vriendin PDF - Claudia C. ten Hoeve

‘Ik tover een
glimlach in het
hart van de vinder’
74 Vriendin • nl
Claudia legt haar hartenschilderijtjes ‘te vondeling’
Claudia (45) maakt met haar geschilderde hartjes willekeurige voorbijgangers
blij. ‘Op Valentijnsdag verspreid ik extra veel hartjes.’
Tekst: Linda Slagter. Foto’s: Marjolein Volmer. Visagie: Bert Richter.
Claudia: “Ik heb al allerlei harten
geschilderd. Grote, kleine, strakke en
ingetogen, explosieve en wilde. Blijde
harten, hunkerende harten, verdrietige
harten. Dat is niet bewust zo gekozen,
maar vanaf het begin puur zo ontstaan.
Liefde is nu eenmaal de belangrijkste
bron in mijn leven. Liefde voor mijn kinderen
Tommas (15) en Nova (12), voor
mijn vriend George, voor mijn moeder,
mijn vrienden, maar eigenlijk voor alle
mensen en alles wat bestaat. Daarom
kan het niet anders dan dat die liefde ook tot uiting komt in
mijn schilderijen.”
Gebroken hart
“De liefde heeft ook een keerzijde, namelijk hartenpijn. In het
verleden heb ik veel kanten hiervan beleefd, doorleefd en overleefd.
Zo ben ik, toen mijn kinderen nog klein waren, gescheiden
van hun vader. Dat deed pijn. Zoiets doe je natuurlijk niet
zomaar, zeker niet wanneer er kinderen in het spel zijn, maar
we waren allebei een andere kant op gegroeid. Ik was ervan
overtuigd dat ik door te scheiden een betere moeder kon zijn.
Daarna volgden andere relaties, maar de ware liefde zat er
steeds niet tussen. Soms voelde mijn hart gebroken. Soms zelfs
dreigde ik het vertrouwen in mezelf te verliezen. Zou ik het
überhaupt wel kunnen, een relatie aangaan? Kon ik niet beter
alleen blijven? Deze ervaringen leerden me dat het belangrijk
is om eerst van jezelf te houden. Dan ben je het meest puur,
en ben je ook het leukste voor de ander. Liefde is dan een
toevoeging, niet iets wat je ‘nodig’ hebt om je goed te voelen.
Dat klinkt logisch, maar voor mij was het geen eenvoudige
opdracht. Lange tijd heb ik mezelf, en mezelf in relatie tot
anderen, niet zo goed gesnapt. Onder meer omdat ik een zeer
gevoelig persoon ben. Alles komt vol en diep binnen. Als ik
bijvoorbeeld een avond met een vriendin de stad in ga, fi etst
zij na afl oop vrolijk naar huis, terwijl ik echt moet bijkomen
en met hoofdpijn mijn bed in duik. Te veel prikkels zuigen
mij leeg.
Maar mijn binnenwereld zit altijd boordevol gedachten en
gevoelens, en die moeten er wel uit, anders implodeer ik.
Daarom ben ik in 2006 begonnen met schilderen. Een van
mijn eerste creaties was een schilderijtje met een roze hart.
Daar werd ik zó blij van. Alsof ik weer
even kind was, en onbevangen hartjes
en bloemetjes mocht tekenen.”
Aan de voeten
van een engel
“Niet iedereen heeft genoeg geld om
zomaar een schilderij te kopen. Dat
vond ik oneerlijk. Zo kwam ik op het
idee dat ik wel schilderijtjes weg kon
geven. Eind vorig jaar ben ik daarmee
begonnen. Ik maak kleine schilderijtjes
vol hartjes, hArtKado’s, zoals ik ze heb
genoemd. Die pak ik feestelijk in, ik stop
er een kaartje bij met informatie en leg
ze dan ‘te vondeling’. Tot ze gevonden
worden door een willekeurige voorbijganger.
Wat ik graag wil, is mensen een
beetje blijer en de wereld een beetje
kleurrijker maken. Ik vind het belangrijk,
juist in deze tijd waarin alles alleen
AAN VRIENDIN
Claudia:
‘Ik schilder grote en kleine
harten, ingetogen en
explosieve harten, blijde
en verdrietige harten’
‘Wat iemand te bieden heeft,
is van sveel
grotere waarde
dan geld’
VRIENDIN • NL 75

Claudia:
‘Mijn eerste
hartschilderijtje
neerleggen vond
ik best spannend.
Je laat toch iets
van jezelf achter’
76 VRIENDIN • NL
maar lijkt te draaien om geld, prestatie en ‘voor wat, hoort
wat’, om een tegengeluid te laten horen en voelen. Bij een
eerste kennismaking vragen mensen vaak al snel: ‘Zo, en wat
doe jij voor werk?’ Als ik vertel dat ik schilder, volgt vaak de
reactie: ‘En, verkoopt dat wat?’ Ik geloof niet in geld. Ik geloof
dat wat een persoon te bieden heeft van veel grotere waarde
is, ook al lijkt het soms maar klein. Een glimlach naar iemand
op straat, een luisterend oor voor iemand die dat nodig heeft;
het kan nét dat verschil maken.
Met mijn eerste hArtKadootje in de hand liep ik door Zwolle,
waar ik was vanwege een nieuwe expositie. Voor het grote
glazen standbeeld De Glazen Engel midden op de Grote Markt
bleef ik stilstaan. Ik bedacht: wat is er nou mooier dan mijn
eerste schilderijtje aan de voeten van een engel leggen? Dat
vond ik best spannend; je laat toch iets van jezelf achter. Wat
t
‘Ik wil de wereld
graag een beetje
kleurrijker maken’
zou ermee gebeuren? De volgende dag
kreeg ik al een reactie van de vinder.
Deze vrouw vertelde hoe ze het kleurrijke
schilderij vol nieuwsgierigheid oppakte.
In eerste instantie twijfelde ze – kon ze
dit wel aannemen? – maar ze nam het
toch mee. Om het vervolgens door te
geven aan de nieuwe vriendin van haar
zoon, omdat ze met haar een hartelijke
band hoopt op te bouwen. Ze hebben er
zelfs een speciaal lijstje om laten maken,
vertelde ze later. Zo’n reactie is voor mij
echt een cadeautje terug!”
Opsteker
“Als ik de deur uitga, neem ik vaak een
hArtKadootje mee. Onderweg houd ik
mijn ogen goed open. Meestal dient zich
vanzelf een geschikt plekje aan. Bijvoorbeeld
in de trein, op een besneeuwd
bankje in het park, of in een winkelcentrum.
En op speciale ‘hartendagen’,
zoals Valentijnsdag, verspreid ik extra
veel cadeautjes.
Han, een goede kennis van mij, hoorde
over dit project en vond het zo’n mooi en
uniek streven, dat hij zich er ook graag
voor wil inzetten. Daarom sponsort hij
mij met materialen en neemt hij, als hij
voor zijn werk op reis gaat langs alle ziekenhuizen
in Nederland, regelmatig een
schilderijtje mee. Daar ben ik heel blij
mee; een ziekenhuis vind ik namelijk
typisch een plek waar mensen wel een
opsteker kunnen gebruiken. Ik hoop zo
een glimlach in hun hart te toveren.
Laatst legde Han een pakje neer in een
wachtkamer in Eindhoven. Toen hij er
een foto van wilde maken voor op mijn
website, kwam er een bewaker op hem
af. ‘Wat bent u aan het doen, meneer?’
vroeg hij lichtelijk verbaasd. Han gaf een
uitgebreide uitleg. De bewaker had al
veel verhalen gehoord, zei hij, maar van
dit opmerkelijke verhaal geloofde hij
helemaal niets! Waarom zou iemand
zomaar een schilderijtje achterlaten?
Uiteindelijk mocht Han het schilderijtje
gelukkig toch achterlaten. De bewaker
zag waarschijnlijk wel in dat het geen
kwaad kon.
Het is fi jn als anderen door mijn werk
geraakt worden. Zo kreeg ik de dag na
kerst een mailtje van een stel dat had
gebruncht in een brasserie. Zij waren
daar met familie, omdat het precies een
jaar geleden was dat hun tweeling was
geboren en direct ook overleden. Een erg
verdrietig verhaal. Tijdens die brunch
zaten ze aan een lange tafel, onder mijn
hartenechtpaar ‘Hunkerend Hart’ en
‘Verloren Hart’. Deze twee doeken waren
voor hen van grote symbolische waarde.
Ik werd er stil van. Heel bijzonder dat
ik met mijn werk zoiets mag en kan
betekenen voor een ander.”
Extra doel
“Mijn dochter Nova vindt het erg interessant
wat ik doe. Toen ze klein was, zei
ze regelmatig, lichtelijk balend: ‘Mama,
ik kan niet zo goed kliederen als jij.’
Tegenwoordig komt ze vaak kijken en
helpen, ook vraag ik haar soms om
advies als ik niet verder kom met een
schilderij. Zij heeft heldere inzichten.
Mijn zoon helpt me juist weer op de
computer, bijvoorbeeld als ik een nieuwe
expositie organiseer.
Mijn kinderen zijn voor mij een extra
doel om er echt voor te gaan. Ik wil ze
graag laten zien dat als je iets echt wilt,
dat het dan ook kan. En dat je in het
leven altijd je hart moet volgen. Ook al
zijn er soms onzekerheden, ook al gaat
het soms met vallen en opstaan. Er lijkt
me niets mooiers dan om in de toekomst
mijn geld te verdienen met mijn eigen
handen en hart.
‘Heel bijzonder dat ik
met mijn werk iets voor
anderen mag betekenen’
T
In het begin bewaarde ik mijn schilderijen in mijn werk kamer,
maar dat paste al snel niet meer. Nu staan de meeste in het
huis van mijn moeder, in mijn slaapkamer van vroeger. Best
bijzonder. Maar mijn allergrootste doek, Verboden Hart, hangt
op mijn slaapkamer. Ik kijk er graag naar, soms urenlang, en
steeds zie ik weer iets nieuws.
Ook staat er het begin van een zelfgeschreven gedicht op:
‘Ik vind een nieuwe liefde uit... één voor een volgend leven…
één zonder verbod’. Toen ik dit schreef, hield ik heel veel
van iemand, van iemand die helaas al in een andere relatie
zat. Complex, maar gek genoeg ben ik door deze man, en de
pure gevoelens die ik voor hem had, wel weer gaan geloven
in de liefde.”
Thuiskomen
“En die kwam. Op een moment dat ik totaal niet bezig was
met een nieuwe relatie, dat is nu anderhalf jaar geleden, heb
ik via Facebook George leren kennen. Op een avond stelde hij
voor om te bellen. Ik heb nogal last van telefoonangst, maar
had ook sterk het gevoel: het is nu of nooit. Ik stelde hem voor:
vijf minuutjes, met de eierwekker erbij. Die eierwekker is
nooit aangezet en drie uur later hingen we bulderend van het
lachen op. Tijdens onze eerste ontmoeting, een week later,
was het voor ons ook meteen duidelijk: wij horen samen. Het
voelde als thuiskomen.
We zijn nog elke dag verbaasd over al onze overeenkomsten
en tegelijkertijd vullen we elkaar aan. En altijd hebben we
oeverloos plezier. Met George lukt alles, alsof de engelen
een handje helpen. Hij is zelf ook schilder en snapt daardoor
heel goed wie ik ben en waar ik mee bezig ben. Ik zie ons later
wel samen in een huisje in de natuur; met ieder een eigen
atelier, samen mooie dingen maken. Maar goed, ik heb in
mijn leven wel geleerd niet te veel vooruit te kijken, maar
stapje voor stapje te gaan. Het leven en de liefde vallen
namelijk niet te plannen.”
Benieuwd naar Claudia’s hartenkunst? Bekijk haar werk op
www.claudiactenhoeve.nl.
AAN VRIENDIN
Reageren?
Heb jij net als
Claudia iets
bijzonders te
vertellen? Wil je
reageren of zelf je
verhaal vertellen?
Ga dan naar
www.vriendin.nl
of mail naar
post@vriendin.
audax.nl.
VRIENDIN • NL 77