lees de recentie - Vos Hengelsport

Recensie Arjen Lans:
Maar liefst 328 bladzijden karperavontuur ligt
smachtend op mijn schoot. Twaalf bladzijden dikker dan
deel I telt de nieuwe pennenvrucht van Herwin Kwint
en Raymond Hakkert. Meer dan benieuwd sla ik het
tweede deel van Woord van Zwijgen open.
De eerste indruk is vaak de beste en die is in dit geval
meer dan goed. Ik zie veel foto’s van dikke vissen, maar wat
me nog meer aanspreekt is de kwaliteit van de foto’s en de
sfeerplaten eromheen. Het boek onderscheidt zich hiermee
en heeft direct een stuk meerwaarde. Je voelt meteen
dat er meer verhaal achter al die dikke karpers zit. Wat verder
meteen opvalt is dat er een duidelijke lijn zit tussen
deel I en II. Je herkent het in het formaat van het boek en
de opmaak, al is de afwerking nóg chiquer door gebruik
van dikke zwarte schutsbladen. De hand van Herwin en
Raymond, die de regie bewaken en maken, is overduidelijk
zichtbaar. Wederom hebben Herwin en Raymond een aantal
bekende en onbekende auteurs bereid gevonden om
hun bizarre avontuur aan papier toe te vertrouwen.
Diep onder de indruk ben ik van het verhaal van
Marissen uit Groningen. Ik dacht dat ik prettig gestoord
was met mijn nachtelijke wandelingen, veldtochten en verstoppraktijken.
Deze man doet er nog een schepje boven op.
Het hoofdstuk van Mark van Gool over een Nederlandse
recordschub is een verhaal apart. Mark beschrijft
op een pakkende manier zijn jacht op een aantal grote,
Nederlandse vissen. Die héle grote vis is daar een onderdeel
van. De teleurstelling over hoe het verder verliep laat hij
niet achterwege. Hoe frustrerend is het om te zien dat jij
in het geniep je successen vangt terwijl een ander, door de
openheid te zoeken, de gevolgen over het water heen roept.
Herwin en Raymond verbreken beide in dit tweede deel
ook zelf weer het zwijgen. Kwint doet een boekje open over
zijn buitenlandse trips: Italië, Oostenrijk en Marokko. Een
groot man, maar dan in het klein. Wat weet hij zijn gevoelens
weer goed te verwoorden. Drama en hoogtepunten
wisselen elkaar af en worden even later weer genuanceerd.
Herwin staat met beide benen op de grond en spreidt een
hoeveelheid noordelijke nuchterheid ten toon waar je ‘u’
tegen zegt. Ik vind dat Herwin zich in zijn schrijfstijl verder
ontwikkeld heeft. Op een verfijnde wijze weet hij met
woorden en gevoelens te jongleren, alsof het een koud
kunstje lijkt om een verhaal op een prettig leesbare manier
te verwoorden. Ik kon me er in vereenzelvigen en dat zullen
de meesten met mij beamen.
En dan partner in crime; Raymond. Samen met Menno
blokt hij een stel Franse bakken voor de neus van een jonge
Hollander en neemt hij je in een ander verhaal mee op
brokkenavontuur. In een tweeluik beschrijft hij de vangst
van twee Hollandse oppervlakte giganten en de deceptie
rond een gemiste kanjer. Het geluk, de sfeer en het formaat
van de vis komen allemaal tot hun recht in het schitterende
fotowerk. Datzelfde geldt trouwens ook voor de foto
van Raymond zijn vismaat Arnold, die een tot dusver
grootste IJsselmeerbeer ooit aan een hengel gevangen,
toont. De hele houding straalt toewijding uit, vastgelegd
in slechts een fractie van een seconde.
En dan het schitterende fotowerk van Bas Breetveld.
Op een aantal plekken in het boek kom je het tegen. Ze
hebben hun eigen functie in het boek want ze bepalen het
tempo voor de lezer. Je bent geneigd van verhaal naar verhaal
te springen, maar juist deze foto’s doen je even stil
staan. Je mag even op adem komen, genieten, om je vervolgens
onder te laten dompelen in het volgende avontuur.
Ik heb genoten van de 16 unieke verhalen vol humor, gedrevenheid
en decepties. Bedankt mannen! Het boek staat
beslist niet in de schaduw van het succesvolle eerste deel.
Sterker nog; ze hebben het geflikt het te overtreffen! Als je
dit deel koopt, wil je het eerste ook hebben en andersom.
Ik daag je uit het boek te lezen. Wees gewaarschuwd, want
als je het uit hebt wil je alleen maar meer.
En nu vissen…
scroll verder naar de volgende pagina