BruSSel - Voor i<strong>nl</strong>ichtingen en reSerVatie: 0474/411.006 - www.BraSSerieBernard.Be<br />
© Getty Images
SuPPLieS<br />
Bin ich ein Berliner?<br />
Joanna Desmet (BrandSpecies Research)<br />
Na de biënnale van Venetië en Lineart is het weer tijd<br />
voor echte kunst. Een vaststaande definitie van kunst<br />
bestaat niet, menig filosoof heeft het ooit wel geprobeerd,<br />
maar is daar bij mijn weten nooit helemaal in geslaagd.<br />
Wat voor mij echte kunst is, is dat misschien niet voor u,<br />
dus persoo<strong>nl</strong>ijke voorkeur kan wellicht als een van de<br />
criteria worden beschouwd. Echte kunst voor mij heeft<br />
hetzelfde contemplatieve effect als dat van een fashion<br />
show, waarbij ik telkens tegen mezelf zeg: ‘Hiermee zou ik<br />
niet over straat lopen’. Goeie kunst verbaast me, doet me<br />
stilstaan en sleept me mee.<br />
Mijn laatste bezoek aan de biënnale van Berlijn (anno<br />
2006) was een aaneenschakeling van zulke momenten.<br />
Op 5 april opent de Berlijnse biënnale 2008 die loopt<br />
tot 15 juni. Het overkoepelende concept is ‘dag’ en<br />
‘nacht’. Gedurende de dag kunnen de bezoekers op<br />
drie hoofdlocaties werken van een 40-tal kunstenaars<br />
Gewoon, Birma<br />
Farida Lammari (Account manager / Behigh)<br />
Dit is het verhaal van Cesar, een journalist of liever gezegd een<br />
jonge eindredacteur, die na een pij<strong>nl</strong>ijk afgelopen liefdesgeschiedenis<br />
besloot naar Birma te reizen, om er het interview van de<br />
eeuw te maken met de beroemdste drugssmokkelaar ter wereld.<br />
Om te bewijzen hoe goed hij is, en om zijn geknakte eigendunk<br />
op te krikken.<br />
Zijn verhaal over hoe hij in Myanmar aankomt en de manier<br />
waarop hij dat vertelt, helpt ons begrijpen hoe dit land waarover<br />
men vroeger nooit sprak uit de vergetelheid is geraakt.<br />
Hoe geromanceerd het ook is, dit boek toont ons het ware Birma<br />
van vandaag. Cesar neemt ons mee naar de diepere lagen van dit<br />
land, we beleven zijn reis met hem mee. We ontdekken de macht van de militaire junta, het huisarrest<br />
van Aung Sang Suu, de Akha bevolking, opium…We voelen op zekere momenten dezelfde<br />
klamheid als hij. Het verhaal wordt sterker door de toevoeging van een gevoel van verliefdheid.<br />
Dat gevoel dat ons allen de kracht en de moed geeft om door te gaan en onze eigen waarheid te<br />
zoeken en te vinden Een aanrader. Voorlopig alleen in het Frans.<br />
Birmane, Chistophe Ono-Dit-Bio, Plon<br />
16 / blister/ Février 2008<br />
bekijken. Tijdens de nacht worden events georganiseerd<br />
op verschillende locaties in de stad. Een aantal werken<br />
werd speciaal gecreëerd voor de biënnale. Zowel de<br />
nieuwe als de reeds bestaande werken werden geselecteerd<br />
en ondergebracht in functie van de plaats<br />
waar ze worden getoond. Zo is er de KW Institute for<br />
Contemporary Art, een voormalige margarinefabriek in<br />
Oost-Berlijn, de Neue National Galerie in West-Berlijn en<br />
het Skulpturenpark Berlin-Zentrum. De locaties hebben<br />
elk een culturele, politieke en economische geladenheid.<br />
Om af te sluiten geef ik u nog twee tips mee: ten<br />
eerste, huur een Vespa om u van de ene locatie naar de<br />
andere te begeven. Zo kunt u genieten van al het moois<br />
dat Berlijn te bieden heeft. En ten tweede, reserveer uw<br />
vlucht bij een maatschappij die landt op Tempelhof, een<br />
prachtig gebouw.<br />
Meer informatie op www.berlinbiennale.info<br />
© Getty Images
1$=25€<br />
Antoinette Ribas (AD / mortierbrigade)<br />
Alle ideeën zijn goed.<br />
Vooral goede ideeën waarvan je zegt: “Waarom heb ik daar niet aan<br />
gedacht? Ben ik dan niet slim genoeg?” Maar vooral ideeën die je<br />
aansporen zelf ideeën te hebben. Meer ideeën. Aan de lopende band.<br />
Die ons tonen dat er voor elk probleem een oplossing is. Dat als er<br />
geen bestaat, je die kunt uitvinden. Die zelfs als er geen probleem is<br />
er eentje creëert omdat een oplossing voorhanden is. De blikopener is<br />
er pas 50 jaar na de komst van het conservenblik gekomen. Iedereen<br />
kan iets uitvinden. Het is zelfs een heilige plicht. Aan het werk. Vooruit!<br />
Hoe je dat doet? Door te leven. Te observeren. Uitvinden is een instelling.<br />
Je moet actief en tegelijkertijd naïef zijn. Waarom zou je onder<br />
een gemis gebukt blijven als wij het zelf kunnen wegwerken? We hebben<br />
altijd de keuze. Vlug, een idee om beter te leven. Ideeën zijn de<br />
ultieme wapens. Onzichtbaar, oppermachtig, universeel. Intergalactisch<br />
zelfs. Met een brein als rugzak kun je de wereld rondreizen. Als het<br />
idee eraan komt gaan de oogjes twinkelen, het hart sneller slaan<br />
en het lichaam trrrillen. Aan wie ga je het vertellen. Aan wie niet.<br />
Jammer genoeg is uitvinden niet hetzelfde als uitvoeren, verkopen, tellen.<br />
Dikwijls blijft een idee wat het is: een idee. Made in Brain. Creatieven<br />
zijn zelden zake<strong>nl</strong>ieden. Dus als wij een idee zien, zijn we altijd een<br />
beetje jaloers. Normaal. Al was het maar omdat het idee er is. Toen ik<br />
een ring kreeg van een vriend, was ik gevleid. Maar toen ik zag dat<br />
het ging om een dollarbriefje dat was gevouwen in de vorm van een<br />
ring, werd ik jaloers. Gevouwen. Niet uitgeknipt. “Gewoon” gevouwen.<br />
Ik zag hoe mooi het was. Ik werd groener dan het gekregen geschenk.<br />
Maar tegelijkertijd trots omdat ik de maker ervan kende. Lood in goud<br />
veranderen, de droom, klasse. Het idee in dit geval is ook de waarde<br />
van het geld vermeerderen. Bovendien was het mooi. De volgende<br />
dag droeg ik het, droeg het mij, toonde ik het aan mijn vinger en werd<br />
met de vinger gewezen. Zo gaat dat met ideeën. Iedereen houdt ervan.<br />
Ideeën dragen, sponsoren, betekent op zijn minst dat je ze hebt kunnen<br />
herkennen en wie weet er zelf ooit hebben. Ik verwed mijn biljet dat<br />
deze papieren ring geld gaat opbrengen. Want een idee dat brengt op.<br />
Hier 3676%.<br />
One - verkrijgbaar bij Rose<br />
Genummerde oplage.<br />
Waterleidingstraat 56-58<br />
1050 Brussel<br />
Tel/Fax: +32 2 534 98 08<br />
SuPPLieS<br />
17 / blister/ Februari 2008
SuPPLieS<br />
Lethal Lolita<br />
Dirk Domen (CD/ Duval Guillaume Antwerp)<br />
Er zijn twee dingen waar Peter Sellers nooit in geslaagd is. Ondanks zijn indrukwekkende<br />
palmares en dito vertolkingen heeft Sellers nooit een Oscar gewonnen. Tweemaal ging<br />
het bronzen beeldje met goudlaag en corrosiewerende lak aan zijn neus voorbij.<br />
Van het tweede dat Sellers nooit gelukt is, zal hij waarschij<strong>nl</strong>ijk niet wakker liggen. Hoe<br />
hard hij ook probeerde - en hij deed het verdomme met overtuiging - het is hem als chief<br />
inspector Clouseau nooit gelukt om met zijn Engels met Frans accent enige opwinding<br />
bij mij te veroorzaken. Geen kippenvel, geen haartje dat ten berge rees, geen twijfelende<br />
erectie. Niets.<br />
En dan maakt zo’n Frans bakvisje van amper achttien een liedje. I’ll kill her. Een naïef niemendalletje, een beetje hees<br />
gezongen in onvervalst franglais. Al van bij de eerste zanglijn tolt mijn libido als een derwisj. Soko, want zo heet deze<br />
zingende Lolita, heeft een liedje geschreven met het effect van Bruni op Sarkozy. Het lied is de vrolijk aangekondigde<br />
moord op de blonde bimbo waarvoor haar vriendje haar heeft laten staan. Het meisje dat haar toekomst heeft<br />
gefnuikt en die nu niet minder verdient dan de dood. Ik voorspel dat als Soko haar pleidooi in de rechtbank zingt,<br />
ze probleemloos van deze misdaad wordt vrijgesproken. Met een toga die wat opbolt ter hoogte van zijn kruis zal de<br />
rechter opstaan en de woorden ‘niet schuldig’ uitspreken. Ze zal hem bedanken met dédain.<br />
http://www.youtube.com/watch?v=bWA8hw2d2DM&feature=related<br />
Eén keer in je leven<br />
Johan De Witte (CD / LDV United)<br />
Doe het volgende in 2008 en je zal me achteraf ongelooflijk<br />
dankbaar zijn. Spring in je auto en rij naar<br />
Neuss/Holzheim in Duitsland – vanuit Antwerpen twee<br />
uurtjes rijden. Daar bevindt zich Insel Hombroich, een<br />
zeer bijzonder museum dat je nooit van je leven nog<br />
vergeet. Het is niet één groot gebouw waarin kunst<br />
te bekijken valt, maar een parkachtig moerasgebied<br />
met her en der kleine architecturale expositieruimtes<br />
midden in de natuur. Deze gebouwtjes op zich<br />
zijn al een kunstwerk, zowel<br />
van binnen als van buiten<br />
zijn ze erg interessant vormgegeven<br />
(architect Erwin<br />
Heerich). Insel Hombroich is<br />
een atypisch museum: geen<br />
suppoosten, geen bordjes<br />
met uitleg bij de kunst, geen<br />
eenheid qua collectie, overal<br />
natuurlijk daglicht. Je voelt er<br />
meteen een grote ongedwongenheid,<br />
een zeer aparte<br />
18 / blister/ Februari 2008<br />
ervaring. Hier ook geen overkill aan kunst, het is soms<br />
tien minuten wandelen van het ene paviljoen naar het<br />
andere. Het contrast tussen architectuur en natuur is<br />
prachtig. Dit domein is opgezet door kunstverzamelaar<br />
Karl Heinrich Müller – danke schön Karl! Als je er<br />
naartoe gaat, trek dan zeker een hele dag uit want het<br />
een is een gigantisch groot gebied (25 hectare). O ja,<br />
vergeet vooral niet je kinderen mee te nemen, ook<br />
voor hen is dit een onvergetelijke uitstap. Wil je er<br />
een weekend van maken?<br />
Vijf kilometer verder is een<br />
oude NATO-rakettenbasis<br />
omgebouwd tot museum:<br />
Langen Foundation. Ook<br />
een aanrader.<br />
www.inselhombroich.de
In het Musée de l’Homme in Parijs exposeert Titouan Lamazou tot 30 maart zijn werk. Het lijkt<br />
logisch dat deze humanistische reiziger voor anker is gegaan op een volstrekt unieke plek,<br />
waar schoonheid, kunst en wetenschap hand in hand gaan en die nog steeds de roeping heeft<br />
een gemeenschappelijke toekomst voor de mensheid in een ruim perspectief te plaatsen.<br />
Even een korte terugblik. Op 17-jarige leeftijd stapt de toekomstige kunstenaar op een boot<br />
met de bedoeling een reisdagboek bij te houden. Vervolgens neemt hij deel aan verschillende<br />
maritieme wedstrijden en publiceert een aantal werken. Een jaar of vijftien later start<br />
hij zijn project ‘Vrouwen van de Wereld’.<br />
Zo deed hij gedurende meerdere jaren een vijftiental bestemmingen aan in alle windstreken<br />
om er vrouwenportretten te schetsen.<br />
Daartoe stelde hij eerst een vrage<strong>nl</strong>ijst van Proust op. Die legde hij identiek op dezelfde<br />
manier voor aan al de muzen, of ze nu actrice, prostituee, model of korporaal waren. Uit<br />
elke ontmoeting selecteerde de kunstenaar subjectief een aspect uit hun getuigenis. Voor<br />
elk van hen maakte hij een portret in de vorm van een tekening, foto, schets of commentaar.<br />
Zo presenteert hij vrouwen van nu, los van elke historische, etnische, nationale of<br />
godsdienstige beschouwing. Vrouwen die vechten om te overleven,<br />
zoals Tiané, de Assepoester van de vuilnisbakken in Rion,<br />
vrouwen die stand proberen te houden te midden van oorlog<br />
en ellende, zoals Shakiba, de cameravrouw uit Kaboel. Vrouwen<br />
die een heel andere weg kiezen dan het pad dat voor hen was<br />
uitgestippeld, zoals koorddanseres Mei Mei of Ana de Rrom uit de<br />
stad. Honderden portretten die tegelijk getuigen van collectieve<br />
bekommernissen die eigen zijn aan de mens in het algemeen<br />
en van de eindeloze veelheid die in deze vrouwenwereld tot<br />
uiting komt.<br />
De diversiteit wordt overigens benadrukt door de enscenering<br />
van de tentoonstelling die ezels, uitstalramen, schetsen, schilderijen,<br />
geschilderde foto’s, schriften, maar ook filmprojecties door<br />
elkaar mengt om de ontmoetingen van de kunstenaars met dit<br />
vrouwelijke universum te vertellen.<br />
-”Zoé-Zoé, Femmes du Monde”. Expo in het Musée de l’Homme tot 30 maart.<br />
17, place du Trocadero 75116 Parijs.<br />
Tel. : 01.44.05.72.72<br />
www.mnhn.fr<br />
www.titoua<strong>nl</strong>amazou.com<br />
Vrouwenwereld<br />
-Catalogus van de expo:<br />
Titouan Lamazou, Femmes du Monde, Gallimard 2007. 368 pagina’s. Druk: DeckersSnoeck<br />
(hyper definition printing)<br />
DeckersSnoeck geeft vijf exemplaren van deze catalogus weg.<br />
info@blister.be<br />
Powered by<br />
SuPPLieS
ShoRT SToRieS<br />
LEDA AAN HET WATER.<br />
“Hoe is er van mij ooit iets kunnen komen?” vraag ik mij nog steeds af. Eerlijk waar. Als<br />
ik voor de eerste keer mijn ogen opendoe en besef dat ik besta, peddelen rondom mij<br />
honderden soortgenoten als loze spermavisjes die elkaar verdringen voor het ei. Om te<br />
overleven stel je je op zo’n momenten natuurlijk geen vragen. Je doet gewoon verder.<br />
Punt uit. Pas later begrijp je wat jou op die dag overkwam en hoe jij van geluk mag<br />
spreken. Je ogen gaan open als je verneemt hoe het uitdraaide voor honderden andere<br />
minder gelukkigen,waarvan de enen in een foorkraam en de anderen in een kleuterklas<br />
mishandeld worden. Terwijl ik in een degelijk gezin terechtkom. Met een nijvere<br />
mama,een boekentassen papa, twee wildebrassen en een beeldschone tienerdochter.<br />
Nee, eerlijk waar: ik ben maar een synthetisch moleculaire, helgele badeend, maar ik<br />
heb verdomd veel geluk.<br />
Leila heeft mij uitgekozen. Doorheen het cellofaan waar ik meteen na mijn geboorte<br />
in verpakt werd, meen ik dat ze bloost wanneer zij mij van het winkelrek plukt. Maar<br />
een kind van twaalf is zo maagdelijk, dat mijn fantasie mij misschien wel parten speelt.<br />
Daarbij, mijn beschermende cocon schudt alle kleuren wazig door mekaar. Ik probeer<br />
te glimlachen. Maar ben danig van mijn stuk. Vier jaar later begrijp ik waarom. Nadat zij<br />
mij tijdens één enkele badbeurt, volwassen maakt. En het voor mij nooit meer wordt<br />
als voordien. Ik ben duidelijk voor het geluk geboren, maar ontsnap niet aan enkele<br />
donderwolken boven mijn eerste levensjaren.<br />
Als ik samen met de wildebrassen in bad moet, word ik in stukken gereten of hardvochtig<br />
verstikt onder een dikke laag zeep. “Mama, is Eendje nu een jongen of een meisje? Of<br />
allebei misschien?...”. “Jens, geen domme vragen. Hoe vaak moet ik dat nog herhalen. Je<br />
bent een grote jongen nu...”. “Juist daarom, ja ...” (grinnik).<br />
“...Daarbij: wat een vraag over zo’n stomme badeend.” “Hij heeft niets. Geen piemel en<br />
geen gaatje... phfff... Vang daar eens iets mee aan.” “Ok, Guillaume: maak jij het nog wat<br />
erger. Jongens, wat kunnen jullie zagen....” “Jens zegt dat je met een piemel en een gaatje<br />
alle kanten uitkan.” (re: grinnik). “Alsof daar een kant aan is...” Stilte. En dan de moederlijke<br />
storm in al zijn hevigheid: “Ok gasten, het bad uit. Nu!”. En ik? Achtergelaten tussen<br />
het barbe à papa schuim. Samen met het roze washandje dat zoals altijd,vol overgave<br />
naar mij toewiebelt en mij met een hitsige knipoog probeert in te palmen. “Wat haat ik<br />
het om dit bad te delen met die twee winde<strong>nl</strong>aters. Verkrachters in spe. Mierenneukertjes<br />
avant la lettre. Hoezo: ik geen piemel? En wat geen gaatje? Schijters. Hebben jullie jezelf<br />
al ooit de vraag gesteld of dingen een ziel hebben? Emoties vertonen? Doorleefde materie<br />
zijn? Wordt iedereen alleen beoordeeld op piemel en gaatje? Ach jongens: als ik ooit<br />
een roman schrijf, reken ik voorgoed af met jullie ongeletterde gameboy generatie.<br />
Een grotere tegenstelling met de woensdagnamiddagen bestaat er niet. Dan heeft Leila het<br />
huis voor haar alleen. Of beter: voor ons alleen. Vanaf maandagmorgen ben ik er al onrustig<br />
van. Op andere dagen zit ik vanop de vensterbank uren aan een stuk te staren naar de<br />
regen tegen het raam of naar het opgejaagde water in de smalle beek naast ons huis. De<br />
rest van de week kan de wereld mij gestolen worden. Maar niet op woensdag. Wanneer<br />
Leila en ik de badkamer delen. Dan is er die innige band. Zonder woorden of idiote vragen.<br />
Maar met veel gevoel en ingehouden emotie. Respect ook. Zij laat mij op de golven<br />
-- 1 --
dobberen met zwierige bochten. Doet mij cirkels draaien rond haar priemende borstjes<br />
en laat mij zelfs één keer glijden. Van haar navel naar haar warm fonteintje, dat speciaal<br />
voor mij in het immense badwater een kolkbeweging tekent. Tot ik er het hoofd bij verlies.<br />
Maar wat nog niets betekent in vergelijking met mijn inwijding van vier jaar later.<br />
Zoals elke week, is het rijk weer voor Leila en mij. Haar moeder noemt haar wel eens<br />
Leda, maar Leila staat haar zoveel beter. Terwijl zij zich uitkleedt, neuriet zij haar rituele<br />
melodie. Zij heeft het bad laten vollopen en haar zang geeft aan het water vederlichte<br />
trilgolven. Die mij van links naar rechts doen hutsen. Zodat ik haar vanuit alle hoeken<br />
kan bespieden. En ik tot in het kleinste detail kan zien hoe haar kwetsbare witte huid<br />
haar strakke rondingen inpalmt. Haar beeldhouwt tot een mythische godin. Op het ogenblik<br />
dat zij over mij heen het bad instapt en ik voor de eerste keer bij haar binnenkijk,<br />
verlies ik mijn goed ingestudeerde evenwicht. In een mum van tijd graait zij mij uit mijn<br />
immobilisme en voert mij weg in een sierlijk avontuur, waaruit ik als een nieuw wezen zal<br />
ontwaken. Zij laat mij afdalen langs spleten en spelonken. Doorheen nauwe kanalen met<br />
warme wanden. Vuurrode tunnels die mij opzuigen en gulzig binnenhappen. Mij aanklampen<br />
en brutaal weer afstoten. Zachtjes om hulp kermen en spastisch beven. Trillen<br />
als muziek die je daadwerkelijk aanvoelt. Het water neuriet haar liedje mee, als in een<br />
symfonisch gedicht. Met kolkgeluiden en oprispingen, uitgerokken tot één lange noot,<br />
meteen gevolgd door twee halve. In een steeds kloppender ritme. Tot het ultieme orgelpunt<br />
voor de volledige rust. Met daarna het uitademen. Het laten vloeien. Wegdeinen tot<br />
hemelse kalmte, waarin ik majestueus mijn vleugels uitsla. De stoere witte zwaan word<br />
die glijdt over de immense rivier en overvloeit in de melkkleur van zijn hartsgodin. Eén<br />
word met het universum. Hier en nu. Een grotere afstand met mijn lotgenoten van het<br />
eerste uur bestaat er niet. Zij de kemphanen, de nietsnutten. Ik de heerser, de god in het<br />
diepste van mijn daden. De nieuw geboren planeet. Universele kracht.<br />
Vandaag toont zij mij haar bruidsjurk. In de donkere badkamer waarvan de gordijnen<br />
dichtblijven alsof het een begrafenisdag betreft. Zoals altijd, staar ik in mijn doordeweekse<br />
rol gewoon voor mij uit, alsof er niets aan de hand is. Alsof ik ondertussen zelf wel over<br />
mijn lot beschik. “Leiiiillaaaaa...papa en ik laten jouw meisjeskamer zoals ze altijd was,<br />
ok?... Welke jurken wil je mee?” Wat kunnen moeders een dwaze toon aanslaan tegen<br />
hun dochters. De voordeur staat wijd open en iemand duwt met zenuwachtige schokjes<br />
op het gaspedaal. Vroem, komt er nog wat van? Een nieuw leven wacht op ons, waar blijf<br />
je nu? Vroem. Het huis trilt van het kabaal. “Leda... en wat met de kinderschriftjes?... Is er<br />
iets in huis dat je mee wil?”. De voordeur slaat dicht en dan is het stil. Doodstil. Ik bereid<br />
mij voor op het ergste, gehuld in de zwarte rouwrust van mijn omgeving. Gelukkig blijft<br />
haar muziek in mijn hoofd naklinken. Innerlijk neurie ik ons woensdagliedje. Ooit komt<br />
het wel weer goed. Luister maar: het leven hervat al. Iemand doet de voordeur open en<br />
raast de trap op. Als een wervelwind. Zo onverwacht dat mijn hart niet eens de tijd heeft<br />
om sneller te slaan. Met een ruk gaat de badkamerdeur open en zie ik haar schim in<br />
het harde tege<strong>nl</strong>icht. Ik ben volledig verblind zodat haar silhouet één wordt met de felle<br />
lichtstraal. Zoals wij elke woensdag één worden. Opgeslorpt. Slurp. Weg.<br />
Zij sluit mij in haar bolle handen als in een veilig nest. Voorlopig nog. Straks ben ik voorgoed<br />
het warme licht in haar. De hemelse straal die leven geeft. Eindelijk thuis.<br />
Chris Christoffels - Brussel,14 januari 2008.<br />
-- 2 --<br />
ShoRT SToRieS
ZooM<br />
Maandelijkse close-up van een jonge fotograaf.<br />
Commentaar van Christoph Ruys (directeur FotoMuseum Antwerpen)<br />
Als er onder een ruim deel van de fotografische praktijk van het laatste decennium een<br />
noemer mag geplaatst worden, dan komt de notie 'esthetica van het alledaagse' ongetwijfeld<br />
in aanmerking. Dit soort foto's maken deel uit van een mutatie van de blik op de<br />
dingen en de wereld, van een vernieuwing van de fotografische vormen, maar ook van een<br />
verandering van het thematische register. Deze werken onderzoeken sectoren van het reële<br />
die tot nu grotendeels werden verwaarloosd, vanwege van hun al te grote (zogeheten) trivialiteit,<br />
hun onaanvaardbare banaliteit of hun onwaardige 'familiariteit'. Fotografen zoals<br />
Naoufel Bedaroui breken opzettelijk met de formele effecten die erop gericht zijn om de<br />
aandacht te trekken of gratuite emoties op te wekken. Geen schitterend of geraffineerd<br />
licht, geen originele of gesofisticeerde composities met spectaculaire of ongebruikelijke<br />
gezichtshoeken. Zo schuiven ze een fotografische schriftuur naar voor die moedwillig<br />
neutraal en discreet is. Om op een alledaagse manier vorm te geven aan het alledaagse.<br />
Of: fotografie als een van de laatste plaatsen waar men nog kan raken aan, in vraag stellen<br />
of gewoonweg beschrijven, wat is, wat we zijn, wat we leven, wat werkelijk gebeurt, wars<br />
van de 'gebeurtenissen', het ongewone, het buitengewone, het banale, het alledaagse, het<br />
evidente, het gemeenschappelijke, het achtergrondgeluid, het gewone. Hoe onspectaculair<br />
mogen beelden immers (nog) zijn? Dat ze niet willen imponeren, geen pointes voortbrengen<br />
of technisch raffinement te kijk stellen. Dat ze gewoon zijn. Gelaten. Dat ze aangeven,<br />
niet stellen. Beelden die ruimte laten. Ruimte voor zichzelf - om als beeld, als oeuvre<br />
verder te evolueren. Ruimte voor de kijker en vooral ruimte voor het gefotografeerde.<br />
Een vrijplaats voor het ogenschij<strong>nl</strong>ijk onbeduidende, de onooglijke glimp van wat anders<br />
- zonder fotografie - niets bijzonders lijkt. En dat is zonder twijfel de meerwaarde in de fotografie<br />
van Naoufel Bedaroui, dat hij zich met details bezighoudt zoals we ze zelden zien.
Naoufel Bedraoui<br />
www.nbworld.com<br />
0484/62.27.66
© Getty Images 2008<br />
FACE ON<br />
a Getty Images/FotoMuseum Antwerp project exploring the future of the portrait<br />
UPLOAD<br />
YOUR IMAGE<br />
HERE<br />
FACE-ON.COM<br />
You have an interesting face… museum-worthy!<br />
So why not put your image in our exhibition FACE ON?<br />
Getty Images & FotoMuseum Antwerp are launching<br />
FACE ON, an interactive o<strong>nl</strong>ine and museum exhibition<br />
exploring the future of the portrait. FACE ON is interested<br />
showing your work alongside those by leading<br />
photographers to create a conversation of images.<br />
www.face-on.com<br />
FotoMuseum Antwerp 29|02 |08 - 08|06|08
Tegenwoordig neemt de<br />
virtuele wereld een alsmaar<br />
grotere plaats in haar reële<br />
tegenhanger in. Om u doorheen<br />
dit doolhof te leiden sturen<br />
doorwinterde internauten<br />
hun avatar op verkenning. Ze<br />
ontdekken voor u unieke sites,<br />
interessante nieuwigheden en<br />
de leukste trends van morgen.<br />
Allemaal op het net. En toch...<br />
this is (just like) real life...<br />
Ik heb de boot nog zo lang mogelijk afgehouden, maar uiteindelijk bleek<br />
er de voorbije weken geen ontkomen meer aan: facebook was overal. En<br />
ik heb mijn hart er (althans zeer tijdelijk) aan verloren. Facebook (www.<br />
facebook.com) is de combinatie van de ‘klassieke’ community-site met<br />
de meest uitgepuurde en gestileerde virtuele wereld die een mens zich<br />
kan inbeelden. Met behulp van zeer eenvoudige applications hou je je<br />
facebook-vrienden (en vooral jezelf) makkelijk uren bezig met de grootste<br />
onzin. Ik heb er zelfs mijn MySpace voor verwaarloosd. Ach ja, het is<br />
een verslaving als een andere, met het voordeel dat ik deze waarschij<strong>nl</strong>ijk<br />
binnen de maand kotsbeu zal zijn.<br />
Toch een paar voorbeeldjes van dit summum van hypervirtualiteit: een<br />
selectie uit de talloze applications:<br />
Happy Surfing<br />
Tim Driesen (mortierbrigade)<br />
Met “Friends for sale” kan je je facebook-maatjes kopen als huisdier. Zonder dat<br />
je daarvoor hun toestemming nodig hebt. Je kan ze zelfs pijnigen met een koosnaampje.<br />
Hoe gewilder het diertje, hoe sneller de prijs oploopt. Momenteel ben ik – even<br />
kijken – 91.625 dollar waard... spijtig dat de dollar zo laag staat. Mensenhandel, wie<br />
kan daar nu niet van houden?<br />
“Speed Racing” is een van mijn favoriete speeltjes. Je kan er ‘racen’ tegen je<br />
vrienden zonder ook maar 1 millimeter vooruit te gaan. Het plezier zit dan ook niet<br />
in het racen zelf, wel in het aankopen, upgraden, pimpen en tunen van je racewagen.<br />
Zo heeft mijn rode Porsche 911 ondertussen 757 pk dankzij speciale banden, een<br />
Charger kit, CPU kit, een Nitrous kit, een Air Intake kit, en een Clutch kit. Boys...<br />
“SuperPoke” is de luxueuze versie van de standaard Poke-module van facebook.<br />
SuperPoke je vrienden door er met schapen naar te gooien. Or – ik ga even door<br />
in het Engels, da’s een stuk makkelijker – you can drunk dial, dropkick, bitch slap,<br />
divorce, bite, bake a cake for, have a dream with or even worship as many friends<br />
as you like.<br />
“Skiers vs. Snowboarders” houdt de oude vete tussen ons en die verdomde<br />
skiërs ook buiten de piste in ere. Het systeem is eenvoudig: je hebt twee legers op<br />
facebook, de skiërs (388,948) en de boarders (6<strong>28</strong>,461). Als snowboarder kan ik<br />
skiërs aanvallen en omgekeerd kan ik door hen worden aangevallen en zal ik mij<br />
moeten verdedigen. Wie het gevecht wint, gaat met de punten lopen. Hoe meer je<br />
wint, hoe beter je wordt.<br />
“Local Picks” is wat serieuzer en geeft je zelfs het gevoel dat facebook ook nog<br />
nuttig kan zijn. Hier vind je een uitgebreide lijst van restaurants in een door jou geselecteerd<br />
gebied. Je kan er restaurants beoordelen die je bezocht hebt. Maar interessanter<br />
nog: je kan zien waar jouw vrienden graag hun niet-virtuele maag vullen. Geen<br />
reviews dus door onbeminde onbekenden, maar door je eigen vrienden: mond aan<br />
mond reclame ‘on a whole new level’.<br />
De lijst applications is eindeloos... gewoon een beetje rondslenteren en<br />
je komt ze wel tegen. Nog eentje om het af te leren: “What serial killer<br />
are you?”. Ik ben Gary Ridgway en heb 50 moorden op mijn palmares.<br />
Welkom op facebook.<br />
25/ blister/ Februari 2008
aRTefaCT<br />
Perfectionist of gewoon geïnteresseerd in de nieuwste technologische snufjes die de grenzen<br />
van de verbeelding net iets verder leggen? Mis dan deze verrassende nieuwe rubriek niet!<br />
En toen was er licht...<br />
De vooruitgang blijft vooruitgaan. Dit jaar liet de kerstman<br />
zijn slee staan om zelfs de hoogste building te kunnen<br />
bereiken. Tussen twee toastjes met ganze<strong>nl</strong>ever heb<br />
je zeker het werk voor de beroemde kabelzender van<br />
studio Habousha kunnen bewonderen (Euro RSCG).<br />
Als we dit voorbeeld als uitgangspunt nemen, kunnen<br />
we de techniek die door vele beeldtovenaars gebruikt<br />
wordt nader verklaren. Het gaat om HDRI (High Dynamic<br />
Range Image). We willen echter niet vervallen in te veel<br />
technische details. Laten we liever de belangrijkste stappen<br />
bespreken. Zoals onze voorvaderen al zeiden, een<br />
beeld vervangt 1000 woorden... of toch bijna.<br />
Stap 1: modelvorming van de 3D-scène<br />
De gebouwen waar het om gaat (lichtgroen) hebben<br />
slechts één gevel om de scène niet te zwaar en te moeilijk<br />
manipuleerbaar te maken. De auto's werden lukraak<br />
neergezet, om ze op een ander tijdstip te kunnen verplaatsen,<br />
al naargelang de beeldcompositie.<br />
Stap 2: keuze van het standpunt<br />
Definitieve validering voor het personage gefotografeerd<br />
wordt.<br />
v<br />
26 / blister/ Februari 2008<br />
Stap 3: 3D verwerking<br />
Na een flink aantal tests wordt de eerste hoge definitie<br />
uitwerking berekend. Talloze details worden daarna<br />
berekend, zone per zone, en toegevoegd in Photoshop.<br />
Het sleutelwoord: toepassing van HDRI.<br />
Het gaat hier om een 360° beeld in 32bits dat info bevat<br />
over de lichtsterkte. Het gaat erom het te gebruiken als<br />
een lichtgevende atmosfeer in de scène.<br />
Dit type beeld word normaal verkregen door een<br />
spiegelbol te fotograferen die in één opname een 360°<br />
beeld geeft van de omgeving/achtergrond door alle<br />
omringende spiegelingen in de glans van het gefotografeerde<br />
object in te brengen. In dit geval de donkere<br />
hemel bij valavond.<br />
Het geniale van de techniek zit<br />
in het realisme dat hij toevoegt<br />
aan de belichting. Ongetwijfeld<br />
de belangrijkste stap bij de creatie<br />
van een beeld.<br />
zonder HdrI met HdrI
Stap 4: studio-opname van de Kerstman<br />
Om de weerspiegeling<br />
van de Kerstman in het<br />
raam van het gebouw<br />
te reconstrueren, wordt<br />
het model in een spiegel<br />
gefotografeerd.<br />
Etape 5: invoer en & retouche<br />
aRTefaCT<br />
Hier beginnen de echte<br />
retouches. De auto's steken<br />
hun lichten aan en er worden<br />
bepaalde details toegevoegd<br />
(lichtpanelen, stores, verzette<br />
auto's, verlichte ramen,<br />
enzovoort)<br />
Laatste stap:<br />
kleurcorrectie<br />
Het beeld wordt<br />
'afgekoeld', de curves<br />
bijgewerkt, de contrasten<br />
versterkt en de<br />
sneeuw toegevoegd,<br />
om het diepte-effect<br />
te versterken.
Julien Bovy & Agent Palmer (C3P0 & R2D2 / Voxer)<br />
BLiSTeR MeeTS VoxeR<br />
Er is de laatste maanden nogal wat inkt gevloeid over de problemen waarmee de muziekindustrie<br />
kampt sinds de opmars van wat de digitale revolutie wordt genoemd. Of je dow<strong>nl</strong>oaden<br />
nu beschouwt als piraterij of als een nieuwe consumptiewijze, het verschijnsel wordt al<br />
te vaak uitsluitend bekeken door de bril van specialisten, ondernemers, artiesten. De grote<br />
afwezige in het hele debat is het publiek. Het is nochtans evident dat het daar is dat de<br />
toekomst van heel wat nieuwe toepassingen en commerciële mogelijkheden inzake digitale<br />
ontspanning, zoals muziek en film, zal worden beslecht.<br />
We moeten toegeven dat het publiek zich wat verloren voelt tussen buzz en hypes binnen de<br />
sector. De pers en het net maken gewag van de visie, de vrome wensen en de strategieën van<br />
de bedrijven, zonder echter ooit stil te staan bij de eenvoudigste vragen van de consument.<br />
Dat zijn er nochtans nogal wat. Hoe koop je een nummer o<strong>nl</strong>ine? Of op een buite<strong>nl</strong>andse<br />
website als je geen creditcard hebt? Hoe kun je zeker weten dat een album dat je op iTunes<br />
hebt gedow<strong>nl</strong>oad ook kunt overzetten op de player van je mobiele telefoon? En is het binnen<br />
drie jaar echt definitief gedaan met de cd?<br />
Terwijl de pers de mond vol heeft van de mogelijke verdwijning van de platenindustrie, wordt er<br />
veel minder gesproken over de alsmaar zorgwekkender verdwijning van de kleine onafhankelijke<br />
platenboeren. Ook de tweedehandswinkels. De spectaculair ingestorte verkoopcijfers van<br />
cd-singles in België komt aan bod in Le Soir, met de officiële cijfers bij de hand, maar er wordt<br />
met geen woord gerept over dj’s die helemaal afstappen van het vertrouwde vinyl, dat verdrongen<br />
wordt door gecomprimeerde computerbestanden. Dat is nochtans een essentieel gegeven:<br />
de dj’s die eind jaren tachtig de belangrijkste redders van het vinyl waren te bekeren tot de digitale<br />
formaten, was allesbehalve gemakkelijk. Er wordt verwezen naar de alsmaar grotere opslagruimte,<br />
maar er wordt zelden iets gezegd over de problemen voor het gehoor die ontstaan door<br />
de muzikale overdruk en de zeer relatieve levensduur van elektronische dragers.<br />
Toen men twintig jaar geleden massaal overstapte van vinyl naar cd, was de weerstand<br />
vooral van esthetische aard. De tegenstanders van de vernieuwing klaagden vooral over het<br />
lelijke voorwerp, het kille geluid,… Nu we van de cd naar de dow<strong>nl</strong>oads evolueren, horen we<br />
dezelfde soort uitspraken, maar er speelt nog een element. Dat veel fundamenteler is. Via de<br />
nieuwe technologieën is de verhouding tot muziek en film diepgaand aan het veranderen.<br />
We zijn het tijdperk van de onmiddellijk beschikbare cultuur binnengetreden. Zeldzame<br />
muziek, onvindbare stukken die vol passie gezocht worden en doen dromen, zijn concepten<br />
die bijna voorbijgestreefd zijn. Vroeger nam de ontdekking van een artiest en het lezen van<br />
de teksten op zijn hoezen je mee op verkenning van onbekend terrein. Buiten de platgetreden<br />
paden. Soms geraakte je de weg kwijt maar dat kon soms leuke verrassingen opleveren.<br />
29 / blister/ Februari 2008
BLiSTeR MeeTS VoxeR<br />
Vandaag word je geadviseerd door een commerciële en wettelijke dow<strong>nl</strong>oadsite (als je dit<br />
leuk vindt, zul je daar en daar en daar ook van houden…). Het is een beetje als op reis<br />
vertrekken met je neus in de Trotter, in de voetsporen van wie je is voorgegaan. Zoals eender<br />
welke toerist die enkel de opvallendste evidenties van een land ziet, zonder iets te leren of<br />
te onthouden.<br />
We zijn toegetreden tot het tijdperk van de culturele overconsumptie. We stapelen films op<br />
die we nauwelijks gezien hebben. Muziek die we amper beluisterd hebben. Is dat duurzame<br />
consumptie? Laat die een icoon, een tegenbeweging, een underground fenomeen de kans<br />
om door te breken en het langer dan de bijna obligate drie maanden uit te houden? Het is<br />
nog te vroeg om het te zeggen en de huidige buzz is te uitgekookt om met de nodige afstand<br />
een definitief oordeel te vellen. We behoren zelf tot het publiek, we verdrinken ook in de<br />
tegenstrijdige informatie en commerciële litanieën die een toekomstig verbruik aankondigen<br />
dat vragen oproept. De bevlogen uitspraken van Silicon Valley hebben er nochtans alle belang<br />
bij de doorsnee consument niet uit het oog te verliezen bij hun quasi mystieke discours.<br />
Als ze dat niet doen, verdwijnen hun mooie uitvindingen meteen naar het kerkhof van de<br />
uiteengespatte bellen.<br />
30 / blister/ Februari 2008<br />
Riot Grrrl : Revolution Girl Style now!<br />
Black dog Publishing<br />
De Riot Grrrl beweging dateert uit de jaren 1990. Het is een mengeling van politiek activisme,<br />
feminisme maar ook DIY esthetisme en vernieuwing voor punk en hardcore. Ze<br />
ontstond in de States, in Portland en Olympia en liet een rebelse maar heel creatieve<br />
wind waaien hoofdzakelijk door de Engelstalige wereld. De Riot Grrrl waren bekend<br />
om hun compromisloze muziek, hun gefotokopieerde collages en hun hardnekkige<br />
strijd tegen de christelijke lobby's die abortus wilden verbieden in de States. Naast hun<br />
radicale feminisme verdedigden de Riot Grrrl ook een ruwe ongepolijste benadering<br />
van kunst en communicatie. Het mocht allemaal niet te glad zijn en de muziek moest<br />
bijvoorbeeld bewust onhandig worden gespeeld. Vandaag is de beweging zo goed<br />
als verdwenen, maar toch heeft ze een blijvende stempel op de huidige pop gedrukt.<br />
Getuige hiervan het succes van een band als Gossip, wiens zangeres Beth Ditto zich<br />
beroept op de riot erfenis. De vrijwel onbekende en haast vergeten beweging had<br />
een definitieve bijbel nodig. En die is er nu, dankzij deze 200 zeer volledige pagina's.<br />
Riot Grrrl: Revolution Girl Style Now!, Nadine Monem, Black Dog Publishing, 2007.
RUE DE FLANDRE 35 VLAAMSESTEENWEG<br />
1000 BRUSSELS | PARKING “LE PAGE”<br />
WWW.JONASGALLERY.COM<br />
EXPO<br />
18-01-08 23-02-08<br />
Photography on canvas by<br />
Christian d’Hoir<br />
Extended until 01/03
Change language